Henriette is een call-desk medewerkster. Aangezien ze de telefoon beantwoordt met een headset, heeft ze haar handen en de rest beschikbaar voor overige activiteiten. Voor het goede begrip is het handig deel 1 van dit verhaal eerst te lezen.

"Kun je even op mijn kantoor komen, Henriette?" Het was haar baas Peter die dat vroeg. Best wel jammer dat met het einde van de coronacrisis het normale leven weer een aanvang had genomen. Zo heel ver was het niet rijden naar kantoor, maar thuiswerken, dat beviel toch beter. Ze stond op van haar bureau en liep achter Peter aan, zijn kantoor in. "Doe je de deur even dicht?", vroeg hij. Ze sloot de deur en nam plaats in de stoel tegenovenover haar baas.

"Henriette, we zijn heel tevreden over jou. De klanten worden goed en snel geholpen. Je weet dat we alles meten met de computer, en je zit niet te lang aan de telefoon per klant. We krijgen ook geen klachten, en de dossiers zijn over het algemeen op orde. Maar je weet ook dat af en toe een gesprek wordt opgenomen. Dat wordt dan steekproefsgewijs afgeluisterd, dus soms wel en soms niet. Dat doen we niet omdat we je niet vertrouwen, maar omdat we willen weten hoe klanten zijn aan de telefoon, of onze medewerkers voldoende kennis hebben, of we meer aandacht moeten geven aan training, dat soort dingen. Zeker nu we meer aan thuiswerken doen is dat belangrijk."

"Nou koos de computer automatisch een gesprek uit van jou ter controle, en ik heb daarnaar geluisterd. En je geeft keurig antwoord aan de klant, en de klant lijkt niet ontevreden, maar ik wilde je toch wat vragen over dit specifieke gesprek." Henriette kreeg plotseling een donkerbruin vermoeden waar dit gesprek heen zou gaan, waarom ze op kantoor gevraagd was. Ze voelde haar wangen een beetje rood worden. Peter startte de opname en Henriette hoorde het gesprek. Ja hoor, foute boel, het gesprek uit Italië van laatst.

"Oh fijn, want Jezus, wat een eikel is dat!", hoorde Henriette de klant weer uitroepen. En toen hoorde ze zichzelf: "Ja, wat een eikel." Gevolgd door haar man: "nog een beetje wijder." Dat klonk beduidend duidelijker dan ze gehoopt had. "Ja, en nog een beetje", vervolgde haar man. En toen een onmiskenbaar slik- en slurpgeluid, dat nog pijnlijk lang duurde, zeker met het gekreun van haar man er bij. Ze had toch de microfoon uitgezet? Misschien reageerde het programma daar traag op.

"En dan zet je de microfoon uit, Henriette. En even later weer aan", zei Peter. "Laten we daar nog even naar luisteren." Hij spoelde de opname een stukje door. Daar was de klant weer: "En ik weet niet waarom ik dat zou moeten pikken!" Daarna was er een smakgeluid en hoorde ze zichzelf zeggen: "ja, weet u, soms moeten we allemaal wel eens wat slikken. Maar ik ga u helpen."

"Laten we hier maar even ophouden", zei Peter. Henriette en Peter keken elkaar aan. Henriette wist niet wat te zeggen. Peter was een volwassen man. Ze meende dat hij ook getrouwd was. Die wist echt wel waar hij zonet naar had zitten luisteren.

"Je staat de klant echt goed te woord. Daar zet ik geen vraagtekens bij. Waar ik wel vraagtekens bij zet, zijn de bijgeluiden. Die kan ik horen, die heeft de klant ook kunnen horen. Maar misschien heeft de klant het niet gehoord, of misschien vond ze het helemaal niet vervelend, dat kan ook." Peter leunde een beetje naar voren, steunend op zijn bureau. Hij keek haar aan. "Want het klonk heel gezellig, eerlijk gezegd. Had je er moeite mee? Je moest zo hard slikken."

Henriette keek Peter met grote ogen aan en bloosde tot in haar haarwortels. Wat moest ze zeggen? Hij ging haar toch niet ontslaan? "Nee, dat gaat altijd wel", antwoordde ze langzaam. "Gewoon wijd open doen, en dan goed zuigen", mompelde ze steeds zachter. "Met een beetje tong", zei ze er een beetje besluiteloos achteraan, half naar haar schoenen kijkend, niet goed wetend of Peter nou boos ging worden.

Nou, Peter werd niet boos. Peter werd hard. Vol interesse keek hij naar de mond van Henriette en in zijn fantasie ging die steeds wijder open. Als hij het nou goed had gehoord, slikte ze ook echt. Heerlijk leek hem dat. Henriette voelde zich bekeken, en daar had ze natuurlijk gelijk in. Peter ging plotsklaps weer rechtop in zijn stoel zitten, schraapte zijn keel, en vervolgde: "Het lijkt me beter dat je de overige activiteiten in stilte afhandelt voortaan." Hij haalde even diep adem, en besloot toen het er gewoon uit te gooien. "Maar het klonk echt heerlijk." Henriette keek hem verbluft aan. Ze dacht dat ze een reprimande zou krijgen, en nou kreeg ze een compliment?

"Ga maar terug naar je plek. Ik schrijf op dat je het prima hebt gedaan."

Henriette ging een beetje in de war weer terug naar haar plek. "Gaat het wel?", vroeg Lisa, haar collega. "Ja, het gaat wel. Peter had wat opmerkingen over hoe ik een gesprek heb gevoerd. Dat moest wat professioneler. Ik, uh, moet niet zoveel slikken aan de telefoon", antwoordde Henriette, toch nog behoorlijk dicht bij de waarheid. "Ja, je moet echt niet alles over je heen laten komen. De klant moet wel beleefd blijven", begreep Lisa het antwoord verkeerd. "Ik kreeg het helemaal niet over me heen. Ik slik!", dacht Henriette, "dat is toch veel makkelijker. Hoe doe jij het dan?" Maar Lisa zag er niet uit als iemand die daar antwoord op zou geven, dus Henriette hield haar
commentaar verder voor zich.

De rest van de dag ging het zijn gangetje. Wel telefoontjes, dat stopte eigenlijk nooit, maar geen bijzondere zaken. Henriette keek uit naar het eten, en misschien een gezellige avond met John. Ze wist eigenlijk niet eens zeker of hij thuis zou zijn. Onderweg naar huis kwam er nog een appje binnen op haar telefoon. Het was Peter. "Henriette, ik vond het eigenlijk zonde om de opname van jou te verwijderen. Als je het niet erg vindt, ik heb hem alvast weggegooid op het bedrijfssysteem, dat gebeurt anders automatisch na een dag. Maar ik heb een kopie op mijn telefoon gezet."

Henriette begreep wel waarom hij dat gedaan had. Hij had haar ook al zo aangestaard. Wat een geilneef! Maar het was, eerlijk gezegd, ook wel een compliment. Ze dacht niet dat haar man John nog zo enthousiast zou worden van alleen een geluidsopname. Dat hoefde ook niet, ze was hem graag ter wille. Maar toch, dat waren toch dingen die verloren gingen als je langer bij elkaar was.

Eenmaal thuis bleek John eten achtergelaten te hebben, met een briefje dat hij helaas weg moest. Hij had zijn eigen bedrijfje en dat kostte ook tijd, ook op vervelende uren, dat wist ze wel. Wel lief dat hij gekookt had. De magnetron piepte dat het eten weer warm was, en Henriette ging lekker voor de tv zitten, met het bord op schoot. Netflix schotelde haar een zwijmelfilm voor. Dertien in een dozijn maar wat gaf het? Het heet niet voor niets een feelgood movie.

Haar telefoon piepte even, dat er een appje binnenkwam. Ze pakte haar telefoon op en zag dat het opnieuw van Peter was. "Henriette, je reageerde niet, dus ik denk dat het oké is dat ik die opname heb? Je weet dat ik weer alleen ben, met de scheiding en zo, en ik vroeg me af of je het erg vindt dat ik er straks naar luister als ik je-weet-wel?"

Wat een vreemd berichtje. Nee, ze had geen flauw benul dat hij net gescheiden was. Ze wist niet eens zeker of hij getrouwd was. Maar waarom vroeg hij toestemming om te je-weet-wellen terwijl hij naar een opname van haar luisterde terwijl ze haar man verwende? Ze ging natuurlijk niet 'nee' zeggen. Peter was haar baas! Stiekem wel een opwindend idee, trouwens. Ze appte terug. "Nee hoor, de klant heeft het ten slotte ook gehoord, zoals je zei. En als het professioneel kan, dan kan het ook privé." Ze aarzelde even. Kon ze dit wel doen? Maar ze was een vrouw vol empathie, zeker voor een eenzame man die net gescheiden was, en ze appte er nog achteraan: "veel plezier. En anders bel je nog even."

Het bericht was weg voordat ze er erg in had. Fuck. Wat had ze nou gedaan?

Ze kon haar gedachten eerst niet helemaal meer bij de film houden, maar toen de telefoon niet ging, kwam ze langzamerhand weer in het verhaal. Zoals altijd kwam de breuk in de nieuwe relatie 15 minuten voor het einde, en kwam het nog allemaal goed, twee scenes voor het einde. De standaard formule van dergelijke films werkt heel geruststellend, geen verrassingen, geheel voorspelbaar, en een warm gevoel van vervulling.

Toen haar telefoon op haar kantoor alsnog overging voelde dat helemaal niet geruststellend, hoewel het voor de lezer wel voorspelbaar is. Laten we elkaar niet voor de gek houden, u zag dat al aankomen, nietwaar?

Ze liep naar boven, nam de telefoon op, een beetje verbaasd dat haar telefoon ook kon overgaan zonder dat ze haar pc had opgestart. "Henriette? Het is Peter. Ik dacht, laat ik maar dapper zijn en je inderdaad bellen." "Hoe kun je me eigenlijk op deze telefoon bellen, Peter?", vroeg Henriette, "mijn pc staat niet aan." "Gewoon, rechtstreeks. Telefoons van medewerkers staan altijd op het netwerk aangesloten, via dat kastje op je bureau dat je meekreeg om alles op aan te sluiten. Wist je dat niet?", zei Peter. "Ik zit eerlijk gezegd klaar om even te genieten," vervolgde hij, " en ik wilde je bedanken dat je dat goed vond, of in ieder geval, dat je er niets van zei. Ik weet ook wel dat het niet hoort, als je baas en zo."

"Nee, dat is wel goed", antwoordde Henriette. "Ik vind het vreemd spannend", dacht Henriette. Ze nam plaats op haar bureaustoel en zette in een opwelling de pc aan en haar headset op. Dan kon ze hem toch wat beter verstaan.

John was ondertussen op weg naar huis. Het was even druk geweest, een paar klanten bezoeken, afspraken maken. Maar het leek erop dat er weer omzet gedraaid zou worden. Altijd fijn, want het corona-jaar was niet eenvoudig geweest. Gelukkig had Henriette een baan gevonden bij een call-desk. En ze leek het nog leuk te vinden ook. Hopelijk had ze het eten dat hij gemaakt had, lekker gevonden. Hij hoopte op wat actie vanavond.

Na 10 minuten arriveerde hij in hun straat, die donker was en stil. Hij parkeerde, stapte uit, sloot de auto af terwijl hij naar de voordeur liep. De dubbele piep en de alarmlichten die dan altijd even oplichtten, verstoorden het donker. Waarom moest dat eigenlijk? Hij vond het altijd veel te luid.

Hij opende de deur, zette zijn spullen neer bij de kapstok, hing zijn jas op, en liep de woonkamer in. De tv stond aan, maar Henriette was er niet. Zeker boven. Terwijl hij de trap opliep hoorde hij haar al praten. Hij duwde de deur van het kantoor open terwijl hij zei: "Ik wist niet dat jij nog moest werken?"
Henriette zat met rode koontjes met haar headset op te praten, terwijl ze zich half naar John toedraaide. Ze keek verrast, maar ook alsof ze er niet helemaal bij was. Ze leek even te aarzelen, maar sprak toen helder in de microfoon: "Hebt u een ogenblik, ik moet even wat regelen." Ze wenkte John dichterbij, schoof onderuit in haar stoel en spreidde haar benen. John, die liever primair reageerde dan ergens over na te denken, dacht alleen 'hoera!' bij zichzelf en zonk direct op zijn knieën. Vlot werd haar onderlichaam door hem ontbloot en John ging aan de arbeid, nu eens niet met zijn handen maar met zijn mond en tong, maar zoals altijd met aandacht en plezier. Zo te horen had Henriette er ook wel plezier in. John wist dan ook wat ze lekker vond.

"Ja, daar ben ik weer", vervolgde Henriette haar gesprek, een beetje kortademig. "Bent u al bijna klaar met alle werkzaamheden? Bij ons gaat het nu ook snel. We werken er nu met zijn tweeën aan", zei ze tegen Peter, want die was het. Peter begreep uit de plotselinge formele toon dat er iets gebeurd was. Met zijn tweeën? Was iemand met haar bezig? Wat een geil idee. Hijgend trok en wreef hij verder.

Na een voorzichtig begin toen hij belde, waren ze een steeds flirteriger en uitdagender gesprek begonnen. Ze wist al dat hij van plan was zichzelf te bevredigen met haar mond in gedachten en haar stem op de luidspreker, dus dat gaf een snelle start. Toch, binnen 10 minuten je laten gaan voor de telefoon, dat had hij gehoopt maar niet verwacht. Maar wat een onverwacht genoegen, zo'n gesprek. Je gaf jezelf bloot zonder jezelf bloot te geven, als het ware. Je hoefde je nergens voor te schamen want, naast het gesprek, speelde het zich allemaal af in je hoofd. Behalve wat zich tussen je benen afspeelde natuurlijk. "Ja, het gaat hier nu heel snel, ik ben er bijna!", kreunde hij.

John kreeg last van zijn knieën, en van een forse erectie die dwars in zijn broek lag. Hij kwam dus overeind en liet zijn broek zakken. Henriette broeierig aankijkend wreef hij even over zijn geslacht, zonk terug op zijn knieën en boorde zich een weg naar binnen. Toen ging het snel. Henriette bleek al verdacht nat, en terwijl John zich vlot heen en weer bewoog begon Henriette over haar klit te wrijven. "Nee, sorry, mijn hulp is niet hands-on, u zult uzelf moeten redden. Zoals ik ook altijd doe", verzon ze als antwoord op een niet gestelde vraag. Ze bleef heerlijk langzaam wrijven. Ze hoefde ook niet hard want John raakte haar altijd op gevoelige plekjes. En dat ze op de headset hoorde dat Peter overweldigd werd door zijn fantasie, van de beelden die haar stem opriep, en dat hij kreunend klaarkwam, dat was voor haar ook voldoende. Peter werd getrakteerd op geluiden die de slurp- en slikgeluiden, waar hij zo op kickte, nog overtroffen.

John was van plan nog lekker even door te stoten, maar dat ging hem niet worden. Henriette kneep de erectie van John bijna fijn. Hij zette grote ogen op, klauwde hulpeloos in de armleuningen van de bureaustoel en voelde hoe hij werd leeg gemolken. Hij vergat adem te halen. En terwijl John uit haar gleed en haar dankbaar en half lachend aankeek, hoorde hij Henriette weer spreken.

"Dank u wel voor uw telefoontje. Ik hoop dat u tevreden bent. U kunt altijd bellen als u nog iets nodig hebt, en goedenavond!" Henriette hijgde nog in de microfoon toen ze snel het gesprek afsloot. En terwijl John zich toch even afvroeg met er net allemaal gebeurd was, dacht Henriette: "wat een geweldige baan heb ik toch."