De Hunting Kronieken - 7

Het viel me op dat Caro tijdens het avondmaal heel de tijd in gedachten was verzonken. Ik drong echter niet aan om te weten wat haar dwars zat, en liet me op het enige kleine bed vallen. Ik schopte mijn staplaarzen uit en keek toe hoe Caro onze tassen opborg in de enige kast die in de kamer stond. Ze knielde naast het bed. Met gebogen hoofd zei ze: heer Peter mag ik u iets vragen? Tuurlijk Caro, wat je maar wil. Aarzelend ging ze verder. Het zijn voor mij een heel heftige dagen geweest, en ik heb mezelf beter leren kennen. Dingen die ik vroeger nooit voor mogelijk had gehouden, zijn nu voor mij een openbaring geworden. Ik worstel met verlangens en verwachtingen. Ik ben zo blij dat ik u kan dienen en wil mijn eigen verlangens daarvoor opzijschuiven, maar toch zegt er iets in mij dat ook mijn verlangens belangrijk zijn. Ze keek even vluchtig naar mij om te zien of ik niet boos of geërgerd werd. Heer Peter, ik wil u om een gunst vragen, zei ze ten slotte terwijl ze al haar moed verzamelde. Ik weet het ik hoor dit niet te doen, maar … Ik onderbrak haar: Caro, je moet geen schrik hebben, vraag het gerust wat het ook is. Jij bent wel mijn eigendom, maar ik wil dat mijn eigendom ook gelukkig is. Ze zuchtte. Ze nam alle moed bij elkaar: heer Peter, zou u mij willen straffen?

Ik wist eerst niet wat zeggen. Caro keek me hoopvol aan. Als dat is wat je wil, dan zal ik dat doen, maar waarom Caro, je hebt niets verkeerd gedaan, zei ik. Heer Peter, de opleiding in Breeg, heeft me geleerd dat ik bij pijn ook een andere beleving onderga, zeker als ik vertrouwen heb in diegene die me die pijn toebrengt. Ik verlang er zo naar en als dit u ook genot brengt, dan vervul ik mijn dienstbaarheid. Ik weet het, het is egoïstisch van me, maar het is sterker dan mezelf. Ik ging op de rand van het bed zitten. Kleed je uit, zei ik en beetje ruw, wat ze onmiddellijk deed. Ik ging voor haar staan en even later stond ik ook naakt voor haar. Caro nam mijn piemel in haar hand en begon hem te kneden. Ik gaf haar een slag op haar wang. Heb ik gezegd je me mocht aanraken, zei ik streng. Zet je op handen en knieën op bed. Ik trok haar billen uit elkaar en controleerde haar kut. Vocht glinsterde op haar witte kutlippen, ze was geil. Ik gaf haar een klets op haar billen. Ze gilde even maar zei toen, meer, harder. Ik werd er opgewonden van en een stevige erectie liet niet lang op zich wachten. Ik sloeg nu met beide handen hard op haar billen, de ene slag na de andere. Haar billen werden vuurrood. Bij elke slag kreunde ze van pijn en genot. Ik stopte even en voelde aan haar vagina. Ze was kletsnat. Meer, heer Peter smeekte ze. Ik duwde mijn penis tegen haar kont en ramde dan hem diep in haar anus. Mijn ballen kletsten tegen haar rode billen. Aah ja, straf me riep ze. Ik begon ruw in haar te rammen, greep ondertussen haar borsten en kneep zo hard ik kon. Ze gilde het uit, maar hijgde en kreunde tegelijkertijd. Ik bleef in haar stoten, zocht ondertussen haar witte tepels op en plette die tussen mijn vingers. Spuit in me, ik kan me nog moeilijk bedwingen riep ze even later. Ik voelde ook mijn orgasme naderen en met een laatste stoot spoot in mijn zaad diep in haar. Gelijktijdig voelde ik dat ook zij heftig klaarkwam. Kutsap spoot uit haar kut. Ik ging van haar af, duwde mijn twee vingers in haar kont en haalde die er druipend eruit. Lik ze schoon, zei ik haar terwijl mijn vingers in haar mond duwde. Ze zoog luid smakkend en likte ze proper. Is er nog, vroeg ze, terwijl ze haar mond openhield voor een volgende lading, maar ik zei dat het voldoende was en ging op bed liggen. Ze nestelde zich tegen mij en gaf me een zachte kus op mijn lippen. Dank u Peter, zei ze. Het drong tot me door dat ze niet het woordje ‘heer’ gebruikte. Ik glimlachte en zei: is het geen heer Peter meer? Als u me toestaat noem ik je nu gewoon Peter onder ons. Enkel als er nog anderen bij zijn zal het heer Peter zijn. Je mag me alles vragen en vooral je mag me veel straffen, zei ze met een glimlach. Nog harder straffen als dat u ook genot geeft, want mijn genot wordt dan zo intens. Ze legde haar hoofd op mijn borst en zuchtte gelukzalig. Even later viel ze zo in slaap. We hebben die nacht voor het eerst samen in bed geslapen.

We vertrokken vroeg de volgende ochtend. Caro droeg het nieuw paarskleurige kleedje dan we in Breeg gekocht hadden. Na Kronig veranderde het landschap. Het ging over in zacht golvende weidelanden die doorkruist werden door kleine riviertjes. De wind ruiste door het riet dat weelderig aan de oever groeide. We hadden nog een hele weg af te leggen. Haar hoofd zat vol met vragen die ze dan ook de een na de andere op me afvuurde. Het werd uiteindelijk een samenvatting van mijn leven dat ik vertelde, al hield ik bepaalde zaken toch nog voor haar verborgen. Ik was de zoon van Bram Hunting en zijn vrouw Elvir. Ze hadden ook nog 2 dochters: Juth was mijn acht jaar jongere zus en Reni mijn twee jaar oudere zus. We woonden al ons hele leven in een groot huis aan de rand van Durod, eigenlijk wel een beetje afgelegen. Mijn ouders waren veehandelaars en ze verdienden goed hun brood. Ik en mijn 2 zussen werkten ook mee in de stallingen van het bedrijf van mijn ouders. We werden er ook royaal voor vergoed. Ik had een klein huisje gekocht op wandelafstand van het huis van mijn ouders, maar toch dichter bij het centrum van Durod. De verbouwing was zo goed als afgerond.

Kort na de middag bereikten we de top van de heuvel die uitzicht bood op het kleine stadje Durod. Geen stadsmuren hier en de meeste huizen waren opgetrokken uit de plaatselijk ontgonnen durosteen, wat dan ook onmiddellijk de naam van het stadje verklaarde. We daalden de heuvel af en sloegen iets verder links een kleine zandweg in. Deze verdween in een klein iek bosje. De zwarte stammen en donkergroene bladeren gaven een sombere indruk. We waren er snel door en de weg ging verder langs een grote omheinde weide waarin een kleine kudde witte broedier ossen stond te grazen. De weg eindigde bij een groot huis met drie verdiepingen. De grijze durosteen gaf het een somber uiterlijk maar de vele ramen maakten het geheel toch luchtig. We zijn thuis, zei ik tegen Caro, en voelde toch een zekere zenuwachtigheid voor wat ik allemaal tegen mijn ouders moest vertellen.

Eenmaal binnen werden we begroet door mijn moeder. Ze zag er niet verrast uit toen ik daar met Caro stond, maar haar koude blik in haar blauwgroene ogen vertelde me dat ze niet erg opgezet was met het verschijnen van Caro aan mijn zijde. Bleek dat een bode reeds een brief van tante Iris had bezorgd, waarin mijn nieuwe toestand als eigenaar werd toegelicht. Elvir droeg gewoonlijk gemakkelijke werkkledij, maar vandaag had ze een groen jurk aan die aan de voorzijde was dichtgeknoopt met een kruislings geweven koord. We volgden haar naar het salon en gingen zitten in ruime groene zetels. De twee zonnen zorgden voor een warme gele gloed die door de grote ramen viel. Iris was heel tevreden over je prestatie tijdens de vaderoverdracht, maar ze schreef me ook dat je nu eigenaar was van een meisje. Zij is dat veronderstel ik? Ik beaamde dat en vertelde haar het hele verhaal. Er volgde een onbehaaglijke stilte. Caro zat stilletjes, haar blik gericht op de ingewikkelde tekening in het tapijt dat aan haar voeten lag. Ik verschoof wat onwennig en hield mijn blik gericht op mijn moeder. Ik heb wat meubels laten brengen naar je nieuwe woning. Er zijn nog kleine werkjes te doen aan de woning en de inrichting moeten jullie maar zelf doen. Vanaf morgen hervat je je werkzaamheden hier en je onderricht het meisje zodat zij je huis in orde kan brengen. Ze heet Caro, zei ik, alzo trachtend de ijzige spanning wat uit de lucht te nemen. Moeder ging hier niet op in en stond recht: ik heb nog werk te doen, want we hebben met zijn allen moeten inspringen om jou deel van de werkzaamheden ook gedaan te krijgen. Dat is dan geregeld, je weet de uitgang wel te vinden denk ik zo. Elvir verliet zonder verder iets te zeggen de kamer. Sorry Peter, je moeder lijkt me niet opgezet met dit alles, zei Caro. Ach, ze zal wel bijdraaien, zei ik zuchtend.

We vertrokken langs dezelfde zandweg waarlangs we gekomen waren, sloegen dan af richting Durod en bereikten even later mijn nieuwe woning gelegen in een doodlopend straatje aan de rand van de stad. Het één verdiep hoge gebouw was opgetrokken uit durosteen en tussen de twee ramen aan de straatzijde was er een groene houten deur. De rest van de dag hielden we ons bezig met de meubels op hun voorlopige plaats te zetten en ik vertelde Caro wat zij de volgende dagen allemaal moest doen om het huisje verder in te richten en welke inkopen zij daarvoor moest doen. Na het avondmaal gingen we vroeg slapen. We waren te vermoeid om nog van elkaars lichaam te genieten en Caro viel dicht tegen me snel in slaap.

De volgende ochtend waren we vroeg op. Ik vertrok naar mijn ouders, Caro achterlatend met een hele lijst werkzaamheden. Ik liep rond de ouderlijke woning en volgde een zandweg die tussen twee omheinde weiden liep tot aan een groot iek bos. Ik volgde de weg het bos in en kwam even later op een groot plein. Hier stonden drie grote gebouwen die elk in een andere richting wel 200 meter dieper het bos inliepen. Buiten de grote houten toegangspoort had geen enkel van deze gebouwen ramen. Het schaarse licht dat binnenviel kwam via luiken in het platte dak. Vader, moeder en mijn oudste zus stonden me al op te wachten. Elvir vertelde me gisteren je verhaal, zei mijn vader, en we zullen ermee moeten leren leven. Nu, we houden onze werkzaamheden binnen onze familie, dat zijn voorlopig Caro haar zaken niet. Maar dat hoef ik je niet te zeggen. Kom vanavond met haar maar eten bij ons, dan zie ik je eigendom ook eens. En nu heb ik werk te doen. Bram vertrok zonder verder iets te zeggen en ging het linkse gebouw binnen. Ik ben blij dat je terug bent, want ik doe jouw werkzaamheden niet graag, zei mijn zus Reni tegen me, daarbij moeder, Juth en ik hebben genoeg te doen. Wij doen hier het zwaarste werk! Kom moeder, zei ze, we gaan Juth helpen. Vergeet op het middaguur onze dagelijkse vergadering niet, riep moeder nog na. Ze verdwenen in het middelste gebouw, mij achterlatend op het plein.

Ik liep naar het rechtse gebouw, haalde de houten poort uit het slot, ging naar binnen en sloot de poort terug af. Voor mij lag een lange gang die helemaal doorliep naar de achterkant van het gebouw. Aan beide zijden kwamen dertig met ijzer verstevigde deuren op de gang uit. Boven elke deur hing er een plaatje met het nummer van de kamer: van P1 tot P30 rechts, van V1 tot V30 links. Ik greep de grote kolf die op een schap naast de ingang stond en nam de grote sleutelbos die aan een haak in de muur hing. Ik ontsloot de eerste kamer P1 en ging naar binnen terwijl ik reeds luid commandeerde: begin maar.