Lieve Lady Jane - 4

Meneer Robertson, sinds kort mijn echtgenoot en die ik master moet noemen, wil dat ik hem zo snel mogelijk een zoon baar. Na mijn ontmaagding heeft hij me zowel overdag als s-nachts meerdere keren langdurig gepenetreerd om me te bevruchten, waarbij hij me na afloop steeds met de benen omhoog opbond opdat zijn zaad in me zou blijven. Ook ranselde hij me vaak af, nog steeds begrijp ik niet goed waar dat voor dient maar inmiddels ben ik daar bijna aan gewend, af en toe brengt het me zelfs in extase.

Helaas had ik een week geleden ondanks alle bevruchtingsijver van de master toch mijn maandelijkse vloeiing. Daarvoor bestrafte hij me met boosheid en een pak slaag op mijn billen, waarna hij me tijdens de periode van mijn vloeiing niet zien. Maar nu, een week later dus, lijkt hij me dat te hebben vergeven.
Vanavond wil de master dat ik me weer beschikbaar houd voor bevruchting, hij wil dat ik ‘expectant’ van zijn zoon word voordat hij over twee weken naar India vertrekt vanwege de opstanden daar op zijn plantages. Vandaag laat hij me zijn schepen en pakhuizen zien.


Tinten grijs…

We gaan per koets en hoewel het maar een kort tripje is hebben mijn kamermeisjes me in een nieuw speciaal op mijn maat gemaakt reiskostuum gestoken, een enkellange rok met een getailleerd jasje in een combinatie van verschillende tinten grijs, heel gedistingeerd en prettig om in te reizen. Op mijn blonde haren heb ik een zwart hoedje met een doorzichtige rand met voile, ik zie alles maar anderen zien mijn gezicht nauwelijks. Als ik in de hal arriveer staat de master al klaar, in gesprek met mr. Smith, de Majordomus. Als mijn echtgenoot me ziet breekt er een bijna onmerkbaar glimlachje door op zijn anders zo donkere en strenge gezicht. Hij begroet me met een buiging waarna ik hem als antwoord een révérence geef. Ook meneer Smith buigt voor me, met een twinkeltje in zijn ogen en ik beantwoord zijn vriendelijke gebaar met een knikje.

‘Hmm, M’lady, goed dat u er eindelijk bent’ en dan gaat de master me voor naar de schitterende koets, waar ik nog maar één keer in zat en die onderaan het bordes al klaar staat. De dit keer vier grijs getinte paarden komen aardig overeen met de tinten van mijn reistenue. Ze staan ongeduldig te briesen en met hun hoeven te schrapen, ik herken dat wel, ik rijd zelf graag paard en als ze weten dat ze iets kunnen gaan doen worden de meesten van die dieren altijd ongeduldig om in actie te komen. Misschien heb ik ze dus wel iets te lang laten wachten, want amper zitten we of we worden in de bank gedrukt omdat de koets in een hoog tempo vertrekt. Ik hoor op de bok de koetsier de paarden toeroepen dat ze het rustiger aan moeten doen, en ik kan er niks aan doen, ik moet er echt om giechelen, ondanks dat de master geïrriteerd kijkt.

Als de koets eenmaal op de weg in een rustige draf wordt voort getrokken en bijna wiegend over de toch best slechte zandwegen glijdt vraagt hij: ‘rijdt u graag paard, ma’am?‘ Het is alsof de master een knop bij me heeft omgedraaid, enthousiast vertel ik hem dat ik een eigen paard had tot daddy’s dood en dat ik altijd met mijn merrie te vinden was in de velden en bossen van ons landgoed. De master hoort het allemaal redelijk geïnteresseerd aan en zegt dan: ‘hmm, prima, misschien, als onze zoon geboren is, dat u dan ook weer een eigen paard kunt hebben.’ Mijn hart springt op, maar ja, een zoon, hoe komt de master er toch bij dat die er zeker zal komen…

Ik durf het hem niet te vragen hoe hij daar zo zeker van is, we zien wel wat er gebeurt. Voor nú ben ik blij dat we even een beetje normaal kunnen verkeren, hoewel na een tijdje de master tegenover me gaat zitten en me wel weer erg met zijn priemende ogen bestudeert, het maakt me verlegen. Als ik daardoor een beetje schuw omlaag kijk steekt hij het handvat van zijn wandelstok uit en door ermee onder mijn kin een duwtje te geven dwingt hij me om hem weer aan te kijken. En zo vangt hij me met zijn priemende ogen, als een haas in het licht…

De company

Ik ben dan ook blij als we bij de buitenhavens van Plymouth arriveren. We stappen uit en dan wijst mijn echtgenoot me op een groot zeilschip dat aan de kade ligt en net gisteren is gearriveerd. Mannen lopen vanuit het schip af en aan met balen goederen naar een van de vier gigantische pakhuizen die hier op een rij staan. Meneer Robertson vertelt me dan dat hij tien van deze schepen in zijn bezit heeft en dat er nog twee in aanbouw zijn. Ze doen er afhankelijk van het seizoen twee tot drie maanden over om op en neer te varen naar hun bestemming vlakbij Bombay, het is zijn doel dat er straks gemiddeld zéker iedere week een met vracht uit India arriveert, zodat er een constante stroom van goederen is.

Eerst lopen we de pakhuizen binnen, drie zijn er voor de opslag en het nadrogen van de kruiden en specerijen en het ruikt daarbinnen heerlijk, exotisch. Aan de ene kant worden vanaf het schip balen binnen gesjouwd en aan de andere kant zijn ontelbaar veel mannen, vrouwen én kinderen bezig ze te openen en ze onder te verdelen in kleinere zakken of, in het geval van de kruiden, ze te bundelen voor droging. Meneer Johnson die me is voorgesteld als bedrijfsleider van de pakhuizen geeft me daarbij uitleg.

Als ik de master vraag wie deze mensen zijn vertelt hij dat ze vrije arbeiders zijn maar dat hij in India voornamelijk werkt met slaven, mensen die hij eenmalig een bedrag betaalde en nu in zijn bezit zijn. Ik heb nooit zo stil gestaan bij hoe al het werk wordt gedaan, nu pas dringt tot me door dat dat misschien wel de reden is voor alle opstand in dat verre land. Of misschien sowieso wel omdat we als Engelsen daar eigenlijk niet de dienst horen uit te maken…

Het vierde pakhuis is bestemd voor de grote rollen textiel, hoge rekken liggen vol met de prachtigste gekleurde stoffen. Ook hier zijn veel mensen aan het werk, zij verdelen de rollen in kleinere stukken en opnieuw zijn ook hier kinderen aan het werk, zij rollen de kleinere stukken op en brengen ze weg naar de andere zijde van het pakhuis, waar karren af en aan rijden om alle goederen op te halen. Als ik dan aan de master vraag waarom in zijn pakhuizen kinderen werken antwoordt hij nonchalant: ‘oh, ma’am, omdat ze goedkoop zijn en ze anders toch maar lopen te lummelen.’ Het zet me allemaal behoorlijk aan het nadenken.

We nemen afscheid van meneer Johnson en aan de elleboog van mijn echtgenoot beklim ik daarna de loopplank van het schip, waar hij me een rondleiding geeft. Het is adembenemend, deze bijzondere wereld van mannen en hun schip. Ik zie dat de master met respect wordt begroet maar dat tegelijk iedereen ook doorgaat met het eigen werk: het uitladen van de ruimen, drogen of vervangen van tuigage, reparatie van zeilen, schrobben van het dek, het vele rijk bewerkte houtwerk met lijnolie behandelen, aan boord brengen van voorraden, het is onvoorstelbaar hoeveel mannen hier tegelijk in de weer zijn. Het lijkt één grote chaos maar zelfs met mijn onervarenheid zie ook ík nog wel dat ieder precies weet wat de eigen taak is.

Op een soort verhoging staat een man alles in de gaten te houden, af en toe geeft hij orders aan iemand en even later word ik aan hem voorgesteld, hij blijkt wat ik al dacht de kapitein te zijn. Misschien was het niet de bedoeling dat ik het zou horen maar ik sta er nou eenmaal bij als de kapitein vertelt dat de situatie in India uit de hand loopt en dat ingrijpen door de onderkoning hard nodig is. Ook vraagt hij wanneer de master van plan is zelf af te reizen, om de orde op zijn plantages te herstellen. Mijn echtgenoot antwoordt dat hij over een week het volgende schip neemt of dat daarna, en dat hij tot die tijd hier verplichtingen heeft…

Master’s cabin

Als we het schip binnengaan stinkt het ontzettend naar niet-gewassen mensen, bedorven voedsel en weet ik verder wat nog meer allemaal. Er is weinig ruimte en als ik de slaapplekken van de mannen zie snap ik niet hoe iemand daar ook maar één oog dicht kan doen. Het is dan ook een genoegen als we in een kamer komen waar die lucht niet hangt, die ruim is en waar veel licht binnen valt door drie grote kozijnen die verdeeld zijn in kleine ruitjes. ‘Ma’am, welkom in de masters cabin. Ieder van mijn schepen heeft er een, voor het geval dat ik mee zal varen.’ En dan, tot mijn verbazing, gaat hij gekleed en wel op het bed liggen en gebaart hij mij naast hem te komen liggen.

Voorzichtig ga ik naast hem liggen, beducht om hem aan te raken. Maar als de master dan met zijn hand de mijne zoekt ben ik blij met dat gebaar en zo liggen we een tijdje, waarbij ik me afvraag wat er toch gebeurt, waarom hij me iets normaler begint te behandelen. Bijna op datzelfde moment geeft mijn echtgenoot zelf het antwoord: ‘ma’am, het kan zijn dat ik wat obsessief op u overkom en ik wil u daar graag enige toelichting op geven.’

En dan volgt zijn verhaal. Hoe zijn moeder overleed bij zijn geboorte en hij om die reden altijd maar weer mishandeld werd door zijn vader, terwijl zijn oudere broer hem misbruikte. Hoe hij zich aan hen ontworstelde en vanaf niets dit succesvolle imperium wist op te bouwen. Dat zijn vader inmiddels allang dood is maar dat zijn broer hem tot de dag van vandaag tergt door regelmatig langs te komen, dat hij zelf het leven van een nietsnut leidt maar wel keer op keer een hoge toelage van zijn jongere broer verwacht. En dat hij hem die niet kan weigeren omdat zijn broer anders bekend zal maken dat hij een sodomist is…

Nu mijn echtgenoot een tipje van zijn sluier oplicht begrijp ik meer van hem en komt er ietsje van begrip in mijn hart voor zijn gedrag. Hoe hij zich op mij uitleeft lijkt bijna een reactie te zijn op hoe hij zelf keer op keer werd afgeranseld. Ik draai me op mijn zij naar de master en geef hem een zacht kusje op zijn wang. Ik heb geen idee wat ik daardoor heb losgemaakt maar zijn antwoord is dat hij me ruw terug op mijn rug duwt, mijn rok omhoog slaat, mijn linnen onderbroekje uitrukt, mijn benen uiteen doet, zijn stam ontbloot, zich tussen mijn benen wringt en zich in één harde gemene beweging bij me naar binnen duwt. Tegelijk zegt hij: ‘ma’am, als ik uw medeleven verwacht verneemt u dat wel’, waarna hij me hard en genadeloos neemt. Waarschijnlijk omdat het al een week geleden is komt zijn zaad snel en als hij dat in me heeft gepompt rolt hij weer van me af, waarna hij roerloos en stil naast me gaat liggen.

My dear lady Jane

Voor het eerst kan ik ze niet tegenhouden, de tranen om hoe mijn echtgenoot met me omgaat. Tot dit moment was er niks tussen ons en was het allemaal wel erg wat me overkwam, maar het ráákte me niet, dit is nou eenmaal waar adellijke meisjes voor worden opgevoed, dienstbaar zijn. Maar juist nu er voor het eerst wat openheid tussen ons is en dan zo afgewezen en tegelijk wreed genomen te worden, dat is me te veel. Zachtjes huil ik, hoewel ik niet kan voorkomen dat me af en toe een snikje ontsnapt. Na een tijdje fatsoeneer ik mijn kleding, sta ik op en zeg dan, met mijn blik afgewend: ‘mijnheer, wil u mij please naar uw woning brengen.’

De reactie van de master is dat hij overeind komt zitten, me bij mijn hand pakt en me terug op het bed trekt, tegen hem aan.
‘M’lady…’ waarna het lange tijd stil wordt.
Dan: ‘…ma’am, my dear lady Jane, please, aanvaardt u mijn excuses. Het overviel me.’
Ik wil hem graag geloven maar ik kan dit nu niet binnen laten komen en lig verdrietig naast hem. Ik weet dat ik totaal afhankelijk ben en hier mee moet leren leven. Zelfs nú op dit moment kan ik niets anders doen dan wachten tot de master bereid is te vertrekken. Eindeloos lang liggen we zo en vreemd genoeg brengt het in stilte naast elkaar liggen gaandeweg een minieme prille vrede tussen ons tot stand…

Als we het huis weer binnengaan zit notaris Bennett al op ons te wachten in de bibliotheek. Daar legt hij de master zowel de definitieve huwelijksacte als een testament voor. De master neemt uitvoerig de tijd om alles door te lezen, zegt dan dat hij er tevreden over is en hij licht me toe waarom: ‘ma’am, ik heb u verteld over mijn oudere broer en ik wil ten allen tijde voorkomen dat hij mijn bedrijf of vermogen in handen krijgt. Om die reden zal als mij iets overkomt mijn zoon worden benoemd als owner/director van de company én enige erfgenaam en tot hij meerderjarig is zult u voor hem waarnemen’. Voor mij is dit een onwezenlijke situatie, mijn echtgenoot leeft nog terwijl onze zoon er nog niet is, dus knik ik ter instemming zonder goed in te kunnen schatten waar dit toe kan leiden. Tot slot tekenen we allebei de documenten waarna meneer Bennett vertrekt.

Tijdens een gezamenlijk souper praten we nog wat na over de middag en over de consequenties van het testament. De sfeer is weer redelijk goed tussen ons en we doen allebei alsof er aan boord van het schip niet dat nare incident was. Als tot slot de master me dan verzoekt me gereed te maken voor ons samenkomen voel ik zelfs een lichte kriebel in mijn buik.

Nieuwe bevruchtingen

In mijn boudoir wacht Sophie me op, ze heeft al een bad voor me klaar staan. Omdat de nieuwe bevruchtingen aanbreken scheert ze na afloop weer zorgvuldig alle intieme beharing weg, wat me nog veel meer prikkelt dan de vorige keer. Het lijkt of mijn lichaam wakker is geworden en meer open is gaan staan voor aanrakingen. Als Sophie mijn oksels scheert en af en toe een borst aanraakt schieten vandaar weer de stroompjes door mijn buik naar beneden. En als ze daarna mijn pussy onthaart door steeds een lipje ervan strak te trekken en dan de schraper er overheen te halen moet ik me beheersen om niet mijn bekken tegen haar op te duwen. Helemaal spannend wordt het als ze af en toe daarbij ook het bultje aan de bovenzijde aanraakt, in mijn buik leidt het tot razende vuurbolletjes die zich via mijn pussy naar buiten zouden willen spatten.

Ik onderga het met gesloten ogen, ik durf Sophie niet aan te kijken maar het kán niet anders dan dat ze mijn reacties ziet. Volgens mij doet ze het er ook een beetje om want veel meer dan vorige keer wordt mijn bultje aangeraakt en op een gegeven moment houd ik het niet meer, sidderend beleef ik een kleine extase. Als ik na afloop langzaam mijn ogen open en Sophie aankijk zie ik een klein glimlachje en iets wat héél in de verte op een knipoogje lijkt. Ik sluit maar snel weer mijn ogen alsof ik niks gezien heb en onderga nu genietend de heerlijke massage met rozenolie.

Als ik klaar ben ga ik op het bed liggen wachten en gelukkig laat mijn echtgenoot me niet lang wachten. Hij doet zijn kamerjas uit en staat dan in al zijn naakte glorie voor me, zijn stam opgeheven. Hij vraagt me van het bed te komen, laat me mijn handen naar hem toe steken en voor ik het besef, bindt hij ze vast aan een touw dat hij van het plafond laat zakken, om me meteen daarna zo hoog op te trekken dat ik nog maar net op mijn tenen kan slaan en waardoor hij me zo helemaal uit rekt.

Benauwd zie ik hoe hij dit keer een zweep met maar één lange sliert eraan uitzoekt en als hij daarmee de eerste keer in mijn richting zwaait bereid ik me voor op een heftige pijn maar die blijkt niet te komen. Bijna lieflijk draait de sliert zich helemaal om mijn buik en alleen het bolletje aan het uiteinde geeft een venijnige tik. Waarna de zweep zich als het ware vanzelf weer los wikkelt en de master me er op een andere plek mee slaat. Op die manier werkt hij mijn hele lichaam af en al gauw dient er zich weer een extase aan. Kronkelend hang ik aan het touw, bijna voel ik me er als een verlengstuk van omdat het me zo uitrekt.

Na een tijdje, als de master ziet dat de opwinding me inmiddels bijna helemaal heeft overgenomen, legt hij de zweep weg, laat hij het touw vieren, maakt hij mijn handen los, legt hij zijn handen om mijn billen en tilt hij me zo op. Om niet achterover te vallen sla ik mijn armen om zijn nek waardoor mijn borsten worden plat geduwd tegen zijn brede borstkas. De master tilt me zó hoog op dat zijn stam voor de ingang van mijn pussy komt te staan en laat me dan zakken.

Ik voel dat hij gemakkelijk naar binnen komt en als hij me dan helemaal over zijn stam laat zakken tot hij niet dieper kan en onze lichamen elkaar daar beneden raken overspoelt de extase me in alle hevigheid. Kreunend duw ik mijn hoofd in zijn nek en laat me dan helemaal gaan, terwijl mijn echtgenoot me steeds maar op tilt en dan weer diep en volledig over zijn stam laat zakken. Uiteindelijk draagt hij me terwijl hij nog in me is naar het bed en beweegt hij zich daarna eindeloos lang op en neer in mijn ver geopende lichaam, terwijl hij zich zoals altijd helemaal over me heen heeft gelegd en ik me onder zijn hard werkende lichaam geborgen voel.

Expecting

Twee weken lang word ik dag en nacht herhaaldelijk bevrucht en dan is het tijd voor mijn echtgenoot om af te reizen naar India. Zijn verwachting is dat hij een half jaar weg zal blijven, voor de tussentijd heeft hij de majordomus meneer Smith en de bedrijfsleider meneer Johnson instructies geven om het huishouden en de company door te laten gaan. Mij verzoekt hij een oogje in het zeil te houden en als zijn vervanger bij calamiteiten de honneurs waar te nemen. Wat ik beloof…

De weken na zijn vertrek blijft mijn eerstvolgende vloeiing uit en al snel constateert onze dokter dat ik expectant ben. Omdat in de maanden daarna mijn buik ook nog eens heel snel groeit gaat hij er vanuit dat het een tweeling is, wat ook blijkt als nog weer later hun bewegingen voelbaar worden, volgens hem gaat het duidelijk om twee baby’s. Ik ben diep gelukkig dat het zo ver is maar ook heel bezorgd dat er toch hopelijk wel een zoon bij zit.

Ondanks die zorg geniet ik van de afwezigheid van de master en van de rust die ik daardoor heb. Ook in het huishouden is een meer ontspannen sfeer ontstaan en omdat ik mijn kamermeisje Ann al gauw na het vertrek van mijn echtgenoot een andere functie gaf werd het in mijn boudoir ook veel gezelliger. Tijdens mijn dagelijkse bad is Sophie vrijer geworden, we praten nooit ergens over, altijd houd ik mijn ogen dicht maar allebei weten we wat er gaande is. Sophie geniet ervan mij te verwennen en ík geniet ervan verwend te worden. Met de spons sopt ze me overal af en vaak wat extra tussen mijn benen, waarna ze me tijdens de massage nog méér verwent door steeds ‘per ongeluk’ mijn pussy en het knopje daarboven te raken.

Naarmate mijn beide kindjes groeien besteedt ze daar ook meer en meer aandacht aan door ze met haar handen op mijn buik uit te nodigen er naartoe te bewegen. Vaak schieten we samen in de lach als een van beiden op Sophie haar aanraking reageert en een zacht klopje geeft. Even vaak schieten we allebei vol en biggelen mij de tranen langs de wangen van geluk om de leventjes die in me groeien.

Bijna zes maanden na zijn vertrek komt er een rampzalig bericht binnen. Met het die week binnenzeilende schip komen documenten mee waaruit blijkt dat mijn echtgenoot is overleden, dat hij alweer twee maanden terug s-nachts in zijn slaap werd vermoord door een bende opstandelingen en dat zijn lichaam dezelfde dag nog naar Indiase gewoonte door zijn personeel op de brandstapel is gelegd. Volgens de kapitein is daarna door het leger wel de rust op de plantages teruggebracht, maar is de onvrede onder de mensen daar nog steeds heel groot.

Onverwacht blijkt dat de dood van mijn echtgenoot me toch veel verdriet doet. Ik moet mezelf toegeven dat ik ons samenkomen toch wel miste, maar vooral dat hij nooit zijn kinderen zal kennen doet me echt pijn. Ik word overweldigd door alles wat er nu op me af komt, want in een overleg met de notaris meneer Bennett, de majordomus meneer Smith en de bedrijfsleider meneer Johnson blijkt dat er veel besluiten moeten worden genomen. Om mijn positie daarin te verstevigen bevestigt de notaris ten overstaande van beide andere heren dat ik enig erfgenaam ben en dat het eigenaarschap en de leiding van de company nu bij mij berusten.

Broederliefde

Ik heb geen idee hoe ik alle adviezen over de te nemen beslissingen moet wegen en dat is de reden waarom ik besluit mijn broer Thomas te vragen mij bij te komen staan, ik heb behoefte aan een geliefde vertrouweling. Al binnen een week arriveert hij en als ik hem zie binnenkomen besef ik pas hoe erg ik hem heb gemist. Thomas heeft dezelfde blonde krullende haren en blauwe ogen als ik en omdat we samen na-komers zijn en zo het jongste ‘setje’ waren trokken we als kind al veel naar elkaar toe.

Ik schrik ervan hoe hij eruit ziet, een beetje verwilderd, vermagerd ook en alleen al om die reden ben ik blij dat hij er is, als graaf zonder landgoed stelt hij niks meer voor in de beau monde van London en hier kan hij naast mij juist een zinvolle rol vervullen. En trouwens ook wel weer wat aankomen door eens goed bij te eten. Ik besluit ter plekke hem aan te stellen als zaakwaarnemer en hem daar een riante toelage voor te gaan betalen.

Die eerste avond praten we lang, knus naast elkaar op de bank in mijn boudoir gezeten, de intimiteit die we samen hadden is er al gauw weer. Thomas vertelt me van zijn periode in London, hoe hij wanhopig probeerde als verarmde graaf toch aan een rijke bruid te komen, maar dat geen enkele mama hem haar dochter en de bijbehorende bruidsschat wilde toevertrouwen. En hoe hij daarna van kwaad tot erger afgleed en terecht kwam op plaatsen waar in London eigenlijk niemand van adel gezien wil worden.

Op mijn beurt wil ik dan ook eerlijk zijn en ik vertel m’n lieve broer dat ik het qua rijkdom dan wel heel erg getroffen heb maar dat ik een getroebleerde echtgenoot kreeg die al zijn jeugdfrustraties op me uitleefde. Dat hij me niet alleen maar steeds nám en nám en nám en … maar ook zijn boosheid op me uitleefde, tót het moment voor zijn vertrek naar India, toen we juist wat intiemer werden. Daarna neem ik Thomas mee naar de kamer waar de master me altijd bevruchtte en mij valt op hoe hij zijn ogen uitkijkt. ‘Heeft hij dat allemaal op je losgelaten?’ vraagt hij bijna ongelovig, naar de touwen en zwepen en boeien wijzend.

Ik kan alleen maar knikken dat dat klopt, het voelt nu inderdaad als heel onwerkelijk maar tóen, toen de master me zo vaak mogelijk wilde bevruchten, was het na een tijdje alsof het er allemaal bij hoorde. Alsof het zo hoorde dat hij me sloeg, nam, bevruchtte, afranselde, weer nam, opnieuw bevruchtte, optakelde, nam, bevruchtte, vast bond, verliet...
Thomas kan het bijna niet geloven en als ik niet de in mijn buik bewegende kinderen van de master droeg en hem niet waarschuwend met de vinger op mijn mond aankeek, zou hij hem volgens mij ter plekke hard en luid en nog luider hebben vervloekt.

In de plaats daarvan weet ik hem weer rustig te krijgen en keren we terug naar mijn boudoir, waar we naast elkaar op mijn bed gaan liggen en nog lang praten. En waar we uiteindelijk samen in slaap vallen…


Echt leuk dat je mijn verhaal leest, ThnX! Zazie