2084 - 3

Het was een heftige nacht, mijn éérste hier. Iedereen danste, at, dronk, slikte een pilletje en neukte de sterren van de hemel. Zo’n beetje de hele nacht ging het door, pas toen het in de verte al licht begon te worden vielen de meesten in slaap, ik ook.

We zijn met honderden nieuwe jongeren, allemaal net als ik gisteren zestien geworden, allemaal gisteren hier aangekomen én allemaal net als ik helemaal, volledig en verplicht bloot. En net als zij allemaal sliep ik nog, maar word ik nu wakker omdat er boven me in de kronen van de palmbomen een stel vogels heftig aan het twitteren is geslagen

Het is 2084, 5 februari, gisteren werd ik dus zestien en kwam ik aan op Kreta. Ik woonde in zowat het koudste deel van Europa, Noord-Noorwegen, en ben nu terecht gekomen in het warmste deel. De komende vier jaren verblijf ik hier in dit resort, om net als alle andere jongeren enkele jaren samen van het leven te genieten, een beroep te kiezen, een opleiding te volgen en een partner te vinden.



Alleen op de wereld…

Ik moet naar de wc, naast me ligt Joachim nog lekker te slapen. Ik kijk nog even naar hem, een mooie leuke jongen vind ik hem, met een lekker lijf. Als ik zie dat aan dat lekkere lijf zijn lul nog steeds of alweer stijf staat moet ik giechelen, hij redt zich er maar even mee. Voorzichtig stap ik tussen alle jongens en meisjes door die in de meest bizarre houdingen op poolbedjes of badlakens of gewoon op het gazon liggen te pitten. Als ik klaar ben loop ik even langs het buffet, ik heb honger en dorst.

Tijdens mijn ontbijt lees ik op het mededelingenscherm in het restaurant, dat er vanmiddag om twaalf uur een eerste college is en dat iedereen daarbij verwacht wordt. Het is te volgen via ‘Info-glasses’, die samen met een setje oortjes voor iedereen op naam klaar ligt bij de receptie. Ik haal de mijne meteen maar op, het is nog lekker rustig nu. Als ik mijn bril heb gescoord besluit ik naar het strand te wandelen. Op blote voeten gaat hem dat niet worden, dus ga ik naar de facilityroom naast de receptie en zoek daar een paar instappers uit en krijg er ook een strandtas. In een van de restrooms die daar weer naast liggen fris ik me op, poets ik mijn tanden, kam mijn lange inmiddels door het zeewater nogal krullerige haren in het gareel en dan ben ik weer helemaal het meisje.

Buiten het resort doemt direct het imponerende versteende landschap voor me op, terwijl rechts daarvan de Middellandse Zee de schoonheid zelve ligt te zijn. Het is half zeven, het is muis- en muisstil, ik ben de enige die hier loopt, het voelt alsof ik alleen op de wereld ben. Ik volg het weggetje waarlangs de monorail naar het strand loopt en geniet van de stilte om me heen. De zon is nog niet volledig boven de horizon en net als gisteren verbaas ik me dat dit kale verbrande landschap toch zó mooi is. In het nog wat diffuse ochtendlicht heeft het ook iets mystieks en genietend kijk ik om me heen.

De geiten die gisteren sloom in de schaduw lagen zijn nu lekker actief, overal waar ik kijk zie ik ze wel scharrelen. Blijkbaar vinden ze ondanks de droogte hier toch genoeg groen spul om te overleven want er wordt ijverig tussen de stenen en rotsen gezocht én gevonden én geknabbeld. Af en toe maakt er even een oogcontact, vreemde ogen hebben ze toch. Een paar honderd meter lang loopt er zelfs een kleintje mee, op een afstand gevolgd door de moeder en af en toe mekkeren ze zachtjes, misschien in de hoop dat ik wat te eten heb. Helaas, ik heb alleen mezelf in de aanbieding maar dat hou ik gereserveerd voor de jongens, niet voor een geit.

Zelf-reflecterend zwemmen

Op het strand aangekomen blijk ik echt de allereerste te zijn, heerlijk, die rust! Ik leg mijn tas met bril, handdoek en olijfolie op het setje strandbedjes waar ik gisteren met Nouri lag, de mens is ten slotte een gewoontedier. Dan plons ik de bijna lauwe zee in, tijd voor een stevig zwempartijtje, heerlijk! En terwijl ik ijverig aan het crawlen sla gaat het door me heen, dat het bijna ongelooflijk is, dat ik gisteren thuis nog dik ingepakt door de sneeuw liep en hier nu in mijn blootje moet leven, dat zelfs nog lekker vind ook. Ik zwem door tot mijn spieren tevreden gonzen van vermoeidheid, dan is het tijd er mee te kappen. Ik ben dit keer baantjes parallel aan het strand gaan trekken zodat ik niet zo ver terug hoef, in een relaxte rugslag belandt ik al snel weer op de kiezels.

Eenmaal terug op het strandbedje wrijf ik me terwijl ik nog nat ben van het zeewater van top tot teen in met de olijfolie. Dat is me gisteren goed bevallen, ik ben amper verbrand, misschien wel door de mix van het zout en de olie. Op een of andere manier heb ik sinds ik hier ben veel meer contact met mijn lichaam en voel ik me beter dan ooit tevoren, ik zit echt lekker in mijn vel. Zou dat nou komen door de warmte? Het bloot zijn? De zon, de zee, de seks? Zouden de ‘The Elders’ dát nou bedoelen met dat we nu jong zijn en van het leven moeten genieten?

Ik voel me alweer geil worden en met een toenemend sensueel gevoel smeer ik mijn lijf in, waarbij het zoals altijd lekker voelt om mijn tietjes extra te masseren. Ik snap best dat jongens op die bolletjes vallen, ik ben er zelf ook blij mee dat ze zo stevig en rond en niet al te groot zijn. Ik wrijf en kneed ze tot mijn tepels stijf staan en die hun vertrouwde prikkels naar mijn kutje sturen. Dát krijgt natuurlijk ook een goede beurt, want hoewel m’n neukbuisje vannacht hard heeft moeten werken voelt het alweer aan alsof het daar binnen al wel wat wrijving kan gebruiken. Met wat extra olie op mijn rechterhand wrijf ik die over mijn kutlippen en steek vervolgens mijn middelvinger bij me naar binnen.

Heel even verwen ik me zelf maar niet tot ik klaar kom, want ik wil deze geile bui nog even vasthouden, die voelt alsof ik een extra goed contact met mezelf heb. Als ik mezelf daarna helemaal heb ingewreven en lekker lig te glimmen zet ik mijn Infoglasses op, kijk hem op ‘aan’, kies de functie bibliotheek en zoek daar een mooi luisterboek uit. Gelukkig is de catalogus dezelfde als die we thuis ook hebben en even later lig ik met m’n oortjes in te genieten van een chick Litt. Maar hoe leuk het boek ook is, al gauw doezel ik weg, dankzij de korte nacht, het geruis van de zee, de warmte van de opkomende zon. This must be paradise…

This is your life

Ik word wakker van een waarschuwings-tingeltje van mijn bril. Ik kijk op de tijd in de rechterbovenhoek en zie dat het vijf voor tien is, oké, het eerste college dus. Ik focus me, zet het boek af dat nog steeds wordt voorgelezen en zet met een blik op de projectiebutton het externe scherm aan. Daarna kan ik de bril afzetten, omdat vanaf nu alle beelden virtueel een halve meter voor me wordt geprojecteerd. Ik kijk om me heen en zie tot mijn verrassing dat de strandbedjes alweer zeker voor de helft gevuld zijn met lui die net als ik hier het college komen volgen.

En, tot mijn verrassing, ligt Nouri óók weer naast me, met zijn schermpje ook al aan. ‘Hey stralend-witte Noorse schoonheid, hoe is het met jou?’ Ik lach hem blij toe, buig me naar hem over voor een kusje en zeg dan ‘goed. En jij?’ ‘Hmm, lekker wel’ grijnst hij. Dan: ‘je was flink bezig met die andere gast hè?’ Ik knik, ja, dat was zo, Joachim en ik hadden het inderdaad erg naar onze zin. En volgens mij doen we in ons nieuwe leven niet aan jaloezie, dus laat ik het hier bij als reactie.

Ik wordt daarbij geholpen doordat het college begint. Een vrouw en een man stellen zich voor als Fatima en John, zij zijn de komende jaren onze supervisors. Ze heten ons namens alle andere teachers welkom op Kreta en kondigen als eerste een videoboodschap van een van de leden van ‘The Elders’ aan.

Degene die in beeld verschijnt is Emmanuel Macron, hij is met ruim honderd jaar de oudste van de global V-Raad, de ‘Verlicht-despoten Raad’. Op school leerden we al dat hij als president van Frankrijk begin deze eeuw niet zo goed scoorde maar dat daarna juist hij, samen met Angela Merkel uit Duitsland de Verenigde Staten van Europa wist op te bouwen. Al gauw sloot het Verenigd koninkrijk zich ook aan, dat in de tijd van de Unie zich nog gedroeg als een soort knipperlicht: ‘wij zijn groot en machtig dus wij hoeven er niet bij. Ohw sorry, doe toch maar wel. Oeps, foutje, we gaan d’r toch maar weer uit, bye EU, Bréxit!’ Toen tot slot ook Rusland erbij kwam werd dankzij de VSE Europa hét continent waar ‘De Grote Verandering’ begon.

Ik ben bijna verbaasd hoe jong iemand van meer dan een eeuw oud er nog uit kan zien. En dan begint hij zijn verhaal. Veel weten we al, dat de mensheid op deze planeet maar net op tijd gered is en dat wij dáárom hier zijn. Dat wij als jeugd de toekomst hebben. Dat we van ons leven mogen en zelfs móeten genieten, maar dat dat nooit meer ten koste van de planeet én van andere mensen mag gaan. De komende vier jaren zullen in dat teken staan, zodat we daarna als goede wereldburgers onze bijdrage kunnen gaan leveren.

Het is een blij makende peptalk, Emmanuel Macron doet een serieus beroep op onze verantwoordelijkheid voor de aarde en alles wat daarop leeft. Zijn woorden komen bij iedereen behoorlijk binnen, op het ruisen van de zee na is het muisstil op het strand.

Als hij van het scherm is verdwenen blijft het scherm even leeg en stil, daarna komen Fatima en John weer in beeld en geven zij uitleg hoe de komende vier jaren er uit zullen zien. Ze vertellen dat we hier met bijna duizend jongeren zijn en dat we alle jaren met deze groep bij elkaar zullen blijven. Na de introductie zal door de teachers met ieder van ons afzonderlijk gewerkt worden aan een beroepskeuze, waarbij je eigen wensen en ambities worden gematcht met wat de wereld nodig heeft. Daarna start het opleidingstraject van ruim drieënhalf jaar. Het meeste zal via ‘Info-glasses’ gaan, voor praktijkonderwijs en stages zullen we af en toe moeten reizen via de ‘Telecabins’.

Na twee jaar, als we achttien zijn, hebben we een jaar de tijd om een definitieve keuze voor een levenspartner te maken en iedere mix van welke van de genders dan ook is oké. Tot die tijd krijgen we alle ruimte om met onze leeftijdgenoten van onze jeugd te genieten, de liefde te ontdekken en de juiste mensen te leren kennen. Mochten we op deze plek niet iemand kunnen vinden, dan mag je eenmalig overplaatsing naar een ander resort aanvragen.

Ons twintigste en laatste jaar hier staat in het teken van afronding van onze opleiding én het is de bedoeling dat we dan kinderen krijgen. Bij alle meisjes worden begin dat jaar twee bevruchte eitjes geïmplanteerd, een jongen en een meisje, waarbij zowel het eitje als de zaadjes afkomstig zijn van anonieme donoren. Zo wordt bevorderd dat de mensheid zich mengt en dat er ook echt wereldburgers geboren worden. Als twee meisjes voor elkaar kiezen gaan twee van hun kindjes naar een setje jongens of welke mix dan ook die zelf geen kinderen kunnen krijgen. Vlak voordat we twintig worden kunnen we onze nieuwe woonplaats uitkiezen, waarna we met de kindjes vertrekken, waarbij iedereen voorgoed onvruchtbaar zal worden gemaakt.
En of er nog vragen zijn…

Terug naar nu

We werden niet alleen verbaal maar ook met beelden naar de toekomst gebracht en we hebben even tijd nodig weer terug in het nu te komen. De stilte is eerst oorverdovend, maar dan breekt het los, over het hele strand hoor ik de reacties loskomen. Veel wisten we natuurlijk al maar toch is dit wel heel confronterend ineens, het echte leven staat nu wel duidelijk op onze poortjes te bonken. Ik kijk Nouri aan en zijn reactie is dat hij zijn bedje strak tegen het mijn schuift en mijn hand zoekt, zo liggen we samen alles even te verwerken. Op mijn scherm zie ik de ene na de andere vraag verschijnen, de meeste heel praktisch van aard zoals wanneer we een eigen kamer krijgen en wanneer onze bezittingen arriveren. Zelf voeg ik een vraag toe over waarom we helemaal geen eigen communicatiemiddelen mogen hebben.

Het uur daarna wordt alles beantwoord. Overmorgen krijgen we een kamer toegewezen en daar staat dan ook onze bagage al klaar. En de reden dat we geen eigen phone of computer of wat dan ook hebben is, dat in de jaren twintig en dertig de totale mensheid zichzelf helemaal dol heeft gedraaid met het rondsturen van haatberichten en fake-nieuws via de social media. Als alternatief zijn toen de ‘Info-glasses’ ingevoerd. Daarmee kunnen we wereldwijd alle informatie en media oproepen waar we behoefte aan hebben en ook kunnen we de bril gebruiken om met onze naasten, vrienden, opleiders, collega’s en wie dan ook te communiceren. Maar zo maar je mening de hele wereld in droppen zit er dus niet meer in. En dat geldt ook voor de nieuwsmedia, vrije nieuwsgaring is prima maar feiten staan voortaan voorop. Prima allemaal, lijkt mij…

Na het college is goed merkbaar hoe iedereen het hele gebeuren aan het verwerken gaat, overal gaan gastjes samenklitten. Nouri en ik kruipen close tegen elkaar aan en zo kletsen we wat na. Al gauw zijn we het eens dat we wel kunnen instemmen met alles en dat er nu vooral eerst genoten moet worden, dan zien we dáárna wel weer verder.

Genieten dus maar

Als we niks meer te bepraten hebben liggen we in stilte genietend bij elkaar. Na een tijdje begint Nouri me te strelen en het lijkt alsof er magneten in mijn tietjes zitten, al gauw heeft hij ze weer te pakken. Ze zijn nog glad van de olie en het voelt heerlijk hoe hij die benut om ze te masseren en om mijn tepels te stimuleren. Als hij dan ook nog zijn hand over mijn kutje legt en met zijn middelvinger van binnen mijn lekkerste plekjes daar begint te stimuleren lig ik al gauw onder zijn aanrakingen te kronkelen.

Als antwoord leg ik mijn hand knedend om Nouri zijn paal , die al snel helemaal klaar is voor het grote genieten. Hmm, ik ook wel. Ik duw hem op zijn rug en klauter op hem. Ik manoeuvreer de kop van zijn paal tussen mijn kutlippen en nu pas word ik goed gewaar hoe groot en dik zijn neukapparaat wel niet is. Gisteren overkwam het me een beetje, maar nu ik me op hem wil spiesen zal ik het dus ook echt zelf moeten doen.

De zon staat inmiddels alweer hoog aan de hemel en terwijl ik millimeter voor millimeter Nouri’s gereedschap ik me werk, breekt het zweet me alweer uit. Het is ontzettend geil om te zien hoe al snel weer de druppeltjes over mijn lijf omlaag scharrelen en uiteindelijk op Nouri’s buik en borst terecht komen. Met mijn hand wrijf ik mijn zweet over hem uit, terwijl ik me ondertussen nog steeds helemaal over hem heen aan het wrikken ben. Als uiteindelijk mijn heuveltje het zijne raakt leun ik met mijn handen op zijn borst steunend wat voorover en begin ik eerst rustig op hem op en neer te wrijven, zo mijn klitje stimulerend.

Het duurt niet lang of mijn lijf is helemaal klaar voor het grote werk. Voorzichtig werk ik me omhoog en laat me dan weer zakken. Als mijn kutje goed gewend is verhoog ik het tempo en na een tijdje zit ik ijverig te wippen, me zelf zo van binnen in vuur en vlam zettend. Doordat de golven vandaag behoorlijk ruisen besef ik dat ik met mijn rug naar de zee zit. Ik klauter van Nouri’s paal af, draai me om, laat me er weer volledig overheen zakken en dan, met het zicht op die eindeloos bewegende blauwe verte, neem ik mijn tieten in mijn handen en sla ik op hol.

Echt, iets anders kan je het niet noemen, doordat Nouri’s pik zo groot en dik is raakt hij mijn van binnen overal gekmakend, het enige wat ik kan doen is nóg harder bewegen waardoor het nóg gekmakender wordt. Ondertussen voel ik hoe Nouri mijn rug streelt en dan, als hij ziet dat ik moe en bezweet raak, trekt hij me achterover op zich. Ik trek mijn benen op, zet mijn voeten op zijn knieën en zo op hem liggend, met onze hoofden naast en tegen elkaar, laat ik me neuken tot van binnen de bom barst. Daarna is het alsof al die eindeloze schitteringen van de zon op de golven zich ook bij me naar binnen weten te dringen en zich daar voortzetten. Really, this must be paradise…



Dit vind ik wel het moment om dit verhaal weer af te sluiten, misschien kom ik er nog eens op terug.
Bedankt dat je het las. En je weet het hè? Jouw reactie is àltijd welkom! X. Zazie