Gisteren ging ik een beetje ontgoocheld weg bij buurman Willem. Ik had er een beetje op gerekend dat ik ook iets met Rex zou moeten doen, maar dat hoefde niet. Mindplay noemde Willem dat. Mind Play. Gedachten Spelen. Hij speelde dus met mijn gedachten, stopte iets in mijn hoofd wat er helemaal niet was! Toch wel een spannend idee eigenlijk. Hij heeft gezegd dat hij me ging begeleiden in BDSM. Ik weet nog niet goed wat dat betekent maar dat zal ik vast te weten komen. En vandaag wil hij me weer zien.

Na schooltijd gooide ik weer mijn rugzak thuis in de gang en ging naar Willem.

Hij zat met zijn rug naar me toe aan tafel en toen ik binnen kwam zei hij: “Hallo mijn kleine sletje, loop maar vast naar boven en kleed je uit. Ik kom er zo aan”. Hij keek me niet aan en zei verder niks meer. Een beetje bedremmeld stond ik nog naar zijn rug te kijken maar toen hij stil bleef ben ik heel zachtjes naar boven gelopen.

Het eerste wat me opviel toen ik boven kwam was dat houten ding waar je handen en je hoofd doorheen kunnen. Een schavot heet dat. Het was verplaatsbaar en Willem had het vlakbij een muur gezet waaraan hij haakjes had bevestigd waaraan allerlei soorten zwepen hingen. Net toen ik me helemaal had uitgekleed kwam hij ook naar boven. Hij negeerde me volledig en ik wist even echt niet wat ik moest doen. “Euh, Willem… “ begon ik. Maar verder dan dat kwam ik niet omdat hij me bruut onderbrak. “Wat Willem? We zijn hier in deze kamer en daar zou je me anders noemen, weet je nog? Meneer heet ik voor jou. Ik ben jóuw Meneer!” Gehoorzaam en geïntimideerd zei ik: “Ja Meneer.”

Ik moest van hem op mijn knieën gaan zitten, mijn rug recht, mijn benen naar buiten gespreid en mijn handen in mijn nek, ellebogen naar buiten. Dat deed ik, maar hij zag het volgens mij niet want hij was bezig met rommelen in al die spullen. Dit duurde lang! En mijn benen gingen slapen. Ik veranderde lichtjes van houding om iets beter te gaan zitten. Maar dat zag Meneer wél. Ik kreeg zo’n denderende preek dat ik van schrik weer in mijn houding vloog.

Maar dat was niet voor lang. Hij kwam naar me toe gelopen, pakte ruw mijn arm en trok me mee naar het schavot. Daar dwong hij me voorover, duwde mijn hoofd en handen in de uitsparingen en liet er een plank overheen zakken. Daar stond ik dan. Naakt. Ik kon geen kant meer op. Ik zat gevangen.

Hij liep om het schavot heen, kwam voor me staan, bukte een beetje en gaf me zo’n klap in mijn gezicht dat mijn gebit ervan op elkaar klapte. En toen nog een klap op mijn andere wang. De tranen sprongen in mijn ogen. “Dat krijg je er nou van als je me niet gewoon Meneer noemt als we in deze kamer zijn,” zei hij. Hij reikte achter zich om iets te pakken en daarna kon ik niets meer zien. Hij had me een blinddoek omgedaan.

Ik kon alleen nog maar horen dat hij door de kamer liep. Dat hij ergens even stil stond en naar me toe kwam lopen. Daarna was het weer even stil. En toen voelde ik allemaal sliertjes over mijn billen strelen. Hij zei dat het een flogger was en dat was best lekker en ontspannend. “Geniet er nog maar even van,” zei Meneer. Het ging steeds iets harder en dat vond ik niet meer zo lekker. Daarna werd het zelfs pijnlijk. Afwisselend sloeg hij me, hard, links en rechts met de flogger. Mijn billen gloeiden en af en toe kon ik een schreeuw niet onderdrukken. Het ging maar door. Links, rechts, links, rechts. Totdat ik het niet meer uit kon houden.

Gelukkig stopte hij en begon met zijn handen over mijn billen te strelen. Dat gaf wat verlichting. Maar het duurde niet lang voordat hij met zijn handen net zo hard sloeg als even tevoren met die flogger. Links, rechts, links, rechts. Hard! Ik kon het niet laten om te schreeuwen van de pijn, maar het leek wel of hij het niet hoorde. Hij ging door met slaan. Ik kronkelde, mijn billen gloeiden en deden pijn. Ze voelden bont en blauw. De tranen stroomden intussen over mijn wangen. Maar ik kon geen kant op. En het duurde voor mijn gevoel uren.

De klappen werden minder hard en ineens hielden ze op. Zijn handen streelden mijn billen. Hij zei: “Je denkt waarschijnlijk dat je dit niet leuk vindt, dat ik je nu niet geef waarvan jij geniet. Dat is niet zo. Je geniet er wél van, alleen weet je dat zelf nog niet. Je bent een geboren slet, mijn kleine sletje. Zo gehoorzaam, volgzaam en gewillig. Zodat ik weet dat dit is wat jij nodig hebt, wat jij wilt.” Ik wilde zeggen dat dat helemaal niet zo was, dat hij niet wist wat ik nodig had, dat het pijn deed en dat hij niet zo moest doen. In plaats daarvan zei ik: “Ja Meneer.” “Braaf meisje,” was zijn antwoord.

Ik hoorde een hoop gerommel achter me, alsof hij zich aan het uitkleden was. Vanuit het niets voelde ik zijn vinger door mijn kutje gaan. Vanaf mijn knopje tot aan mijn bilnaad. Toen schoof hij zijn vinger bruut naar binnen en barstte in lachen uit. “Je bent echt kletsnat,” lachte hij. “Kleine sloerie dat je daar bent!”

Zo snel als hij zijn vinger naar binnen bracht, zo snel trok hij zijn vinger ook weer terug. In plaats daarvan voelde ik iets hards tegen mijn kutje drukken en nog geen seconde later schoot zijn piemel naar binnen. Ik kon een gil niet onderdrukken maar hij drukte onverstoorbaar door. Ik stond nog steeds vast in dat schavot en had nog steeds die blinddoek voor dus ik kon me nog steeds niet bewegen en niets zien. Dat maakte de gevoelens extra heftig. Ik voelde me zo gevuld en overgeleverd aan Meneer. Stiekem vond ik dat gevoel best fijn.

Hij bewoog hard en ritmisch in mij op en neer, pakte mijn heupen beet om dieper in mij te komen en stootte steeds sneller. Hij stootte een soort gegrom uit en drukte opeens zijn piemel heel hard en heel lang diep in mij. Ik voelde het pulseren diep in mijn kutje. Toen was hij stil. Hij bewoog even niet meer en hij maakte ook geen geluid. Hij bleef heel even zo staan en liep toen een stapje achteruit zodat zijn piemel uit me gleed en er vocht langs mijn benen druppelde. Omdat hij had gezegd dat ik zo nat was vroeg ik me even af wiens vocht dat was.

Ik hoorde hem om het schavot heen lopen en langzaam knoopte hij mijn blinddoek af. Jeetje, wat een licht. Het deed pijn aan mijn ogen. Hij verwijderde de plank boven mijn handen en nek zodat ik weer vrij was. Het kostte me even moeite om weer helemaal rechtop te gaan staan want ik was best stijf geworden. Meneer nam me bij de hand en veegde met een doekje mijn opgedroogde tranen weg. Hij ging zelf op een stoel zitten en legde mij over zijn knieën. Ik was even bang voor nog meer slaag maar in plaats daarvan duwde hij mijn benen iets uit elkaar, ik voelde zijn vinger langs mijn bilnaad gaan, naar beneden, tot aan het knopje op mijn kutje. Hij nam wat van het vocht uit mijn kutje en draaide rondjes over mijn knopje. Dat was lekker. Ik genoot van dat heerlijke gevoel. Hij ging er net zo lang mee door totdat ik weer dat gevoel van ontploffen kreeg. Ik kronkelde, deed een poging om weg te komen, maar hij hield me stevig op mijn plek en ging door. Daarna explodeerde er iets in mijn lijf, ik hijgde en sidderde over mijn hele lichaam. Toen hij zijn vinger terug trok kon ik me weer ontspannen, ik hing als een lappenpop over zijn knieën en voelde me zo vredig en rustig. Zo voldaan.

Meneer pakte een potje met zalf en smeerde dat op mijn gehavende billen. Hij verzorgde ze grondig want hij zei dat ze best wel blauw zouden worden. “Kleed je aan mijn kleine sletje, we gaan naar beneden,” zei hij. “Ja Meneer,” zei ik. En ik kleedde me aan.

Eenmaal beneden gaf hij me wat te drinken en zei hij: “Sofietje, ik heb een kadootje voor je. Een mobiel telefoontje. Ik ga je appen als ik je nodig heb en dan app jij mij gewoon terug. Het kan zijn dat ik je zeg om op een bepaalde tijd hier te komen, maar ik kan je ook een opdrachtje laten uitvoeren.” En ik zei: “Ja Meneer.”

Hij schoot in de lach en zei: “Sofie, we zijn beneden. Ik ben nu gewoon weer buurman Willem en jij bent gewoon Sofietje”.

“Morgen moet ik werken, wil jij dan Rex weer uitlaten? Je hoeft dan morgen ook niet naar me toe te komen want ik heb geen tijd voor je. Ik app je wel wanneer ik je weer nodig heb.”

Licht in mijn hoofd om wat er vandaag gebeurd was liep ik naar huis. Een beetje teleurgesteld omdat hij me morgen niet nodig had was ik eigenlijk ook…