Een Geheim Project / Pd

Dag 0: Te mooi om waar te zijn?

Ik kijk Adele aan. In haar ogen lees ik precies de twijfel die ik voel.

Een half jaar? Dat is echt lang. Een half jaar elkaar niet zien. Een half jaar waarin zij in haar eentje verantwoordelijk is voor Richard en Daphne. Waarin zij alles moet runnen. En ik? Tja, geen idee wat ik in dat half jaar doe. Dat willen ze niet vertellen. Omdat het voor het experiment nodig is dat de proefpersonen niets weten.

Maar die vergoeding …

Jezus!

Twintigduizend euro direct nu. Nog eens twintigduizend euro na afloop. En al die tijd loopt mijn salaris ook gewoon door. En hoeft Adele geen eten voor me te koken. Betaal ik niet de benzine voor elke dag naar mijn werk rijden. Het klinkt gewoon té mooi om waar te zijn.

“Stel je voor, schat,” begint Adele, “hoe het daarna zal zijn. Met die eerste betaling kunnen we eindelijk onze schulden aflossen. In het halfjaar daarna zal ik alles wat ik minder uitgeef op een spaarrekening zetten. En de betaling aan het einde … wat dacht je van een vakantie naar de Malediven? Of een nieuwe auto?”

“Nee, geen van beiden,” zeg ik vastberaden, “als we dit doen wil ik dat we er écht iets aan hebben, iets voor de kinderen. Ik wil dat geld vastzetten op een goede rekening zodat ze over een paar jaar, als ze zover zijn, kunnen studeren.”

Adele kijkt me liefdevol aan en ik weet dat ik precies heb gezegd wat ze hoopte. Ik weet dat ze mijn beslissing zal steunen.

Ik richt me weer tot de onderzoeker tegenover ons.

“Maar hoe weten we dat we kunnen vertrouwen op uw woorden? Komt het geld echt? Is het experiment echt totaal veilig? Is een half jaar niet thuis echt het enige gevolg voor mijn gezin?”

“We kunnen natuurlijk niet garanderen wat er met uw gevoelens en die van uw vrouw gebeurt als u elkaar een half jaar niet ziet. Maar voor de rest … alles wat ik zojuist heb beloofd staat in dit contract. Leest u het rustig door. U zult zien dat we bij breken van het contract zelfs nog veel meer geld aan u moeten betalen, dus u kunt er op rekenen dat wij ons aan ons woord houden.”

Ik knik en voel Adele bemoedigend in mijn hand knijpen. Dan pak ik de pen die al klaarligt om mijn handtekening onder het contract te zetten. Nog voordat de laatste krul staat schuift de onderzoeker al een cheque over de tafel.

“Morgen om tien uur wordt u opgehaald,” zegt de man als ik de cheque pak.

“Kom schat,” fluistert Adele in mijn oor, “de laatste nacht samen voor het komende half jaar. Jij gaat geen minuut slaap krijgen!”

Ik voel mijn pik al groeien in mijn broek.

Onderzoeksrapportage

Een veelgehoorde theorie, vooral onder leken, zegt dat er een natuurlijke voorkeur is bij mannen voor seks met jongere partners; en bij vrouwen juist voor seks met oudere partners. De populaire verklaring is dat dit door natuurlijke selectie komt. Jongere vrouwen hadden in de vroegere eeuwen van de jagers-verzamelaars samenleving betere kans de bevalling te overleven en dus de nakomeling te kunnen voeden. Oudere mannen hadden bewezen al vele jaren jacht te hebben overleefd, een teken van sterke genen. De theorie klinkt aannemelijk.

In dit onderzoek willen wij op empirische wijze de vraag beantwoorden of deze voorkeur, in onze tijd, daadwerkelijk bestaat. Voor ons onderzoek zullen wij vrijwilligers van uiteenlopende leeftijd voor een half jaar paarsgewijs in totale afzondering plaatsen. We zullen op basis van loting de helft van de vrijwilligers koppelen aan iemand van (ongeveer) gelijke leeftijd, en de andere helft aan iemand van significant andere leeftijd. Als de gepostuleerde theorie klopt, dan zal tijdens onze observatie blijken dat een duo van een oudere man met een jongere vrouw relatief gezien vaker tot geslachtsverkeer zal overgaan dan de paren van gelijke leeftijd, en de paren van een jonge man met een oudere vrouw het minst.

Dag 1: Foute kamerindeling?

Adele had woord gehouden. De hele nacht heeft ze me uitgebreid verwend, en ik haar. Of het nu haar mond was, haar kut, of haar kont, ik heb er genoeg sperma in geschoten dat ze nog weken vooruit kan.

Het is echt niet dat seks het belangrijkste is in ons leven. Maar het speelt wel een verdomd grote rol, en een heel halfjaar niet met haar prachtige tieten kunnen spelen, zes volle maanden niet die heerlijke kut kunnen likken, 180 dagen lang niet mijn pik in haar strakke lijf leeg kunnen spuiten … het zal zwaar worden!

Na een uitgebreide douche en twee koppen sterke koffie sta ik om tien uur klaar. Stipt op tijd rijdt een taxi voor, om me op te halen. Een laatste knuffel voor de kinderen. Een laatste lange zoen voor Adele. En dan stap ik in, op weg naar mijn avontuur. Mijn deelname aan dit kennelijk erg geheime project.

Al snel word ik een saai ogend gebouw in geleid, en daar achter een bureau gezet. Op het bureau ligt een vragenlijst. Mozes kriebel, wat een lijst! Politieke voorkeur. Mijn jeugd. Spelling vaardigheid. Allergieën. Mijn seksuele voorkeuren. Religie. Vragen over geografie. Mijn lievelingskleur. Wat ik van het experiment verwacht. Mijn jeugd, mijn leven, mijn toekomstverwachting. En dan weer mijn lievelingsfilm, en of ik liever op Facebook of op Twitter kom.

Het is duidelijk dat de “echte” vragen verstopt zijn tussen vragen die niets met het onderzoek te maken hebben, zodat ik nog steeds niet weet waar het echt over gaat. Maar al is de methode doorzichtig, hij is ook effectief. Ik heb echt geen idee wélke vragen de echte zijn.

Eindelijk ben ik klaar met de laatste vraag. Precies als ik mijn pen neerleg, komt een luidspreker in het plafond sputterend tot leven.

“Welkom, mijnheer de Vries. U wordt straks overgebracht naar uw woning voor de komende zes maanden. U kunt uw bagage hier achter laten, wij zullen die veilig bewaren en aan het eind van het experiment terug geven. U zult in uw woning alles vinden wat u nodig heeft.”

“En wat gaat er dan gebeuren in die zes maanden? Wat moet ik doen?”

Ik weet niet of iemand mijn vraag hoort of niet. In elk geval komt er geen antwoord.

De deur achter me gaat open, en een zwijgende medewerker neemt me mee naar een geblindeerde auto.

Uren later stopt de auto. Ik zie een groot appartementencomplex, ergens in de vrije natuur. De chauffeur drukt zonder een woord te zeggen een keycard in handen, stapt weer in, en rijdt weg. Op de keycard staat alleen een nummer. 34. Ik heb geen andere keuze dan naar binnen te gaan en de deur met nummer 34 te zoeken. Een klik als ik de keycard bij het slot hou. Ik doe de deur open en stap naar binnen. De deur valt achter me dicht. Ik draai me om, maar ben niet echt verbaasd als ik zie dat ik de deur van binnen niet kan openen.

“Hallo?”

Ik schrik als ik achter me een stem hoor. Ik draai me weer om en zie nu pas dat het appartement niet leeg is. Op de bank zit een jonge vrouw. Meer een meisje, haast.

“Oh, hallo. Sorry, ik had niemand verwacht. U bent onderzoeker?”

“Onderzoeker? Ik?”

Ze lacht. Haar stem klinkt vrolijk en helder, nog meer als ze lacht.

“Nee, hoor. Ik dacht dat u onderzoeker bent? Ik ben proefpersoon.”

“Maar … dan bent u in het verkeerde appartement denk ik? Dit is toch appartement 34?”

“Ja, dit is 34. Mijn appartement.”

Ze houdt een keycard in de lucht en ik zie de grote cijfers: 34. Net als de mijne.

Haar naam is Laura Baars en ze is 19 jaar. Ze heeft lange donkere haren, bruine ogen, en een beetje een rond gezicht dat straalt als ze lacht. Wat ze erg vaak blijkt te doen.

Ze heeft een prachtig figuur, zie ik als ze opstaat om me een hand te geven. Slank, maar niet dun. Onder haar shorts vallen haar mooie, licht gebruinde benen me direct op. En haar topje, strak om haar bovenlijf, laat ook niets te raden over: Laura heeft overduidelijk een prachtig stel borsten mee gekregen van moeder natuur. Cup C schat ik, en duidelijk nog met de stevigheid van de jeugd.

Heel even betrap ik mezelf op een foute gedachte. Maar die laat ik niet toe.

“Ze is nog maar 19,” hou ik mezelf in gedachten voor, “ze had je dochter kunnen zijn, als je Adele een paar jaar eerder was tegengekomen. Haal je niks in je hoofd.”

Maar die gedachte weerhoudt me er niet van om toch in stilte te genieten van haar schoonheid. Kijken kan geen kwaad, toch?

“Vast een fout bij de kamerindeling,” zeg ik, “ik denk dat ze dat morgen wel zullen corrigeren. Laten we nu maar gaan eten en slapen. Ik heb geen idee wat we morgen allemaal moeten doen, dus ik ga liever op tijd slapen.”

Laura stemt in, en even later staan we samen in de keuken te koken. Simpele pasta met saus. Laura trekt een flesje wijn open.

“U ook een glas?”

“Zeg maar jij, ik weet dat ik oud ben maar als je me daar aan helpt herinneren door me u te noemen …”

“Zo oud bent u … sorry, ben jij toch niet? Ik denk …”

Ze bekijkt me uitgebreid en ik voel mijn kaken onwillekeurig rood kleuren.

“… een jaar of 35?”

“Ik ben 43. Dank je. En ja, waarom ook niet, doe mij ook maar een glas.”

Uiteindelijk komt er niks van het vroeg naar bed gaan.

Tijdens het eten raken we aan de praat. Over haar leven, haar school, haar vriendjes. Net klaar met school, diploma op zak maar geen idee wat ze wil, en toen ook weer een break-up … de keuze om een half jaar aan een geheim project mee te doen en dik geld binnen te halen was makkelijk geweest voor haar.

En ik merk ook dat ze goed luistert als ik vertel over de tegenvallers in ons leven, de geldnood, en het gevoel dat dit project voor ons de enige oplossing is. Ik merk dat ze echt met me meevoelt als ik vertel hoe veel ik Adele en Richard en Daphne zelfs nu al mis.

Al pratend was ik gewoon vergeten hoe jong ze was. En hoe mooi.

Tot ze opstaat en zich vlak voor me uitgebreid uitrekt, waardoor haar shirt strak om haar borsten spant en ik niet anders kan dan weer bewonderd kijken naar de subtiele manier waarop haar buste meedanst met haar bewegingen.

“Ik vond het gezellig, me … Cor. Maar ik wil nu wel gaan slapen.”

“Oh. O ja. Natuurlijk, goed idee Laura.”

Ik sta zelf ook op. Ik had al naar de indeling van de slaapkamer gekeken en wil hier geen discussie over.

“Dan pak ik een kussen en slaap op de bank.”

“Dat hoeft toch niet, Cor? Het zijn twee losse bedden. We kunnen ze gewoon uit elkaar schuiven.”

“Ik voel me hier prettiger bij. Oké?”

“Oké, dat respecteer ik.”

Ze lacht als ik beleefd mijn hoofd afwend en zelfs een hand voor mijn ogen hou op het moment dat ze klaar is in de badkamer en door de woonkamer naar de slaapkamer loopt. Ik voel een verleiding om toch stiekem door de spleetjes van mijn vingers te gluren, maar kan hem weerstaan.

“Dat is echt niet nodig hoor, Cor,” lacht ze, “ik heb mijn ondergoed aan dus je ziet niks.”

Maar als ik even later zelf in mijn onderbroek de badkamer verlaat zie ik door de open slaapkamerdeur dat ook zij netjes wegkijkt.

“Bedankt,” brom ik.

Ik plof neer op de bank, trek het laken over me heen, en probeer te slapen.

Onderzoeksrapportage

Proefpersoon 204, dag 1. Conclusie uit vragenlijst. Proefpersoon is getrouwd en heeft naar eigen zeggen zeer bevredigend seksleven. Proefpersoon geeft aan veel waarde te hechten aan huwelijkstrouw. Inschatting van kans op seksuele activiteit tijdens experiment: laag. Toegewezen partner: proefpersoon 117 (21 jaar jonger).

Eerste respons van proefpersoon 204 op proefpersoon 117 is conform verwachting: verwarring en overdreven beleefde afstand. Er zijn echter wel subtiele signalen zichtbaar dat hij haar uiterlijk aantrekkelijk vindt.

Dag 2: Aan de slag

Ik ben blij als het eindelijk licht wordt en ik het laken van me af kan slaan. Ik ga rechtop zitten en verberg mijn zere hoofd in mijn handen.

“Goedemorgen, Cor!” hoor ik de vrolijke stem van Laura, “heb je lekker geslapen?”

Ik kijk op en daar staat ze. In alleen onderbroek en bh.

Verschrikt kijk ik weg. En dan realiseer ik me dat ik zelf in alleen onderbroek zit, en trek snel het laken een beetje over me heen.

Ik hoor haar klaterende lach.

“Ik weet dat je het goed bedoelt, maar je doet wel een beetje raar, hoor. De bikini die ik in de zomer op het strand draag heeft minder stof. Je bent toch niet bang voor blote armen en benen?”

Ze loopt door naar de badkamer. Terwijl ik de douche hoor stromen sla ik een ochtendjas om en loop naar de keuken. Genoeg voorraad, dus ik begin met koffie te zetten en eieren te bakken. Even later komt ze terug, nu gelukkig wel aangekleed.

“Oh, dat ziet er heerlijk uit, Cor! Zal ik het afmaken? Dan kan jij intussen ook douchen.”

Juist als we samen de ontbijtspullen staan af te wassen horen we opeens een luidspreker krakend tot leven komen.

“Laura Baars, Cor de Vries. Maak jullie klaar voor de opdrachten van vandaag.”

We horen een klik als de deur van het appartement openspringt. Op de muur is een tekst geprojecteerd. Haar naam, met een pijl naar links. Mijn naam, met een pijl naar rechts.

“Vergeet niet om tegen de onderzoekers te vertellen dat we verkeerd zijn ingedeeld, hè,” zeg ik nog tegen Laura terwijl ik mijn schoenen aantrek.

“Natuurlijk.”

Maar dan, na een korte stilte, voegt ze nadenkend toe.

“Maar ze noemden onze namen. En die staan ook daar op de muur. Ik denk dat ze het weten?”

Uiteindelijk maakt het niet uit. Ik kom in een ruimte waar fitness apparaten staan. Er ligt een briefje met de oefeningen die ik moet doen. Maar er is niemand. Als ik klaar ben met de oefeningen wijst een nieuwe pijl me de weg naar een andere kamer, en daar ligt weer een vragenlijst. En dan volg ik een derde pijl, naar een computer waar ik een half uur reactietests moet doen.

Ik roep wel een paar keer in de leegte dat er een fout is gemaakt, dat ik mijn appartement deel met een meisje van 19. Maar er volgt geen reactie. En als ook de derde activiteit klaar is en ik weer naar het appartement ga zit Laura alweer op de bank.

“Jij hebt ook niemand gezien, denk ik?”

“Nee. En ook geen reactie als ik riep. Ik denk wel dat ze het gehoord hebben. Ze doen geen experiment zonder observatie. Maar kennelijk maakt het ze niet uit?”

Het is net twaalf uur. We maken samen een lunch. Tijdens het eten kijkt Laura me onderzoekend aan.

“Je ziet er echt moe uit Cor. Heb je wel goed geslapen?”

“Nou, eerlijk gezegd niet. En de nacht daarvoor heb ik ook niet geslapen, maar dat het gelukkig een betere reden.”

Laura kijkt me vragend aan.

“Adele. Mijn vrouw. We hebben de hele nacht met elkaar gevreeën en gesekst. Sinds ik haar ken zijn we nooit langer dan drie nachten achter elkaar gescheiden geweest.”

“Oh, wat lief! Maar toch heb je ook vannacht slecht geslapen?”

Vastberaden gaat Laura op de bank liggen en probeert een paar houdingen.

“Juist, wat ik al dacht. Dit is geen bank om te slapen. Afgelopen. Als we niet alsnog anders worden ingedeeld, dan slaap jij vannacht gewoon in de slaapkamer, in een bed. Ik heb de bedden al zo ver mogelijk uit elkaar gezet.”

“En wat nu als ik dat echt niet wil? Als ik toch op de bank ga liggen? Ga je me er dan vanaf tillen? Denk je dat je me kan dragen?”

“Ik hoef je niet te dragen. Als jij op die bank ga liggen, dan kom ik er gewoon bij liggen.”

Ze lacht als ze het zegt, en ik lach mee. Maar dan kijkt ze serieus.

“Nee, maar ik doe dat dus wel echt, als jij er op staat om stom te blijven doen. Als we inderdaad een half jaar samen moeten leven, dan wil ik in elk geval dat je wakker en vrolijk bent, en geen chagrijnige kop na té veel slechte nachten.”

De hele middag verwacht ik dat er meer opdrachten komen, maar het blijft stil en de deur blijft dicht. Laura en ik praten veel, over ons leven, onze vrienden, ons verleden. We vinden een pak kaarten in de kast en spelen een kaartspelletje. Ze trekt zich een kwartiertje terug om in haar dagboek te schrijven. En daarna praten we weer verder. De dag kabbelt langzaam voort.

De televisie heeft een tijdslot, hij werkt alleen 's avonds. Na het avondeten zetten we hem aan. Geen live programma's. Alleen een grote collectie films. We zoeken een romantische komedie uit en zitten elk aan een kant van de bank met een wijntje te kijken.

Als het tijd is om naar bed te gaan herhaalt Laura dat ik echt in een bed moet gaan slapen. Ik voel hoe ik al tol op mijn benen en weet dat nóg een slechte nacht echt geen goed idee is, dus ik ga akkoord.

Onderzoeksrapportage

Proefpersonen 117 en 204, dag 4. Proefpersonen zijn zeer snel goed bevriend geraakt. Ze praten veel, over persoonlijke onderwerpen. Als ze niet praten kiezen ze vaker voor samen spelletjes spelen dan voor solo activiteiten.

Dag 9: Verveling en gemis

Het is intussen echt wel duidelijk dat de kamerindeling niet veranderd gaat worden. Ik zal het hele experiment samen met Laura in dit appartement blijven. Maar ik vind het allang niet erg meer. Ze is een hele leuke jonge vrouw, heeft best al veel meegemaakt, en heeft een hele duidelijke mening over veel onderwerpen. De gesprekken met haar zijn steeds weer boeiend en spannend. Net als vroeger, met Adele, toen we elkaar nog niet zo lang kenden dat we alle verhalen al verteld hadden, en alle discussies al gehad.

Nog steeds krijgen we elke dag misschien 1 of 2 uur taken te doen en verder niets. Ik ben er aan gewend geraakt om de lange rest van de dag met Laura te delen. Nu nog wisselen hoeft voor mij niet meer. Sterker nog, ik denk dat met een andere partner de kans misschien wel groter is dat ik er echt onderdoor ga door de verveling. En al helemaal als ik hier al die tijd alleen zou zitten!

Tijdens wat we intussen onze vaste film afspraak noemen hoor ik ineens een snikje naast me. Ik kijk opzij en inderdaad: Laura's ogen zijn betraand.

“Huil je, Laura? Wat is er aan de hand?”

“Ik mis papa en mama zo. Heb jij dat niet?”

“Ja natuurlijk. Nou ja, niet mijn papa en mama. Maar ik mis Adele enorm. En Richard en Daphne. Het is logisch dat jij je papa en mama mist, Laura. Dat bewijst dat je heel veel van ze houdt.”

“Bedankt. Lief dat je het zegt. Maar … wil je me misschien even vasthouden? Gewoon knuffelen, zoals pap als ik verdrietig ben?”

Zonder iets te zeggen schuif ik naar het midden van de bank. Laura schuift ook naar mij toe. Ik sla mijn arm om haar schouders en ik voel hoe zij haar hoofd op mijn schouder legt.

Ze snikt nog wel een beetje, maar lijkt zich toch direct beter te voelen. Arm in arm, haar hoofd op het mijne, kijken we samen de film uit. Het voelt bijna alsof ik met Daphne naar de film kijk. Maar ik weet dat het Daphne niet is. En al wil ik het niet, ik ben me er wel erg bewust van dat precies haar linkerborst tegen mijn rechterarm aan drukt.

De film is klaar. De televisie zet zichzelf uit. Laura is in slaap gevallen. Ik blijf stil zitten zodat ze niet wakker wordt. Lange tijd zit ik zo voor me uit te staren. In de war over mijn gevoelens. Zie ik haar als een dochter? Als een vriendin? Of als …

Nee. Die gedachte sta ik mezelf niet toe.

Het is ver na middernacht als Laura wakker wordt.

“Oh, jé. Was ik in slaap gevallen?”

“Ja.”

“Waarom heb je me niet wakker gemaakt?”

“Je lag zo heerlijk te slapen. Terwijl je daarvoor zo verdriet had omdat je je ouders mist. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen je wakker te maken. En het was voor mij ook best prettig. Een beetje een mengelmoes van lekker op de bank hangen met Adele … of lekker op de bank hangen met Daphne. Sorry, klinkt dat raar?”

“Helemaal niet. Ik ben jong genoeg dat ik je dochter had kunnen zijn. Maar ik ben haar niet dus echt wel lief dat je me hebt laten slapen.”

En dan voel ik opeens een zachte kus op mijn wang.

Die nacht lig ik nog lang wakker in bed. En waar ik ook op probeer te focussen, het enige dat terug blijft komen is het gevoel van die zachte, warme, natte lippen op mijn wang.

Onderzoeksrapportage

Proefpersonen 117 en 204, dag 12. Fysieke genegenheid tussen proefpersonen blijft stabiel. Ze zitten elke avond gearmd op de bank voor de film.Verdere ontwikkeling blijft nog uit.

Dag 13: Zorgen en opluchting

Het is altijd weer afwachten in welke volgorde ik mijn dagelijkse opdrachten moet doen. Vandaag is het eerst de reactietests, dan de vragenlijst, en pas als laatste de fitness. Ik graag even in mijn geheugen. Vier dagen, concludeer ik. Vier dagen geleden had ik ook deze volgorde. En Laura had deze volgorde … eergisteren, herinner ik me.

Vandaag ben ik als eerste terug. Dat is nog maar de vierde keer sinds het begin van het project. Laura en ik denken dat ik meestal meer tijd nodig heb voor de vragenlijsten. Ik gooi alvast een broodje in de toaster zodat ze direct kan aanvallen als zij ook binnen komt.

Maar ze komt niet. Het wordt twaalf uur. Vijf over twaalf. Tien over twaalf. Ze had er allang moeten zijn. Wat kan er met haar gebeurd zijn?

Ik maak nieuwe toast en gooi hem weer weg, zonder zelfs maar een hap door mijn keel te kunnen krijgen. Ik ijsbeer heen en weer door de kamer. Ik roep zo hard ik kan in de hoop dat iemand met vertelt wat er aan de hand is, waarom Laura nog niet terug is. In mijn hoofd spelen allerlei wilde ideeën over wat er met haar gebeurd zou kunnen zijn.

En dan, om tien over één, gaat eindelijk de deur open.

“Laura!!!”

Ik roep het uit van blijdschap en storm op haar af, en omarm haar in een spontane knuffel van opluchting.

“Oh god, is alles goed met je?”

“Ja hoor. Er was een storing in de computers van de reactietest dus ik moest wachten in een klein zijkamertje totdat het probleem verholpen was. Hebben ze je dat niet verteld?”

“Nee. Niemand vertelt hier iets. Kennelijk zelfs op dit soort momenten niet. God, Laura, ik werd echt gek van de zorgen.”

“Zorgen? Om mij? Ohhhh, wat lief!!!”

Met die woorden draait ze haar hoofd, om me op mijn wang te kussen. Net op het moment dat ik haar op haar wang wil kussen. Onhandig botsen onze lippen tegen elkaar. En de tijd staat stil. Een kort moment, dat een eeuwigheid duurt, blijven onze lippen tegen elkaar gedrukt. Er wordt iets wakker in me. Iets dat er al was maar dat ik niet wilde zien. Ik kan het niet meer ontkennen. Op dat moment, door die onhandige en onbedoelde kus, verandert onze relatie. Onomkeerbaar, permanent.

“Eeeuuh, oeps … sorry,” mompel ik.

Ik proef haar nog op mijn lippen. Ze smaakt heerlijk. Ik wil meer. Maar ik zeg niks.

Zij zegt ook niks. Voor het eerst sinds we elkaar ontmoetten lunchen Laura en ik in volslagen stilte. Een erg ongemakkelijke stilte.

We ruimen af. Opnieuw in stilte.

Laura trekt zich terug met haar dagboek. Ik pak de kaarten en speel patience. In stilte.

Laura komt terug, en de stilte wordt met de seconde luider. En dan, op exact hetzelfde moment, verbreken we de stilte.

“We moeten praten.”

“Dit gaat zo niet langer.”

Even kijken we elkaar verbaasd aan. Dan barsten we in lachen uit. De spanning is gebroken, onze relatie is weer normaal.

Normaal. Maar wel anders.

“Je hebt gelijk. We moeten inderdaad praten. Dat … dat moment … voelde jij het ook?”

“Ja. Ik voelde het ook. Maar ik weet niet wat ik ermee moet. Je bent nog zo jong. Je had mijn dochter kunnen zijn.”

“Maar ik ben je dochter niet. En ik ben ook ouder dan haar. Ik ben 19. Ik ben volwassen. Er is niks fout met wat jij voelt. Met wat ik voel. Met wat …”

Ze aarzelt, bang om de logische conclusie hardop uit te spreken.

“Met wat wij voelen? Voor elkaar voelen? Dat is wat je wilde zeggen, toch?”

Ze knikt. En kleurt even rood. Maar dan zie ik haar diep ademhalen en me strak aankijken.

“Ja. Met wat wij voor elkaar voelen. Ik weet niet eens precies wat ik voor je voel, Cor. Maar ik weet wel dat het meer is dan ik tot nu toe heb toegelaten. Die zoen was niet expres, maar ik voelde dat ik hem wilde. En … en ik denk jij ook.”

Ik knik.

“Ja, ik ook.”

Ik weet nog wat dit precies is. Ik weet niet waar het naartoe gaat. Ik weet niet of het verstandig is. Maar ik weet wel dat ik op dit moment maar één ding wil.

Ik sluit Laura in mijn armen.

Onze lippen ontmoeten.

En dan smelten we samen in een zoen. De wereld om me heen verdwijnt. Alleen Laura en ik bestaan. Laura, ik, en een zoen waar we al ons hele leven naar toe leven.

Onderzoeksrapportage

Proefpersonen 117 en 204, dag 13. Het is moeilijk in te schatten in hoeverre de computerstoring het experiment heeft beïnvloed. De observatoren zijn het er unaniem over eens dat deze proefpersonen ook zonder dit incident binnen maximaal 2 weken zouden zoenen. Maar wetenschappelijke integriteit vereist dat we deze waarnemingen als minder betrouwbaar markeren.

Na ruggenspraak met de hoofdonderzoeker is besloten de observatie van 117 en 204 niet af te breken; ze blijven de volle 6 maanden in het experiment.

Dag 13: Sterke gevoelens

Onze monden verbreken hun contact.

Ik kijk Laura aan, recht in haar mooie bruine ogen, onze neuzen bijna tegen elkaar.

Ik voel de zachte welving van haar buste tegen mijn borst. Ik merk dat mijn hand, tijdens onze zoen, kennelijk uit zichzelf naar haar billen is gegaan. Ik doe geen moeite hem daar weg te halen. Ik voel één hand van Laura in mijn haar, de andere op mijn onderrug. Ik weet dat het zo moet zijn.

“En nu?” vraagt Laura, nog lichtjes na hijgend.

“Nu? Ik … ik weet het niet. Dit voelde goed. Maar ik had niet echt een plan.”

Ze lacht eventjes, maar kijkt dan weer serieus. God, wat is haar gezicht toch mooi!

“Ik had ook geen plan. Maar we kunnen een plan maken. Wat wil je? Dit moment achter ons laten en verder zoals eerst?”

Ik zie in haar ogen dat dit niet is waar ze op hoopt, maar dat ze vindt dat ze me wel die kans moet geven.

“Nee,” zeg ik welgemeend, “dat kán niet, zelfs als we het zouden willen. En ik wil het niet. Wil jij het wel?”

“Nee, Cor. Ik wil het ook niet.”

Even is ze stil. Dan haalt ze diep adem en spreekt het grote woord uit.

“Ik wil jou. Ja, Cor. Ik meen het. Ik wil jou, als jij dat ook wil.”

Zonder woorden sluit ik mijn armen steviger om Laura en zoek haar weer. Mijn tong dringt binnen tussen haar lippen waar de hare me enthousiast begroet. Mijn handen dwalen over haar haren, haar rug, haar heerlijke kont. Ik voel haar handen mijn billen kneden, voel hoe ze haar borsten tegen me aandrukt, hoe ze mijn heup naar voren trekt zodat ze de contour van mijn groeiende lul tegen haar kruis moet voelen.

“Ik wil jou ook, Laura. Ik wil op dit moment niets liever dan jou.”

Heel even voel ik me schuldig als ik denk aan Adele. Maar dit is sterker. Anders. Dit is geen bedreiging voor Adele. Ik hou nog net zo veel van Adele. Maar ik hou nu ook van Laura. En Laura is hier, terwijl Adele hier niet is.

Met mijn handen pak ik de onderkant van Laura's shirt. Ik kijk haar vragend aan. Ze knikt alleen maar. Dan trek ik haar shirt omhoog. Ze tilt haar armen op, zodat ik haar shirt makkelijk uit kan doen. En dan kijk ik naar haar. In haar roze kanten bh. Ik heb haar eerder in deze bh gezien, en toen was ze ook mooi. Maar niet zoals nu.

“God, Laura, je bent zo mooi.” fluister ik zachtjes.

“Wacht dan maar tot je dit ziet,” antwoordt ze.

Ze beweegt haar handen achter haar rug, frutselt wat, en dan laat ze haar bh op de grond vallen en toont me haar borsten. Twee prachtige borsten. De scheidslijn tussen bruine en roomblanke huid trekt mijn aandacht extra toe naar de mooie vorm, het stevige vlees. Haar tepelhoven zijn mooi rond, en haar tepeltjes staan prachtig overeind.

Aarzelend pak ik haar linkerborst in mijn hand. Als Laura niet protesteert, maar juist aanmoedigend begint te kreunen buig ik voorover en neem het tepeltje van haar rechterborst tussen mijn lippen.

Minutenlang doe ik niets anders dan haar perfecte borstjes kussen, likken, proeven, voelen, aaien, en bewonderen. Steeds luider kreunt Laura, steeds sneller bewegen haar handen door mijn haar, steeds steviger drukt ze mijn hoofd tegen haar borsten als ik haar daar kus.

En dan opeens drukt ze me weg. Snel, bijna panisch, maar toch doelgericht, knoopt ze mijn overhemd open. Ze heeft me wel vaker met ontbloot bovenlijf gezien, maar ze kijkt alsof het de eerste keer is. En zo voelt het ook. Zal ze onder de indruk zijn van mijn toch best redelijke spieren? Of zal mijn bierbuikje haar tegenstaan?

Maar dan omarmt ze me, en ik voel haar stevige borsten tegen mijn borstharen drukken. Ik voel haar hand over mijn rug aan de achterkant bij mijn broek naar binnen glijden en mijn billen aaien. En ik voel hoe haar tong ongeduldig mijn mond binnendringt.

Ze laat zich op haar knieën voor me op de grond vallen. Ze knoopt mijn broek open, drukt hem ongeduldig naar beneden, trekt dan ook mijn onderbroek omlaag.

Met een sprongetje ontsnapt mijn harde pik aan die knellende gevangenis. Ze kijkt bewonderend naar mijn lul. Ze pakt hem in haar handen, stroopt het velletje naar achteren, kijkt met een ongekende honger naar de paarse eikel, glimmend van al het voorvocht dat ik al heb gemaakt.

En dan opent ze haar mond en hapt me naar binnen. Bijna kom ik direct klaar van het gevoel van de warmte, het vocht, de streling van haar tong. En van de geile aanblik: deze zo mooie jonge vrouw, bijna een meisje nog, die aan mijn lul zuigt met een gretigheid alsof haar leven ervan afhangt.

“Oaaahhh, zo lekker!” kerm ik.

Met mijn handen kroel ik door Laura's haar.

Ze pakt met haar hand de achterkant van mijn lul vast om mijn huid op en neer te pompen in haar mond, terwijl haar tong rond mijn eikel danst.

“Pas op … Laura …,” hijg ik, “want ik kom al bijna … klaar!”

Even kijkt ze omhoog, met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Maar dan richt ze weer al haar aandacht op mijn lul. Ze zuigt haar mond vacuüm en beweegt haar hoofd op en neer. Ze trekt aan de stam. Ze trekt rondjes met haar tong. En dan voel ik haar andere hand mijn balzak strelen, terwijl ze tegelijk haar mond verder over me heen schuift dan eerder, zodat ik zowat de achterkant van haar keel voel.

“Jaaaaahhhhh!!!”

Met een oerkreet kom ik klaar. Ik voel stralen heet sperma door mijn zaadbuis schieten. Ik zie Laura's wangen een beetje bollen, dan een snelle slikbeweging als mijn eerste straal stopt, en dan spuit mijn tweede straal alweer in haar mondje. Zes, zeven krachtige stralen spuit ik nog, dan pas is mijn orgasme klaar.

Nog even houdt Laura mijn lul in haar mond. Dan laat ze hem gaan. Genietend likt ze haar lippen af.

Ik til haar overeind, sluit haar weer in mijn armen, en zoen haar intens. De smaak van sperma neem ik voor lief, zij heeft net heel wat meer ingeslikt.

“Dat was heerlijk, Laura. Bedankt.”

“Graag gedaan. Ik was er echt aan toe.”

“Zullen we verder gaan in bed?”

We lopen naar de slaapkamer. Hand in hand, als twee verliefde tieners. Ik met alleen mijn sokken aan. Laura van boven bloot. Ik geniet van de subtiele dansbewegingen die haar borsten maken met elke stap.

Ze wil haar broek openknopen, maar ik hou haar tegen.

“Mag ik?”

Ze knikt. Ik knoop zenuwachtig de sluiting los. Dan stroop ik langzaam het kledingstuk over haar heupen naar beneden. Alleen een slipje zit nu nog tussen mij en haar laatste geheim.

Maar ook dat slipje trek ik naar beneden. En dan zie ik eindelijk Laura in haar volle glorie Haar schaamlippen zijn net zichtbaar tussen haar benen; ze glinsteren van het vocht. Haar schaamhaar is netjes geschoren in een klein, subtiel verticaal streepje.

Ik wilde het langzaam doen, maar ik kan me niet meer inhouden. Ik druk haar naar achteren, op het bed dat achter haar staat. Ik duik met mijn hoofd tussen haar gespreide lippen, en gretig sluit ik mijn lippen op haar heerlijke kutje.

Mijn tong beweegt door de volledige lengte van haar opening. Van het klitje aan de bovenkant, naar de ingang daar onder, door naar het perineum, en dan weer terug naar het klitje. Ik proef haar heerlijke licht zoetzurige smaak. Ik geniet van hoe ze kreunt en van de sidderingen die ik door haar lijf voel lopen.

En dan valt mijn tong haar clitoris vol aan. Ik zuig. Ik kus. Ik lik. Af en toe ga ik even waar naar haar gaatje, duw mijn tong naar binnen, maar dan weer terug naar Laura's knopje van ultiem genot. Mijn linkerhand speelt intussen liefdevol met haar prachtige strakke borsten; de wijsvinger van mijn rechterhand beweegt langzaam tussen haar billen, streelt haar anus, gaat dan verder naar beneden.

Ik merk, aan haar gekreun, aan haar ademhaling, aan haar bewegingen, dat ze dicht bij een orgasme is. En dus zuig ik nóg harder op haar clit, terwijl ik tegelijk mijn wijsvinger diep in haar kutje naar binnen steek. Ik krom mijn vinger een beetje, beweeg, verken, tot ik aan haar reactie merk dat ik haar g-plek heb gevonden.

En dan komt Laura gierend klaar.

Ik blijf likken, zuigen, strelen. Ze bereikt een piek, gaat over de piek heen, komt dan weer in een volgende piek. En nog stop ik niet. Tot ik voel hoe een hand zwakjes tegen mijn voorhoofd drukt. Dan weet ik dat ze nu echt aan rust toe is.

Ik kruip naast haar in het bed. Trek haar dicht tegen me aan. Kus liefdevol haar bezwete gezicht terwijl ze hijgend en puffend ligt bij te komen van haar orgasme.

“Hmmmmm, dat was echt lekker. Ik kan wel merken dat je meer ervaring hebt dan mijn vriendjes tot nu toe.”

“Dank je. Maar ervaring is niet altijd het belangrijkste. Zoals jij me zonet pijpte, dat was ook echt heerlijk.”

Ze glimlacht.

“Ik ben dan ook dol op pijpen. Het is mijn op één na meest favoriete ding om met een pik te doen.”

“Op één na?”

Ze knikt alleen maar, en trekt zachtjes aan mijn schouders. Ik help mee zodat ik snel boven haar lig. Dan pakt ze mijn pik vast, spreidt haar benen, en duwt zachtjes op mijn rug.

“Ja, op één na,” antwoordt ze met een glimlach.

En dan ontmoet mijn pik haar kutje. Ik voel de warmte, het vocht, de zachte weerstand. Ik voel hoe mijn druk de strakke ingang openduwt. En dan voel ik hoe mijn pik binnendringt in die heerlijke strakke verwelkomende tunnel.

Na de gretigheid van onze eerste seks, van het pijpen en beffen, voelen we nu dat we alle tijd hebben. Langzaam en rustig beweeg ik op en neer in het strakke tienerlijf van Laura. De hele tijd vertel ik haar hoe mooi ze is, hoe heerlijk ze voelt, hoe blij ik met haar ben. Ze lacht en straalt. Ze zegt niet veel maar haar kreuntjes en haar liefdevolle blikken zeggen me genoeg.

Als ik merk dat Laura harder begint te kreunen help ik even met mijn vinger op haar clitoris, en geniet dan van haar lome orgasme. Ik neuk rustig door terwijl haar kutje samenkrampt rond mijn harde staaf. En pas als haar orgasme voorbij is voer ik het tempo weer wat op.

Zo liggen we, voor mijn gevoel, uren te neuken. Nog twee keer laat ik Laura rustig klaarkomen. Maar dan merk ik dat ik nu toch ook weer aan een orgasme toe ben.

En dus begin ik harder te bewegen. Heftiger. Mijn pik stoot diep in Laura's goddelijke lijf, trekt zich terug, stoot dan weer diep naar voren. Ik voel nagels in mijn rug. Ik zuig op Laura's tong als ze in mijn mond is, stoot dan mijn tong weer in de hare. Sneller en sneller neuk ik haar. Dieper en dieper.

En dan voel ik hoe mijn ballen zich samentrekken.

Eén laatste harde stoot, diep in Laura's tienerkutje. Laura duwt haar bekken omhoog, om me zo diep mogelijk in haar te krijgen. En dan spuit ik straal na straal van mijn warme zaad diep in haar kutje.

Onderzoeksrapportage

Proefpersonen 117 en 204, dag 13. Proefpersonen zijn overgegaan tot geslachtsverkeer.

Dag 14: Goede morgen

Ik word wakker in de armen van Laura.

Ze kijkt me verliefd aan. Ik kus haar en geniet van haar adem in mijn mond.

Ik voel hoe haar hand zich om mijn ochtenderectie sluit.

“Er zijn al 2 weken van het experiment zijn voorbij. Nog maar 24 te gaan. Zullen we er het beste van maken?”

Dan kruipt ze onder het laken en ik voel haar mond om mijn pik.

Eigenlijk is 24 weken best wel kort.