Een nieuw sprookje voor volwassenen, in vijf delen.

Er was er eens, lang geleden, in een koninkrijk hier heel ver vandaan, een leerlooier die daar samen leefde met zijn vrouw. Het waren eerlijke mensen en ze werkten hard, maar veel was er niet te verdienen in de leerlooierij. Honger hoefden ze niet te lijden, maar verder waren ze gewoon arm. Ze woonden dan ook in een heel klein huisje, met een kleine werkplaats, en zonder tuin. Jaren lang hadden ze geprobeerd om kinderen te krijgen, maar dat wilde maar niet lukken. Eigenlijk hadden ze dat inmiddels wel opgegeven. Arnout, de man, was inmiddels al 33, en zijn vrouw, Agete, was ook al 30. In die tijd was dat eigenlijk al veel te oud om nog kinderen te krijgen. Gelet op hun armoede was dat misschien ook maar beter zo. Hoe zouden ze hun kinderen alles kunnen geven wat ze wilden?

Naast de leerlooierij stond een veel groter huis. Daar woonde Clementia, een jonge weduwe van ergens achter in de dertig, van wie men zei dat ze een heks was. Het huis was niet alleen groot, maar ook heel mooi. Bovendien had het een hele grote tuin, die zich helemaal rondom het huis bevond, maar ook achter het huis van de leerlooier verder liep. De hele tuin was ommuurd en je kwam er niet zomaar binnen. De twee poorten in de muur waren altijd op slot. En de bovenkant van de muren zat vol met ingemetselde glasscherven om ongewenste bezoekers te ontmoedigen over de muur te klimmen.

Vanuit hun slaapkamer hadden Arnout en Agete zicht op de tuin en elke zomer verwonderden ze zich weer over de pracht en praal en de rijkdom van deze tuin. De tuin was overvloedig beplant met de mooiste bloemen die je je maar kon voorstellen, in alle denkbare kleuren. Daarnaast hield Clementia er ook een grote moestuin op na, waarin ze de meest exotische groenten en fruit kweekte. Clementia hield dat allemaal in haar eentje bij, en het kon niet anders of ze gebruikte daarvoor haar toverkrachten. Niemand kon in zijn eentje zo’n mooie tuin aanleggen en onderhouden, daar was het hele dorp wel van overtuigd.

Clementia was net als Agete kinderloos gebleven, en had het daar best moeilijk mee. Sinds de dood van haar man, ruim vijf jaar geleden, had ze ook geen andere man meer gehad. Een heks in de rouw is geen aangenaam gezelschap en de huwbare mannen liepen dan ook met een grote boog om haar heen, ook al was ze nog zo mooi. Zoveel huwbare mannen op die leeftijd waren er verder ook niet, dus de keuze voor Clementia was sowieso niet erg groot.

Clementia werd in het dorp gevreesd en niemand kende haar goed. Niemand wist eigenlijk ook precies wat zich binnen de muren van het huis afspeelde. Er waren wel geruchten dat ze daar met andere heksen toverspreuken uitsprak, terwijl ze naakt door de kamer en de tuin dansten, maar niemand had die andere heksen ooit gezien. Er waren geruchten dat diverse getrouwde mannen uit het dorp wel eens een nacht in haar bed doorbrachten, maar geen enkele getrouwde vrouw gaf toe dat ze haar man wel eens een nacht had gemist. En er waren geruchten dat reizigers, zowel mannen als vrouwen, soms overnachtten bij Clementia, waarbij ze zich allen tegoed deden aan satanische seksuele uitspattingen. Maar niemand had ooit die reizigers gezien of met ze gesproken. En dat leidde dan weer tot geruchten dat die reizigers vervolgens ook zelf misbruikt werden en slachtoffer werden van de satanische rituelen van Clementia. En hoewel er niemand was die zelf ooit iets engs met Clementia had meegemaakt, en kinderen regelmatig een appel kregen uit de tuin van Clementia, was dus toch iedereen bang van haar.

Ook over de tuin en wat zich daar achter die muren afspeelde, deden de meest wilde geruchten de ronde. Maar feitelijk wist niemand wat zich in die tuin afspeelde. Behalve Arnout en Agete dan, die immers vanuit hun slaapkamer over de muur konden kijken. Zij wisten dus wel beter, want ze hadden nooit anders gezien dan dat Clementia hard aan het werk was in de tuin. Van feesten en orgieën, inclusief seksuele uitspattingen, hadden ze nog nooit iets waargenomen. Ook niet van weerwolven en vampieren die daar bij volle maan jonge maagden achtereenvolgens verkrachtten en leegdronken. Af en toe spraken ze dan ook wel hun twijfels uit als de andere dorpelingen weer over Clementia roddelden, maar veel energie om die geruchten de kop in te drukken, staken ze er ook niet in.

Het was een mooie zomer, maar de verdiensten waren dit jaar wel heel erg mager. Voor het eerst in jaren moesten Arnout en Agete zelfs besparen op hun eerste levensbehoeften en konden ze zich nauwelijks voldoende eten veroorloven. Het eten van Arnout en Agete bestond dan ook vooral uit een kopje soep waarin niet al te veel ingrediënten zaten. De helft van een oude knolselderij, twee uitgeschoten aardappelen, een verlepte prei en een wortel die ze langs de straat hadden gevonden. En veel water, want ze moesten er drie dagen mee doen. Daarnaast hadden ze nog wel een brood kunnen kopen wat bij de bakker was overgebleven aan het einde van de dag. Dat aten ze smakelijk op bij de soep.

Na het eten borg Agete de laatste sneetjes brood weer zorgvuldig op.

“Morgen moeten we hier nog een keer van eten, dan kunnen we ons weer een nieuw brood veroorloven”, zei ze tegen haar man.

Die knikte alleen maar. Het zou vast wel weer snel beter gaan, maar het was even doorbijten nu. Ze besloten die avond om heel vroeg naar bed te gaan. Als je slaapt gebruik je immers minder energie en hoef je ook minder te eten. Terwijl ze zich uitkleedden op de slaapkamer, keken ze in de rijke tuin van Clementia.

“Als we toch ook zo’n tuin hadden, met al die groenten en fruit, dan hoefden we nooit meer honger te lijden”, zei Agete.

Samen keken ze nog eens goed naar de tuin, waarin de groenten weelderig groeiden en de fruitbomen zo langzamerhand rijpe appelen en peren begonnen te krijgen.

“Hadden we maar een beetje groente uit die tuin, dan kon ik echt een heerlijke en goedgevulde groentesoep maken”, zuchtte Agete. “En Clementia zou het niet eens missen.”

Arnout was een trotse man, die nooit iemand zou vragen om een gunst. Het idee om Clementia een beetje groente te vragen, stond hem tegen. En hoewel hij nooit rare dingen had zien gebeuren in de tuin, was hij bovendien eigenlijk net zo bang van Clementia als de rest van de dorpelingen. Reden te meer om daar niet aan de deur te gaan staan om een beetje groente te vragen. In het gunstigste geval zou ze hem wegsturen, schreeuwen dat hij een schooier was, of een looser. In het slechtste geval zou hij spoorloos verdwijnen en zou niemand ooit meer van hem horen. Nee, dank je wel!

Agete trok een lang, katoenen nachtgewaad aan, dat vormeloos over haar naakte lichaam viel. Arnout trok een lang katoenen hemd aan. Hij hield in bed altijd zijn lange onderbroek aan, zomer en winter. Sinds ze er vrede mee hadden dat ze geen kinderen zouden krijgen, was ook hun lust om seks te hebben sterk afgenomen. Ze neukten hooguit nog één keer per twee maanden en dat waren weinig romantische nachten. Dat ging een beetje van erop en erover tot Arnout klaarkwam en het kutje van zijn vrouw helemaal volspoot met zijn opgespaarde sperma. Aangezien ze het niet meer zo vaak deden, was dat altijd een behoorlijk indrukwekkende hoeveelheid. Gelukkig kwam Agete meestal ook wel klaar, zodat ook zij nog enigszins bevredigd de rest van de nacht kon ingaan.

Vandaag was er geen sprake van seks. Hun magen knorden nog een beetje en ze hoopten eigenlijk snel in slaap te vallen, zodat ze dat niet langer voelden. Toch lagen ze nog even wakker en lieten hun gedachten nogmaals over de tuin van de buurvrouw gaan.

“Als jij nou eens wat groente uit de tuin haalt”, begon Agete. “Clementia zal het niet missen en wij kunnen dan weer een keer goed eten in afwachting van betere tijden.”

“Maar vrouw”, sprak Arnout. “We hebben nog nooit iets gestolen. We zijn altijd eerlijke mensen geweest, en ik wil graag dat we dat blijven. En wat als ze me betrapt? Je weet dat het een heks is!”

Maar Agete was nu niet meer van haar idee af te brengen.

“Een klein beetje maar”, zei ze. “Genoeg voor een goed gevulde groentesoep voor een paar dagen. Dan kunnen we onze magen weer een keer goed vullen en wat aansterken.”

Smekend keek ze haar man aan. Wat was er nou slecht aan als je een klein beetje eten weghaalde bij iemand die het overvloedig had, terwijl je zelf honger leed?

Uiteindelijk stemde Arnout toe. Hij hield genoeg van zijn vrouw en was trots genoeg om haar van voldoende voedsel te willen voorzien. Als hij het niet kon kopen, en er niet om wilde bedelen, dan moest hij het maar stelen. En ook hij vond ten slotte dat Clementia wel wat van haar overvloed kon missen. Alleen die angst voor haar, daar kon hij zich maar moeilijk overheen zetten. Hij wachtte dus tot het geheel donker was in deze maanloze nacht en toen hij zag dat het laatste licht in het huis van Clementia werd gedoofd, ging hij erop uit om wat groente te stelen. Hij kleedde zich snel aan en uit zijn werkplaats haalde hij een stevige leren schort. Die wierp hij over de muur en over de glasscherven. Met een sprongetje hees hij zich over de muur, tegen de glasscherven beschermd door het stevige leer. Met een klein olielampje zocht hij zijn weg door de tuin. Hij wist waar hij naar op zoek was, en waar het zich ongeveer bevond. In het licht van het olielampje stak hij een mooie, grote bloemkool uit de grond. Spierwit was die, en zonder enig teken van insectenvraat. Even verderop groef hij vier grote wortels uit, knaloranje en sappig. Twee flinke pastinaken volgden, alsmede een bleekselderij die hij met wortel en al de grond uit trok. Met een knolselderij en drie grote, geurende uien sloot hij zijn rooftocht af. Hij had alle gaten weer zorgvuldig dichtgestopt en de grond glad gestreken. Clementia zou nooit weten dat er iets gestolen was. Er was van alles nog meer dan genoeg.

Terwijl hij alles onder zijn kleren stopte en terug liep naar de plek waar hij weer over de muur zou kunnen klimmen, dacht hij aan de bloemenpracht die ze elke avond vanuit hun slaapkamer zagen. Nu hij bezig was met stelen, vergat hij al zijn goede bedoelingen. Het is wel heel makkelijk om je grenzen steeds te verleggen als je iets fouts doet, maar daar dacht hij nu even niet aan. Met behulp van zijn olielampje zocht hij her en der de mooiste bloemen bij elkaar en sneed deze af. Hij zou zijn vrouw verrassen met de mooiste bos bloemen die ze ooit gezien had.

Met de groenten onder zijn kleren, en de bloemen in zijn hand, haastte hij zich naar de muur. Hij wilde nu echt weg en hier niet langer blijven dan noodzakelijk was. Hij liep recht naar de plek waar de leren schort nog over de muur moest hangen. Een sprongetje en wat klimwerk, en morgen hadden ze de lekkerste soep en rook het huis naar de heerlijke geuren van de vers gesneden bloemen. De schort was niet waar hij dacht dat hij was. Hij moest zich vergist hebben! Hij liep een paar meter naar links en een paar meter naar rechts, maar geen schort. Hij begon in paniek te raken en stak het olielampje weer aan. Met het lampje boven zijn hoofd liep hij langs de muur, maar nog steeds geen schort. Plotseling zag hij in het duister twee gloeiende ogen opduiken. Hij draaide zich om, maar ook daar naderden twee gloeiende ogen. De paniek sloeg nu echt toe en hij wilde wegrennen van de muur. Waar naartoe, daar had hij nog niet over nagedacht, maar hij moest weg. Weg van die ogen.

Hij had nog geen twee stappen gedaan, of hij kwam alweer tot stilstand. Voor hem stond Clementia, in een vaag aura van rood licht. Ze droeg een lange peignoir of zoiets dergelijks. Haar ogen vlamden en ze had de leren schort in haar handen.

“Zocht je dit?”, vroeg ze, met een ijskoude klank in haar stem.

“Een dief ben je, Arnout”, ging ze verder. “Je sluipt ’s nachts in mijn tuin rond en je besteelt arme weduwen en buren.”

“Alleen maar een beetje groente”, riep Arnout uit. “We hebben honger en je mist het niet eens, zo weinig is het.”

De gloeiende ogen van links en rechts waren nu dichterbij gekomen, en in het rode licht wat rondom Clementia hing, kon hij nu zien dat het twee grote wolven waren. Waar kwamen die in vredesnaam vandaan? Hij had ze nog nooit eerder gezien.

“En die bloemen? Ga je die ook opeten?”, vroeg Clementia.

Haar stem klonk bitter en beangstigend. Arnout zag zijn fout nu ook in. Voor het kleine beetje groente had hij nog een excuus gehad. Voor het stelen van de bloemen was er geen goede reden te bedenken.

“Volg mij”, zei Clementia. “Dan gaan we eens precies kijken wat je hebt gestolen en wat ik met je ga doen.”

In de keuken legde Arnout de bloemen op de tafel en begon de groente onder zijn kleren vandaag te halen. Eén voor één legde hij de gestolen waren naast elkaar op de keukentafel. Links en rechts achter hem zaten de wolven, die hem scherp in de gaten hielden. Eén verkeerde beweging en ze zouden hem aanvallen, daar was hij van overtuigd. Arnout was bang. Voor zijn reputatie, voor wat voor toverspreuken de heks op hem zou loslaten, en voor zijn leven. Waarschijnlijk zou hij zijn vrouw nooit meer terug zien. Of misschien bracht hij de rest van zijn leven wel door als een kikker, kwakend rondom zijn eigen huis springend, tot een ooievaar hem te grazen zou nemen en zou verorberen.

Clementia bekeek eens goed de buit die uitgestald op tafel lag. En ze bekeek Arnout eens goed. Ze moest weinig hebben van de dorpelingen, maar liet ze meestal met rust. Ze was echt een heks en al te veel ophef in het dorp was ook voor haar niet gezond. Misschien, als het alleen de groente was geweest, had ze een oogje dichtgeknepen. Niet omdat ze medelijden had met Arnout en zijn vrouw, maar omdat ze er liever niet al te veel ophef over maakte. Voor ze het wist, ging er teveel aandacht naar haar. Maar ze was boos over de bloemen en ze wilde wraak!

“Ik zou je nog kunnen vergeven voor de groente”, sprak ze ijzig. “Maar voor het snijden van de bloemen verdien je een forse straf. Een straf die ik zelf zal bedenken en uitvoeren.”

“Alsjeblieft, verander me niet in een kikker”, riep Arnout, terwijl hij op zijn knieën viel.

Clementia keek hem verbaasd aan. Ze was dan wel een heks die allerlei toverdrankjes kon maken en toverspreuken kon uitspreken, maar zelfs de beste heksen konden mensen niet in kikkers veranderen. Dat was echt zo’n hardnekkig volkssprookje. Maar het was goed dat hij zo bang was.

“Voor het stelen van mijn bloemen zal ik je het zwaarst straffen”, zei Clementia. “Je zult je eerstgeboren dochter direct na de geboorte aan mij overhandigen. Ik zal haar beschouwen als mijn eigen dochter en haar opvoeden, maar jullie zullen haar nooit meer zien.”

Ook Clementia had lang een kinderwens gehad, maar ook zij kon geen kinderen krijgen. Nu zag ze haar kans om alsnog een dochter te krijgen. Arnout was opgelucht. Blijkbaar wist Clementia niet dat ze geen kinderen konden krijgen en dat ze het al lang hadden opgegeven. Zo’n straf, daar kon hij wel mee leven.

“Voor de groenten zal ik je lichter straffen”, ging Clementia verder. “Je moet de nacht met mij doorbrengen en je moet me minstens twee keer seksueel bevredigen. Als je dat lukt, zal ik je verder niet straffen en mag je bovendien de groenten en de bloemen die hier liggen, mee naar huis nemen.”

Arnout was verbaasd. Hoe was dit een straf? Hij was zijn vrouw weliswaar altijd trouw gebleven, maar Clementia was een ongelooflijke mooie vrouw waar hij alleen maar van zou kunnen dromen om die in zijn bed te krijgen. In ruil voor de groente en de bloemen zou hij haar maar wat graag die dienst bewijzen. Als hij had geweten dat Clementia daarvoor open stond, had hij gewoon een ruil kunnen voorstellen in plaats van erom te bedelen: een beetje groente in ruil voor een goede beurt. Nou ja, waarschijnlijk was hij daar toch te bang voor geweest, maar nu het zo uitkwam, was hij opgelucht. Hij zou haar even goed neuken en die dochter zou er toch nooit komen. Er was niet veel verloren, zeker niet omdat ze morgen heerlijke soep zouden eten.

Arnout volgde Clementia naar de slaapkamer. Hij zou er het beste van maken en er ook maar van genieten. Net voor de slaapkamer sloegen ze echter linksaf en kwamen ze terecht in de badkamer. Een grote badkuip met warm water en veel schuimende zeep stond klaar.

“Ik heb me net gewassen”, zei Clementia. “Het water is nog warm. Was jezelf en kom dan naar de slaapkamer.”

Arnout had nog nooit zo’n bad gezien, laat staan zich op die wijze gewassen. Meestal waste hij en zijn vrouw zich in de keuken, met behulp van een kan warm water van het fornuis. Hij wachtte even tot Clementia de badkamer verliet, maar die maakte geen aanstalten. Ze stond in de deuropening in haar peignoir die inmiddels een beetje openviel. Onder de peignoir ontdekte hij een mooi kanten nachthemd. Het was doorschijnend en liet weinig te raden over van haar zachte blanke huid. Haar benen waren bloot. Haar borsten groot en bol. Zijn vrouw was ook zeker niet lelijk, maar door het harde leven getekend. Zo’n mooie huid hadden alleen rijke vrouwen die het zich konden veroorloven om hun lichaam goed te verzorgen.

Arnout begin zich langzaam uit te kleden. De angst had al lang plaats gemaakt voor opwinding. Het uitkleden voor zo’n mooi vrouw, en het idee wat hij met haar ging doen, waren meer dan voldoende om zijn pik hard te maken en te laten steigeren. Clementia keek hem goedkeurend aan.

“Daar ga ik zeker van genieten straks”, glimlachte ze.

Haar gezicht leek zich wat te ontspannen en nu de boosheid was verdwenen, verschenen er zowaar wat vrolijke trekken in haar gezicht. Ze was echt een schoonheid! Terwijl Arnout in het water stapte, draaide Clementia zich om en liep de badkamer uit.

Arnout haastte zich en nauwelijks 5 minuten later kwam hij schoongewassen uit het water. Hij droogde zich snel een beetje af en liep naakt naar de slaapkamer, waar Clementia op hem wachtte. Ze had haar peignoir uitgetrokken en lag in haar nachthemd verleidelijk op het bed. Voor het eerst deze avond kon hij haar bekijken als vrouw en zonder angst. Voor het eerst zag hij haar ook van zo dichtbij. Ze had lange, vlammende rode haren die over haar schouders en rug golfden. Haar gezicht was blank, bijna bleek. Het vele werken in de zon in haar tuin had haar huid nog helemaal niet aangetast. Haar ogen fluoresceerden groen in het kaarslicht dat vanuit minstens honderd kaarsen vanuit alle kanten op haar lichaam viel. Haar nachthemd was zwart en doorschijnend. Een luxe kledingstuk zoals hij nog nooit had gezien en waarvan hij zelfs nooit had geweten dat het bestond. Het liet weinig te raden over van wat zich daaronder bevond. Ze had een paar grote tieten, met stevige tepels en lichtgekleurde areola’s. Tussen haar benen tekende zich een flinke bos schaamhaar af, net zo vuurrood als haar haren. Haar benen waren lang en glad geschoren. De huid was zo mogelijk nog bleker dan die van haar gezicht. Dit was een vrouw met het lichaam van een koningin! En hij mocht haar neuken!

“Kom”, zei Clementia, terwijl ze haar armen uitstak. “Denk eraan dat je me vannacht twee keer moet bevredigen. Twee orgasmes wil ik van je hebben, voordat ik je laat gaan.”

Arnout kon zich nauwelijks bedwingen. Zijn pik steigerde en hij klom op het bed en vervolgens op Clementia, klaar om haar aan zijn pik te rijgen. Die duwde hem echter weer gelijk weg.

“Rustig”, zei ze. “Als je mij wilt bevredigen, zal je ook wat aan het voorspel moeten doen en mij even goed moeten opwinden. Begin eerst maar eens tussen mijn benen met je tong.”

Arnout had in een ver verleden wel eens zijn vrouw gebeft, dus wist hij heel goed hoe dat werkte. Clementia draaide zich op haar rug en trok haar knieën wat op. Het nachthemdje trok ze een beetje omhoog om haar vuurrode schaamharen in volle glorie aan Arnout te tonen.

Arnout kroop tussen haar gespreide benen en bewonderde die prachtige heilige graal van Clementia. Hierbij vergeleken was zijn vrouw maar heel erg gewoontjes. De schaamlippen van Clementia weken al iets uiteen en glinsterden van het vocht. Hij zag zo wel dat ze weinig nodig had om nog verder opgewonden te raken. Met zijn tong in haar schede en zijn neus in haar schaamhaar haalde hij eens diep adem. God, wat rook ze lekker en wat smaakte ze goed! Een mix van zoete en ziltige smaken overspoelde zijn smaakpapillen en voorzichtig begon hij het neukgeil uit haar kut te likken. Het leek wel een magische beker. Hoe meer hij oplikte, hoe meer geil ze produceerde en hoe meer haar kut zich vulde met haar sappen. Zijn tong gleed in lange halen over haar clitoris, die als een rode, gezwollen knop bovenin tussen haar schaamlippen hunkerde naar aandacht. Het duurde niet lang of Clementia lag luidruchtig te kreunen onder het flitsende werk dat zijn tong verzette. Met beide handen had hij haar billen stevig vast, terwijl hij gulzig te keer ging in haar hete neukkanaal.

“Oh duivels, Arnout, ik hou het bijna niet meer”, kreunde ze.

Arnout dacht even dat de eerste bevrediging wel een hele makkelijke was. Het was eigenlijk wel een beetje spijtig, want hij had er niks op tegen om deze schoonheid eens lekker langdurig te neuken. Toen duwde ze echter zijn hoofd weg.

“Niet zo! Neuk me!”, riep ze. “Neuk me klaar voor mijn eerste bevrediging!”

Arnout liet zich dat geen twee keer zeggen. Zijn pik stond bijna op knappen, zo hard was hij en hij klom nu verder tussen de benen van Clementia omhoog. Door het dunne stof kneedde hij haar heerlijke tieten en voelde hij hoe haar tepels hard werden. Met zijn knieën drukte hij haar benen verder uit elkaar en met één geweldige stoot boorde hij zich in één keer in de diepte. Clementia liet een diepe zucht uit haar keel ontsnappen en hij begon er lustig op los te pompen. Hij was een harde werker, met een conditie van een paard. Zijn stoten waren hard en diep en Clementia nam alles vol overgave in ontvangst. Ze kreunde en steunde en had haar hoofd achterover getrokken in de kussens.

“Oh duivels in de hel, ja, wat neuk je toch lekker. Neem me nog harder en dieper en spuit me helemaal vol!”, riep ze.

Clementia had haar nagels in zijn rug gezet en trok Arnout stevig over zich heen. Haar scherpe nagels zetten hem aan tot een verdere verhoging van het tempo. Zijn ballen kletsten bij elke stoot tegen haar billen en hij wist dat het niet lang meer ging duren voordat hij zelf klaarkwam. Hij moest er wel voor zorgen dat ook Clementia daarbij haar eerste hoogtepunt bereikte! Hij had geen idee hoe lang hij hier al lag te neuken, maar plotseling was het zover. Clementia begon te gillen en haar hele lijf schudde en schokte.

“Oh hemelse duivel! Ik kom, ik kom”, gilde ze.

Arnout bleef haar neuken. Hij was er ook bijna en deze geile aanblik deed hem al snel de drempel overgaan. Met een laatste diepe stoot voelde hij zijn ballen samentrekken en werd zijn zaad met kracht in haar warme schede gespoten. Zes, zeven, acht stralen heet sperma verdwenen in de diepte. Ondanks zijn uitstekende conditie was hij toch behoorlijk uitgeput en hij liet zich op Clementia vallen, met zijn pik nog steeds in haar.

“Oh satan, wat ben ik lekker klaargekomen!”, hijgde die. “Als mijn tweede orgasme straks net zo lekker is, krijg je van mij ook nog een bonus!”