Gewichtloos - 2

Als je de clou wilt snappen, moet je ook het begin van Gewichtloos 1 onthouden hebben.

Ik had al verteld dat Ilona een ruimtevaartbedrijf had. Ze had connecties met andere soortgelijke bedrijven en zo kon ze regelen dat ik met een stel meiden naar een ruimtestation werd geschoten, waar wij gewichtloos in de binnenruimte konden zweven en onze omwentelingen konden maken. Dat moest uiteraard met een live videoverbinding direct op het World wide web. Het kostte wat moeite om de medewerking van haar preutse overzeese collega’s te krijgen. Maar rammelen met de geldbuidel besliste de discussie. Er kwam geen aanvullende financiering door reclameboodschappen, want de zakenwereld wilde niet met porno worden geassocieerd. Zelfs Ilona was daar niet rouwig om, des te meer tijd bleef er over voor onze voorstellingen.

De volgende vraag was natuurlijk welk meisje of meisjes mee wilden. Want alle dertig of zo, dat ging niet, een ruimtevliegtuig is geen touringcar. Het lag voor de hand dat de waternimfen Laurentia en Virginie in ieder geval mee konden, en omdat ik geen racist ben koos ik ook Ndjamena uit. Laurentia is een beetje

goudbruin, en dat bleek zijn voordelen te hebben.

Dit is geen echt science-fictionverhaal, dus ik zal niet uitvoerig gaan uitleggen hoe wij in de praktijk te werk gingen. In het transportvliegtuig lieten we de onmisbare ruimtepakken achter nadat het aan het ruimtestation was gekoppeld. Zo zweefden wij met zijn vieren naakt en via de video zichtbaar voor de hele wereld het ruimtestation in. Ik voelde mij net als in de droom aan het begin van dit verhaal: trots dat ik het durfde, en trots op mijn meiden dat zij daaraan meededen. En onmiddellijk had ik weer de enorme erectie uit mijn droom, zij het slechts op de natuurlijke sterkte van ca 17 cm.

Wij dansten als gierzwaluwen om elkaar heen, of moet ik zeggen als een wolk spreeuwen? Ik probeerde Laurentia te pakken. Met haar had ik in het zwembad het meest geoefend. Maar toen ik haar bij de billen had en zij haar benen wijd deed om zich te laten volpluggen bleek dat erg veel extra moeite te kosten. Ze gleed voortdurend van mij weg in de gewichtloze ruimte. Natuurlijk probeerde zij mij ook vast te houden maar het lukte pas goed toen Virginie en Ndjamena onder en boven onze billen langs zwommen en elkaar zo bij de kuiten grepen dat Laurentia en ik tussen hun in klem kwamen te zitten. Nu kon ik pompen zonder meteen los te raken. Nu bleek het ook een voordeel dat wij allemaal een verschillende huidskleur hadden, want zo kon ons publiek op aarde precies zien welk lichaamdeel bij welke meid hoorde.

Toen ik daarna Ndjamena neukte legden Laurentia en Virginie op hun beurt een tangverbinding om ons aan. Maar ze waren creatief, want ze deden het ten opzichte van elkaar ruggelings, zodat zij met hun billen die van ons tweeën aanspanden. Zo buitelden wij vieren door de ruimte als molenwieken zonder as.

De meiden schaarden samen ook als ik leeggezogen was, ze sjorden hun kutten tegen elkaar door elkaars handen te grijpen, door afwisselend aan te trekken en te ontspannen kwamen ze hijgend en triomfantelijk klaar. Ondertussen zwierden de andere twee om hun beiden heen, maar wel zo dat de camera’s hun werk konden doen.

Alleen plassex in de ruimte, dat ging niet. De druppels zouden uit elkaar vallen als een soort mist, en pismist leek ons niet zo prettig.

Drie etmalen zouden wij in de ruimte blijven, was de afspraak. Twee dagen neukten wij met zijn vieren in wisselende samenstelling en met wisselend gebruik van gat. Ik maakte een soort bommetje als ik leeg geneukt was, de meiden draaiden mij dan in de lucht rond en staken hun tongen uit om mijn kontgat te likken als dat langs kwam, en dan zo stevig als de gewichtloosheid toeliet. Zo sabbelde ik ook beurtelings de drie kutten af, terwijl er altijd wel een meisje mijn eikel afstroopte en mijn ballen in haar mond zoog. Op dezelfde manier lieten ook de meisjes zich rondwentelen, en als ik er eentje tegenhield stopte ik mijn lul in het kontgat terwijl de twee anderen haar stabiliseerden.

Op de derde dag gebeurde er iets vreemds. Naast onze ruimtecapsule hing zo maar uit het niets een groot schotelvormig ruimtevaartuig, met een dikke bult in het midden. Anders dan op de meeste science-fictionafbeeldingen had de dikke bult wel een tepelvormige punt. Uit die punt kwamen een heel stel spinachtige wezentjes,zo maar zonder ruimtepak. Ze hadden alleen geen acht maar zeven of elf poten, dus geen octopussen maar hepta- en hendekapoden. Opeens waren ze binnen in onze ruimte. Blijkbaar konden ze dwars door de huid van de capsule, als Higg’s bosonen of andere kosmische straling, en zich na de passage van de huid van het ruimtestation weer herpakken als individuele wezentjes. Doelgericht en niet gehinderd door het gebrek aan zwaartekracht streken de heptapoden op mij en de hendekapoden op Virginie en Laurentia neer. Gelukkig waren zij niet bang voor spinnen. De spinnen bleven een tijdje op hun zitten, vooral op Virginie’s lichaam onder haar navel. Virginie en Laurentia hadden ook een paar hendekapoden op hun hals, maar Ndjamena lieten ze ongemoeid. Ik had een stelletje heptapoden op mijn lul en een paar op mijn hals.

Na een tijdje verdwenen ze weer net als ze gekomen waren, door de tepel van hun ruimtetiet. Het vaartuig begon te tollen, draaide nog een paar rondjes om onze capsule en verdween in de sterrenhemel, waar het blijkbaar onopgemerkt vandaan was gekomen. Wij hadden het ook te druk om naar buiten te kijken, want neuken vereist complete concentratie: wie weet hoe lang ze al naast ons hadden gezweefd…

Een beetje beduusd keken wij elkaar aan. Ik stelde voor om een glaasje te drinken om bij de komen van deze verrassing. Ik sta al een tijdje droog, zei Virginie toen en deed haar benen wijd. Toen zag ik dat haar gebodypainte schubben aan elkaar begonnen te groeien en dat haar beeldschone dijen en onderbenen in een heuse vissenstaart veranderden. Een paar schubben leken een beetje los te zitten, ik friemelde er wat aan en er bleek een echte vagina onder te zitten. Onmiddellijk wilde ik daar mijn eenhoorn in steken, die zo maar 6 cm gegroeid was. Aan mijn hals voelde ik wat kriebelen en ook aan de halzen van Laurentia en Virginie zag ik een rimpeltje ontstaan. Ik begreep dat de aliens onze gedachten en verlangens hadden kunnen lezen, en begon te vermoeden dat haar vissenstaart en mijn mega-erectie daaraan te danken waren. De rimpels zouden wel eens kieuwen kunnen zijn, zodat wij op aarde zonder snorkels of persluchtflessen onder water konden zwemmen. Alleen aan Ndjamena was niets veranderd, gek, zou ze geen geheime wensen hebben? Ik vroeg haar waarom de aliens haar geheime wensen niet hadden vervuld. Ze zei dat ze een heftige spinnenfobie had en daar nu vanaf was, wonderlijk. Ze had altijd zo van zwemmen gehouden omdat er geen spinnen in het water zitten.

Ons ruimtevliegtuig zou neerkomen in de monding van de Amazone, waar een ponton klaarlag. Daar wachtte Ilona ons op. Wij klauterden uit onze ruimtepakken, gelukkig was één been van zo’n pak ruim genoeg om Viriginie’s vissenstaart te bevatten. Ze kon zich alleen niet zo handig over het ponton bewegen, ze leek een zeehond op het strand, en daarom liet zij zich zo in het warme water glijden. Laurentia en ik moesten toen natuurlijk onze kieuwen proberen en zo gleden wij onder het ponton door naar de andere kant ervan. Ndjamena had zich ook al uitgepeld en sprong er ook in en klom proestend op mijn rug. Kopje onder had ik net voldoende drijfvermogen voor haar. Maar de rug van Virginie was comfortabeler, zei ze later. Dolfijnen namen ook wel eens een mens op hun rug, en daar leek dit wel op. Laurentia en ik namen Viriginie op onze vier handen en droegen haar zo de gereedstaande helikopter in. Ndjamena en Ilona omhelsden elkaar en zij voegden zich bij ons.

Ik vroeg me af hoe Virginie haar leven verder zou leiden, want als een zeehond over de roltrappen van de metro spartelen leek niet zo handig. Natuurlijk kon ik wel vier paar vaste dragers voor haar in dienst nemen, als ze dat wilde, en die konden ook al haar andere wensen vervullen. Wij hadden al ontdekt dat ze ook anaal kon neuken onder de schubben onderaan haar rug. Was ook wel handig voor de stofwisseling. Ze was blij dat ze meer lustte dan alleen maar vis en zeebanket.

Voor de thuisreis hadden we allemaal een paar korte tunieken, want openbaar naakt mag in sommige landen en vliegvelden niet.

In mijn penthouse namen we nog een glaasje, ik probeerde of ik er eentje op mijn nieuwe erectie kon zetten. De zwaartekracht verhinderde dat. We probeerden of de kieuwen ook in mijn zwembad werkten, ja hoor, en zo doken wij onder de zwemmende Ndjamena door. Ik neukte haar in het water, terwijl Laurentia haar drijvend hield. Virginie kon als ze moe werd of het koud kreeg zonder meer één van de wirlpools als eigen verblijf krijgen, ik zorgde ervoor dat ze zelf de temperatuur en de bubbelsnelheid kon regelen. Over de seks had ze niet te klagen, want de halve wereld wilde wel met een echte zeemeermin.

Toen Ndjamena en Laurentia naar huis waren legde ik mij, het was een lange zomeravond, lui op mijn terras op een ligstoel en liet mij lichtjes weg soezen. Opeens werd er op de ruiten van mijn terras getikt. Glazenwassers om deze tijd?

Glazenwassers waren het enige publiek dat ik toeliet bij mijn verzameling, maar niet om deze tijd. Ik deed mijn ogen open, en toen zag ik het libellemeisje langs mijn ruiten dansen, inderdaad net als een glazenwasser. Maar deze keer droomde ik niet, zij was het echt, ik wenkte haar en met opgetrokken knieën liet zij zich met haar snorrende vleugels op mijn erectie zakken. “Wat is hij groot geworden,” zei ze bewonderend, en draaide zich als een kurkentrekker om hem heen. Ik spoot haar vol en spinnend als een poes kwam ze tegelijk met mij klaar. “Blijf je nu langer?” vroeg ik. Ze gaf geen antwoord maar tripte op haar voetjes over mijn terras, terwijl ze met haar kontje schudde en me haar tietjes liet knuffelen. Hoe heet je, hoe kom je aan je vleugels, waar kom je vandaan, hoe oud ben je, dat waren de vragen die ik haar al in mijn droom had willen stellen.

“Windekind heet ik, mijn vleugels kreeg ik van de heptapoden toen ik vijf was, maar ik weet niet meer hoe lang dat is geleden. De hepta- en hendekapoden hebben mijn ouders ontvoerd, ik weet niet waarom, maar met de vleugels hebben ze me schadeloos gesteld. Af en toe wil ik geknuffeld worden, ontdekte ik toen ik mijn moeder eenmaal miste, en dan strijk ik neer, eerst op andere kinderen, later, toen mijn kut begon te kriebelen, op andere mensen. En zwevend boven duinpannen heb ik geleerd waar mijn kut nog meer bruikbaar voor is.” Ze wipte weer omhoog de lucht in, maar nu liet ze zich niet opnieuw op mijn komkommer zakken. Ze bleef met opgetrokken knieën boven mij hangen. Toen ontspande ze haar spieren en spoot haar plas over mij heen, die naar blauwe lavendel rook, net zo blauw als haar gazen vleugeltjes.

“Mag ik blijven?” vroeg ze, “het ziet er hier zo vredig uit. En er komen heel veel lieve mooie meiden hier, daar wil ik best bijhoren.” Ik legde haar de huisregels uit en stelde haar voor aan Virginie die in haar whirlpool lag te soezen. Tussen haar en de andere whirlpool was, zoals ik al had verteld een prachtige fontein gebouwd. Tussen de waterstralen door was er een droog plekje, bij de drietand van Neptunus. “Zou je daar niet willen wonen?” vroeg ik. Ze fladderde behendig tussen de waterstralen door en greep proestend de middelste tand van Neptunus’ vork, en slingerde haar benen aan weerszijden ervan. “Ik ga hier nooit meer weg,” riep ze, en zo had ik op één dag twee volstrekt unieke meiden aan mijn collectie toegevoegd.

Windekind ontwikkelde al snel een behendigheid om Virginie onder haar minnetieten te pakken en zo zwevend over het terras en in mijn slaapkamer te landen. Daar streken ze met zijn tweeën neer, treurend over het feit dat ik maar één dikke lul had. Tja lieve lezers, had ik daar maar eerder aan moeten denken, toen met die aliens…