Het was warm, maar de lucht betrok. De route van de krantenwijk was ongeveer halverwege. Ik moest steeds denken aan dat blonde krantenmeisje. Ze was iets ouder dan ik en ze trok dagelijks de aandacht in de wachtruimte, waar de kranten werden aangeleverd. Ook vandaag. Vooral vandaag.

Ze zat naast mij in die bedompte ruimte, die voor al die krantenbezorgers veel te klein was. Ze zat daardoor stevig tegen mij aan. Ze had het grootste woord, zoals altijd. Wat ze allemaal uitkraamde, ontging mij. Ze bracht niet alleen haar overheersende, toch wel enigszins zwoele stemgeluid voort, maar ze bewoog helemaal mee met wat ze zei. Daardoor raakte ze mij soms stevig aan. Met haar handen, armen, haar lange blonde haar, dat op mijn arm kriebelde, maar soms ook met haar borst. Ze had “meer” dan de meisjes in mijn klas. Iedere keer, dat ze mij aanraakte, kreeg ik een gevoel, alsof mijn maag iets omhoog kwam. Maar het luikje ging ook omhoog en de krantenstapels werden aangedragen. Kranten tellen en fietstassen vullen. Op naar de krantenwijk.

Ze fietste iets voor mij uit. Ik haalde haar in en bewonderde haar lichaam, toen ik naast haar kwam. Voordat ik een fraaie openingszin kon bedenken, deed zij dat. “Je geilt op mij, ik heb het wel door. Voor een tientje mag je wel even”. Ze gunde mij niet de tijd te reageren en sloeg rechtsaf, haar wijk in. Verbouwereerd met de gedachte op tilt fietste ik verder. Iets later keerde ik om. Terug. De eerste brievenbussen waren aan mij voorbijgegaan.

Mijn gedachten bleven bij die mooie griet. Of de warmte door het weer kwam of door het opgehitste gevoel in mijn broek, geen idee, naar, zoals gezegd, de lucht betrok. Niet dat ik dat in de gaten had, maar dat bleek later. Ik naderde het laatste stuk van de route. Nog een stuk of tien kranten. Het begon te waaien. Hard te waaien. Het werd snel donker. Dat laatste deel lag net buiten de stad. Boerderijen en een paar woonschepen. Plots lichtte het en vrijwel direct daarop een harde knal. Ik wist het. Hier staat onweer om bekend. Het onweer maakte zich compleet door een forse regenbui er op los te laten. Ik wilde schuilen, maar bij die boerderij liet de grommende Duitse herder mij niet toe. Binnen de kortste keren was ik nat. Zeiknat. Tot op het bot.

Bij een woonschuit ging een deur open. “Kom hierheen. Je kunt hier wel schuilen”. Ik zette mijn fiets tegen een boompje en rende snel de loopplank op. Voordat ik de deur achter mij dichttrok, zag ik dat mijn fiets al was omgewaaid.

De gastvrije dame, die mij binnenriep, begon mij te bewerken met een handdoek. Voor haar ongemerkt viel mijn bril op de grond. “Wat een hondenweer zo ineens. Jongen, je bent doornat. Doe je T-shirt maar uit. Ik heb wel een droge voor je.” Ik probeerde mijn kippigheid te verbergen, maar trachtte mijn bril in veiligheid te brengen. Zij ging naar een andere ruimte en ik droogde de bril met de handdoek. Toen dat ding weer in functie was, keek ik rond en stelde vast, dat zo’n woonboot best een ruime woonkamer heeft. Ik keek om mij heen en de vrouw keerde terug met een T-shirt. Een droge. “Hoe heet je?”, vroeg ze. Nadat ik mijn naam had verklapt, begon ze allerlei dingen te zeggen. Grotendeels ging het aan mij voorbij. Toen ik enigszins tot mijn positieven was gekomen, viel het op, dat de vrouw ongelofelijk mooi was. Als je zestien bent, sta je niet zo gauw stil bij het uiterlijk van vrouwen van verschillende leeftijden. De meisjes uit de klas van mijn leeftijd, het geile krantenmeisje, dat iets ouder was… dat hield mij bezig. Daar had ik oog voor. En niet te zuinig. Daar dacht ik aan als ik onder de douche met mezelf speelde. Maar dit! Leeftijd schatten is niet mijn sterkste kant, nooit geweest. Toen ook niet. Ze noemde zich Liesbeth.

Liesbeth vertelde maar door, terwijl ik verder werd afgedroogd en terwijl ik mijn ogen de kost gaf. Haar activiteiten veroorzaakten bewegende borsten. Vlak voor mijn neus. In haar shirt waren duidelijk grote knoppen zichtbaar. Een prachtig figuur. Smalle taille en grote borsten. Ze zei, dat haar man ongeveer net zo lang was als ik en dat zij nog wel een broek had liggen. Hij was zeeman. Op de HAL, de Holland Amerika Lijn. Op de Rotterdam. “Hij zït nu in Japan”, zei ze. Daarna was het even stil. Liesbeth verliet de drukkende ruimte. Ik keek haar na. Mooi. Een jaar of dertig, dacht ik. Bijna twee keer zo oud als ik. Even de vergelijking met het geile krantenmeisje. Dat was een meisje. Liesbeth een vrouw. Zoiets als Romy Schneider. Maar dan ouder dan Sissy.

Ik had het warm en koud tegelijk. Snapte niet precies, wat er aan de hand was. Ik had een stijve pik, zoals ik dat nooit eerder had. Hij klopte. Liesbeth kwam de kamer binnen met een broek. Zelf was ze ook nat geworden door mij. Ze vroeg van alles aan mij. Of ik verkering had en wat ik dan deed met dat meisje. Ik had wel eens gevoeld aan ontluikende borstjes. Eén keer had ik gevoeld in een broekje. Dat was in de garage van een meisje uit de klas na een klasseavond. Die was ontzettend geil. Daar heb ik nog wel eens aan gedacht. Ze vertrok later voor een kunststudie en ik zag haar nooit weer. Maar dat voelen in haar broekje was erg lekker en ze trok mij af. Het werd verstoord, toen haar broer thuiskwam.

Liesbeth begon mijn broek uit te trekken. Met zo’n nat geval kon ik niet blijven zitten. Bovendien werd haar bank ook nat. Ik deed er alles aan om mijn pik niet te laten zien uit schaamte. Er doolde door mijn hoofd, dat ik de krant kwam bezorgen. Maar kennelijk dacht Liesbeth er anders over. De zeemansvrouw had een groen blaadje in huis. Echt groen. Volkomen onervaren.

Ze dirigeerde mij naar de slaapkamer. Zonder dat ik het merkte, had ze haar natte kleding uitgedaan. Ze drukte haar volle boezem tegen mij aan en begon me te kussen. Haar tong drong bij mij binnen. Daar had ik al eens iets over gelezen. De Franse kus. Ze hield me stevig vast. Ontsnappen was er niet bij, als ik dat al wilde. De nimf legde mij languit op bed, waar ik met mijn voeten verstrikt raakte in het hekwerk aan het voeteneind. Ze ging bovenop mij zitten. De eerste keer, dat ik een vrouwelijkheid aanraakte met mijn lul. Voor ik het wist was ik in haar. Een vochtige hitte kwam over mij heen. Toen ze op en neer bewoog, was mijn beheersbaarheid ver te zoeken. Ik kon geen kant op. Zat vast met mijn voeten en zij zat bovenop mij. Na een paar stoten voelde ik een ongekende ontlading. Ik voelde stralen in haar spuiten. Ze stopte even en ging zachtjes door. Iets later kreunde ze wat en kwam naast mij liggen. Mijn lul was gevoelig, om het zo maar te noemen. Na een tijdje begon Liesbeth een dankbetuiging. Met haar hand masseerde ze mij weer in de juiste positie en met haar priemende tepels werd ik weer bloedgeil. Ik vroeg of het geen kwaad kon, wat we deden. Ze zat goed op de kalender, zei ze, dus we hadden geen condoom nodig. Een tweede keer gleed ik in haar bloedgeile grotje. Ze had de regie en liet me langzaam het werk doen. Met haar tong in mijn mond en mijn lul in haar knijpende kutje omarmde ze mij zo stevig, dat ik dacht, dat ik werd gesmoord. Schokkend en luid kreunend kwam ze klaar. Ze drukte een vinger in mijn kont. Eerst pijnlijk door haar lange nagel, maar even later een stimulans om opnieuw een paar forse stralen in haar te spuiten. Wat een heerlijk gevoel. Dit had ik nooit durven dromen. Zo lekker.

Die avond stond thuis een bord koud eten voor me klaar. Ik moest schuilen voor de onweersbui. Een verklaring voor de vreemde en eigenlijk te kleine kleding was, dat een voetbalvriend mij dat had geleend. De volgende dag bracht ik het terug. Opnieuw werd ik warm ontvangen, maar minder intens. Mijn elfde vinger was nogal gevoelig. Maar naarmate de tijd vorderde, kwam ik met veel plezier de krant bezorgen op de voormalige vrachtschuit. De route nam sindsdien wat meer tijd in beslag. Enige tijd later werd de schuit versleept. Waar het heen ging, is mij niet duidelijk geworden. Een uit de kluiten gewassen man met baard stond in de stuurhut. Liesbeth zei niets, maar zwaaide even naar mij. In het voorbijvaren zag ik de naam van de woonschuit: Verwachting.