In mijn jeugd had ik een grote liefde. We konden niet met elkaar maar zeker ook niet zonder elkaar. Doordat ik al jong ben begon te werken had ik alleen de weekenden vrij. Mede door deze situatie was het meer een knipperlicht relatie dan echt iets vasts. Zo ging het al een aantal jaren tot zij een andere vriend kreeg. Nee ze ging niet vreemd want op dat moment hadden wij onze relatie even op een “hold” gezet. We waren allebei een beetje ruimte en vrijheid nodig.

Dit gaf mij niet een lekker gevoel maar het leven gaat door. Ook ik kreeg een relatie met eens schat van een meid. Hoe het gebeurt is weet ik niet maar op een of andere manier verwaterde het contact met mijn “ex”. Zo zeer dat we eigenlijk helemaal geen contact meer hadden. Mobiele telefonie was er in die tijd nog maar mondjesmaat. En social media…. Ja we hadden Hyve’s maar met een internetverbinding die een uur nodig was om online te komen…

Het leven ging door. Ik bleef werken en mijn vriendin studeerde intussen af. Ook zij ging werk zoeken en na een paar jaar besloten we te gaan samenwonen. Huren bleek niet aantrekkelijk en met ons gezamelijke loon konden we een leuke hyptheek krijgen die, qua maandelijkse kosten, aantrekkelijker was dan huur. Via via hoorden wij over een woning in de buurt. Deze stond te koop onder voorwaarden. Uiteindelijk hebben we deze gekocht en begon ons “burgelijke” leven als koppel. Na eerst jaren te hebben genoten van het leven kwam ik thuis van mijn werk en kreeg ik te horen dat ik maar beter even kon gaan zitten. Mijn vriendin wou iets met mij bespreken en dat kon nog wel eens een impact geven. Geschrokken keek ik haar aan. Zou ze mij gaan verlaten? Heeft ze een ander? Ik was per slot van rekening door mij werk heel veel van huis. We hadden nog een vakantie geboekt. Zou dit wel doorgaan?

Ze keek me aan en begon: “schat ik moet iets met je bespreken. De geboekte vakantie zal de laatste zijn met z’n tweeën.” Dus toch!!! Ze gaat bij me weg schoot door mijn hoofd. Ze ging verder: “We hebben al jaren samen veel ondernomen, zijn op veel plekken geweest en genoten van elkaar en de vrijheid. Maar dat gaat veranderen.” Ik schrok nog harder en kon het niet laten haar te vragen of ik iets verkeerds had gedaan. Of ze een ander had en mij ging verlaten. Ze begon te lachen, keek me aan, gaf me een kus en zei: “Nee schat niets van dat alles. Maar het zal wel onze laatste vakantie zijn met z’n 2en. De volgende vakantie zullen we met z’n 3en zijn.” Ik keek haar vragend aan want had nog niet door wat ze nou precies bedoelde. Ze merkte dat ik het niet begreep en draaide zich om. Ze begon te lachen kwam weer naast me zitten en legde een test voor me neer. Een zwangerschapstest die een positieve uitslag aan gaf.

Inmiddels hebben we 2 kids en heeft de vooruitgang van het internet en social media een vlucht genomen. Zo kreeg ik plots een vrienschapsverzoek via FB. Even niet wetende wat ik er mee moest twijvelde ik of ik deze moest accepteren. Het was mijn jeugdliefde waar ik al jaren geen contact meer mee had. Hoezo ineens weer contact? Na al die jaren dat ze mij links liet liggen. Zal ze weer single zijn? Zoveel vragen waar ik maar op 1 manier antwoord op kon krijgen dus verzoek geaccepteerd. Intussen kwamen de herinneringen van toen weer helder bij mij op. De innige momenten samen, de mooie maar ook minder mooie periodes. Hoe het was en hoe het misschien wel had kunnen zijn waren wij niet uit elkaar gegaan.

Na een poosje een eerste pb. Gesprek over hoe het was enz. Je kent het wel. Maar na verloop van tijd begonnen de gesprekken soms wel wat “platter” te worden als we herinneringen aan het ophalen waren. Intussen onze nummers uitgewisseld en ook via Whatsapp werd het contact steeds beter en frequenter. Zo vroeg ze me plots of ik zin had eens een keer af te spreken. Gewoon als vrienden en bij te praten. Ik stemde hier mee in en we spraken af, vanwege het mooie weer en we toch eerst even alleen wouden bijpraten, zondag middag een boswandeling te gaan maken.

Zondag ochtend werd ik wakker met een dubbel gevoel. Doe ik hier wel goed aan? Mijn gevoelens voor haar waren alleen maar weer sterker geworden sinds ons hernieuwde contact. Maar ik heb een relatie, heb kids en mag niet klagen over het leven. Met spanning, maar ook wel veel zin, ging ik ’s middags naar de afgesproken parkeerplaats bij het bos. Ik was wat aan de vroege kant en voelde me wat ongemakkelijk staan te wachten. Meer mensen hadden de gedachte gekregen naar het bos te gaan en zien mij, man alleen, op een parkeerplaats bij het bos staan. Wat zullen die wel niet denken ging er door mij heen. Tot er een auto aan kwam, naast mij parkeerde en zij uitstapte. Ze keek me gelijk lachend aan met haar mooie ogen. Ja ze was ouder geworden, net als mij, maar nog steeds had ze dezelfde blik in haar ogen. Ze liep op mij toe en we kustten elkaar 3x op de wang. “Je ziet er goed uit,” zei ze tegen mij, “nog geen steek veranderd”. Ik bevestigde haar ook dat ze nog steeds dezelfde mooie meid was als toen waardoor ze lichtelijk begon te blozen.

We liepen samen vanaf de parkeerplaats het bos in. Beetje ongemakkelijk wel na al die jaren maar we begonnen te praten over toen, nu en alles daartussen. Ongemerkt, en zeker niet vooropgezet, liepen we ineens hand in hand. Pffff wat voelde dat fijn. Maar toch liet ik snel haar hand los. Ze keek me aan en vroeg wat er was. “Dit hoort niet. Dit is eigenlijk, gezien we beide een relatie hebben, heel fout.” Ze bleef staan, draaide zich naar mij toe en pakte toen mijn beide handen. We keken elkaar een poosje diep in de ogen aan zonder een woord te zeggen. Ze liet langzaam mijn handen los en kwam tegen mij aan staan met haar handen om me heen. “Dit heb ik zo gemist al die jaren.” Zei ze en ze gaf me onverwacht een zoen op mijn mond. Ik schrok hier van en ze zei gelijk sorry. “Sorry? Waarvoor? Het is maar een gewoon klein kusje.” Zei ik tegen haar. “Ja dat is ook zo maar toch….ik had het niet moeten doen. Het begint vaak bij de kleine dingen.” Was haar reactie.

We liepen weer door, overal mensen met honden en/of kinderen om ons heen, en al pratende raakten we een beetje verdwaald in het bos. Het werd ineens rustiger met andere mensen, we hoorden eigenlijk niemand meer. We bleven staan en keken om ons heen. Ook niemand te zien. “Ik denk dat we een beetje afgedwaald zijn van de gebruikelijke wandelroutes.” Zei ik. Ze draaide zich naar me toe, pakte me met beide handen vast en gaf me een knuffel. “Ik heb je zo gemist en ben blij dat we weer contact hebben.” Zei ze terwijl ze me zachtjes in mijn nek begon te zoenen. Ze keek me diep in mijn ogen aan, pakte mijn hoofd in beide handen en voor ik het wist stonden we innig te zoenen. Haar ene hand gleed over mijn rug en kneep mij zacht in mijn billen. Ik kon dit niet weerstaan en gaf me volledig over aan het moment. Ik liet mijn handen over haar lichaam glijden. Ze draaide zich ineens om en ging met haar rug tegen me aan staan. Ik sloeg mijn armen om haar heen en ineens begon ze met haar kontje tegen mijn kruis te draaien. Ik voelde dat ik een stijve begon te krijgen en probeerde haar iets van me af te houden. Dit was fout!!! Dit zou niet moeten gebeuren!!! Maar ze had al gemerkt dat ik hard begon te worden. “Is dit nou normaal of raak je opgewonden van/door mij?” vroeg ze terwijl ze nog iets harder met haar kontje tegen mijn kruis drukte. Ik duwde haar iets van me af waarop ze zich omdraaide. Ik verontschuldigde mij en gaf aan dat het fout was wat er nu gebeurde. “Fout?” vroeg ze? “Vroeger dacht jij daar wel anders over hih.” En gelijk legde ze haar hand op de bult in mijn broek en begon er over te wrijven. Ik kon gewoon niet verbergen dat het me niks deed.

Ik pakte haar vast bij haar billen en trok haar stevig tegen me aan en begon hartstochtelijk met haar te zoenen. Ze bleef met haar hand over mijn kruis wrijven en ik merkte dat ze zwaarder begon te ademen. Haar handen trokken mijn shirt uit mijn broek en ze begon me over mijn rug te strelen. Haar handen zakten af naar mijn billen en ze trok mij stevig tegen zich aan. Ineens liet ze me los, stapte een stukje naar achteren en keek mij diep in de ogen aan. Die blik die ik toe zag had ik lang niet meer gezien. Ik voelde dat ze mijn riem los maakte, de bovenste knoop, de volgende knoop,…. En toen liet ze haar hand in mijn boxer glijden en pakte mijn harde paal. Ze begon hier langzaam aan te trekken met 1 hand en met de andere trok ze mijn broek en boxer een stuk naar beneden. Ze ging hiervoor iets door haar knieën waardoor ze op gelijke hoogte kwam van mijn pik. Ze bleef er langzaam aan trekken en kwam met haar hoofd naar voren. Ze gaf een kusje op het kopje en likte langs het randje waarna ze hem langzaam tussen haar lippen nam. Ze begon rustig te zuigen, terwijl ze bleef trekken, en ik zag mijn pik steeds dieper in haar mondje gaan. Oh wat een genot en wat doet dit goede herinneringen aan vroeger boven komen. Al was het nog zo fout.

Ze stopte met pijpen en ging weer staan, keek me aan en vroeg of ze moest stoppen of dat ik meer wou. Ik pakte haar vol in haar kruis en zei: “Zo geil als jij me nu hebt ben ik al jaren niet meer geweest. Sinds de geboorte van de kids is het thuis heel anders. Ik wil niet dat je stopt maar ik kan je niet verplichten door te gaan.” Ze keek me weer aan, kneep een keer extra hard in mijn pik en zei: “Hier hetzelfde en nee ik wil ook niet stoppen. Het liefste voel ik je in mij. Maar niet “onbeschermd” als je begrijpt wat ik bedoel.” We hadden geen van beide bescherming bij ons want wie had dit ook verwacht? “Ik zal je aftrekken tot je heerlijk hebt gespoten maar wil jij mij dan ook nog klaar laten komen? Ik zorg er voor, als je nog weer eens wilt afspreken natuurlijk, dat er dan bescherming is. En dan mag je mij nemen zoals je wilt.” En zo gebeurde het. Ze trok me af en pijpte me tot ik mijn zaad verschoot. Daarna heb ik haar heerlijk gebeft en gevingerd tot zij klaar kwam. We fatsoeneerden ons en zochten de weg terug naar de parkeerplaats. Hier namen we, met een vriendschappelijke kus, afscheid van elkaar en beloofden snel weer eens af te spreken. Thuis gekomen werden we natuurlijk gevraagd door onze partners hoe het was geweest. We hebben ons avontuur natuurlijk niet verteld maar alles weten maakt ook niet gelukkig.

Sinds die zondagmiddag is ons contact alleen maar meer geworden. We bespeken veel maar hebben het ook nog dikwijls over hoe het was geweest. Dat het fout was maar zo goed en vertrouwd voelde. Ook spraken we snel weer af maar dat komt in deel 2 wel als jullie het vervolg willen weten.