Geheim Verlangen - 3

Het bezoek aan de manege heeft me goed gedaan. Ik ben weinig bij de paarden zelf geweest, maar heb me wel vermaakt met de meiden. Fleur, de zus van Edwin, heeft na de rijles broodjes geregeld. Ze heeft over van alles zitten praten, maar stelde zelf nauwelijks vragen. Ik vermoed dat Edwin haar gevraagd heeft me met rust te laten.

Ik heb Edwin nauwelijks aangekeken. Ik blijf voor me zien hoe hij met Sonja aan het neuken was achter het hooi. Ik had weg moeten gaan, dan voelde ik me nu niet zo onzeker. Hoe had ik zo stom kunnen zijn?

“Linda?” hoor ik Edwin vragen.

Ik kijk hem aan en besef dan dat hij tegen mij heeft zitten praten. Het bloed stijgt me naar mijn wangen en ik wend snel mijn blik weer af. Ik realiseer me dat we alleen zijn. Blijkbaar is Fleur weer aan het werk gegaan en heb ik er niets van gemerkt toen ze wegging. “Sorry, ik zat even te dagdromen. Wat zei je?”

Ik denk dat hij een beetje glimlacht, maar ik durf niet op te kijken. “Ik vroeg of we na het eten terug naar huis zullen gaan,” zegt hij. “We zijn hier nu een paar uur geweest en je ziet er een beetje bleek uit. Zal ik straks een bad voor je laten vollopen?”

Ik laat mijn vinger over de rand van mijn glas glijden. “Ik denk dat ik straks even op bed ga liggen.” Moe ben ik niet, maar ik probeer hem te vermijden. Ik denk dat ik beter even uit zijn buurt kan blijven, want ik voel me ongemakkelijk nadat ik hem met Sonja heb gezien. Waarom ben ik ook blijven kijken in plaats van weg te gaan? Ik hoop dat hij niets vreemds aan me merkt.

Onderweg naar zijn huis overweeg ik mijn ogen dicht te doen alsof ik slaap, maar iets in me houdt me tegen. Ik kan hem niet blijven ontlopen, ik ben bijna een hele week bij hem!

“Wil je erover praten?” vraagt Edwin. “Ik kan zien dat je ergens mee zit.”

Is het zo duidelijk? Ik had gehoopt dit gesprek nog even uit te kunnen stellen.

“Heb je je man gebeld?” vraagt hij voorzichtig.

Ik schud resoluut mijn hoofd. “Nee, dat niet, al kost het me wel moeite,” antwoord ik. Ik kijk naar mijn handen, die op mijn bovenbenen liggen. Ik friemel onzeker met mijn vingers. “Ik was je kwijt. Ik stond met Anne te praten en opeens voelde ik me zo alleen…” Verdorie, mijn stem begint te beven. Ik mag niet huilen. Ik probeer de opkomende tranen weg te knipperen. “Ik mis Paul en terwijl ik met Anne stond te praten… Ik had je nodig.”

Edwin is even stil. Denkt hij over zijn woorden na, of probeert hij een smoesje te bedenken? Ik heb hem nog nooit op een leugen kunnen betrappen, tot nu toe is hij altijd eerlijk tegen me geweest. Zover ik weet.

“Ik ging naar je op zoek,” vervolg ik als hij niet antwoordt. “Ik was in paniek, ik kon niet helder meer denken, ik wilde je vinden. Uiteindelijk vond ik je… Bij Sonja…” Mijn stem slaat over, maar ook nu zegt Edwin niets. Hij houdt zijn ogen op de weg gericht en heeft zijn hand losjes op het stuur liggen. Ik slik en ga verder. “Het spijt me, ik had geen idee… ik wilde niet…”

Ik schrik als Edwin zijn hand op mijn bovenbeen legt, vlak bij mijn knie. Hij legt hem rustig neer zonder te knijpen of te wrijven. Hij kijkt me even aan, maar richt al snel zijn ogen weer op de weg. “Je hebt gezien dat we seks hadden,” helpt hij me. “Je hebt ons gezien, en waarschijnlijk heb je langer staan kijken dan een paar seconden.”

Ik knik voorzichtig zonder hem aan te kijken. Ik hou mijn ogen op zijn hand gericht, die ontspannen op mijn been ligt. “Ik heb alles gezien,” fluister ik bijna. “Ik lag op het hooi. Ik dacht dat…” Tja, wat dacht ik eigenlijk?

Hij geeft een zacht kneepje in mijn been. “Dat vermoedde ik al,” zegt hij rustig. “Je was vergeten je kleren af te kloppen, daar zat nog wat hooi aan. Dat is inmiddels weg, maar er zit nog wel iets in je haar.”

Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Oh God, dit meen je niet! Ik breng mijn hand geschrokken omhoog en haal een spriet hooi weg.

“Wat deed het met je toen je ons zag?” vraagt hij. Hij remt af en haalt zijn hand weg om te schakelen. Er blijft een vreemde leegte achter op mijn bovenbeen.

“Ik weet het niet,” antwoord ik blozend. “Ze leek te genieten, maar ik kan me daar niets bij voorstellen. Ik heb nog nooit zoiets gezien, enkel in films.”

Hij kijkt me weer aan. “Films?” vraagt hij. “Bedoel je pornofilms?”

Ik geef geen antwoord, maar mijn gezicht zegt genoeg. Ik heb een keer gekeken, maar vooral om te zien wat Paul nu eigenlijk van me verwachtte.

Edwin parkeert voor zijn huis, maar maakt geen aanstalten uit te stappen als hij de motor af zet. Hij kijkt me aan terwijl hij zijn gordel losmaakt. “Er zijn maar weinig realistische pornofilms,” zegt hij. “Er wordt overdreven veel in gekreund, vaak gebruiken ze glijmiddel zonder het te filmen en geven ze een heel verkeerd beeld. De gemiddelde penis haalt de 20 centimeter echt niet.” Hij grijnst naar me, en ook ik moet even grinniken. “Bovendien waarderen maar weinig vrouwen het als een man zijn lul gelijk in haar anus perst. Vaak bereiden ze het voor de opnames voor, door bijvoorbeeld een plug in te doen en die vlak voor het filmen weg te halen. Maar even terug naar de realiteit…” Hij draait zich naar me toe. “Sonja en ik hebben niks met elkaar, behalve een goede vriendschap en af en toe vrijblijvende seks. We genieten er allebei van zonder dat we elkaar iets verschuldigd zijn. Zij vindt het spannend om het op openbare plekken te doen, zoals bij die hooibalen. Daarom was ze zo enthousiast. Maar ik kan je verzekeren dat ze er echt van genoot. En zij niet alleen, trouwens.” Hij legt zijn hand op de mijne. “Goed, laten we maar eens naar binnen gaan. Neem lekker een ontspannend bad, dan ga ik even schrijven.” Hij haalt zijn hand weg en we stappen uit.

Je bent constant in mijn gedachten, Linda. Mijn Linda. Zelfs terwijl ik met Sonja neukte, bleef je door mijn hoofd spoken. En nu blijkt dat je alles hebt gezien. Volgens mij schuilt er een intens verlangen in je. Misschien wel een voyeur, een exhibitionist. Of misschien juist een onderdanige nymfomane die wacht om los te breken. Of misschien ben ik gewoon een enorme eikel en zou ik je eigenlijk met rust moeten laten.

De woorden die ik voor je heb samengevoegd tot dit verhaaltje, zullen het antwoord laten zien. Als het geen effect op je heeft, zal dat mijn antwoord zijn: dan kan ik je niet helpen. Maar als het wel effect op je heeft, zal ik je verder helpen. Ik wil je laten zien – nee, niet zien - ik wil je laten erváren hoe fijn het kan zijn om intiem te zijn. Om oprecht te kunnen genieten en alles van je af te kunnen zetten. Ik wil je zien genieten, mijn lieve Linda. Ik wil je láten genieten. Ik wil je horen kreunen, ik wil je zien schokken, ik wil je voelen samentrekken als je je hoogtepunt bereikt, ik wil je kunnen proeven als ik mijn tong…

Verdomme, ik word geil. Nee, ik bén geil. Het idee dat je onder me ligt en klaarkomt, je benen om me heen, je armen om mijn nek, je kut om mijn pik... Fuck, het is bijna ondraaglijk. Ik moet me beheersen, ik moet mezelf onder controle houden. Dit gaat om jou, Linda. Ik moet je helpen het genot te vinden. Ik moet je huwelijk redden, niet schaden. Maar is het nog wel te redden? Wat als Paul je niet kan geven wat je nodig hebt? Wat als je hem voorbij gaat in je genot? Wat als je meer wilt dan hij je kan geven?

Een beetje onzeker kijk ik naar mezelf in de spiegel. Ik heb net een heerlijke douche genomen en heb mijn haren gewassen. Ik heb zojuist de föhn weggelegd en sta naar mijn spiegelbeeld te kijken. Make-up heb ik niet nodig, al breng ik wel vaak wat mascara en een beetje oogschaduw aan. Nu heb ik niks op, en toch ben ik tevreden met mezelf. Mijn haren zijn nog een beetje vochtig, maar dat droogt vanzelf wel. Ik heb een eenvoudige spijkerbroek aan en heb er een simpel, zwart T-shirt boven. Niets bijzonders, maar prima voor in huis. Of zal Edwin nog ergens heen willen?

Ik haal even diep adem voor ik naar beneden ga. Ik zie Edwin achter zijn laptop zitten. Hij zet net zijn beker terug op zijn bureau als hij me opmerkt. Hij glimlacht naar me en ik kom dichterbij. “Ik weet niet wat voor shampoo je gebruikt, maar het ruikt heerlijk,” zegt hij.

Ik glimlach voorzichtig. “Dank je. Jij ruikt naar koffie.” Ik grinnik een beetje. “Was je aan een nieuw boek aan het schrijven?”

Hij schuift zijn stoel opzij en komt overeind. “Inderdaad. Wil je een stukje lezen?”

Ik knik en wil naar hem toe lopen, maar hij blijft bij het bureau staan en verspert me zo de weg. “Voor je gaat lezen, wil ik je iets voorstellen,” zegt hij en kijkt me ernstig aan. “Bij mijn zus had ik het over een experiment dat ik wilde doen, en dit lijkt me wel een mooi moment.”

Ik probeer me te beheersen. Ik ben ontzettend nieuwsgierig, maar ook zenuwachtig. Een experiment? Wat bedoelt hij daar nu weer mee? “Wat ben je van plan?” vraag ik.

Edwin blijft me rustig aankijken. “Je vroeg je af of er iets aan jou mankeerde, toen we bij mijn zus waren. Ik wil je laten zien dat het niet aan jou ligt.”

Automatisch doe ik een stap naar achteren, maar hij heft zijn hand en gebaart dat ik moet blijven staan. “Laat me uitpraten,” zegt hij kalm. “Ik beloof dat ik je niet verkeerd zal aanraken. We houden allebei onze kleren aan.” Hij gebaart naar de laptop. “Ik heb een stukje geschreven. Ik wil voorstellen dat je het hardop leest terwijl ik achter je sta. Niet omkijken en niet stoppen. Vertrouw me.”

Ik kijk hem aan. Ik kan niet helder denken, mijn hoofd is op hol geslagen. Een deel van me schreeuwt het niet te doen, een ander deel van me is juist ontzettend nieuwsgierig.

Uiteindelijk geef ik een klein knikje, al betwijfel ik of hij het heeft gezien. Hij blijft me geduldig aankijken, alsof hij nog steeds op antwoord wacht. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Wil hij dat ik het hardop zeg? Wat als hij iets doet dat ik niet wil?

Net als ik op het punt sta me te bedenken, buigt Edwin een stukje naar voren en klikt met de muis. Er komt een document op het scherm te staan. Vervolgens stapt hij opzij en houdt een hand naar me uit. “Dit stuk hardop lezen,” zegt hij. Hij leidt me naar het bureau. Zachtjes legt hij zijn handen op mijn heupen en met een lichte druk draait hij me naar het scherm toe. Ik hou mijn adem in, maar hij is een en al zelfbeheersing. Hij legt zijn hand vervolgens tussen mijn schouderbladen en duwt me zachtjes voorover. “Leun op je ellebogen,” zegt hij zachtjes. “Hou je benen recht en zet je voeten een stukje uit elkaar. Begin met lezen wanneer je er klaar voor bent. Wat er ook gebeurt, gewoon blijven lezen. Ik zal niets doen om je vertrouwen te schaden.”

Met ingehouden adem sta ik naar de laptop te staren. Mijn hart bonkt in mijn keel terwijl ik mijn onderarmen op het bureau laat rusten. Voorzichtig verplaats ik mijn voet een beetje, waardoor ik mijn benen een beetje spreid. Het voelt vreemd om zo te staan, maar ik ben blij dat ik mijn spijkerbroek aan heb. In een jurk zou ik dit waarschijnlijk niet durven.

“Wanneer je er klaar voor bent,” hoor ik Edwin achter me zeggen. Zijn stem klinkt zacht en geruststellend. “Hardop. Rustig aan, neem er de tijd voor.”

Ik haal diep adem en probeer mezelf te kalmeren. Ik vertrouw hem, hij heeft nog nooit iets ongepast tegen me gezegd. Hij geeft oprecht om me, daar twijfel ik niet aan. Kom op, Linda, je kunt dit, zeg ik in gedachten tegen mezelf.

“Met een nieuwsgierige blik keek Sofie hem aan,” lees ik hardop. “Thomas bleef haar geduldig aankijken, maar zei niets. Zijn ogen leken in haar ziel te kunnen kijken. ‘Kun je het goed?’ vroeg ze uiteindelijk, waarop hij knikte. ‘Uiteraard,’ was zijn antwoord. ‘Kom maar, dan kun je het zelf ervaren.’ Ze volgde hem de slaapkamer in. Alles was al klaar: er lag een badlaken uitgespreid op bed, er lag een schone handdoek op het kussen en er stond massageolie op het nachtkastje. ‘Doe je truitje maar uit,’ hoorde ze Thomas zeggen.

‘Maar,’ stamelde Sofie, plotseling overvallen door een vlaag preutsheid. ‘Ik heb geen bh aan!’ Thomas legde een tedere hand op haar schouder…”

Ik schrik op als ik opeens een hand op mijn schouder voel. Ik wil overeind komen, maar achter die zachte hand schuilt een kracht die me voorovergebogen laat staan. “Vertrouw me,” hoor ik Edwin zachtjes zeggen. “Lees verder.”

Ik voel me kwetsbaar en nerveus, maar een klein kneepje in mijn schouder roept me in stilte tot de orde. Hoewel ik bang begin te worden voor zijn plannen, ben ik ook nieuwsgierig. Wat ís hij van plan? Ik heb mijn kleren aan – hij trouwens ook – dus hij kan zich niet zomaar aan me vergrijpen. Dat zou hij nooit doen.

“Thomas legde een tedere hand op haar schouder,” lees ik verder, me zeer bewust van Edwins hand. “De warmte van zijn hand leek zich door haar hele lichaam te verspreiden. Het had het gewenste effect, Sofie ontspande vrijwel direct. ‘Des te beter,’ zei Thomas. ‘Die zou alleen maar in de weg zitten. Doe je kleren maar uit en ga liggen.’ Hij kuste teder haar wang voor hij naar achteren stapt.” Ik merk dat Edwin zijn hand weghaalt, maar al snel legt hij ze op mijn onderbuik, op de rand van mijn broek. Hij staat vlak achter me, ik kan zijn warmte voelen. Of denk ik dat alleen maar?

“Op de plek waar zijn warme hand had gelegen, bleef een vreemde kou achter. Ze draaide haar rug naar hem toe en maakte haar broek los.” Ik val even stil als Edwin zijn handen langs de rand van mijn broek laat glijden. Hij zegt niks terwijl hij geduldig wacht tot ik verder lees. Zijn handen glijden over mijn heupen en naar mijn rug, en beginnen dan weer aan de terugweg naar mijn buik.

“Ik kan dit niet,” breng ik zachtjes uit. Mijn stem trilt een beetje, het heeft een vreemde klank. Ik kuch zachtjes, al lijkt het niet te helpen. Mijn hart lijkt tegen mijn ribben te bonken.

“Je doet het geweldig, Linda,” fluistert Edwin zachtjes.

Het voelt zo vreemd, om zoiets intiems te lezen, terwijl ik over zijn bureau geleund sta en hij zijn handen om me heen laat glijden. Zou dit hem opwinden? “Toe maar,” spoort hij me aan.

Ik haal diep adem en lees verder. “Ze kroop het bed op en ging in het midden van het badlaken zitten. Ze kon Thomas’ blik op haar huid voelen terwijl ze haar truitje uittrok. Elke centimeter van haar huid…” Ik val weer stil als Edwins handen over mijn rug glijden, over de stof van mijn T-shirt. “Elke centimeter van haar huid die… die ontb-bloot werd, nam hij aandachtig in zich op. Ze liet zich voorover zakken en ging op haar buik liggen. Hij kon nog net de ronding van haar borst zien.” Ik voel een rilling door mijn lijf gaan als ik Edwins vingers over mijn ribben voel gaan, vlak naast mijn borsten. In een opwelling wil ik zeggen dat hij moet stoppen, maar toch ben ik benieuwd wat hij probeert te bereiken. En in feite doet hij niets waarover ik me schuldig zou moeten voelen.

“Hij pakte het flesje massageolie van het nachtkastje en liet enkele druppels op haar blote rug vallen. Bij elke koele druppel die haar huid raakte, slaakte ze een gilletje van schrik. Haar vingers grepen het badlaken vast. ‘Dat is koud!’ zei ze. Thomas liet zijn handen over haar huid glijden en verspreidde de olie over haar warme rug. ‘Je schudt zo lekker met je billen als je schrikt,’ zei hij met een ondeugende grijns.”

Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. Edwins vingers glijden langs mijn nek, stoppen bij mijn haargrens en beginnen dan weer aan hun terugweg. “Hmmm,” kreun ik zachtjes. Zijn handen voelen ontzettend fijn aan.

Hij legt zijn handen om mijn schouders, buigt zich naar voren en fluistert bij mijn oor: “Blijf lezen, schoonheid.” Vervolgens gaat hij weer rechtstaan en glijden zijn handen weer over mijn rug.

“Hmmm, je doet het ook zo lekker,” zeg ik. Met tegenzin open ik mijn ogen weer en dwing mezelf verder te lezen.

“Sofie legde haar hoofd op het kussen en sloot haar ogen. Zijn kundige handen gleden over haar rug, haar zij en haar bovenarmen, en vervolgens weer langs haar rug naar beneden. Tot de rand van haar rode, kanten hipster, en weer omhoog. Ze haalde diep adem. Ze kreunde zachtjes toen ze zachte tintelingen voelde.

‘Zal ik je benen ook onder handen nemen?’ vroeg hij. Ze was niet in staat te antwoorden, dus knikte ze met een ‘hm-hmm’ geluidje. Hij smeerde zijn handen in met olie. ‘Spreid je benen, dan kan ik er beter bij.’ Zonder te twijfelen deed ze wat hij haar opdroeg. Hij kwam tussen haar benen in zitten en liet zijn handen over haar kuiten glijden.”

Ik voel Edwin vlak achter me komen staan, hij komt tegen mijn benen aan. Er gaat weer een rilling door me heen en mijn adem stokt in mijn keel. Toch houd ik mijn ogen op de laptop gericht. “Zijn handen gleden omhoog, over haar bovenbenen.” Edwin legt zijn handen om mijn heupen en laat ze naar beneden glijden. Zachtjes wrijft hij over mijn bovenbenen. “Niet nadenken,” fluistert hij.

“De tintelingen werden steeds sterker. Al snel lag Sofie te kronkelen op de handdoek. ‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg ze. Thomas liet zijn vingers omhoog glijden. ‘Dat is de olie,’ antwoordde hij. ‘Stimulerende olie. Kun je je voorstelen wat er gebeurt als ik je gevoelige lipjes… hiermee insmeer?’ Hij liet zijn handen onder haar hipster glijden en kneedde haar ronde b-billen.” Daar stopt het stuk tekst.

Edwins handen kneden zachtjes mijn bovenbenen, vlak onder mijn billen. “Volgens mij kunnen we dit experiment als geslaagd beschouwen,” zegt hij.

Ik kijk hem over mijn schouder aan. Hij kijkt me met donkere ogen aan, maar zegt niks. Dan realiseer ik me hoe ik erbij sta. Voorovergebogen leun ik op zijn bureau. Onbewust heb ik mijn benen verder uit elkaar gezet, mijn ademhaling is onregelmatig en mijn stem klonk hees en bevend. Ik heb het warm en mijn benen trillen een beetje.

Nog voor ik overeind kan komen, slaat Edwin zijn armen om mijn middel en drukt zijn bovenlichaam tegen mijn rug. Ik kan niet anders dan zo blijven staan. Ik voel zijn handen in mijn middel. “Je deed het fantastisch,” zegt hij terwijl hij me knuffelt. Zoiets heb ik nog nooit gedaan, maar het voelt geweldig.

“Ga je nog verder schrijven?” vraag ik, stiekem toch wel benieuwd naar het vervolg.

Edwin laat me los en ik kom overeind. Ik draai me naar hem toe en kijk in zijn donkere ogen. “Alleen als jij dat wilt,” zegt hij. “Ik heb dit voor jou geschreven. Ik wilde je laten zien dat je wel degelijk een sluimerend verlangen hebt, dat je wel degelijk opgewonden kunt raken. De problemen waar jij mee denkt te zitten, bestaan niet. Het probleem ligt niet bij jou.” Hij slaat zijn armen om me heen en geeft me een kleine kus op mijn voorhoofd. “We gaan nu samen boodschappen doen voor het eten. Ik had beloofd je vertrouwen niet te schaden, en die belofte wil ik nakomen.”

Fuck, Linda! Ik had dit moeten filmen, dan kon je jezelf zien. Je lichamelijke reacties liegen er niet om, mijn lieve Linda. Je bent opgewonden. Je zou willen dat jij Sofie was. Binnenkort ben je dat ook. Dan hoef je je niet in te leven in een fictief personage, maar kun je er daadwerkelijk zelf van genieten.

Je man heeft je tekortgedaan. Hij heeft je niet het genot gegeven dat je verdient. Hij heeft je waarschijnlijk nooit een goed voorspel gegeven. De sfeer is niet opgebouwd. Als je het wilt, zal ik nog een stuk voor je schrijven. Nog intenser, nog beeldender.

Je hebt geen idee hoe erg ik mezelf moet inhouden. Ik zou niets liever willen dan die broek uittrekken, je heupen pakken en mijn tong langs je kutje laten gaan. Ik kan niet wachten je te proeven. Ik ben zo benieuwd naar je smaak, naar je geur. Naar je gekreun. We moeten nog even geduld hebben, mijn Linda. Je moet dit echt willen, en niet uit een vlaag van opwinding.

Je was zo mooi. Af en toe leek je te kronkelen onder mijn handen. Je drukte je billen zo uitnodigend naar achteren, als een uitnodiging tot het paradijs. Ik had een joggingsbroek aan moeten doen, mijn pik zit gevangen in een veel te kleine ruimte. Hij is zo hard dat het bijna pijn doet…

Binnenkort is dat niet meer nodig. Dan kunnen we het genot met elkaar delen, dan zul je weten hoe fijn het kan zijn.