De Hunting Odyssee - 11

In een trage draf reed Domani door het glooiende landschap van de Zuidelijke Elflanden. Ze had drie dagen in het ouderlijke huis van Peter verbleven en gedurende die tijd had haar plan vorm gekregen. Bram had haar zoals beloofd haar een paard gegeven om haar reis te kunnen verderzetten en Elvir had haar wat kleren gegeven die ze kon missen. Over enkele dagen hoopte ze haar bestemming te bereiken: Virgod Eiland. Het was de enige plaats waar ze zeker was dat Turin haar niet zou vinden, hij mocht zelfs niet op het eiland komen! Het zou een hele aanpassing zijn, want ze had steeds in een stad gewoond, maar ze was er ten minste veilig. Ze durfde niet te overnachten in tavernes en sliep daarom in de bossen of een verlaten schuur.

Nadat ze de Zuidelijke en Noordelijke Elflanden had doorkruist, bereikte ze na vijf dagen de grens met Selland. De rit naar de havenstad Bastin duurde maar enkele uren. Ze zou hier wel in een taverne moeten overnachten en ze hoopte dat ze snel een overzet kon vinden naar Virgod Eiland. Ze vond een goedkope kamer voor haar en een stalling voor haar paard in een oude aftandse taverne. De bazin was vriendelijk en een echte praatvaar en al snel had ze het adres van de man die de overzetten naar Virgod Eiland deed. Ze besloot er de volgende morgen heen te gaan.

Het zijn vijf goudstukken voor de overvaart, zei de schipper de volgende ochtend toen Domani bij hem had aangeklopt. Hij bekeek haar met een wellustige blik en likte terwijl zijn lippen. Ik wil ook mijn paard meenemen maar dat zal wel geen probleem zijn, voegde Domani eraan toe. Voor het paard vraag ik tien goudstukken, die dieren veroorzaken soms problemen tijdens de overvaart en ze nemen veel plaats in. Dat is een hoop geld, zei ze als reactie. Het is te nemen of te laten, was zijn botte antwoord. Goed, maar dan wil ik wel dadelijk vertrekken, antwoorde ze met een zucht. De man stak zijn geopende hand uit en Domani legde er vijftien goudstukken in. De man stopte de geldstukken weg: volg me maar, je hebt geluk, het is een kalme zee vandaag, en hij slofte de woning uit en liep haar voor naar zijn boot.

Enkele uren later stond ze samen met haar paard te kijken naar het bootje dat terug richting vasteland op weg was. Ze zuchtte, hier was ze veilig, hier zou ze tot rust kunnen komen. Ik ben Moeder Talin, maar je mag me gerust Talin noemen, hoorde ze iemand achter haar zeggen. Ze draaide zich om en zag haar staan. Haar blik, dwaalde af naar het bijna vergane lijk dat aan een touw bengelde wat verderop. Ja, mannen zijn hier niet welkom, zei Talin toen ze Domani zag verstijven, maar ze ging er niet verder op in. Domani kreeg een heleboel raadgevingen en uitleg. Even later was ze op zoek naar een huisje om zich te installeren. Ze vond er een in het centrum van het eiland met een kleine stalling en een stuk weiland. Dit zou haar nieuwe huis worden en nadat ze het rode kruis op de deur had uitgevaagd en het paard op stal had gezet, stapte ze blijgezind naar binnen.

Domani? De daarop volgende dagen had ze het eiland wat verkend en kennis gemaakt met verschillende bewoners. Nu volgde ze de grote rondweg langs de kust. Domani, ben jij dat? Ze draaide zich met een ruk op en zag Caro staan met Arn in haar armen. Caro, ben jij hier, was haar verbaasde reactie. En je hebt een kind? Ze merkte de vrouw op die naast haar stond. Dit is Fran, ze heeft me opgevangen toen Peter dood was. Domani keek haar met open mond aan, dat waren een hele hoop gegevens om te verwerken. Kom, volg ons naar ons huisje, dan leg ik je het allemaal uit.

Het was al avond toen ze ieder hun verhaal hadden gedaan. Caro legde haar hoofd op Domani haar schouder: ik ben blij dat je hier bent, zei ze. Daarna keek ze haar even in de ogen en kuste haar op de lippen. Domani beantwoorde de kus en nam haar in de armen. Ik moet je bedanken omdat je zo goed voor Caro zorgt, zei ze even later tegen Fran en Domani liep op haar toe en kuste haar ook op de lippen. Fran was even verrast, maar ze beantwoorde de kus door haar tong diep in Domani haar mond te duwen en zonder schroom haar borsten te grijpen. Beide gingen op in het verkennende spel. Even later deed Domani een stap naar achter en liet haar trui en rok op de grond vallen. Fran en Caro stonden niet lang daarna ook naakt en lippen en handen verkenden elkaars lichaam. Domani duwde Fran in een zetel, spreidde haar benen en begon haar kutlippen met haar tong te bewerken. Caro duwde haar hoofd tussen Domani haar benen en duwde haar tong in de natte kut. Smakkende geluiden en gekreun vulden de kamer. Posities werden gewisseld, vingers maakten plaats voor hun tongen. Kutsappen stroomden rijkelijk uit hun kut. Twee, drie vingers pompten in een snel tempo in elkaars kut. Caro was de eerste die zich niet meer kon bedwingen en met een luide kreet kwam ze overvloedig klaar. Fran was als eerste bij haar kut om met haar tong alle sappen op te likken. Domani duwde Fran terug in de zetel en ging verder. Terwijl ze twee vingers tussen haar opengesperde kutlippen stootte, likte en knabbelde ze aan Fran haar klit. Ze voelde hoe Caro nu ook haar kut onder handen nam. Het duurde dan ook niet lang eer ze beide met een luide kreun klaarkwamen. Fran spoot haar kutsappen in golven in Domani haar gezicht. Het droop van haar gezicht over haar borsten. Met een gelukzalige glimlach keken ze elkaar aan. Ik denk dat we elkaar regelmatig gaan bezoeken, zei Domani. Fran en Caro zeiden bijna gelijktijdig volmondig: ja !

De volgende ochtend klopte Domani al vroeg aan bij Caro en Fran. Ik heb een bericht gekregen van Moeder Talin dat ze me morgen verwacht om kennis te maken, zei ze nadat ze hen een stevige kus had gegeven. Fran keek wat bedrukt en vertelde haar dat Moeder Talin een stevige penis had. Maar ik dacht dat hier geen mannen op het eiland toegelaten waren, was haar reactie. Nu ja, zei Caro, ze heeft ook grote borsten, dus tja… De overgrote meerderheid op het eiland vindt dat ze hier niet thuishoort, maar ze heeft een schare volgelingen die haar aanbidden en graag regelmatig een stevige neukbeurt van haar weten te waarderen. Niemand durft echter te protesteren en tegen haar in te gaan. Ach, zolang ze denkt dat je aan haar zijde staat is er geen probleem, voegde Fran er nog aan toe. Nu ja, zei Domani, als ze ons gerust laat na een neukbeurtje, kan ik er mee leven.
Ik heb nagedacht nadat we gisteren onze verhalen vertelde, zei Caro van onderwerp veranderend. Als Reni, Sali en Arol naar mij en Peter aan het zoeken zijn, gaan ze ons niet vinden. Misschien is het beter dat ik even de reis naar Durod maak om hen wat mij betreft gerust te stellen en hun het jammerlijke nieuws van Peter te melden. Het bleef even stil. Maar ik kom zo snel mogelijk terug naar hier om terug bij jullie te zijn, voegde ze eraan toe om de akelige stilte te breken. Misschien heb je wel gelijk om de onzekerheid bij die mensen weg te nemen, zei Domani. Ik kan met je meegaan, dan hoef je niet alleen te reizen, zei Fran. Neen, ik reis wel alleen, als ik Domani haar paard kan lenen ben ik maar ongeveer twee weken weg. Trouwens ik hoop dat je ondertussen voor Arn zorgt, zonder hem reis ik veel sneller. Je zal dat wel moeten voorleggen aan Moeder Talin, want zij is de enige die de overtocht naar het vasteland kan regelen, zei Fran. Goed, dan vraag ik het aan Moeder, hoe sneller ik kan vertrekken, hoe sneller ik terug bij jullie ben.

De volgende ochtend stapte Caro naar het grote houten huis van Moeder Talin aan de rondweg. Toen ze had aangeklopt werd de deur opengedaan door de bewaker. Wat moet je, was haar botte vraag onmiddellijk. Ik zou Moeder Talin dringend willen spreken, zei Caro, zich ondertussen een weg naar binnen wringend tussen haar en de deurpost. Moeder ontvangt alleen op afspraak en trouwens ze is zeer gesteld op haar privacy. Maar het is dringend, en ik heb niet veel van haar tijd nodig, drong Caro aan. Goed, ik zal het haar vragen, zei de bewaker met een uitgestreken gezicht en ze verdween over de binnenplaats. Even later was ze terug: je hebt geluk, Moeder is goed gezind en wil je ontvangen. Ze ging Caro voor naar de achter gelegen woning.

Wat kan ik voor je doen, zei Talin nadat ze Caro had binnengelaten. Caro vertelde in het kort wat ze wou doen. Ondertussen stond Talin haar met wellustige ogen gade te slaan. En weet Fran dat je wil vertrekken? Ja hoor, ze zal ondertussen op Arn letten. Wel in dat geval wil ik je gerust helpen, zei Moeder en ze legde vriendschappelijk een arm over haar schouder. Kom volg me maar. Ze gingen naar buiten via een deur naast het grote venster dat uitzicht op de kliffen bood. Ze liepen over een pad tot aan de rand van de klif. Pas daar kon je zien dat het pad overging in een smalle trap die langs de klifwand naar beneden liep. De trap eindigde op een zandstrand dat gevormd was in een kleine baai. Nu pas kon je het grote boothuis zien dat tussen het einde van het strand en de kliffen was gebouwd. Moeder Talin haalde een grote sleutel tevoorschijn en ontsloot de deur. Eenmaal binnen zag Caro een grote boot liggen dobberen. Een grote houten poort sloot de toegang tot de Grauwe Oceaan af. Ik zou je deze boot even kunnen lenen, zei Moeder met een brede glimlach, ik kan die wel enkele dagen missen. Caro stond er met open mond naar te kijken. O, dank je wel, wist ze met moeite te zeggen. Ach, we moeten elkaar helpen hier op Virgod Eiland, niet? Kom volg me even. Talin ging haar voor naar een deur achteraan het boothuis. Ze stapten binnen in een donkere ruimte want er waren geen ramen in deze kamer. Blijf maar even staan, dan maak ik licht, want het is hier donker, zei Moeder zorgzaam. Talin liep even de duisternis in en Caro hoorde wat gerommel en geschuif. Plots voelde ze een boei die zich rond haar enkel sloot. He, wat…, wist ze verrast uit te brengen. Een kaars werd aangestoken en verlichte de kale ruimte. Haar enkelboei zat vast met een ketting, die aan een centraal gelegen paal was bevestigd. Verder stond er een groot bed, een tafel en stoel en een wc pot in de kamer. Moeder grijnsde: wat dacht die domme Caro nu, dat je zomaar even weg kon van mijn eiland. Het is een tijdje geleden dat ik een speelkameraad had, maar ik denk dat ik die nu gevonden heb.

Talin liep op haar toe en scheurde Caro haar hemdje van haar lichaam. Caro verzette zich met alle macht, maar een paar harde slagen met volle hand in haar gezicht, maakten duidelijk dat ze geen partij was voor Moeder. Haar rok lag ook al snel op de grond. Kleren zal je hier niet nodig hebben, trouwens ik denk niet dat je ooit nog kleren zal nodig hebben. Moeder greep Caro bij de hals en duwde haar naar de tafel en drukte haar buik en gezicht op tafel, ondertussen de druk op haar hals aanhoudend. Ze voelde zijn harde penis tegen haar kont drukken en even later duwde Talin hem in haar droge nauwe anus. Hij begon wild in haar te rammen zonder rekening te houden met Caro haar geroep en gejammer. Ja roep maar, dat maakt me nog geiler, hijgde Moeder. Ik kan me niet inhouden als ik bedenk wat we allemaal gaan doen samen, ik verheug me er zo op. Ik hoop dat je het langer volhoud dan de vorige. En met een laatste stoot en harde kreet spoot hij zijn zaad in haar. Moeder Talin trok zich uit haar terug, draaide zich om, liep naar de deur en verliet de kamer, een jammerende Caro achterlatend. De deur werd op slot gedaan en even later hoorde ze een andere deur in het slot vallen. Enkel het geluid van het klotsen van de golven tegen de kliffen vulde de kamer.