De dagen na de biecht van Jeannette en Lindsey probeerden de dames afwisselend hun hele garderobe uit op de arme dorpsgenoten. En toen Lindseys kinderen weer eens om patat begonnen te zeuren, besloot ze haar ‘voucher’ voor een gratis snackmaaltijd in te ruilen. De eigenaar van de snackbar keek al begerig naar haar korte rokje en haar tieten toen ze binnenkwam en hoopte dat ze zo ging zitten dat ze hem een blik ‘tussen de rails’ gunde. Ze bestelde voor drie personen friet en een frikadel (nu gefrituurd) voor zichzelf en twee kroketten voor de kinderen. De maaltijd werd na enkele minuten bezorgd aan het tafeltje en het viel Lindsey op, dat er weer een bevroren snack in een grote plastic bak als ‘toegift’ bij zat. Ze herkende het ding wel, maar niet in dit formaat, want ze kende eigenlijk alleen gewone frikandellen. De eigenaar fluisterde in haar oor: ‘dit is onze nieuwste specialiteit, een frikadel XXL. Als je erin slaagt om die in je kut te ontdooien, krijg je weer een gratis maal van me. Mooie snackdeal, toch?’ Lindsey had geen bezwaar tegen de snackbar als voedselbank en knikte ja. Nu nog even wachten tot haar kids in het klimtoestel gingen spelen.

Die aten eerst de helft van hun friet op en lieten hun kroket zelfs helemaal onaangeroerd. Dat gebeurde tot ergernis van hun moeder wel vaker. Ze was blij dat ze hier niet ruim tien euro voor betaald had, maar in natura iets geregeld had. Die kinderen hadden geen idee hoe beroerd het normaal gesproken met het huishoudbudget van hun moeder gesteld was, maar dat viel hen nauwelijks te verwijten. Ze renden uitgelaten naar het klimtoestel met de rubberen tegels toe en hun moeder was nu grotendeels uit hun gezichtsveld. Lindsey trok snel haar slipje uit, deed haar benen wat uit elkaar, pakte de ijskoude snack en schoof het begin van de kingsize frikadel in haar kut. Die gleuf was niet erg nat, dus de eerste centimeters gingen moeizaam. De eigenaar van de snackbar stond al weer likkebaardend in de deuropening te kijken. Hij was benieuwd of het perforatorvlees helemaal in de kut van de vrouw met de lekkere tieten en de sinds kort zo hoerige kleren zou gaan. Jammer dat er geen ‘pooltje’ gemaakt kon worden waarbij vaste klanten konden inzetten en vooraf konden aangeven hoeveel frikadel XL Lindsey in haar kut kon laten verdwijnen en er later ontdooid weer uit zou trekken. Jammer ..

De inmiddels bij vele snackliefhebbers populaire XL was volgens Lindsey veel te lang voor haar, en halverwege botste ze al met de koude staaf op haar baarmoedermond. Ze had geen oog meer voor haar spelende kinderen en keek een beetje hulpeloos naar de eigenaar van de snackbar, die inmiddels met een hand in zijn broek aan zijn pik stond te sjorren. Liefst zou hij helpen met duwen bij Lindsey, maar dat vond hij niet zo sjiek. Ze moest in eerste instantie zelf kijken hoe ver ze kwam. Het voordeel was dat het ding niet meteen in haar kut ontdooide en ging lubberen, want dan werd het lastig ‘proppen’. Ze merkte dat er weinig beweging meer in zat, toen ze eenmaal op haar baarmoedermond was stukgelopen. Ze kreeg wat troostende woorden vanuit de deuropening: ‘Jammer, Lindsey, misschien moeten Jeannette en jij hem een keer van twee kanten nemen, kutjes tegen elkaar aan, dan lukt het waarschijnlijk wel.’ Daar zat wel wat in, want Lindsey had het idee dat ze nu ongeveer halverwege de koude staaf was gekomen. Ze schoof het ding nog wel wat heen en weer, maar had niet de illusie dat ze nog dieper zou komen. Vraag was wel of ze nu haar voucher had veiliggesteld, nu ze niet aan het gestelde doel had voldaan.

Maar Lindsey wilde liever de eer aan zichzelf houden. ‘Mag ik die XL ook in mijn kontje duwen in plaats van mijn kut? Want dan verdien ik het gratis snackmaal ten minste helemaal zelf.’ Dat vond de snackkoning geen enkel probleem. Liever nog zelfs, want dan hoefden ze niet eerst de vaak veeleisende Jeannette van stal te halen. Probleem was alleen de tweeling van Lindsey. Hoe konden ze die lang genoeg om afstand houden om Lindsey genoeg tijd te geven de XL in haar reet te schuiven? Misschien moest ze gewoon op handen en voeten onder het tafeltje duiken en hopen dat de tweeling haar niet kwam zoeken, en de snackkoning een handje laten helpen? Dat stelde hij ook net voor en Lindsey trok het deel van de XL dat in haar kut zat er weer uit en overhandigde het enorme ding aan de snackkoning. Ze knielde op de grond en trok zelf haar billen uit elkaar, zodat haar bruine sterretje zich etaleerde. Ze maakte haar poepgaatje een beetje nat met speeksel en wachtte de XL af. Die werd vrij stevig door de snackkoning in haar reet geduwd, terwijl het eerste stukje aan de buitenkant al een beetje bruin en zacht werd. Maar voorbij de helft ging hij nog makkelijk verder naar binnen, want er was nu geen baarmoeder die in de weg zat.

Op een gegeven moment zat de hele frikadel in haar strakke kontje. Hij voelde koud aan en haar sterretje leek in de fik te staan, maar op een bepaalde manier voelde hij ook wel lekker. Ze was even bang dat de snackkoning zijn stijve pik achter de XL aan zou proppen, maar de man deed kennelijk aan duurzame klantenservice en had besloten niet het onderste uit Lindseys kan (of liever: kont) te halen. Hij duwde wel zijn duim nog even als een stop achter de verdwenen frikadel aan en daarna zei hij tegen Lindsey: ‘Laat hem nu maar even lekker garen, dan ga ik je kinderen nog wel even een ijsje brengen. Dat slaan ze vast niet af en dan blijven ze nog wel even weg’. Toen de snackkoning zijn duim terugtrok voelde Lindsey een deel van de XL af weer uit haar kontje glippen, maar het grootste deel bleef zitten omdat ze haar sluitspier aanspande. Het deel dat nog in haar zat, zou waarschijnlijk heel snel ontdooien en er door haar als een slappe worst kunnen worden uitgeperst. De snackkoning zou op zijn wenken zijn bediend en een nieuwe snackdeal zou door haar verdiend zijn, zonder dat er een mannen- of hondenpik aan te pas was gekomen. Dat was voor Lindsey weer eens wat anders, voor de broodnodige variatie.

Terwijl ze zich afvroeg of de XL die ze straks ging uitpoepen, gewoon de frituur in zou gaan en vervolgens op het bord van een nietsvermoedende klant zou belanden, liep de snackkoning met twee ijsjes in zijn handen naar het klimtoestel. Daar werden de versnaperingen in dank aanvaard en de tweeling keek even de kant van de snackbar op. Niet om te bedanken voor het ijsje, maar om te kijken of ze nog een tijdje door konden spelen. Want thuis binnen zitten vonden ze maar niks. Veel speelgoed hadden ze niet en spelletjes op de oude spelcomputer gingen op een gegeven moment ook vervelen. Toen de snackkoning terugliep naar het tafeltje waar Lindsey onder verscholen zat, vroeg hij kort hoe het met de XL in haar kontje was. ‘Die ontdooit wel,’ antwoordde ze. ‘Maar niet zo snel als een mijn kut. Ik heb het idee dat de temperatuur daar zomer en winter hoger is’. Van die opmerking werd de snackkoning al weer erg opgewonden, maar hij wist dat hij niet te ver moest gaan bij Lindsey, dan kon hij nog heel lang plezier van haar hebben, en van haar ‘puddingtietenvriendin’ Jeannette. Dat een klein dorp twee vrouwen zulke mooie sets ‘koplampen’ hadden, dat was toch echt enorm boffen!

In de wetenschap dat de tweeling nog even zoet zou zijn met hun ijsjes, liet Lindsey het ontdooiingsproces in haar darmen nog enkele minuten doorgaan. Maar op een gegeven moment was ze het gestaar door de snackkoning naar haar poepertje met dat stuk XL eruit meer dan zat en trok ze het ding er in zijn geheel weer uit. De megasnack was inmiddels inderdaad grotendeels ontdooid, hing nogal slap en net toen ze het laatste stukje eruit hoorde floepen, hoorde ze haar kids komen aanlopen. “Mahaam, waar ben je?’, riep er eentje. Lindsey kroop snel onder het tafeltje vandaan, maar waar moest ze met die frikadel naartoe? Die legde ze snel op tafel en ze ging met haar plakkerige kut en kont op haar plastic stoeltje zitten. ‘Oow, mama liet per ongeluk wat vallen’, zei ze onschuldig. De kinderogen focusten op de vieze, glibberige frikadel XL die op tafel bruin lag te zijn. ‘Wat is dat, mama?’, klonk er nieuwsgierig. ‘Dat is een hele speciale frikandel’, antwoordde Lindsey. ‘Lust ik niet’, was het vermoeiende, bijna standaard-antwoord van een van de kids. ‘Nee, dat weet ik, en jullie kroketten hebben jullie ook niet op. Die krijg je voortaan ook niet meer.’