Hij vraagt me waar we het nog over gaan hebben vandaag. We hadden net al een uitgebreid een onderwerp besproken. Ik blijf stil. Hij kijkt me afwachtend aan.

Daar zit ik dan. 21 jaar en bij de psycholoog. Het is mijn derde gesprek met hem en nog steeds voel ik me oncomfortabel.

Niet omdat hij onaardig is of omdat ik het lastig vind om te bespreken wat me dwars zit. Nee. Het zijn zijn ogen. Helderblauwe ogen om in te verdrinken.

Ik kuch en stamel iets over de afgelopen week en een jongen die ik ontmoet heb tijdens het uitgaan.

Hij luistert. Hakkelend, me bewust van zijn blik, praat ik verder.

‘Ik heb de dag na het uitgaan met die jongen, laten we hem Felix noemen, afgesproken en toen ja, kwam van het één het ander ...’

Hij knikt en vraagt; ‘was dat oké voor jou?’ Ik knik maar mijn lichaam straalt twijfel uit.

‘Vind je het moeilijk om over intimiteit te praten?’ vraagt hij.

Opnieuw knik ik. Ik leg hem uit dat intimiteit voor mij altijd lastig is geweest. Ik was een laatbloeier, niet omdat ik dat wilde maar omdat dat zo gebeurde. Ik was toen ik een puber was natuurlijk wel aangetrokken tot jongens maar ik dacht altijd dat ze me niet knap genoeg vonden omdat ik wat voller en kleiner ben dan de typische ‘knappe’ meisjes.

Het gesprek valt stil. Hij kijkt me doordringend aan met zijn blauwe ogen en ik voel mijn wangen langzaam rood worden.

‘Je bent wel knap’, zegt hij. ‘Heel knap zelfs.’

Nu bloos ik nog meer. Deze man, mijn psycholoog, heeft me net knap genoemd. Ik voel een kriebel door mijn lendenen gaan.

Hij blijft me afwachtend aankijken, wachtend op een reactie.

‘Dankjewel’, stamel ik.

‘Ik mag dat natuurlijk niet zeggen maar ik vind je echt een mooie jonge vrouw’, gaat hij verder. ‘Je kleine gestalte maakt je schattig. Je lijkt goed voorzien te zijn van billen en borsten, dat is voor elke man toch de droom’

Ik voel dat ik steeds roder wordt. Mijn hartslag versnelt en ik voel mijn kutje vochtig worden. Ongedurig schuifel ik heen en weer over mijn stoel.

Ik push mezelf om hem aan te kijken en zeg: ‘dankjewel, jij mag er ook wel zijn.. ongeacht je leeftijd..’ Hij barst in lachen uit en zegt met een knipoog dat je het op een oude fiets moet leren. Hoewel ik weet dat dit fout is voel ik mijn zelfvertrouwen groeien. Ik kijk hem met mijn hazelnoot bruine ogen aan, lik subtiel over mijn lippen en zeg: ‘is dat zo? Wat wil jij me leren dan?’

Nu ben ik degene die hem afwachtend, doch smachtend blijf aankijken. Stiekem staar ik naar zijn kruis waar ik kan zien dat ons gesprek hem niet onberoerd laat.

Ineens staat hij op en loopt hij naar me toe. Hij komt voor me staan en bukt zich. Zijn hand glijdt door mijn bruine halflange haar en hij zegt: ‘daar zal je een volgende afspraak voor moeten maken.. onze tijd zit er helaas op voor vandaag.

Ik blijf hem aanstaren, verzonken in zijn ogen, hopend op een kus. Tot mijn spijt gaat hij weer rechtop staan en loopt terug naar zijn plek.

Wanneer we een vervolgafspraak ingepland hebben en ik heb betaald heb begeleidt hij me naar de deur.

‘Doei Lotte, tot volgende week’ zegt hij, terwijl zijn hand van mijn rug kort over mijn billen glijdt.

‘Doei Peter’ stamel ik.

Ik stap in de auto en rij naar huis mezelf afvragend hoe onze volgende afspraak zal verlopen..

Dit is mijn eerste verhaal. Laat maar weten of jullie een vervolg willen en of er tips zijn..