Laatst kwam ik in een opruimbui op zo'n regenzondag in november op zolder in een doos met oude schoolspullen mapjes met foto's tegen. Van die mapjes met 24 foto's, gemaakt met een wegwerpcamera. Vakantiefoto's, foto's van de excursie met school naar de Franse Alpen, foto's gemaakt bij concerten die allemaal mislukt waren, je kent het vast. Er zat ook een mapje tussen waarvan ik de eerste foto's niet meteen herkende, donkere en wazige foto's waren het. Pas bij de derde of vierde ging een lichtje branden; ze waren genomen op het studentenfeestje waar mijn beste vriendinnetje Chantal en ik voor uitgenodigd waren, twintig jaar geleden. Een avond, een nacht eigenlijk, waar ik nog vaak aan terugdenk. Wat vonden wij het spannend, 16 jaar en naar een echt studentenfeest in Zwolle. Chantals zus was een jaar of vijf ouder dan zij en studeerde daar, zij had het feest georganiseerd omdat ze jarig was, zoiets was het. In kleermakerszit, met het mapje op schoot bekeek ik de foto's één voor één. De meeste mensen op de foto's die me wel bekend voorkwamen sprak ik al jaren niet meer. Jammer van sommigen, van anderen maar beter ook. Ergens halverwege zat een aantal foto's van Chantal en mij, wangen tegen elkaar, brede glimlach, drankjes in onze handen. Wat was ik mager toen! Terwijl ik de herinneringen bekeek verscheen dezelfde glimlach op mijn gezicht. Wat leuk om te zien. Ik moet Chantal weer eens een berichtje sturen. Goed, ik ging verder en toen sloeg mijn hart ineens een slag over. Ik keek nog eens goed. Op de voorgrond stond ik zelf, wederom arm en arm met mijn bestie, maar daarachter zag ik het toch echt, overduidelijk. Daar stond ze in de deuropening van het keukentje. Carin. Ik pakte de foto en hield hem dichterbij. Ja, ze was het echt. Wauw. Mijn hart ging sneller kloppen, mijn mond werd droog en ik voelde mijn wangen opwarmen. Beelden en gedachten buitelden ineens over elkaar in mijn hoofd. Carin.

Ik moet bovenstaande reactie natuurlijk uitleggen. Ik zal beginnen bij het begin, mezelf voorstellen. Mijn naam is Elisabeth, ik ben 36 jaar en lesbisch. Ik woon sinds ongeveer een jaar weer alleen na een flinke relatie van zeven jaar. We woonden samen als zussen, ze kwam iemand anders tegen, meer woorden wil ik daar niet aan vuil maken. Niets bijzonders.

De foto's in het mapje kwamen uit februari 2002, ik was net 16 en zat in VWO 5. Mijn beste vriendinnetje sinds groep 5 heette Chantal en het was ons (en onze ouders) wonder boven wonder gelukt om sinds die tijd bij elkaar in de klas gezeten te hebben. Ik was altijd al klein voor mijn leeftijd en zij was Indo, dus ook een buitenbeentje in ons dorp én bovendien klein van stuk. Het kon niet anders dan dat we dikke vriendinnen zouden worden. We deden echt alles samen. We speelden hele musicals na, speelden met poppen en barbies en met de lego van mijn broer. Elk weekend logeerpartijtjes. Zowel haar als mijn ouders zeiden regelmatig, tegen iedereen die het wilde horen, dat ze een extra dochter hadden. Toen we wat ouder werden ontdekten we samen make-up en maakten elkaar urenlang mooi, eerst waren we prinsessen en later popsterren. We werden samen alto, inclusief zwarte eyeliner, neptattoos, spike halsbanden en bandshirts. We hadden ook allebei vriendjes en daar vertelden we elkaar alles over, tot in detail. Als we niet bij elkaar waren belden we uren, tot grote ergernis van de andere gezinsleden uiteraard, die dan niet bereikbaar waren. Echte hartsvriendinnen waren we. Stond ook zo in onze MSN namen. Chantal was half Indonesisch, had prachtig lang zwart haar waar ik stiekem heel jaloers op was. Ze had grote bruine ogen. Ze was 1 meter 60, maar liefst 6 centimeter kleiner dan ik toen we 16 waren. Nu nog trouwens. Mijn haar is ook donker, maar bruiner. Mijn ogen zijn blauw. We hadden een beetje hetzelfde postuur, heel dun waren we. Ik vond alleen dat mijn heupen breder waren, zij ontkende dat. Lieverd was het.


Chantal had dus een oudere zus, Marit, die studeerde in Zwolle. Voor ons een grote stad toen. Ik keek altijd een beetje tegen haar op. Ze was niet langer dan Chantal, net zo knap, hetzelfde zwarte haar maar dan krullend. Ze leek me zo wereldwijs en ze was cool. Ze reisde, ging naar toffe feesten en festivals en concerten en had heel interessante vrienden. Het is wel te begrijpen dus dat Chantal en ik helemaal hyper waren toen ze ons uitnodigde voor haar feest in het studentenhuis in Zwolle. Er zou gedronken worden, gedanst, misschien wel geblowd en nu we allebei zestien waren kon het wel vond Marit. Hoe ze het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet precies maar ze heeft onze ouders ook overtuigd, we mochten zelfs blijven slapen.

Even tussendoor, in de tijd dat dit speelde wist ik nog niet dat ik op vrouwen viel. Ik had af en toe een vriendje. Sterker nog, zelfs ten tijde van het studentenfeest had ik een relatie met een jongen. Het stelde weinig voor, hij woonde best ver en we belden af en toe. Als we afspraken zoenden we.

De twee weken voorafgaand aan het feestje stonden in het teken van het feestje. Wat moesten we aan, hoe ons haar en make-up te doen. We wilden er natuurlijk niet uitzien als twee van die jonkies. Gelukkig kwam Marit met het idee ons eerder op te halen zodat we in haar garderobe mochten shoppen die zaterdag. Dat vonden we natuurlijk he-le-maal fantastisch.

Door naar die zaterdag, om een uur of drie 's middags, ik zat al zeker een uur met mijn tas voor mijn voeten op de bank een beetje TMF of zoiets te kijken. Eindelijk kwam het groene autootje, een Toyota of zo, voorrijden. Er zaten tot mijn verbazing drie mensen in. Marit reed natuurlijk, Chantal zat achterin en op de bijrijdersstoel zat ook iemand. Iemand die ik zo te zien niet kende. Ik liep naar buiten en terwijl ik de voordeur uitkwam stapte ze uit. Het was een auto waarbij voor iemand uit moet stappen als er iemand achterin moet. Ik zal even uitgebreid beschrijven hoe ze eruit zag, dat is heel belangrijk voor dit verhaal namelijk. Ze droeg hoge zwarte laarzen met een aantal gouden ritsjes en een gesp, een zwarte spijkerbroek met gaten over lange benen met brede bovenbenen en heupen. Ze had een zwarte longsleeve aan met rode mouwen. Grote tieten, viel me op. Ja sorry. Blond haar in een paardenstaart tot tussen haar schouders. Blauwe ogen. Ze was, en dat kwam ook door de laarzen met dikke zolen, zeker wel 1 meter 90. Gewoon groot. Niet alleen lang maar ook voller. Niet dik maar voller. Ronder. Je snapt me wel. Nadat ze de kofferbak open had gedaan kwam ze op me af om me een hand te geven. Ze pakte mijn hand stevig, schudde een keer en ik mompelde 'Lies'. 'Hey Liesje', zei ze met een knipoog, 'Ik ben Carin, huisgenoot van Marit, leuk dat jullie op ons feestje komen'.

Het gevoel in mijn buik waarmee ik op de achterbank zat kende ik niet. Telkens als Carin zich omdraaide om ons iets te vragen bleek Chantal wel in staat normaal antwoord te geven en kon ik alleen maar iets stoms mompelen en blozen. Als ik onder de hoofdsteun door de zachte blonde krulletjes in de nek van Carin zag kreeg ik even geen adem en draaide de auto even om. Dus keek ik maar naar buiten. Het was een autorit van niet meer dan een half uur maar mijn hemel, wat een lang half uur was dat.

In het studentenhuis keek ik mijn ogen uit. Ik was nooit eerder in zoiets geweest. Het was een oud herenhuis en er woonden zeven mensen met allemaal hun eigen kamer. De woonkamer op de begane grond was groot en was gezamenlijk, net als de twee keukentjes en badkamers op de eerste en tweede verdiepingen. In de woonkamer stonden meerdere banken, een televisie en een oude boekenkast en dat was het wel. Er hingen posters aan de muur van films en concerten. De keukentjes waren klein en best wel schoon, de badkamer boven had een ligbad. Marit sliep op de eerste verdieping en Carin op de zolder. Van de andere bewoners was op dat moment niemand thuis. De kamer naast die van Marit werd bewoond door een jongen die er dat weekend niet was, daar mochten Chantal en ik dus in.