Met open mond staart Kristof naar de foto op zijn telefoon. Het is niet zomaar een foto, maar een topless foto van zijn vrouwtje Leen. Eentje die genomen is op het strand en waarbij ze met haar heldergroene ogen ondeugend in de lens staart, terwijl ze intussen met haar twee handen haar borsten ondersteunt. “Oh wow,” mompelt Kristof. De foto lijkt hem tegelijkertijd te fascineren en te schokken. Hij kan maar niet geloven dat ze zoiets heeft gedaan, want het is atypisch Leen om zo bloot op een publiek strand te gaan liggen. Reden daarvoor zijn haar borsten waar ze een boel tegenstrijdige gevoelens over heeft. Ze zijn groot en dat zorgt regelmatig voor ongewenste aandacht.

Zijn blik glijdt opnieuw over de foto. Die heerlijke naakte borsten… En dan die uitdagende grijns op haar gezicht. Een gevoel van trots overspoelt hem. Zijn vrouwtje ziet er oogverblindend uit. Verleidelijk maar tegelijkertijd een tikje verlegen. Geraffineerd en toch onschuldig. Met een bepaalde blik in haar ogen die ““Bevalt het je?” lijkt te vragen.

Glimlachend tikt hij “Vergeet je niet in te smeren.” als antwoord.

“Wat zit jij daar zo schaapachtig te glimlachen?” vraagt Ivan, een collega van Kristof waarmee hij op datzelfde moment in meeting zit.
“Ik heb net een foto van mijn schatje op vakantie gekregen. Ze ziet er stralend uit.”
“Je boft maar met een vrouw zoals Leen.”
“Nou en of,” reageert Kristof glimlachend. “Er bestaat geen tweede zoals zij. Begripvol, sexy en vol passie.” De gedachte aan zijn vrouw verwarmt direct zijn hart. Hij weet nog precies waar hij haar voor het eerst had gezien: op een beurs in Brussel. Iets aan Leen zorgde ervoor dat een stemmetje in zijn hoofd fluisterde: dat is ze, jouw droomvrouw. Aan de oppervlakte zag ze er beheerst en gesloten uit, maar onder dat kalme uiterlijk zat er een wilde kant verscholen.
“En toch snap ik je niet.”
“Wat bedoel je?”
“Het gaat mij niets aan hoe je huwelijk eraan toe is, maar…”
“Er is niks mis met mijn huwelijk, integendeel!” reageert Kristof bits.
“Oh nee?”
Fel schudt hij zijn hoofd. “Nee.”
“Waarom zit je dan hier in plaats van in Mexico bij haar?”
“Dat weet je best. Omdat deze offerte te belangrijk voor ons is.”
“Heb je ooit overwogen om te vertellen dat iedereen de pot op kan?”
“Zou ons bedrijf dan nog zo succesvol zijn als nu?”
“Misschien niet, maar daar gaat het niet om. Je moet keuzes maken in je leven, Kristof. En het is duidelijk dat jij je werk boven je vrouw hebt verkozen. Op zich is daar niks mis mee, maar je zal een hoge prijs betalen voor je keuze.”

Kristof zucht en staart bedachtzaam voor zich uit. Ik doe het voor Leen, denkt hij, zodat ze zich geen zorgen moet maken over geld. Zodat ze kan doen waar ze zin in heeft. Diep in zijn hart zou hij het liefst bij haar zijn, zeker na die foto van haar daarnet, alleen is die verdomde deal met ABC te belangrijk. Als hij nu op vakantie zou vertrekken, zou dat in één klap het maandenlange voorbereidende werk tenietdoen. Nee, hij zou nog even doorzetten. Daarna zou er nog genoeg tijd overschieten om zijn vrouw te vertroetelen. Zijn huwelijk in gevaar? Toe nou. Met zijn huwelijk is niets mis. Wat Ivan ook moge beweren, Leen is niet zoals andere vrouwen. Ze weet hoe belangrijk het werk voor hem is. Ze begrijpt hem en staat voor de volle honderd procent achter hem.
Hoezeer Kristof ook zijn best doet om zichzelf ervan te overtuigen dat met zijn relatie alles pico bello is, moet hij steeds weer denken aan de blik in Leen haar ogen toen hij haar had verteld dat hij niet mee kon op vakantie. Hij had haar gekwetst en pijn gedaan, en dat was zijn bedoeling niet geweest. Hij had het nieuws op een verkeerde manier gebracht, dat had anders gemoeten. Maar gelukkig had Inge hem uit de nood geholpen door aan te bieden om in zijn plaats mee op vakantie te gaan.
‘”Ter zake nu,” zegt Ivan, waarna hij een gedetailleerd plan begint uit te leggen waarmee ze de deal met ABC zonder problemen zouden kunnen binnenhalen. Voor Kristof het beseft, wordt hij meegesleept door de zakelijke besprekingen en denkt hij alleen nog maar aan werk.

***

“Hé! Duurt dat nog lang?” Geërgerd bonk ik op de deur van de badkamer.
“Nog heel even,” roept Inge terug. “Met dit vochtig weer is er niets met mijn haar te beginnen.”
“Als je nu die deur niet open maakt, heb je straks iets anders om je druk over te maken.”
Plots zwaait de badkamerdeur open. Inge kijkt me verbaasd aan. “Wat scheelt er met jou?”
Ik slik de verleiding in om een rotopmerking te maken, maar hou het uiteindelijk bij “Ik heb honger.”
“Leen?”
“Wat?” klink ik bits.
“Wat scheelt er?”
Ik toon Inge mijn telefoon. “Ik heb een reactie gekregen van Kristof.”
“Oh en?”
“Hier lees zelf maar.”
Inge schiet in de lach. “Vergeet je niet in te smeren. Is dat alles?”
“Ik vrees van wel.” Geen ‘sorry’. Geen ‘je ziet er prachtig uit’. Geen ‘ik mis je’.
“Dan zal je die andere foto’s ook moeten sturen.”
Ik schud mijn hoofd. “Die van die vent die mijn tieten aan het aflikken is? Ben je gek?”
“Heb jij een ander idee?”
Ik zucht. “We zien wel. Eerst eten.”

Wanneer we het restaurant binnen slenteren, is het er druk en rumoerig. Een kleine donkere ober verwelkomt ons met een brede glimlach.
“Goedenavond dames. Zoals jullie merken, is het hier binnen een beetje druk. Daarom hebben we voor jullie een tafeltje voorzien op het strand, als jullie dat goed vinden.”
“Ja natuurlijk…” antwoord ik direct.
“Volg mij maar.” Met een vlotte beweging draait de man zich om en loopt naar de andere kant van het restaurant, waar openstaande deuren toegang geven tot het strand. Ons tafeltje bevindt zich onder een palmboom en biedt een prachtig uitzicht over de baai. Midden op de tafel staat een kaars en de geur van bloemen hangt in de lucht.
Wanneer we zitten, overhandigt de kelner ons de menukaart. “De kreeft is lekker. En de zalm ook. Ik kom zo terug om jullie bestelling op te nemen. Mag ik jullie alvast een glas champagne aanbieden van het huis, met dank aan Ryan?”
“Ryan? Ik ken geen Ryan.”
“Dat ben ik,” klinkt het plots achter ons. Wanneer ik me omdraai, zie ik de man van op het strand staan.
“Ga je ons de hele vakantie blijven achtervolgen?” reageer ik kattig.
De man heft zijn armen op. “Ik regel een vipbehandeling als dank voor de leuke namiddag op het strand en dan krijg ik alsnog op mijn kop?” Geamuseerd kijkt hij me aan. Zijn doordringend blauwe ogen lijken zich aan mij vast te hechten. Hij straalt zelfbeheersing uit, maar na het avontuurtje op het strand weet ik dat dat slechts schijn is. In werkelijkheid is hij wilder dan wild. Die intense blik doet iets met me. Ik voel mijn binnenste smelten als een ijsblokje in de zon. “Maar wees niet bang, ik laat jullie tweetjes deze avond in alle rust genieten van het heerlijke diner. Als jullie daar zin in hebben bied ik jullie daarna een drankje aan in de strandbar.”
“Die ziet er gesloten uit,” weet Inge.
“De zoon van de baas zijn, heeft zijn voordelen.” Met een knipoog verdwijnt Ryan weer.
Ik staar hem met open mond na. Zelfs aangekleed ziet hij er om op te eten uit. Ik voel mijn verraderlijk hart fladderen in mijn borstkas. Het gevoel dat een knappe man me al die aandacht geeft, verwarmt me. Dit loopt fout, schiet door me heen. Hoe in godsnaam moet ik mijn libido in toom houden? Me opsluiten in een vrieskist op de bodem van de oceaan?
“Volgens mij vind je hem een knappe man,” grinnikt Inge.
Zijdelings werp ik haar een vragende blik toe. “Hoezo?”
“Ik zag hoe je naar hem keek.”
“Het is mijn type niet.”
“Dat zal wel. Ga me nu niet vertellen dat je hem niet het liefst zou bespringen.”
“Echt niet. Hij is me veel te opdringerig.”
Inge kijkt me glimlachend aan.
Ik gooi een verfrommeld servet naar haar. “En nu hou je erover op.”
Grote goedheid, denk ik. Deze vakantie kan wel eens een fikse kwelling worden.

Genietend van mijn laatste stukje kreeft, kijk ik dromend naar de zee. Het maanlicht speelt op het water op de maat van een deuntje van een plaatselijke band die in de bar van het resort aan het spelen is.
“Eet je dat nog op?”
Inge wijst naar een half staartje op de schotel die op tafel tussen ons in staat.
“Nee, eet maar. Ik hou nog een plaatsje vrij voor het dessert. Maar er is vast nog meer, vraag maar aan een van de obers.”
“Goede keuze, want de desserts zijn overheerlijk.”
Ik laat mijn vork geërgerd vallen en kijk Ryan die naast me staat kwaad aan. “Heb jij altijd die onhebbelijke gewoonte om overal onaangekondigd op te duiken?”
“Hoho, niet zo kwaad. Ik kwam gewoon checken of alles naar wens is.” Zijn halflange haar strijkt net langs de boord van zijn hagelwitte overhemd. Zelfs in het donker ziet hij er goed uit. Al kan ik hem op dit moment wel neerknallen.
“Ik ben niet kwaad, gewoon geïrriteerd.” Ik duw mijn bord opzij.
“Door mij?” Ryan buigt voorover, naar mij toe. Zijn witte overhemd staat open en ik krijg een uitnodige blik op zijn bruine gespierde borst.
Ik zucht. “Je doet me aan al die dingen denken die ik nu moet missen.”
“Ik vrees dat ik je niet kan volgen.”
“Al deze dingen hier, het is allemaal fantastisch. Maar…” Abrupt doe ik er het zwijgen toe. “Ik wil er niet over praten.” De gedachte aan Kristof spookt door mijn hoofd. Met hem erbij zou dit een onvergetelijke romantische avond geworden zijn.
“Zal ik jullie dan maar een dessertje brengen? De mangotaart is een aanrader.”
“Prima,” glimlach ik.

Vanop afstand slaat Ryan mij gade. Hij heeft nog nooit een vrouw in extase zien raken door het eten van een taartje. Het is een verfrissende ervaring in vergelijking met de vele popjes die het eten op hun bord alleen maar vreugdeloos heen en weer schuiven. Hij kan me maar niet uit zijn hoofd zetten. In het begin was het allemaal maar een spelletje, wat onschuldig geflirt en geplaag. Maar langzaamaan is zijn verlangen naar mij aangezwollen tot iets wat zijn gedachten overheerst.
“Volgens mij vond je het lekker,” constateert hij wanneer hij onze borden komt afruimen. Ik ben op dat moment bezig met het verorberen van de laatste kruimels op mijn bord.
“Zalig!” Zucht ik met een verzaligd geluid. “Jammer genoeg kan er niets meer bij, anders moet je me straks naar mijn kamer dragen.”
“Je zegt het maar.”
Ik schiet in de lach.
“Tijd voor een drankje?”

“Als jullie het niet erg vinden, zou ik nu liever naar mijn kamer gaan. Ik ben moe.” Onderbreekt Inge ons.
“Oh, ok… Sorry Ryan. Ander keertje misschien.” Ik sta mee op.
Inge gebaart dat ik mag blijven zitten. “Blijf gerust. Ik ben er zeker van dat jullie het zonder mij ook redden.”
Ik buig me naar Inge toe en fluister: “Wat heeft dit te betekenen?”
“Ik wil jullie niet tot last zijn.” Fluistert Inge terug.
“Maar…”
Inge pakt mijn schouders met haar twee handen vast. “Leen, geniet ervan. Maar doe geen dingen waar je later spijt van krijgt.”
“Ja mama.”
“Dan zie ik je straks.” Na veelbetekenende blikken uitgewisseld te hebben, draait ze zich om en maakt ze zich uit de voeten.

Wanneer ik Ryan daarna even aankijk, weet ik dat ik verloren ben.