Alvast een waarschuwing...in deel 1 zal er nog weinig (stomende), zeg maar geen seks zijn maar ik hoop dat de spanning in het verhaal genoeg reden is om uit te kijken naar meer, dat zeker gaat komen, maar hoe??

“Fijne avond weer Peter” roept collega Erik als ik mijn laptop dichtklap. “Vanavond weer nieuwe uitkiezen een keer of gewoon alleen thuis?”
Als collega’s geinen we regelmatig met beetje dubbelzinnige opmerkingen. Erik en ik zijn zo op elkaar afgestemd dat we precies weten wat we aan elkaar hebben. Anderen zien we nog wel eens kijken met een blik van ‘bedoelt ‘ie nou eh….’
“Yes, vanavond weer nieuwe, denk bij de Zusjes”
“Die de Zusjes de groetjes dan he? CU morgen”

Thuis zoek ik de site van de Zusjes op en kijk wat ze vandaag op het menu hebben staan.
Ziet er goed uit allemaal en ik besluit daar heen te gaan.
Onder de douche voor ik ga, gaan op de een of andere manier de afgelopen drie jaren weer als een film aan me voorbij.

Drie jaar geleden alweer dat mijn vrouw Janneke is overleden.
Het eerste jaar kon ik mijn draai totaal niet vinden. Soms uit verveling me aangemeld bij een datingsite, kreeg gelijk berichtjes waarvan ik al wist dat ze nauwelijks serieus waren en misschien zelfs wel gewoon automatisch gegenereerd, puur om klantjes te winnen. Ik was er snel klaar mee. En waarom zou ik me ook weer gaan binden?

Besloten dat ik gewoon als vrijgezel verder zou gaan, beetje met familie en vrienden optrekken, meer had ik niet nodig eigenlijk. Ik vermaakte me prima en zat ook steeds lekkerder in mijn vel, iets dat ook op mijn werk opgemerkt werd wat resulteerde in leuke promotie.

Regelmatig ga ik ook in mijn uppie uit eten.
Zo ook nu weer. Heerlijk om een beetje rond te kijken tijdens het eten, sommigen die romantisch met zijn tweetjes komen, anderen die duidelijk met hele familie verjaardag van eentje gaan vieren.
Ik zit vlak bij twee vriendinnen, begin twintig denk ik, die lekker bijkletsen onder het genot van een wit wijntje. “Proost meneer” roept eentje naar me als ik naar ze kijk. Voel me een klein beetje kleuren, bang dat ik te lang naar ze keek maar niks leek erop dat ze het vervelend vonden.

“Hallo meneer, zit u helemaal alleen?”
Een jongetje van een jaar of vijf vraagt me dit.
“Ja jongen, soms gaat dat zo he?”
“Is dat niet saai?” vraagt hij me dan
Ik kijk rond bij wie hij zou kunnen horen en op dat moment hoor ik roepen “Mark, kom hier, laat die meneer rustig eten”
Ik kijk en zie ene vrouw van, ik denk halverwege dertig, gebaren naar het jongetje.
“O hij mag best even met mij kletsen hoor, ik vind het wel gezellig”
“Die meneer is helemaal alleen mama, ik vond dat zielig”
Even breekt mijn hart van die opmerking. Zelf heb ik geen kinderen, hoewel we wel een kinderwens hadden maar na het overlijden van Janneke is het steeds meer op de achtergrond geraakt en ik wil sowieso geen vrouw om mijn eventuele kinderwens in vervulling te laten gaan. Als ik al een relatie aanga, is dat om haar en niet om kinderen.

Ik geef de jongen even een snelle aai over zijn bol, kijk naar de moeder en wil wat zeggen maar hou me in als ik meen dat ik haar even zie slikken. Wat gaat er in haar om?
“Hee Mark, weet je, ik vind het helemaal niet erg alleen te eten hoor, best leuk om zo stiekempjes wat naar andere mensen te kijken en helemaal leuk als jongens als jij dan even bij mij komen”
De glundering van ‘ohh doe jij iets stiekem en vindt u het leuk dat ik bij u kom’ is meer dan goud waard.
“Dan ben ik heel blij dat ik bij u gekomen ben meneer, ik vind u leuk en lief”
Slik..
“Nou, u hebt het helemaal gemaakt he?” roept één van de damesvriendinnen.
Ik slik de brok in mijn keel weg.
“Ha ja, blijkbaar he? Maar zo’n jongetje, daar smelt je toch van?” reageer ik terug.
Ik kijk richting de moeder. Veegde ze nou een traan weg?
“Mark, kom maar weer, nu wil die meneer denk ik echt wel verder eten” zegt ze hem
“Ga maar jongen, maar kom je straks nog weer even bij me als je klaar bent?” vraag ik hem, Het is eruit voor ik er erg in hem. Wat heb ik met dat jongetje en waarom raakt de reactie van zijn moeder me zo?
“Je hebt echt een lief leuk manneke” roep ik naar haar als kleine Mark weer teruggaat
“Dank u”
“U? Ik ben misschien een paar jaar ouder maar zeker geen u hoor”
Een zuinige glimlach

“Ik heet Peter trouwens, vind je het goed als ik aanschuif? Praat wellicht iets makkelijker?”
Ze schuift wat aan de kant en gebaart me schuin tegenover haar te zitten. De meest veilige plek wellicht? Kunnen we elkaar niet op nauwelijks aanraken, expres of per ongeluk. Ze stelt haarzelf voor als Ineke

“Sorry dat mijn zoontje je lastig kwam vallen” verontschuldigt ze zichzelf eerst.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen he, ik zei al dat ik het juist leuk vond dat hij naar me kwam”
“Ja, dat openhartige heeft hij echt van zijn vader, niet van mij”

Even twijfel ik. Ga ik iets over de vader, haar man, vriend, wie dan ook, vragen?
“Uh, zijn vader is er nu niet?
“Die is 3 jaar geleden overleden”
3 jaar? Dat is net zo lang geleden als Janneke.
Een pijnlijke stilte volgt.

“Wat heftig” reageer ik dan uiteindelijk
“Ja” antwoordt ze. Dicht als een oester kom ik niet binnen bij haar.

“Kan ik je iets te drinken aanbieden misschien?” probeer ik het gesprek weer op gang te brengen.
“Nee, bedankt.
“Mag ik nog wel wat drinken meneer?”
“Mark!” corrigeert zijn moeder
“Van mij mag hij nog wel wat hoor als jij het ook goed vindt?”
“Nou, OK, maar hij moet echt leren minder brutaal te zijn”
“Misschien moet u hem maar opvoeden meneer, hij vindt u aardig” reageert een van de meiden weer waarop ze lachen en weer doorgaan met eten. Moeder Ineke reageert er niet op.
Ik lach even terug naar de dames die er kennelijk wel lol in hebben zich zo nu en dan met dit hele gebeuren te bemoeien.
“En wat wil Mark drinken dan?” vraag ik hem
“Fristi”
“Ach, had ik kunnen bedenken natuurlijk he jongen?”
Ik gebaar de bediende en bestel nog een fristi en voor mezelf een tonic.
“Wil je echt niks?”
“Doe maar een bitter lemon” reageert ze waarbij ik me afvraag of ze het echt wil of dat het soort van beleefdheid is dat ze dit neemt.

Als we ons drinken krijgen proost ik met Mark op een gezellige tijd verder en kijk daarbij ook even naar Ineke die gelijk haar ogen neerslaat.

“Woont u helemaal alleen thuis meneer?”
Mark is degene die het gesprek weer begint terwijl ik nog mijn eerste slok neem.
“Ja jongen, alleen”
“Hebt u geen kinderen dan? Of bent u nog niet getrouwd soms?”
Zo lekker puur hoe kinderen hun vragen kunnen en durven stellen.
“Mark!”
“Laat hem maar, ik vind het mooi dat hij dit vraagt” stel ik Ineke gerust
Ik leg mijn arm op de schouder van Mark. “Ik heb geen vrouw meer, mijn vrouw..”
“Bent u bescheiden of is ze net als papa dood?”
Ineke verschiet van kleur. Zelf val ik ook even stil zo makkelijk als hij zegt dat zijn vader dood is.
“Gescheiden bedoel je. Ja, mijn vrouw is ook dood, net als jouw papa he? Best verdrietig vind je niet, mis je papa erg?”
“Mark drink even je fristi op en bedank de meneer, dan gaan we”
Abrupt wordt het gesprek afgebroken, ik weet even niet wat te doen.
“Bedankt Peter voor het drankje, was fijn zo even”
Als een enorme sneltrein gaat alles.
Ik voel een hand op mijn schouder, maar als ik kijk is ze al een paar stappen weg.
“Ineke! Je vergeet….”
Geen reactie en ik zie het briefje dat op tafel ligt.

“6599KZ33-67”
Wat is dit???

Ik wil me naar de twee vriendinnen draaien en iets tegen ze zeggen maar ook zij zijn weg. Dat moet net gebeurd zijn.
Ik kijk uit het raam en zie een auto met daarin 4 inmiddels bekende personen wegrijden…