Zaterdag, individuele tijdrit. In de voormiddag trokken de jongens op met de twee zonen van monsieur Antoine. Ze liepen door de wijnvelden, keken toe de wilde scheuten aan de wijnranken gesnoeid werden. Tegen elf uur arriveerden ze aan het vijvertje. Hup, kleren uit en samen met de Duitse jongen stoeien en plezier maken. Om twaalf uur lekker eten en dan de weg op voor de tijdrit. Zoals overal elders massa’s volk, Op sommige plaatsen twee, drie rijen vol. Mijn boys met hun leuke mini zwemslipjes aan. Rond de tijd van half drie kwam de eerste renner voorbij, aangemoedigd door honderden kelen. En daarna om de twee, drie minuten een renner. Een man naast ons had de startvolgorde van de renners en zo wisten we vooraf wie er aan kwam.
Lance Armstrong, de leider van de Tour kwam als laatste voorbij. En dan, hup, hup, iedereen verdween. Wij bleven met onze Duitse buren nog een hele tijd langs de weg. We waren absoluut niet gehaast. We bleven er overnachten ! Tegen zes uur naar onze standplaats. Antoine kwam af. Françoise had iets lekkers klaargemaakt voor ons allemaal.
Het werd een leuke avond. Die Françoise kon koken zeg ! En of het smaakte. Daarna praten vertellen, Frans, wat Duits. De jongeren amuseerden zich. En rond middernacht naar onze camper. Nee, geen seks meer. Amper nog wat praten over de voorbije dag. En slapen !

Zondagochtend. Ik werd wakker toen mijn uurwerk half acht wees. Zondag… laatste rit van de Tour. Wij naar huis. Een voor een kwamen de boys uit het bed. Naar het meertje ons zweet gaan afspoelen. Buiten ontbijten. “Guten Tag” wensen aan onze buren. Om half tien trokken de boys nog eens mee door de wijnvelden. Ik bekeek de route die ik wilde volgen naar huis. ’s Middags wat eten. Ik voelde zo dat iedereen naar huis verlangde. , Om kwart over twee afscheid nemen van monsieur Antoine en zijn gezin en van onze Duitse buren, die er nog twee dagen zouden blijven. Bericht sturen naar het thuisfront. De ouders van Pieter verwachtten ons voor het avondmaal.
Er was niet veel animo tijdens onze terugreis. Wat vertellen over al hetgeen we in de drie weken hadden gezien. Eigenaardig genoeg, niets over wat we met elkaar beleefd hadden in bed. Was hun verlangen naar seks voldaan ? In elk geval, op dit ogenblik zegde het me niets.
De Ring omheen Parijs volgen. Dan de A1 richting Rijsel. Even voorbij Parijs sanitaire stop en wat drinken. Wat langer rustten dan nodig. We verlangden naar huis, maar we wilden ook zo lang mogelijk bij elkaar blijven.
Lille – Rijsel… De Belgische-Franse grens. Onze streek !
Om zes uur thuis ! Zoentjes, kussen. Vertellen. De ma van Pieter had voor een reusachtige schotel gezorgd met echte Vlaamse frieten ! .
- Zeg, vroeg de pa van Frederik, zo drie weken samen, ook wat seks gehad ?
Whaw, zo’n vraag.
- Wat denk je ? reageerde zijn zoon. We zij jong hé !

Tegen half negen naar mijn appartement. Mijn onderbuur had het af en toe verlucht en hij had ook de frigo gevuld met het hoogst noodzakelijke. Goeie buren zijn meer waard dan verre familie.

Thuis ! Alleen ! Na drie weken weer eens alleen. Mijn eigen bed !
Ik sliep als nooit tevoren tot maandag acht uur. Whaw ! Ik werd wakker. Ik lag niet meer mijn mobilhome, maar mijn eigen slaapkamer, mijn eigen bed. Ik hoorde geen lawaai. Ik hoorde geen stemmen. Ik was alleen. Naar de badkamer. Voor de grote spiegel zag ik mijn eigen zelf staan zoals ik mij in drie weken niet meer gezien had. Mijn speelkameraadje stond half opgericht. Ik zette me op het toilet neer, plaste. Hé, mijn jongeheer hing helemaal slap. Ik douchte, trok een kort broekje aan. Naar de keuken. Gelukkig had mijn onderbuur voor brood en boter en choco gezorgd. Ontbijten. Sinds meer dan drie weken niet buiten, maar binnen in mijn keukentje en helemaal alleen.
Hemdje en sandalen aan. Mijn onderbuur gaan bedanken. Boodschappen doen. Mijn e-mails bekijken. Amaai ! Marcel en Thomas en Rik en Willy en… Wanneer zien we jouw nog eens ? Al gerukt vandaag ? Kom je vanavond ? Allemaal vragen naar seks.
Ik dacht na . Zagen zij in mij alleen maar die kerel die elke dag seks wilde ? Ik verschoot van al die mails, allemaal over hetzelfde onderwerp. Ik was ontgoocheld. Geen vragen over hoe de reis was, nee, enkel over seks. Was ik dan echt tot een seksobject geëvolueerd ? En geen van de drie boys waarmee ik drie weken lang op tocht was geweest belde eens op.

De volgende nachten sliep ik slecht. Lag na te denken. Ja, seks is leuk. Seks moet. Maar dat is niet het enige. Er is zoveel meer. Ik herinnerde me die man van aan de zee waarmee in het begin van jaar contact had via een datingsite en die schreef dat hij vanaf zijn twintigste leefde van de seks. Dag in dag uit. Tot vier, vijf keren per dag. Met mannen, en vrouwen, ouderen en jongeren, altijd maar opnieuw. Hij was ergens halfweg de vijftig en zegde dat hij het duizend en meer anderen had gedaan.
Ik stond ’s ochtends in mijn bloten voor de grote spiegel. Ik sloeg mijn linkerhand omheen mijn pîspaal en molk er mijn sperma uit. Ik voelde me een mislukkeling, ontgoocheld over mezelf en over de anderen.
Ik moest weg, weg van thuis. Ik wilde op geen enkele mail antwoorden en nam mijn telefoon niet op.
Na een week vertrok ik met mijn camper, helemaal alleen naar de Provence. Alleen zijn ! Helemaal alleen zijn. Ik had mijn gsm uitgeschakeld. Was niet bereikbaar. ’s Avonds kamperen in een onooglijk dorpje. ’s Avonds naast mijn camper zitten en de sterren bekijken. Zalig… Zalig…. !
Na nog een week schakelde ik mijn laptop aan. Enkele mails. Ook van Pieter en van Werner. Waar bleef ik ? Hoe ging het met mij ? Waar zat ik ? Ik reageerde. “Alles oke”. Meer niet. Op de vragen naar een seksontmoeting reageerde ik niet.
Ik zocht de kleine dorpjes op in de Province. Een dagje hier, een dagje daar vanaf Carpentras richting Mont Ventoux. Drie weken lang tot eind augustus.

Terug thuis. Naar school de inschrijvingen bekijken. Werner en Pieter waren ingeschreven voor de twee sessie programmeren. Ik zou ze dus opnieuw ontmoeten. Ik wilde echter geen seks meer met hen. Ik wilde met niemand nog seks. Nee.
Hoe kon ik hen dat vertellen ? Ze hadden al enkele keren gemaild. Ze wilden eens komen tot bij mij. Ik reageerde niet. Ik wist niet hoe ik hen moest vertellen dat seks me niet meer aansprak, dat ik ermee wilde breken ?

Begin september. Werner en Pieter dol enthousiast voor het nieuwe semester. Na de eerste les klampten ze me aan. Ze vroegen wat er haperde. Wat moest ik daar op antwoorden ? Het was leuk geweest, echt. Maar voorlopig niets meer. De twee volgden de lessen. Ze keken elkaar aan. Ze keken mij aan. Sorry, voorlopig niets meer.

Hiermee eindigt mijn verhaal. Wat heb ik nog te vertellen ? Dat ik mezelf ruk ? Of dat ik op mijn pc naar seksvideo’s kijk ? Is dat spannend genoeg om er over te schrijven ? Jammer, ik hou ermee op.

Dank aan mijn lezers en volgers. Spaar jullie reacties niet.
Ik heb nog een ergens op een CD een ander verhaal liggen. Even zoeken.
Bye, tot volgende keer. Misschien al volgende week.