Vier keer per jaar moet Peter voor zaken naar München. Hij – of beter gezegd: wij – gaan dan altijd met de trein, want we plakken er een paar dagen extra vakantie aan vast. Voor deze reis heeft hij een leuk idee bedacht. We doen alsof we allebei apart reizen, dus niet bij elkaar horen. Onderweg zal ik kijken hoe ver ik durf te gaan om hem in een, al dan niet volle coupé te verleiden. Om Peter op te geilen hoef ik meestal niet veel meer te doen dan een jurk langzaam los te knopen en mijn naakte lijfje daaronder te laten zien, zeker in het openbaar.

Ik stap de coupé binnen en tref daar alleen een man aan die mij in het Duits begroet. Onmiddellijk daarna begint hij een heel verhaal. Omdat mijn gedachten nog volop bezig zijn met de vraag hoe ik het deze keer ga aanpakken heb ik daar geen zin in en doe net alsof ik hem niet begrijp en geen Duits spreek. De man haakt af en gaat een krant lezen.

Peter komt binnen, begroet ons, gooit zijn koffer in het rek en gaat met een knipoog schuin tegenover mij naast de man zitten. Die probeert opnieuw een gesprek aan te knopen, nu met Peter. Die spreekt goed Duits en ze raken verwikkeld in een geanimeerd gesprek. En passant komt het gesprek blijkbaar ook even over mij, want ik hoor onze medepassagier zeggen dat ik hem niet begrepen heb. Mooi, dat houden we dus zo. Af en toe kijk ik hen vragend aan alsof ik zeggen wil: ‘Waar hebben jullie het over?’ Peter begrijpt de hint en vertelt in grote lijnen hun betoog over economische vraagstukken en vraagt quasi geïnteresseerd hoe ik daar over denk. ‘Sorry, daar weet ik niets van,’ en de heren gaan verder.

De trein dendert op volle snelheid langs de stations om pas in Düsseldorf voor het eerst te stoppen. Na een half uurtje of zo maak ik ongemerkt wat knoopjes van mijn jurk onder en boven los. Nou ja, ongemerkt? Peter heeft het natuurlijk wel gezien en volgends mij is het ook de Duitser niet ontgaan. Ik pak een sigaret en kijk ons slachtoffer vragend aan of hij misschien vuur heeft. Natuurlijk heeft hij dat en meteen heb ik zijn onverdeelde aandacht als ik ver naar voren buig om de sigaret aan te laten steken. Mijn borstjes en tepels hangen vrij in het zicht. Hij neemt duidelijk meer tijd dan nodig is. Ik geef hem daarvoor ook alle ruimte … en inzicht. Duidelijk is te zien dat de spanning in zijn driedelig-grijs toeneemt.

Dan verschuilt hij zich achter een krant. Zachtjes fluistert hij Peter toe dat ik wel verdomd mooie borsten heb. Natuurlijk heb ik dat gehoord en kijk Peter vragend aan. Zonder blikken of blozen vertaalt die het. Onze medereiziger schrikt zich rot. Dat was dus niet de bedoeling. ‘Oh, die mogen jullie best even zien hoor,’ zeg ik en trek de bovenkant van de jurk wat verder open zodat ze in volle glorie te zien zijn. Zachtjes knijp ik even in de tepels die spontaan beginnen te zwellen. Peter stoot zijn buurman aan die met een dieprode kop zowat een hartverzakking krijgt als hij mij ziet. Gelukkig hoef ik geen hartmassage te geven, want dat kan ik helemaal niet.

Station Düsseldorf nadert. Onze medepassagier staat op en draait zich met zijn rug naar mij toe om een koffer uit het rek te pakken. Vlug maak ik de resterende knoopjes los. Als hij zich bij de schuifdeur van de coupé omdraait om ons nog een goede reis te wensen, sta ik op en valt de jurk helemaal open. Ik wens hem nog ‘Gute Reise’ Dan heeft de Duitser het niet meer en vertrekt. ‘Die moet zich ergens eerst nog even ontladen,’ grap ik tegen Peter.

De trein trekt weer langzaam op. Er is verder niemand meer in onze coupé bijgekomen wat betekent dat wij tot aan München het rijk alleen hebben. Als de trein het station bijna verlaten heeft, ga ik met open jurk voor het raam staan en begin mij te bevredigen. Bijna val ik om als we over diverse wissels gaan. Peter vangt me op en legt zijn handen op mijn borsten en bespeelt mijn tepels tussen duim en wijsvinger. Op dat moment kom ik geweldig klaar. Uitgeput ga ik languit over de drie zitplaatsen liggen en trek de jurk een beetje over me heen.

Na verloop van tijd komt de conducteur de kaartjes controleren. Ik ben in diepe slaap. Nadat Peter het zijne heeft afgegeven kijkt de conducteur hem vragend aan voor dat van mij. Peter zegt dat hij daarvoor bij mij moet wezen. Als ik een knoestige hand op mijn schouder voel, schrik ik wakker. ‘Uw kaartje alstublieft.’ I ben mij niet meer bewust dat de jurk niet gesloten is en ga ik rechtop zitten, graai naar mijn tas, de beambte niets te raden overlatend. Die verlaat hoofdschuddend de coupé. ‘Dat had jij hem toch ook kunnen geven?’ roep ik Peter boos toe. ‘Ja, maar we zouden toch elk apart reizen? antwoordt hij met een grijns op zijn gezicht.