‘Inga!’ ‘Schoonheid!’ ‘Wat zie je er weer ravissant uit!’ De zware basstem van Eric buldert door de zaal en ik weet alle ogen op mij gericht. Met twee glazen champagne komt hij aanlopen. Eric is zakenman en een jarenlange vriend van Peter. Wij zijn op een van zijn Nieuwjaarsrecepties. Voor deze gelegenheid heb ik een extravagante jaren ’20 jurk met veren hoofdtooi aangetrokken. Zodra hij zijn handen vrij heeft omhelst Eric mij teder. Zijn hand glijdt over mijn blote rug en verdwijnt even tussen mijn jurk en billen op zoek naar wat hij bij mij nooit vindt. ‘Als altijd zonder?’ fluistert hij in mijn oor. ‘Dat weet je toch, boefje.’

‘Ik moet je echtgenoot even lenen.’ Hij smoest even wat met Peter en die twee verdwijnen naar een rustig plekje. ‘Peter. ik zit met een probleem. Armand, de directeur van mijn reclamebureau is ziek geworden en dat zal naar verwachting nog wel een tijdje gaan duren. Kun jij die tent niet een paar maanden overnemen?’ Hoewel Peter al is gestopt met zijn werk als interim-manager, wil hij zijn vriend niet in de steek laten en stemt toe. ‘Dan kun je gelijk eens even uitzoeken wat daar mis is. Ik zie veel te weinig rendement, terwijl ze omkomen in de riante opdrachten.’

Terwijl de mannen in gesprek zijn kom ik in contact met een beeldschone, jonge Afrikaanse vrouw. Ze heeft een prachtige kleurrijke lap stof om haar lijf gedrapeerd. Ik heb me altijd afgevraagd hoe die mensen dat zonder spelden voor elkaar krijgen zonder dat het zomaar van ze afvalt. Zij stelt zich voor met Adamma. ‘Wat een bijzondere naam,’ zeg ik. ‘Heeft die een betekenis?’ Adamma bloost onder haar diepzwarte huid. ‘ Beeldschoon kind,’ zegt ze verlegen. Een mooiere naam hadden ze voor jou niet kunnen bedenken, bedenk ik me.

De mannen keren terug. ‘Mooi,’ roept Eric. ‘Nu kan ik je gelijk voorstellen aan je secretaresse’ en wijst op Adamma. Vervolgens glijden zijn ogen weer over mijn lijfje en daalt ook zijn hand weer schijnbaar achteloos af naar de no-go zone. Ik laat hem maar. Na al die jaren weet ik niet anders.

Een week later gaat Peter aan de slag. Het reclamebureau is gevestigd op de hoogste verdieping van een van die bedrijfstorens op het Weena met als extra een penthouse daarop. “Het lijkt wel een eilandenrijk,’ zegt hij na de eerste dag. ‘Die Armand doet in zijn eentje het accountbeheer. De administratie en media afdeling zijn echt aparte eenheden die elkaar niet of nauwelijks spreken. De creatieven idem dito. die hebben het penthouse geannexeerd en wonen daar als een soort commune.’

Zoals gebruikelijk maakt Peter bij wijze van kennismaking een rondje langs alle afdelingen om de mensen en hun werkwijze in beeld te krijgen. Bij de creatieven voelt hij een nerveuze spanning. ‘Wat is daar aan de hand?’ vraagt hij Adamma. ‘Ze zijn bang dat jij hun daar wegjaagt. Oorspronkelijk was dat penthouse bedoeld voor Eric als hij een paar dagen in Rotterdam moet zijn. Na een half jaar hebben ze het voorzichtig in beslag genomen. Armand vond het goed, d.w.z. hij heeft er niets van gezegd.’ ‘Ik zal het eens met Eric overleggen, maar ik denk dat ze daar rustig kunnen blijven.’

Op de administratie wordt het andere koek. Zwijgzame medewerkers die nauwelijks informatie willen prijsgeven. Dan gaat hij zelf maar eens in de boeken neuzen en komt ongelooflijk veel “representatie” uitgaven tegen. Etentjes, cadeau’s waaronder een rijk arsenaal aan parfums en kleding. Er staan zelfs meer lease-auto’s op de lijst dan dat er medewerkers zijn. Nu kunnen ze zich niet langer verbergen achter hun stilzwijgen. Het blijkt dat ze op gezag van Armand zoveel mogelijk van die kosten moeten wegboeken op de verschillend projecten. Die extra auto’s zijn voor zijn vrouw en een vriendin. Ook de uitgaven aan kleding gaan ruim die kant op.

Peter weet genoeg en gaat bij Armand op bezoek in het ziekenhuis. ‘Ah, jij bent mijn tijdelijke vervanger,’ roept Armand na de kennismaking. ‘Tijdelijk: ja, maar vervanger voor jou? Ik vrees dat jij straks een andere baan gaat zoeken,’ denkt Peter bij zichzelf. Nadat hij zijn bevindingen aan Armand heeft voorgelegd, weet deze dat zijn hoofd op het hakblok ligt. ‘Peter, wil je alsjeblieft een goed woordje voor me doen bij Eric?’ Peter kijkt hem verbaasd aan. Er komt een nieuwe aap uit de mouw. De vriendin is zwanger en wil nu geld zien. Peter schudt zijn hoofd en vertrekt. Het volgende bezoek is aan Eric. Als die hoort wat er loos is, is hij gauw klaar. ‘Die gaat de straat op!’

Nu de rust op het bureau is weergekeerd, wordt het tijd voor de inwijding van zijn bureau. Het is een traditie die wij bij elke nieuwe opdracht van Peter in stand houden. We hebben het gedaan in luxe kantoren, op in TL verlichte kale kantine tafels en zelfs een keer in de werkplaats van een fabriekshal. Dat inwijden is niet meer of minder dan de liefde bedrijven op het bureau waar hij dagelijks aan gaat werken, gesprekken voert met medewerkers en brieven ondertekent. We gaan het de komende zaterdag doen. Peter heeft nog wat werk af te ronden, dus we spreken af rond de middag “in gepaste kleding” wel te verstaan. In termen van Peter betekent dat, zoals bekend: op hoge hakken en naakt onder mijn jas.

Het is meer dan dertig jaar geleden dat ik voor het laatst in Rotterdam was, althans de omgeving van het CS. Ik kijk mijn ogen uit en net als die eerste keer in New York; bijna alleen maar omhoog naar die wolkenkrabbers. Daar ergens heel hoog bovenin zit mijn geliefde dus dagelijks te werken. De lift zoeft met een noodgang omhoog. Onderweg kom ik in de verleiding mijn jas alvast uit te doen, maar besluit niet verder te gaan dan alleen de knopen los te maken. Dat is maar goed ook want bij aankomst zie ik Adamma zitten. Opnieuw is ze gekleed in zo’n prachtige gedrapeerde omslag. ’Hallo Inga, welkom.’ ‘Moet jij ook op zaterdag werken?’ vraag ik. ‘Ja, er moeten nog wat contracten de deur uit en ik zorg dat jullie niet gestoord worden,’ zegt ze met een knipoog. Aanvankelijk begrijp ik die knipoog niet, maar dat wordt me even later al snel duidelijk.

Het kantoor van Peter is van een onbeschrijfelijke chique. Grote ramen tot op de grond met een fantastisch uitzicht over Rotterdam. Wel de standaard setting natuurlijk met een gigantisch groot bureau en een klassiek zitje Chesterfields. Merkwaardig genoeg staat er ook een moderne stoel bij: de witte Ball Chair van Eero Aarnio. ‘Zo, dat is hier wel vol te houden,’ zeg ik terwijl Peter mijn jas afneemt en opbergt in een verborgen kast in een van de wanden. Nu sta ik naakt voor de grote ramen en bewonder het uitzicht. Ik nestel me met opgetrokken knieën in de Ball Chair. ‘Koffie of espresso?’ vraagt Peter. ‘Espresso graag.’ Peter loopt naar zijn bureau en roept door de intercom: ‘Adamma, twee espresso alsjeblieft.’ Ik schrik me rot want ik dacht dat hij zo’n apparaat wel op zijn kamer zou hebben. ‘Ben je gek? Ik zit hier spiernaakt!’ Snel draai ik de Ball Chair met de rug naar de deur. Peter moet lachen.

Adamma komt binnen met de bestelling. ‘Zet ze hier maar even neer.’ zegt Peter. Tegelijkertijd draait hij de stoel terug en zit ik in het volle zicht van Adamma. ‘Voelt u zich maar niet ongemakkelijk. Peter heeft het me verteld van het ritueel.’ Dan reikt ze naar haar schouder, de omslag dwarrelt van haar af en ook zij staat met haar slanke lijf naakt voor me. ‘Gerustgesteld?’ vraagt Peter. Adamma knoopt de omslag weer om en gaat terug naar haar kantoor. ‘Wat een schoonheid. Zou Peter het ook met haar doen?’ Ik ben niet jaloers, maar vraag het me toch af. Peter raadt mijn gedachten. ‘Mooie vrouw, hè. Helaas heeft ze geen interesses in mannen.’

Na de koffie tilt Peter mij uit de bol, draagt me naar zijn bureau en legt me languit neer. Het kussen en strelen begint. Terwijl hij naar mij blijft kijken, kleedt hij zich uit. Buigt zich over mij heen en kust me teder over het hele lichaam, van het hoofd tot aan mijn voeten. Dan legt hij mijn benen over zijn schouders en begint op mijn klitje te kloppen met zijn gezwollen eikel, gevolgd door eindeloze kusjes. Met gesloten ogen lig ik te genieten. Mijn liefdessappen zijn gaan stromen.

Plotseling zachte handen die mijn borsten en tepels strelen. Ik kijk en zie Adamma naakt naast me staan. Ook zij kust me intens. Opnieuw sluit ik mijn ogen en geef me volledig over. Ik hou het niet langer en nog lang voordat Peter mijn oestertje is binnengedrongen, bereik ik een intens orgasme. Peter en Adamma wisselen van plaats. Zij komt tussen mijn benen staan en schuift half over mij heen. Onze kutjes gaan wild tegen elkaar tekeer. Onze clitjes sturen oncontroleerbare elektrische schokken bij iedere aanraking. Amanda schreeuwt het uit als ze klaarkomt en niet lang daarna beleef ook ik opnieuw een intens orgasme. Peter staat bij mijn hoofd, zijn machtige lans danst voor mijn ogen. Gretig grijp ik die om hem te pijpen, zijn ballen zachtjes knedend. Is dit nu een ultieme orgie? Tot slot de grande finale wanneer Peter mij eindelijk neukt en zijn hete lava in mij uitstort. Onze liefdessappen stromen over het bureau dat nu is ingewijd.