Mini - 254

Donderdag… 05:20, zag ik op de wekker. Er uit, Kees. Je vrouw maar eens prettig wakker maken na een heerlijke avond. Zachtjes kroop ik het bed uit. Voor de gelegenheid maar even plassen in de ‘logeerbadkamer’. Daarna water opzetten en twee mokken thee maken. Daarmee liep ik even later de slaapkamer in.
“Goedemorgen, lieve Sneeuwwitje… Een van je zeven dwergen heeft een kopje thee gemaakt.” Van onder het dekbed kwam mopperend commentaar. “Dan hoop ik dat die dwerg de vlierbesthee met rust heeft gelaten. Anders staat hem wat te wachten.” Daarna kwam ze met een glimlach overeind. “Lekker, dwergje van me… Goed geslapen?” Ik knikte. “Na zo’n avond? Yes, madam.” Joline knikte tevreden. “Mooi. Ik ook. Kunnen we vandaag weer tegenaan. Maar eerst… Thee.”
Genietend zaten we nog even op bed, tot Joline het dekbed opzij duwde. “Dank je wel Kees. Dit miste ik een jaar geleden een beetje.” Ze zag me grinniken. “Wát?” “Een jaar geleden sliep je deze nacht wat minder goed, liefje.” Ze trok haar wenkbrauwen op. “Oh? Hoezo?” Ik kuste haar vluchtig. “De nachten vanaf Den Bosch tot het weekend erna heb jij jezelf nogal behoorlijk verwend, meisje. Dat heb je zelf tegen mij verteld…” Ze werd een beetje rood. “Rotzakje. Ik vertel je nooit meer iets over mijn nachtelijke escapades. En nu ga ik douchen!” Even later loste ik haar af en na een kwartier zaten we lekker te ontbijten.

‘Piép…piép…’ What’s app, op mijn telefoon. Op het display stond ‘Greet’ met daaronder de boodschap ‘Kan ik je even bellen?’ “De wachtmeester is in nood, vrees ik… Een appje van Greet.” Ik belde haar.
“Hoi Greet, Kees hier.”
“Hoi Kees. Vanavond moet ik verstek laten gaan. Anita is goed ziek. Denkt zelf aan blindedarmontsteking. Vanmorgen eerst een dokter laten komen. Daarna wellicht ziekenhuis. Sorry.”
“Geeft niet, Greet. Eerst Anita. Da’s belangrijker. Wens haar sterkte en vooruit: jijzelf ook.”
“Ja, dank je wel. Je hoort van me.”
En ze verbrak de verbinding.

“Foute boel in huize Zwart. Anita goed ziek, wellicht blindedarmontsteking. Vanavond geen bugelles.” Joline trok een gezicht. “Dat doet goed zeer… Arme meid.” Ik knikte. “Ja. En ze is zelf verpleegkundige, dus ze weet wat er aan komt. Dat lijkt me helemaal beroerd.” In stilte aten we verder, tot Joline zei: “Kom, het is bijna tijd. Even opruimen en dan richting DT.” Ik liep zoekend de kamer door, ging op m’n knieën zitten en keek over de vloer. Achter me hoorde ik: “Wat doe jij nou?” “Even controleren of er geen slipje of boxer toevallig in een hoekje ligt… Kunnen we de zussen niet aandoen. Héél slecht voor hun gemoedsrust als ze zoiets ontdekken.” Joline trok me overeind. “Dwaas. Gisteren heb ik alles wat ervoor in aanmerking kwam al in de wasmand gedeponeerd. Schiet op, pak je broodtrommel en die taart.”
Ik pakte haar vast en tilde haar op. “Zo. De taart heb ik al. Nu m’n broodtrommel nog.” Joline begon te meppen. “Laat me lós, rotzak! Of ik vertel het aan je moeder!” Ik zette haar neer. “Boejuh… Die zegt alleen maar: ‘Eigen schuld, meisje.’ En ze heeft nog gelijk ook.” Joline snoof. “Wacht maar. Mijn wraak zal zoet zijn. In het bejaardentehuis zal ik je eens buiten laten staan. In de plensregen, met de remmen van je rollator vastgeroest. Kijken of je dan nog van die grapjes maakt.” We gniffelden samen. Toen pakten we ons brood en gingen naar beneden.
Eenmaal in de auto onderweg vroeg Joline: “Nog bijzonderheden vandaag, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Voor zover bekend niet. Maar je weet maar nooit; het leven van de directie is uiterst onvoorspelbaar!” Joline knikte. “Dat zou zo maar eens kunnen. Theo is ook vaak plotseling verdwenen voor een of andere bespreking. Nou ja, we zien wel. Morgen staan we in ieder geval de bouwvakker uit te hangen. Ik ben benieuwd.”
Rustig reden we verder, tot ik een brainwave kreeg. “Ik ga straks Hendrik Zwart eens bellen. Vragen of hij zin en tijd heeft om samen met mij te spelen, zonder het scherpe oog van zijn lieve tante. En of hij Wendy meeneemt… Nou ja, dat moeten de jongelui zelf maar uitvechten. Maar vanavond gaan we richting kerk, Jolien.” Ze knikte. “Prima plan, Kees. De zussen zouden het missen.” Zonder gekkigheid kwamen we in Gorinchem aan. Fred kwam samen met Lot en Margot even later binnen en de kwinkslagen vlogen weer in het rond.
Daarna was het weer ‘de waan van de dag’ die de aandacht opeiste. Niet dat ik me veel met directiewerk bezighield, maar de diverse projecten, ook van de andere teams eisten wel aandacht. En om twee uur had ik een vergadering met alle teamleiders, Joline, Fred en de dames Bongers gepland Moest ik ook voorbereiden.

Om tien voor tien stak Joline haar hoofd om de deur. “Kun je even helpen met die gebakjes, Kees? We kunnen van de kantine boven gebruik maken, dankzij Chantal.” Ze keek ondeugend. “Gratis, als Chantal en Anneke ook een gebakje kregen…” “Wat een stelletje corrupte troela’s”, antwoordde ik. “Ik vraag met af wat de firma van Weert Vastgoed hiervan vindt.” Joline trok me even tegen zich aan. “Jan van Weert vindt dat prima. Service staat ook bij hem hoog aangeschreven. Zo’n kwartiertje in de kantine levert hem misschien een paar tientjes op. Peanuts. Als het gratis is, kweekt dat heel veel goodwill. Goud waard.”
Ik keek zuinig. “Jaja… En wie profiteren er weer van? De receptionistes…” Ik keek in twee strenge blauwe ogen. “Inderdaad. En daarom zijn ze bereid om voor DT een stapje meer te doen dan voor de andere firma’s in dit mooie gebouw, denk daar goed aan, Kees Jonkman!”
Ik kuste haar. “Je hebt gelijk, schat. Sommige receptionistes doken zelfs met sommige medewerkers van DT in bed. Oh, wat een service…” De strenge blauwe ogen werden lasers. “Kijk jij een beetje uit, echtgenoot? Als ik dit aan Angelique vertel, krabt die je ogen er uit! Hup, naar boven jij. En laat beide dames op de receptie eerst maar een gebakje uitkiezen.” Ik liep met een schaal gebak naar de desk. Daar zat Anneke. “Mag ik jullie, mede namens Joline, een gebakje aanbieden? Als tegenprestatie voor de service, zeg maar?” Ze haalde twee gebakjes van de schaal.
“Dank je wel, Kees. Maar… Ter gelegenheid waarvan deze gebakjes?” Ik boog me voorover. “Gisteren was het exact een jaar geleden dat Joline en ik elkaar de liefde verklaarden. Heel romantisch, in een halfdonkere parkeergarage in Den Bosch, op de achterbank van mijn auto.” Ze schoot in de lach. “Dat is natuurlijk wel een feestje waard. Nou, dank je wel voor het gebak en veel plezier boven.”

Met heel DT eenmaal in de kantine tikte Joline even op haar kopje. “Mag ik even de aandacht?” Het werd stil. “Sommigen onder jullie zullen zich wel afvragen waarom dit gebak hier staat. Om alle geruchten maar meteen voor te zijn: nee, ik ben niet zwanger…” Verder kwam ze niet, want een lachsalvo dreunde door het zaaltje. Onaangedaan vervolgde Joline: “Gisteren werden Kees en ik voortijdig naar huis gejaagd door Fred, Lot en Margot. Want exact een jaar geleden hadden wij elkaar de liefde verklaard en onze eerste, uiterst nette zoentjes gewisseld in een parkeergarage in Den Bosch, vlak bij de ingang, zodat elke auto die binnenreed, ons met zijn koplampen verlichtte.”
Ik vulde aan: “Vandaar dat de zoentjes op dat moment uiterst netjes bleven. Later, na ons trouwen natuurlijk, veranderde dat wel een beetje…”
Weer een lachsalvo en een bestraffende blik van Joline. Joline ging verder. “Maar omdat DT voor ons beiden een heel warm huis is geworden én omdat jullie ons altijd geholpen hebben, vonden we dat we op deze dag wel eens iets terug mochten doen. Geniet ervan!” Een applausje volgde en daarna koos iedereen een gebakje uit. Geroezemoes vulde het zaaltje. Ik was even bezig achter de counter met koffie.

“Doen jullie dit altijd zo?” hoorde ik de stem van Gerben achter me. Joline antwoordde vóór mij, dus ik bleef even staan, mijn rug naar hen toe. “Sommige dingen vieren we bij DT, Gerben. Gewoon, omdat we hele goeie collega’s zijn. Sowieso binnen de teams, maar ook buiten de teams: iedereen kent iedereen. En van de meesten weet men wel waar zijn of haar capaciteiten liggen.” “Mooi hoor… Dat was bij mijn vorige bedrijf wel anders…” Ik hoefde niets te zegen; Joline zei exact het juiste.
“Gerben, refereer niet aan je vorige bedrijf. Dat is nergens voor nodig. Negatieve energie. Ik heb van een aantal lui gehoord waarom je daar weg ben gegaan; als je zo met personeel omgaat, is er iets goed fout. Ménsen maken of breken een bedrijf. Niet de kwaliteit van het product. En als je niet goed voor je mensen zorgt, gaat de kwaliteit van je product met een rotgang omlaag. Hier een goeie raad van een collega: Ga niet alleen hard aan werk om binnen DT een vast contract in de wacht te slepen, maar ga ook hard aan het werk voor en met je collega’s. Jullie samen, de synergie van jullie creativiteit én jullie know-how, maakt DT zo’n sterk bedrijf. En wij van Backoffice ondersteunen daarin.”
“Ik kan wel merken dat je met Kees getrouwd bent. Van hem kreeg ik ook al zo’n preek.” Ik draaide me om. “Er zijn een paar gebieden waar over Joline en ik het roerend met elkaar eens zijn, Gerben. Dit is er eentje van. Naar de andere gebieden waarover wij het roerend eens zijn kun je, gezien de reden van dit feestje, wel raden.” Joline keek waarderend. “Netjes verwoord, Kees! Keurig hoor, zo zonder schuine opmerkingen.” Ik boog. “Dank u, mevrouw.”

Gerben grinnikte. “Ik speelde de laatste tijd wel eens met de gedachte om op zoek te gaan naar een lieve echtgenote, maar als ik jullie zo af en toe hoor… Jij ziet goed onder de plak, Kees!” Ik hoefde geen antwoord te geven, dat deed Joline feilloos. “Gerben, wij pesten elkaar best graag. En het volgende moment zijn we net een stel verliefde tieners. Maar als het spannend wordt, is er niets wat tussen ons in komt te staan. Dan zijn wij één geoliede machine. En dat is het geheim van een goed huwelijk.” Ze zweeg even en vervolgde toen droog: “En je vent af en toe een dreun geven natuurlijk…”
Ik knikte. Ja schat. Je hebt weer eens gelijk, schat.” “Dank voor de les, Joline. Ik zal er aan denken.” Gerben mengde zich weer onder de anderen. Ik hield hem even in de gaten; Hij liep niét richting Margot, maar knoopte een praatje aan met Denise. Verlegen? Zou kunnen, niks mis mee. Dat liever dan een rokkenjager, zeker bij een van de zussen Bongers… Na de koffie ruimden we snel op; kopjes en schoteltjes in de afwasmachine, tafels en stoelen weer netjes zetten… En daarna weer aan het werk.
Eerst Hendrik even bellen. “Is prima, Kees. Samen wat moois spelen. Ik vraag of Wendy ook komt, oké?” “Da’s prima, Hendrik. Want ik wil samen met jullie nog een keertje dat lied uit die film spelen en vervolmaken.” Hij beloofde om acht uur bij de kerk te zijn, mét Wendy. Daarna liep ik de groepsruimte weer in en hielp Frits even met zijn projectje; hij kwam er niet helemaal uit. Zeldzaam, want Frits was uiterst creatief als het ging om technische oplossingen. Maar samen kregen we zaak voor elkaar.
“Bedankt, Kees! Dit was even pittig!” “Hé makker, jij hebt mij ook regelmatig geholpen hoor.” Gerben keek nieuwsgierig. “Doen jullie dat altijd zo?” Frits knikte. “Als een van ons ergens niet uitkomt, helpt een ander wel even. Logisch toch?” Gerben knikte. “Mooi.” Ik klopte Frits op zijn rug. “Morgen moet je echt alleen rooien, maat. Dan sta ik op de steiger bij Henry en Angelique.” Hij keek meelevend.
“Ja, sterkte. Ik ben volgende week dinsdag aan de beurt. Zorg maar dat alle stenen op de steigers staan, want ik heb geen zin om die krengen naar boven te sjouwen.” “Dan neem je Meike toch mee? Staat ze weer eens in een ouwe broek buiten. Kan uiterst therapeutisch werken, zeggen de geleerden.” Hij trok een scheef gezicht. “Kees, mijn gezin is sinds een half jaar een beetje op orde. Wil jij daar snel een eind aan maken, of…? Bovendien gaan we over een paar weken met vakantie; dan wil ik mijn lieve dochtertje wel in een goed humeur zien te houden.”
Ik grinnikte. “Ik zal m’n best doen. Maarre… Meike en Freek hebben nu vakantie?” Frits knikte. “Ja. Freek is met scouting op pad, Meike hangt thuis rond. En dat gaat goed; ’s Morgens helpt ze m’n vrouw in het huishouden, ’s middags mag ze haar eigen ding doen. Maar ondanks dat beide dames nu prima door één deur kunnen, verveelt dochterlief zich nogal. Het schijnt enorm tijd te schelen als je niet je sociale netwerk op je telefoon moet onderhouden…” Hij lachte gemeen. “Nou, dan neem je Meike volgende week toch mee hierheen? Tenminste… als je echtgenote er geen bezwaar tegen heeft. Op het Backoffice is de bezetting dan een beetje krapjes, want er zijn twee dames op vakantie.”
Hij keek me aan. “Als dat zou kunnen… Mevrouw mijn dochter jengelde twee weken geleden al om zoiets, maar dat heb ik bewust afgehouden. Eerst thuis helpen. Ook mijn vrouw heeft het druk gehad, de laatste tijd.” Ik knikte. “Ook belangrijk. Maar als de thuissituatie het toelaat, kan ze hier aan de slag, Frits.” “Ik zal het met m’n vrouw overleggen, Kees. Dank je wel.” “En ik zal het wel met Fred overleggen. Eens kijken of hij weer een klus op het dak heeft…” Frits keek gemeen. “Goed plan!”

Ik liet Frits verder met rust en liep twee passen opzij, naar Gerben. “En waar ben jij mee bezig, meneer?” Zonder zijn ogen van zijn beeldscherm af te wenden mompelde hij: “Asfaltcentrale… Zitten nog wel een paar addertjes onder het gras, maar die kan ik wel baas.” Plotseling kreeg ik een brainwave. “Gerben, volgende week moet ik een aantal keren naar een metaalbedrijf in Eindhoven. Daar gaat men aan het werk met een warmtesysteem wat ik ontworpen heb. Nou ja, met behulp van Klaas. Volgens mij zit dat ook een beetje in de richting van jouw ervaring, klopt dat? Warmtewisselaars die de warmte uit de productiehal omzetten om het water van de CV van de kantoren te verwarmen.” Hij knikte. “Ik heb een paar van dat soort installaties ontworpen.”
“Mooi, dan ga je dinsdag met me mee. En als je in de groepsmap kijkt zie je een directory ‘lasbedrijf Eindhoven’. Daar mag je je voor dinsdag even in verdiepen, tussen al het peksmelten door. Oké?” Hij knikte. “Zeker, meneer de directeur…” De andere piraten schoten in de lach en ik zuchtte.
“Beste Gerben. We kennen elkaar nét een week, dus ik heb wat consideratie met je. Ik ben Kees, weet je nog? Als je van mij op je flikker krijgt mag je ‘meneer Jonkman’ zeggen en als ik in uniform rondloop is de aanspreektitel ‘majoor’. Maar nog één keer ‘meneer de directeur’ en ik garandeer je dat je achterwerk dusdanig pijn doet dat je een paar dagen staande eet. Want houten eetkamerstoelen zitten niet zo lekker als je met een beurse reet rondloopt. En ja, dat meen ik. Ik heb gisteren de chef ontwerpbureau van Damen al een trap onder z’n reet gegeven, vol in het zicht van hun receptie. Meneer wilde ook even lollig doen. Met een van m’n eigen teamleden heb ik geen medelijden. Goed begrepen?”

Hij knikte, lachend, maar toch een beetje timide. “Mooi. Als boetedoening mag je voor de hele meute in dit hok, na het ommetje, wat we zo meteen gaan lopen, koffie halen.” Ík verhief mijn stem een beetje. “Heren, alles opslaan; we gaan een stukje lopen.” Even later liepen we buiten. Het miezerde een beetje. Joline had haar paraplu bij zich; die deelde ze met me. De paardjes stonden in hun hok, maar kwamen naar buiten gerend toen ze ons hoorden. “Kijk… toch nog een paar levende wezens die gewoon blij zijn als ik naar ze toe kom en niet meteen om zakgeld beginnen te jengelen.” Henk keek zielig en werd vervolgens lekker op de hak genomen door de rest.
“Oh? Ben jij zo’n krent dan?”
“Tja, waar jij geboren bent, werd zakgeld nog in turf uitbetaald natuurlijk…”
Henk was een geboren Noorderling; zijn Groningse accent en de afgebeten ‘n’ waren nogal eens mikpunt van spot binnen het team. Joline en ik stonden het aan te kijken en ik porde Joline in haar zij. “Lekker hé, om nog geen kinderen te hebben?” Een nadenkende blik kwam retour, gevolg door: “Kees, er zijn momenten dat ik er over denk om jou fysiek de mogelijkheid te ontnemen kinderen te verwekken. Dit is zo’n moment.” “Mijn toestemming heb je, Joline. Meneer dreigde zo’n tien minuten geleden dat hij me een trap onder m’n gat wilde geven.” Gerben ginnegapte en Joline vroeg: “Oh? Sprak je hem toevallig aan met ‘directeur’? Ja, da’s wel een dingetje bij Kees.” Ik trok haar tegen me aan. “Jij kent mij veel te goed, echtgenote van me.” Ze glimlachte. “En zeg niet dat je daar niet blij mee bent, want dan sta je enorm te jokken, Kees Jonkman.” En in tegenstelling tot andere keren gaf ze me een zoen. Wat natuurlijk weer enig commentaar tot gevolg had.
Denise merkte op: “Hé, ik ken Kees langer dan jij, Jolien. Waarom jij wel en ik niet?” “Ik weet niet of Kees een zoentje van jou zo de moeite waard vind dat hij een maand in de berging moet slapen, Denise.” Ze giebelde. “Nee, dat wil ik ‘m niet aandoen. Sorry Kees!” “Kom maar een keer op m’n bureau, Denise. Dan doen we de deur dicht en mag je los gaan.” Ze schudde blozend haar hoofd. “Dat doen we maar niet. Dan slaap jij een maand in de berging en ik buiten. Je hebt een paar weken terug kennis gemaakt met mijn echtgenoot. Geen zin in.” Ik moest lachen. Die echtgenoot was een op en top ‘heer’ die Denise op handen droeg, dat was duidelijk. Maar wel een hele sympathieke kerel; hij had een kledingzaak in Gorinchem. Joline was er een keer binnen geweest en kwam enthousiast terug.
Ondertussen hadden de paardjes hun boterhammen binnen en genoten ze nog even van wat aaitjes. Toen draaiden we om en liepen weer terug, de betonzee in. Na nog een bak koffie gingen we weer aan het werk en ik trok me terug in m’n eigen hok. Directiemail doorspitten. Ik kreeg steeds meer bewondering voor Theo. Die kreeg dit soort ellende elke dag onder ogen…

Hé, een mail van het installatiebureau wat de installatie voor het lasbedrijf in Eindhoven zou monteren. Extra kritisch las ik wat men schreef: ‘Geachte heer Koutstaal. Naar aanleiding van de discussie over de warmtewisselaars voor de firma Bronkhorst te Eindhoven deel ik u het volgende: helaas hebben wij geen succes gehad in onze zoektocht naar drie van de door u voorgestelde warmtewisselaars. We hebben er twee kunnen overnemen van een concurrent, maar de derde is tot nader order niet leverbaar. We stellen voor om tóch zo´n Chinees exemplaar in de installatie op te nemen, óf de installatie uit te stellen totdat we een derde exemplaar hebben kunnen verwerven. Indien wij vóór a.s. vrijdag niets van u hebben vernomen, gaan wij er van uit dat u voor de eerste optie kiest. Met vriendelijke groet, B. v.d.Zee, werkvoorbereider.’ Wel allemachtig! Ik keek naar de datum en tijd van verzending: donderdag, vandaag dus, om 13:02. Dertien hele minuten geleden! En voor morgen antwoord geven of DT zou er mee akkoord gaan? Ik dacht het niet! Het installatiebedrijf rekende erop dat die installatie binnen twee weken geplaatst werd.
Ik dacht even na. Theo bellen? Nee. Wél even ruggenspraak met Klaas en Joline. Ik printte de mail uit en liep naar Klaas z’n bureau. “Kun je even meekomen, Klaas? Even wat bespreken.” “Jouw gezicht staat niet vrolijk, Kees. Ben ik niet gewend. What’s up?” We liepen Joline’s bureau binnen. “Mag ik even storen, Joline?” Ze keek op. “Oh shit, er is wat. Vertel, Kees.” In het kort vertelde ik wat er loos was en besloot met: “En ons juridische genie staat op de steiger… Wat nu?”
Joline pakte haar telefoon. “Ik bel haar even. En of ze op de steiger staat of niet, het zal me jeuken.” Even later legde ik het probleem aan Angelique voor. “Kunnen we hier iets tegen doen, An?” Het was even stil. “Ze blijven in gebreke, Kees. En de reactietermijn is onredelijk kort. Belachelijk. Ze wisten bijna 2 maanden geleden al wat jullie nodig hadden. Dus óf ze rekenden er op dat jullie akkoord zouden gaan met die Chinese warmtewisselaars, óf ze hebben zitten slapen in de tussentijd, óf beide. Bel meneer maar op en vertel maar dat ze dienen te zorgen dat ook die derde warmtewisselaar op tijd moet zijn, anders kunnen ze opdraaien voor de derving van de inkosten van dat lasbedrijf. DT heeft hier in feite weinig mee te maken; dat lasbedrijf is de opdrachtgever, het installatiebedrijf de uitvoerder. DT is in feite alleen maar ontwerper én het lasbedrijf heeft jou gevraagd een oogje in het zeil te houden. Advies: bel die werkvoorbereider maar. Als hij tegen gaat stribbelen ga je naar zijn directeur.” Ze giebelde even. “Als directeuren onder elkaar, zeg maar.”
Ik gromde. “Soms ben jij een klein, vuil kreng, mevrouw Jacobs. Als je hier was, had je nu een trap onder je charmante achterwerk gekregen. Dat heb ik iedereen beloofd die toespelingen maakt over het feit ik af en toe aan Theo’s bureau mag zitten. En morgen loop ik met jou over de steigers, dus kijk uit wat je zegt!” Ik besloot met: “Dank je voor je advies, An. Je mag weer stenen gaan sjouwen. Zorg maar dat alle stenen morgen op de steiger liggen waar ze horen. Doeiiii…”

Ik gaf Joline haar telefoon terug en pakte de mijne. “Nou, we gaan meneer van der Zee eens bellen…” Even later nam hij op. “Van der Zee, goedemiddag.” “Meneer van der Zee, Kees Jonkman van DT. Ik bel naar aanleiding van uw mail over een ontbrekende warmtewisselaar. Allereerst: de reactietermijn op uw mail is, en ik citeer onze juriste, belachelijk kort. Ten tweede: uw bedrijf gaat géén, ik herhaal: GEEN Chinese rommel in het door mij ontworpen systeem zetten. Ik heb uw bedrijf ruim twee maanden de tijd gegeven om de juiste warmtewisselaars in te kopen; normaal hebben die dingen een levertijd van een week of drie. Maar goed: u had uw zinnen gezet op het Chinese spul, en had daardoor maar… twee? weken de tijd. Uw probleem, meneer. Aanstaande maandag gaat uw bedrijf met die klus in Eindhoven beginnen en ik garandeer u dat er tijdens uw werkzaamheden constant iemand van DT op uw vingers staat te kijken. Of ikzelf, of een van mijn collega’s. Met mijn werktekeningen in de hand, laat dat duidelijk zijn! En als wij merken dat u ergens, waar dan ook, afwijkt van mijn tekeningen, heeft uw bedrijf aan schadeclaim waar u van omrolt. Heeft u dat goed begrepen?” Het was even stil.
“Meneer Jonkman, nogmaals: u denkt toch niet dat dat lasbedrijf nu nog met iemand anders in zee gaat? Ze zitten aan ons vast, anders komt die installatie nooit op tijd, dus voor de winter in hun bedrijf. Dus graag een beetje dimmen; ja, u heeft de zaak ontworpen, maar laat managements-zaken alstublieft aan de diverse directies over. Die zijn daar veel beter in.” Joline vertrok haar mond om haar lachen in te houden en ook Klaas had het moeilijk.
Droogjes antwoordde ik: “Dat is een prima voorstel wat u doet, meneer van der Zee. Momenteel ben ik waarnemend directeur van DT; onze directeur is op vakantie. Dus: kunt u mij even doorverbinden met uw directeur? Dan kunnen we even op managements-niveau van gedachten wisselen, zonder afgeleid te worden door prietpraat van de werkvloer.” Het was even stil, toen hoorde ik: “Één moment graag.” Een wachtmuziekje klonk.
Joline proestte het uit. “Ga je hem, als je hem ziet, nu ook een trap onder z’n reet geven, Kees? Daar wil ik wel bij zijn…” Ik keek boos, maar kon dat natuurlijk niet volhouden. En Klaas stond ook al te grijnzen. Even later hoorde ik dat het wachtmuziekje was opgehouden. “Met de Jong. Vertel het maar, meneer Jonkman. Ik hoor over problemen met wederom die warmtewisselaars?” Kort vertelde ik hem hoe de vork in de steel zat. En er klonk een brom aan de andere kant van de lijn. “Oké, meneer Jonkman, ik begrijp nu dat u met mij wilde spreken. Ik geef u mijn garantie dat ook die derde warmtewisselaar van het type is dat u in uw tekening hebt gezet. En dat het ding op tijd is en niet voor vertraging zorgt. Hoe ik dat regel, is mijn zaak, maar ik wil niet dat u zich daar zorgen over hoeft te maken. Ik ken Theo; die wil ik niet teleurstellen.”
Ik zuchtte opgelucht. “Dat is fijn om te horen, meneer de Jong.” “Dan neem ik aan dat we elkaar aanstaande maandag zien? Ik begreep dat er iemand van DT steeds op het werk aanwezig is.” “Klopt meneer. En de eerste ben ik.” “Gezien de voorgeschiedenis begrijp ik dat, meneer Jonkman. Ik ga de verbinding verbreken; ik heb hier wat werk te doen. Ondanks alles: nog een fijne middag en tot maandag.” Hij hing op en ik wiste denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd.

“Zo, ook weer opgelost. Nog een paar van dit soort geintjes en ik ben in drie weken tijd twee jaar ouder geworden…” “Dat kan niet, schatje. Ik heb het bejaardentehuis gereserveerd in het jaar dat je 80 wordt. Op je 78ste is er nog geen plaats voor ons.” Joline lachte lief en Klaas proestte het uit. “Ik ga maar weer naar m’n eigen club, geloof ik…” “Klaas, dank je wel, dat je even mee wilde denken.” Hij haalde z’n schouders op. “We moesten jullie toch steunen met z’n allen? Nou, dan doen we dat. Ik had natuurlijk liever een bedankje van Joline gehad, maar ja…” Die zat er niet mee. “Dank je wel Klaas, dat je even mee wilde denken.” Ze lachte. “Is dat wat je bedoelde?” Klaas werd wat rood. “Niet helemaal, maar ik doe het er maar mee, Jolien. Kom Kees, aan het werk. Die managements-uren zijn al zo duur… Zonde als die verpest worden met prietpraat van de werkvloer!” Een spottend lachje van Joline achtervolgde ons in de gang. Ik zuchtte. Die uitspraak tegen van der Zee zou me nog lang achtervolgen, dat wist ik nu al...
Voor hij zijn kantoor in ging, gaf ik Klaas een dreun op zijn schouder. “”Dank je wel, Klaas.” “My pleasure, Kees. En als het nodig is, wil ik ook wel een dagje in Eindhoven die installateurs op de vingers kijken, hoor.” “Zal ik onthouden.”

Weer terug naar m’n bureau. Volgende mails… Zucht. Ik zwoer plechtig dat ik nooit zou solliciteren naar een functie op managements-niveau. Laat Kees maar lekker tekenen en met veiligheidsschoenen aan op een booreiland staan. Of in een machinekamer van een coaster, of een ander vies plekje waar het naar olie en vet stinkt. Maar niet achter een bureau dit soort ellende wegkoppen… Een aantal commerciële mails kon ik naar de dames Bongers doorschuiven, een paar naar Joline en eentje naar Miranda. Zo. Het postvak ‘in’ bevatte geen niet-gelezen mails meer. Terug naar de techniek, Kees! Ik stond op en natuurlijk pingelde op dat moment Outlook weer. Verd… Mijn eigen mail ditmaal.
Ministerie van Buitenlandse zaken. Die voormalig luitenant van het Korps Commandotroepen, regiodirecteur Europa of zo.

‘Geachte majoor Jonkman. Ik kan u mededelen dat zowel Den Haag als Brussel akkoord gaat met uw globale ontwerp. Dit is ook doorgegeven aan de gemeente Travnik en aan EUFOR. Nu is het aan Travnik of ze met ons in zee willen.
Maar stel dat zij positief antwoorden, zagen wij graag dat u en uw collega van Laar als ogen en oren van de EU optreden tijdens diverse fases van de bouw.
Kunt u mij daarover a.s.a.p. bellen? Telefoonnummer staat in mijn handtekening. Alvast dank. Bas van Leeuwen.’

Oké… Ik belde het 06-nummer onderin de mail. “Van Leeuwen”, klonk het kortaf. “Meneer van Leeuwen, Kees Jonkman hier. Ik moest u bellen.”
“Verdorie, u bent snel, majoor.”
Ik grijnsde. “Tja, als een luitenant van het KCT me vraagt om asap te bellen… Ooit heb ik een sergeant van het KCT drie seconden laten wachten; de man was ‘not amused’ en liet dat nogal duidelijk aan de toen nog korporaal Jonkman weten.”
Er klonk een lachje. “Blij te horen dat de letters KCT nog steeds indruk maken, majoor.”
"Ehh… meneer van Leeuwen: ik heet Kees. En ja, ik ben reserve-majoor maar pas sinds een paar weken. Ik ben als sergeant de dienst uitgegaan, tien jaar geleden. En recent vroeg men Fred van Laar en mij om weer terug te komen, maar als reservist. Aan de aanspreektitel ‘majoor’ ben ik nog niet helemaal gewend.”
“Roger. En ik weet ondertussen het een en ander van Fred van Laar en van jou, Kees. En ik zeg het niet snel, maar wat ik hoorde was nogal indrukwekkend. Van jullie beiden. En mijn voornaam is Bas. Maar ter zake: Brussel wil jullie naar voren schuiven, áls Travnik zich in dit plan kan vinden. Dat zal niet op stel en sprong gebeuren, want daar zijn nogal wat politieke hobbels te nemen, zoals je gemerkt hebt. Maar goed, stel dát: dan gaat er een offerte uit naar een drietal bedrijven in Nederland. Onder andere eentje naar Gorinchem. En die offertes worden door een onafhankelijk bureau uit Brussel beoordeeld.”
“Wacht even, Bas. Dat bedrijf in Gorinchem… Ik neem aan dat dat de firma is waar ik werk.”
“Dat klopt. Hoezo?” “Dan moet dat onafhankelijke bureau wél de informatie krijgen dat Fred en ik daar werken, Bas. Anders krijgt mijn directeur gelazer. Iets met voorkennis en zo. Dat wil ik koste wat het kost voorkomen.”
Er klonk een instemmende hum. “Snap ik, Kees en die info gaat mee. Maar hou er rekening mee dat je over niet al te lange tijd hard aan de bak moet om je globale ontwerpen uit te werken. En dat je daarna, als jouw firma de opdracht krijgt, ook een aantal keren naar Bosnië moet. En je buddy Fred ook. Dat zullen perioden van een week of twee zijn, maar wel de cruciale perioden van de aanleg en de bouw. Zie jij dat zitten? En je directeur?”
Ik gniffelde kort. “Je vergeet iemand die nog belangrijker is, Bas. Mijn echtgenote. Maar die staat positief in de wedstrijd; zij vermoedde eerder dan ik dat er een verkenning zou volgen. En haar reactie was: ‘Geen betere lui dan jullie, Kees. Niet alleen een paar prima ingenieurs, maar ook lui die de loop van een Colt kunnen onderscheiden van de kolf en als het nodig is hard van zich af kunnen bijten.’ En mijn directeur heb ik ook al een beetje voorbereid. Bovendien kan ik wel een potje bij hem breken; hij is nu voor het eerst in lange tijd vier weken met vakantie; ik vervang hem. Nou ja… Met een aantal collega’s, maar ik ben kop van Jut als er iets fout gaat.”
Even was het stil. “Goed om te horen, Kees. Wees zuinig op je echtgenote, want zo zijn er niet veel. En jij bent hard op weg naar een topfunctie. Nét dertig en dan de dagelijkse leiding over een uiterst goed lopend ingenieursbureau.”
“Hoho, Bas… Ik val vier weekjes in. En dat doen we samen. Met Fred, met mijn echtgenote die de leiding heeft over ons backoffice en een paar collega’s. Ik ben de techneut, mijn echtgenote en haar mensen zijn het commerciële brein achter DT. Véél belangrijker. En ik heb net een half uurtje ‘directiemails’ zitten doorploegen en mezelf bezworen dat ik never nooit in een managements-functie wakker wil worden. Dan nog liever met m’n gevechtslaarzen in de sneeuw op de Vlasic.”
Hij lachte nu voluit. “Goed om te horen! Maar ik ga ophangen; licht iedereen in die er direct mee te maken heeft: jouw echtgenote, directie en uiteraard Fred. En die overste… Ehh Martin, toch?”
“Dat is correct.”
“Goed. Binnenkort hoor je meer. Ik schat over een week of twee. Enne… over die lui die de loop van een Colt niet van de kolf kunnen onderscheiden: volgens mij hoort jouw echtgenote daar niet bij, toch? Eén schot, exact tussen de ogen?”
Mijn mond viel open.
“Wel verdomme... Hoe…”
“Ik vang links en rechts wel eens wat op, Kees. Zien zonder gezien te worden kan tegenwoordig ook digitaal, wist je dat? Tot ziens Kees.”

Ik staarde naar mijn telefoon. Meneer van Leeuwen had wel grondig speurwerk verricht. Of laten doen… Ik liep naar Fred. “Hé makker, kun je Adri en Ingrid even van elkaar laten genieten zonder dat jij met je 110-en-een-beetje kilo’s voor chaperonne speelt? Even iets bespreken, samen met Jolien.” Ingrid keek me ondeugend aan. “Doe maar rustig aan, Kees. Hebben wij er ook lol van.” Ze trok Adri naar zich toe en gaf hem een knuffel. “Zorg maar dat meneer hier zo meteen het werk af heeft wat ik hem heb opgedragen, tutje. Als ik merk dat jullie alleen maar hebben zitten flikflooien, zwaait er wat!”
Ingrid knipoogde. “Ik zal zien wat ik voor je doen kan, Fred.” Denise keek over haar beeldscherm. “Ik hou ze wel in de gaten. Een glas koud water doet wonderen.” Ik nam Fred bij de arm. “Kom, laat je protegés maar met rust. Mee jij.” In Joline’s bureau legde ik een en ander uit. Joline haalde haar schouders op. “Dat vermoedde ik al lang, Kees. Niks nieuws. Wanneer?” “Weet ik niet, schat. Voorlopig nog niet, denk ik; Travnik moet toehappen.” “En dat kan nog wel een tijdje duren, gezien de verdeeldheid daar”, bromde Fred. Joline keek ons beurtelings aan. “Hoe denken jullie er zelf over?” Ik keek naar Fred en zag in zijn ogen hetzelfde als ik voelde. Fred antwoordde. “We hebben er wel zin in, Jolien. Iets moois maken waar een boel mensen plezier van hebben.” Ik knikte. “Beter kan ik het niet verwoorden, maat.”
Joline glimlachte. “Dat dacht ik al te zien. Mijn instemming heb je, Kees. Hoe Wilma er over denkt…” “Wilma zei, toen ik terugkwam uit Bosnië: ‘Volgens mij sta jij al in de startblokken, ventje. En dat is prima. Jolien en ik redden ons wel in de tussentijd. Lekker een paar keer samen shoppen en zo…’ En ze lachte er gemeen bij.” Fred keek verongelijkt en we lachten. “Nou, er uit, jullie twee! Aan het werk, en wel héél rap!”
“Jawel mevrouw. Mag ik nog even een zoentje stelen van de mooiste dame van dit pand?” Ik boog me over haar bureau heen. “Dank je wel, schat.” Twee lieve ogen keken retour. Eenmaal weer in de groepsruimte zag ik dat Gerben zich al aan het verdiepen was in de installatie van lasbedrijf Bronckhorst. “Mooi systeem, Kees. Alleen zou ik hier een klep met een temperatuursensor in die luchtleiding zetten…” Hij wees op de tekening en even later waren we in een uiterst technische discussie verwikkeld. Ik haalde Miranda erbij, die het uiteindelijk met Gerben eens was. “Het ging hen toch om besparing, Kees? Nou deze klep, mits hij goed ingeregeld wordt, bespaart ze nog eens 2 procent extra. Doen! Bel je vriend van dat installatiebedrijf maar op en zeg hem maar dat hij deze klep erbij moet bestellen. Kan bij de Technische Unie, compleet met sensor en regeling. Ze hebben die dingen op voorraad voor de diverse diameters leiding. Geen punt.”
Ik knikte, noteerde de gegevens van het ding en liep naar m’n hok. Een mail naar het installatiebedrijf, met een link er in naar de website van de Technische Unie. Konden ze het ding zó bestellen. En verder met het werk… Om half vijf sloot ik de computer af en liep naar Joline. “Ga je mee, schoonheid? Weliswaar hoef ik niet naar Greet, maar vanavond wordt er wél geblazen. En gezongen. Hendrik en Wendy komen ook.”
Haar gezicht lichtte op. “Mooi. Zoals dat meisje zingt…” “Vind ik ook, schat. Een hele eer om met Hendrik en haar mooie muziek te maken. Kom, we gaan de zusjes ophalen.” In het Backoffice trokken Margot en Charlotte net hun jassen aan. “Gaan jullie mee, dames? Helaas voor jullie niet naar de pasta in Rhenen, maar naar een potje ‘gewone’ aardappelen met bloemkool en een bal gehakt in Veldhoven.”
“Da’s wel heel erg afzien, Kees”, was het commentaar van Charlotte. “Ja. Ik heb medelijden met jullie. En daarna mee naar de kerk in Eindhoven.” Ze pakten hun weekendtassen, we namen afscheid van Denise, Adri en Ingrid en liepen richting auto. “En morgen rijden jullie met de Mini naar DT, meiden! Dan staan Kees, Fred en ik op de steigers bij Angelique en Henry.”
Even was het stil achterin. “Vraag dan meteen aan An en Henry wanneer wij welkom zijn. An heeft voor ons ook een heleboel gedaan. En Henry is gewoon een fijne vent.”
Joline draaide zich wat om. “Ik zal het vragen. Maar ik denk niet dat jullie op de steiger moeten gaan staan, meiden. Wellicht als het buitenwerk af is, dat jullie binnen kunnen helpen met het sauzen van de muren of zo.” Ik zag haar een beetje gemeen lachen. “Of het opruimen van de troep van de bouwvakkers, natuurlijk. Stofzuigen, stoffen dweilen… En koken of koffie zetten…Au!”
Margot had aan haar vlecht getrokken. “Iemand zegt regelmatig tegen ons dat we ons leven niet achter het aanrecht moeten verpesten. En uitgerekend diezelfde persoon…” Charlotte’s stem klonk vinnig. “We vragen het morgen wel aan die twee, dames. En by the way: hoe was het Rhenen?” Gelach klonk achter in de auto en Margot antwoordde: “Super-gezellig! Als jullie er bij zijn wordt er heel veel gegeind, maar nu, met die twee alleen… Heerlijke mensen, allebei. En Wilma is écht een schat. We vonden haar, toen we elkaar net leerden kennen, soms wat afstandelijk. Zakelijk, soms zelfs wat wantrouwend. Maar nu… Ze kent sinds gisteravond ons hele levensverhaal. En toen we even zaten te sniffen ging ze tussen ons in zitten, sloeg haar armen om ons heen en heeft ons allebei een hele lieve zoen gegeven.
En ze zei: ‘Lieverds, er zijn nu een heleboel mensen die om jullie geven. Jullie hoeven nooit meer bang te zijn: Kees, Joline en wij waken over jullie. De broers, zussen en de ouders van Joline en Kees. Jullie octet. En de collega’s bij DT. Want ik hoor van Fredje dat ze in Gorinchem ook heel blij met jullie zijn…’ En Fred bromde toen: ‘Als er iemand het waagt om jullie nog een keer verdriet te doen, heeft hij of zij een enorm probleem, schatten.’ Ja, dat zei hij. ‘schatten’. We hebben hen allebei een hele dikke knuffel gegeven, voordat we gingen slapen.”
Ik dacht tijdens het rijden na. Ik had Fred nog nooit het woord ‘schatten’ horen gebruiken. ‘Tutjes’ kwam er het dichtste bij. Dat betekende dat die grote schurk bijzonder onder de indruk was… Mooi! In Veldhoven begon Joline met koken. “Jij nog even spelen, Kees… Nee, wacht, bel eerst even met Greet!” Ik gaf haar een luchtkusje. “Prima idee, meid.” Ik pakte m’n telefoon.
“Hoi Kees!” Ze klonk opgewekt. Gelukkig.
“Hé Greet. Ik bel even om te vragen hoe het met Anita is.”
“Nu weer goed, Kees. Ze had inderdaad appendicitus. Blinde darm stond op knappen. Is met veel blauw-blauw naar het ziekenhuis gebracht; een uur later lag ze op de operatietafel. Ik ben net thuis van het bezoekuur: ze was nog redelijk duf van de narcose, maar lag ten minste niet meer te gillen van de pijn.”
Ik knikte. “Da’s goed om te horen, Greet. En nu?”
“Ze moet nog een paar dagen blijven; waarschijnlijk kan ze maandag naar huis. Dan een weekje aansterken en dan is ze weer fris en fruitig.”
Ik stak naar Joline, die vragend keek, m’n duim op. “Mooi, dame. En dan ga jij je liefje natuurlijk grondig verwennen?”
Ik hoorde een giechel. “Je brengt me op ideeën, Kees. Maar ik zal je de details besparen hoe ik dat ga doen, oké?”
Ik grinnikte. “Ik denk soms ook in plaatjes, Greet. Maar jij zal ook wel redelijk afgedraaid zijn, denk ik?”
Een zucht klonk. “Nou, inderdaad. Twee nachten slecht slapen en je zorgen maken… Ik stond op het punt om lekker naar bed te gaan, en toen moest een van mijn leerlingen zo nodig bellen.”
“Ja, heel irritant natuurlijk. Lekker gaan pitten, Greet. Anita is in goede handen.”
“Ja, da’s fijn om te weten. Dank voor je belletje, Kees. En wat ga jij nu doen, op je onverwachte vrije avond?”
“Ik ga straks lekker naar de kerk, wachtmeester. Samen met Jolien, Margot en Charlotte. En een beetje keet maken met Hendrik en Wendy.”
Ze was even stil. “Tóch spelen, Kees?”
“Ja. Want anders krijg ik de eerstvolgende keer op m’n donder dat ik weer heb lopen freewheelen. Geen zin in. En samen met Hendrik en Wendy kan ik ook prima studeren. Die twee hebben ook een prima gehoor.”
“Zeker weten. Met name Wendy. Geniet ervan, Kees.”
“Zeker weten Greet. En nu tussen de klamme lappen jij!”
Ze grinnikte. “Waar heb ik die vaker gehoord… Tot uw orders, majoor!”
Ze verbrak de verbinding.

Ik gaf een korte samenvatting van haar verhaal aan Joline en de zussen. “Arme meid… “ Margot keek meelevend. “Ik weet hoe het voelt. Op m’n veertiende ook een ontstoken blindedarm gehad. Ook geopereerd. En het eerste waar ik me van bewust werd toen ik wakker werd uit de narcose: geen pijn meer! Heerlijk!” Een half uur daarna was het eten gereed en zaten we lekker te smikkelen. Daarna nog even blazen, tot het tijd werd om te vertrekken. “Kom dames. We kunnen de koster niet zo lang laten wachten.”
In de hal van de kerk zaten Hendrik en Wendy al te wachten. “Kijk, daar is onze leerling”, giechelde Wendy. “Eens kijken of hij z’n huiswerk ditmaal wél gedaan heeft…”
Ik keek haar aan. “Hendrik had wat van Greet gehoord, Kees. Dat ze je uitgefoeterd had.” Ik keek dreigend terug. “Pas jij een beetje op, vriendinnetje van de neef van mijn bugel-docente? Anders zal ik je eens confronteren met Kees de fitnessbeul…” Hendrik stond op. “Naar het orgel jullie! En aan het werk. Vandaag ben ik docent en ik kan behoorlijk streng zijn, denk er aan!”
“Misschien vindt Wendy dat wel prettig, Hendrik…” Joline lachte liefjes, hij kreeg een rooie kop en werd vervolgens uitgelachen. “Kóm!” Op het orgelbalkon vroeg hij wat Greet me als huiswerk had opgegeven. Ik schudde mijn hoofd.
“Geen huiswerk vandaag, Hendrik. Gewoon lekker ontspannen spelen en zingen. Anders leg jij andere accenten dan Greet en moet ik het volgende week bezuren omdat het niet naar de zin is van mevrouw jouw tante. Gewoon lekker wat stukken van Clarke of Händel doornemen. En sowieso ‘Rompe Sprezza’. Dat is heerlijk om te spelen.”
Wendy knikte. “Mee eens, Kees. Maar niet om mee te beginnen; ik moet me een beetje warm zingen. Begin maar met ‘And He shall feed his flock’ uit de Messiah. Een prima stuk om je stem rustig warm te maken.” Hendrik schudde zijn hoofd. “Nee, Wen. Wat dacht je ervan om de vrouwelijke solo’s uit de Messiah in volgorde te zingen? Dat beviel me een paar weken prima. En Kees redt zich wel met die bugel.”
Ik trok een wenkbrauw op. “En hoe had meneer gedacht dat Kees zich zou redden? Er is bij die solo’s niet direct een geschikte stem voor de bugel…” “Je speelt gewoon met Wendy mee, Kees. En bij een uitglijer beginnen we van voren af aan. ‘Niet goed is opnieuw’ en zo.” Hij keek me aan. “Lukt dat?”
Ik haalde m’n schouders op. “We gaan het zien, Hendrik. Wil je dat, Wendy? Ik ken de stukken wel, maar op de bugel nog nooit gespeeld. Het zou zo maar eens een zootje kunnen worden.” “Proberen, Kees. Anders weet je het niet.” We startten met ‘Behold, a virgin shall conceive’.
Behoorlijk laag voor Wendy, maar prima om even haar stem soepel te maken. Meteen achteraan kwam ‘O Thou that tellest good tidings to Zion’. Ook laag, maar lekker uptempo. Wendy kon gedurende het stuk haar stem langzaam maar zeker meer volume geven en ik kon lekker volgen met de bugel. Een paar ander stukken volgden, tot Hendrik zei: “Zo. Even stoppen hoor. Ik ben redelijk kapot. Achter elkaar die stukken spelen…”
Plagend zei Wendy: “Jij had toch zo’n windmachine die het zware werk deed, Hendrik Zwart? Kees en ik moeten het met onze longen doen. Da’s pas afzien!” We liepen omlaag. Joline en zussen zaten op de banken. “Dat klonk best goed, dame en heren!” Nog even en jullie kunnen de complete Messiah uitvoeren met z’n drieën.”
“Daar missen we nog een alt, een bariton en een bas voor, Charlotte”, zei Wendy. “Die alt kan ik deels invullen, maar een bariton of bas? Ik denk dat mijn vriendje hier het niet zo op prijs gaat stellen als ik me laat ombouwen.” Ze giechelde en Hendrik greep haar in haar nek. “Dat laat je maar mooi uit je hoofd, lekker ding van me. Kom, thee.”

We dronken beneden wat, waarbij ook de beheerder even aanschoof. Die vroeg zich af waar Greet was en we brachten hem op de hoogte. Zijn gezicht betrok. “Dat is rot voor Anita…” Joline knikte. “Ja, maar het goeie nieuws is dat ze vandaag al geopereerd is en volgens Greet voelt ze zich nu een stuk beter.” We kletsten nog even, toen maakten we weer muziek. We sloten af met ‘Rompe Sprezza’ van Scarlatti. Heerlijk om te spelen en naar Wendy’s stem te luisteren. Dat vonden de zussen ook; in de auto zei Lot tegen haar zus: “Als ik toch eens zo’n stem had…”
Margot antwoordde: “Jij kunt anders best aardig zingen, zus. Er is niks mis met jouw stem. Maar vergeet niet: Wendy heeft ondertussen een aantal jaren privéles gehad en zit nu op het conservatorium. Daar leer je wel zingen, denk ik.” “Vraag maar eens aan Greet of ze ook zangles geeft”, vulde ik aan. Een langgerekt “Hmmm…” klonk vanaf de achterbank. Eenmaal thuis dronken we nog een beker warme melk en toen zochten we de slaapkamers op. “Morgen weer een drukke dag bij DT, dames. En daarna: dansles!”
Joline lachte veelbelovend en ik vroeg: “Lot… Gaat Ben mee naar dansles?” Ze keek twijfelend. “Heb ik hem nog niet gevraagd. Ik app ‘m wel.” “Niet al teveel hartjes appen, zusje. Die dingen kosten een vermogen aan bytes…” Ik zag nog net een stomp, toen ze hun kamer in liepen...

Toen ik de deur van de slaapkamer dicht deed, trok Joline nét haar blouse uit. En ik kon er niks aan doen: op dat moment wílde ik haar. “Kom hier, mooie vrouw. Ik wil je!” Ze begon te sputteren, maar ik trok me er niets van aan: ik duwde haar achterover op bed en trok haar tegen me aan. “Kéés! Wat doe je, gék?” Ik kuste haar mond dicht en toen ik losliet hoorde Joline: “Ik wil je, zei ik. Nú!” Ze begon tegen te spartelen, maar ik trok me er weinig van aan. Ik draaide haar op haar buik en trok haar benen uit elkaar. “Ik wil je lekkere benen zien. Helemaal. En je betasten. Tussen die lekkere geile benen van je. En je borsten… Lekker in je tepels knijpen tot ze keihard zijn…”
Ze probeerde haar benen te sluiten, maar dat liet ik niet toe: mijn voeten haakten tussen haar onderbenen. Ze spartelde nog steeds tegen, probeerde me te slaan, maar dat lukte niet: ze kon haar armen niet zover naar achteren krijgen. Ik pakte haar polsen en hield haar armen met één hand bedwang. En met de andere hand gleed ik over haar benen, onder haar rokje. “Ik wil je geile kutje voelen, meisje! Lekker in je slipje voelen, tot je je helemaal aan me overgeeft…”
Ze worstelde om los te komen en ik gaf een pets op haar billen. “Stop daarmee! Je maakt het jezelf alleen maar moeilijker en het helpt je niks!” Even was het stil, toen hoorde ik haar meisjes-stemmetje: “Meneer, dit mag niet! Ik wil niet dat u in m’n slipje komt!” Weer een pets op haar billen. “Moet ik je dan vastbinden, meisje?” Een kreuntje volgde en toen weer een tik op haar billen. “Geef antwoord!” Even was het stil. “Ja meneer…” “Je begint het al te leren, geloof ik. Liggen blijven; als je probeert te vluchten, staat je wat te wachten!” Ik kroop van haar af en opende haar pantylade. Griste een aantal panty’s er uit en liep naar het bed. Zwijgend knoopte ik twee panty’s om haar enkels en maakte die vast aan de bedrand onderaan. Wijdbeens lag ze nu op haar buik op bed. Toen haar polsen: die werden vastgemaakt aan de bovenste bedrand. “Zo. En nu ben je helemaal van mij. En ik ga je overal betasten. Je geile tietjes, je lekkere billen, je mooie benen… En als ik me niet meer kan beheersen, ga ik in je komen. Je lekkere kut neuken.”
Ze kreunde weer. “Meneer…” Een pets op haar billen. “Stil! Je praat alleen maar als ik je iets vraag!” Mijn handen gleden over haar bovenbenen, onder haar rokje. “Je hebt een lekker sexy rokje aan. Daar heb ik vandaag een paar keer naar gekeken. En naar je geile benen… En dat wist je, want je trok dat rokje ‘toevallig’ een paar keer op toen ik keek hé?”
“Ja meneer…” “Waarom?” “Omdat ik weet dat u dat wel leuk vind, meneer.” “Ik vind dat niet ‘leuk’, meisje. Ik word er vreselijk geil van als je dat doet. Maar als er anderen bij zijn, kan dat niet, dus moet ik me beheersen. Hier niet. Maar omdat je me pestte, krijg je nu straf. Tien tikken op die geile billen van je!”
Ze hijgde. “Nee, meneer! Dat niet!” “Boeit me niet, meisje. Je bent nu te laat. Tien tikken en je telt mee. Net als de vorige keer, na die natte wandeling.” Meteen sloeg ik. Eén tik op haar ene bil, meteen een volgende op de andere. Joline schokte. “Eén… Twee” “Goed zo. En nu met je rokje omhoog, dan voel je ze beter.” Weer twee tikken. “Drie.” “Vier.” Ze hijgde nu. Ik voelde tussen haar benen. “Zo meisje, word jij een beetje vochtig? Wat ondeugend…”
Een kneep in een tepel, wat een gilletje tot gevolg had. “En je tepels zijn ook al keihard… Geil meisje!” Ik maakte de panty om haar enkels wat losser. “Ga maar op je knieën zitten. Maar je benen nog steeds uit elkaar en je hoofd omlaag!” Ik ging achter haar zitten en betastte haar tepels. Goed voelbaar door haar dunne BHtje. Een beetje knijpen, trekken… Joline kreunde zachtjes en wiebelde met haar billen.
Plotseling kneep ik harder: beide tepels tussen vinger en duimnagel in. Ze schokte. “Ahhh…” “Volgens mij geniet je daar wel van, meisje?” Een zacht kreuntje volgde. “Ik ga je, als je er nat genoeg voor bent, lekker neuken, meisje. Mijn harde pik langzaam steeds dieper in je natte kutje. Wat vind je daarvan?”
“Ik ben… nu al… kletsnat, meneer… Neuk me! Ik ben helemaal van u, meneer! U mag alles doen wat u wil… Het is zó lekker!” Ik betastte haar tussen haar benen; haar slipje en panty waren doorweekt! “Je bent een heel geil sletje, Jolientje…” Ze kreunde: “Jaaaa…. Ik wil u in me voelen! Lekker klaarkomen met de pik van een knappe man diep in me! Naai uw geile teefje!” Ik maakte de panty om haar enkels helemaal los en trok haar panty en haar slipje uit. Haar geil droop langs haar bovenbenen, haar poesje stond een beetje open.
“Ik ga je neuken, geil ding!” In één keer stootte ik in haar en een lage kreun volgde. “Zo lekker… hard en heet… Naai me!” Ik pakte haar heupen en trok haar in één keer naar me toe. Ik zat helemaal in haar! Joline schokte en kwam meteen klaar! Ze verraste me: ik voelde haar spiertjes aanspannen en ze schokte hevig. “Ik kóm! Ik kóóómmm… Zo lekker! Naai je sletje, lekker diep in me, lekker hard… En spuit in me! Spuit in je geile meisje, Kees! Ik ben helemaal…ahhhhh….”
Ze duwde haar billen tegen me aan en ik kwam dieper dan ik ooit bij haar geweest was. Ze kreunde en gromde nu onophoudelijk en werd kliedernat. “Geile Joline… Je bent heerlijk… Ik ga je helemaal volspuiten…” “Jaahhhh… Lekker… sperma…. In mijn natte kutje… Toe dan!”
Ze kneep weer en ik voelde haar poesje verstrakken. Ik kon niet anders: ik kwam klaar! Diep in haar kwam ik tot een uitbarsting en ik hield haar nog steeds dicht tegen me aan. En elke keer als ik spoot, schokte Joline. Toen ik eindelijk een beetje kon ontspannen keek ik op. Joline lag nog steeds op haar knieën, haar armen gespreid en vastgebonden, haar gezicht in het kussen… Ik gleed uit haar en maakte haar los. Langzaam draaide ze zich om en ik keek in een vermoeid gezicht met stralende ogen. “Kees… Lieverd…” Ze omhelsde me en kuste me hevig. “Wat was dit heerlijk! Je was streng, maar oh, wat lekker…”

“Sorry schat. Ik zag je en wilde maar één ding. Jou helemaal hebben.” Ze lachte zachtjes. “Dat is gelukt, lieverd. Weliswaar een nachtje later dan we gepland hadden, maar het was er niet minder lekker door. Ik heb genoten, Kees. Eén bal geilheid. En ik wilde maar één ding: jouw harde pik en jouw sperma diep ik me. En ik wist dat ik maar één kik hoefde te geven en je zou me losmaken. Heerlijk.” Weer gleden haar armen om me heen. “Dank je wel, Kees.” Ik kuste haar langdurig. “En jij ook dank je wel, Joline. Omdat je me niet van je afmepte.”
Ze giechelde. “Wie weet, Kees… Een volgende keer denk jij de onschuldige Jolientje weer te veroveren, dan blijkt dat je met de ervaren mevrouw Jonkman in bed te belanden. Die jou eens wat lesjes gaat leren… Verrassing!” We lachten samen. “Kom, geile vent. Volgens mij moeten we dit bed verschonen, want we hadden niks geanticipeerd. En daarna even douchen. We zijn beiden niet meer zo fris, geloof ik.”

Kortom: een half uur later lagen we weer op bed. Giechelend pakte Joline een panty van een van de bedspijlen. “Zal ik die maar opbergen? Anders komt morgen de mama van Jolientje hier schoonmaken, vindt die panty hier vastgebonden, een slipje en een panty in de wasmand, onderlaken met nogal wat vlekken… Dan heb jij een probleem, Kees! En een pijnlijk oor!” Ik snoof.
“Alleen ik? It takes two to tango, schatje. En die moeder van Jolientje? Ach, die laat ik weer eens op haar achterwerk stuiteren. Is daarna zo mak als een lammetje.” Ze keek me onderzoekend aan. “Ik heb zo m’n twijfels, echtgenoot! Als jij Jolientje kwaad doet, is mijn mama bijzonder onaangenaam in de omgang, dat weet ik zeker! Reden genoeg om heel lief te zijn voor je echtgenote!”
Ik haalde m’n schouders op. “Ik weet een veel betere reden. Mijn echtgenote is een heerlijk geil beest in bed.” Joline schoot in de lach. “Dat is waar. Maar dit geile beest is een beetje moe en gaat lekker slapen. Morgen nog een dag directie uithangen en dan weer dansles… Ohhh!”
Ze sloeg haar hand voor haar mond. “Niks directie! Morgen staan we op de steiger bij An en Henry! Helemaal vergeten!” Ik gniffelde. “Ik niet hoor. Ik had al wat kleren voor je klaargelegd. Kort rokje, transparant bloesje, leuke panty, geen slipje en naaldhakken. Als jij zó op de steiger staat, heeft heel Waardenburg genoeg stof om het hele weekend over te praten…”
Ik kreeg een stomp. “Vieze, oversexte vent! Slapen jij! En neem die beer ook mee naar dromeland.” “Daar was ik al, Jolientje. Totdat Kees binnenkwam…”
Guitig klonk in het donker: “En wáár kwam hij exact binnen, Balou?” De beer zweeg. Waarschijnlijk met blosjes op zijn bere-wangen…