Een week voordat de colleges zouden beginnen ben ik ingetrokken in een studentenkamer niet groot, maar ik zou er toch alleen maar slapen en werken als de bibliotheek of universiteit gesloten waren. Helaas of misschien wel gelukkig zag ik de leegte van mijn bankrekening snel dichterbij komen. Ik ging op zoek naar werk via een uitzendbureau. Ze vonden een leuke betrekking voor me als gezelschapsheer voor een oudere man. Ik dacht een beetje wandelen, een kaartje leggen, misschien schaken, maar dat hij mijn leven compleet zou veranderen had ik nooit gedacht.

Het waaide die zaterdag toen ik op mijn fiets naar een adres ging net buiten Amsterdam. Toen ik aankwam bij het imposante hek die de maatschappij scheidde van een wonderlijke opzichzelfstaande wereld. Ik stapte af en liep op het hek af naar de bel, maar voor ik mijn hand nog van het stuur kon halen zwaaide de poort langzaam en piepend open. Ik zag dit als een uitnodiging om de oprijlaan geplaveid met grintsteentjes op te lopen. Halverwege kruiste ik een oudere, goed uitziende man. achter me zei hij plots. ´Zo dus jij bent de volgende… mooi hoor´. Ik wilde nog vragen wat hij daarmee bedoelde, maar toen was hij de hoek al om. Ik vervolgde mijn weg over het stenen paadje naar de voordeur.

Bij een bosje naast de trapjes die naar de grote voordeur lijden, plaatste ik mijn fiets. Gespannen liep ik naar de voordeur, de deur ging open en ik zag een slanke oudere heer mij van top tot teen bekijken. Ik schrok een beetje, struikelde half en stootte een plantje om. Ik pakte het snel op en plaatste het weer zo goed mogelijk terug. ́Sorry, is dit het huis van meneer Goudmonth?´ Hij maakte plaats zodat ik door kon lopen, maar zei niks, hij staarde alleen maar. Ik kreeg er een raar tintelend gevoel van in mijn buik.

Hij sloot de deur. Ik voelde het iets in mij los komen. Het voelde alsof iemand me aan het kietelen was en ik het net kon uithouden. ´Zou je je schoenen uit willen trekken.´ Hij bracht het meer als een mededeling dan als een vraag dus ik gehoorzaamde. Ik mocht ze in de gangkast plaatsen bij de anderen. Toen mijn blote voeten de tegels raakte, werd de warmte in mijn lichaam verkoeld. Ik vond het raar genoeg vrij aangenaam. Hij liep de deur naar de woonkamer door. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik greep met mijn handen de banden die mijn rugzak op mijn schouders droeg. ´Kom je nog?´ weer die rare manier van uitspreken. Ik liep langzaam naar binnen het kleurrijke ouderwetse tapijt waar een groot gedeelte van de woonkamervloer mee bedekt was. Kriebelde lekker onder mijn voeten.

Hij wees naar een oud uitziende leunstoel. Ik ging ervoor staan terwijl hij wat documenten pakte. Ik deed mijn rugzak af en bracht mijn bips langzaam naar de leren bekleding van de stoel. Alleen zat ik te veel naar voren waardoor ik eraf gleed. Ik zat nu voor de stoel met mijn kont op de vloer. Wat moet ik doen? Ik wist het niet goed, dus ik bleef maar zitten. Hij scheen er geen aandacht aan te besteden. Hij sloeg zijn benen over elkaar en zette zijn bril op. Hij keek op mij neer. Kon ik nu een vlaag van verrassing in zijn ogen bespeuren?

Hij ging gemakkelijker zitten. ´Dus jij wilt graag hier komen werken?´ Hij keek me zo doordringend aan. ´Ja…. Jaaa.´ zie ik hevig knikkend. Ik werd een beetje zenuwachtig. Ik ritste mijn rugzak open en pakte een mapje eruit dat ik aan hem gaf. ´Ik heb thuis in Limburg hier en daar opgepast op kinderen..´. Hij keek op van mijn documenten. Is hij nu beledigd? dus ik ging snel verder. ´maar heb ook in bejaardenhuizen gewerkt en boodschappen gedaan voor ouderen. Soms zelfs schoongemaakt.´ Hij maakte goedkeurende geluiden. ´Ik heb een paar referenties meegenomen die zitten achterlangs.´ Ik wist niet zo goed wat ik nog verder moest zeggen dus ik wachtte. Toen sprak hij weer. Ik weet niet waarom, maar die stem deed iets met me, hij liet het vurige gevoel groeien in mijn buik.

´Wat vindt je zo leuk aan het werken met oudere mensen?´ ´Ik vind het heel dankbaar. Ik probeer de wereld een beetje beter te maken. snapt u?´ Ik probeerde zijn signalen te lezen. Hij knikte en maakte instemmende geluiden. ´Zeker´. Hij bekeek me nog eens grondig. ´Ga eens staan.´ een beetje overvallen door zijn vraag stond ik op. Hij wees naar een plek midden in de kamer. Ik struikelde en viel op mijn knieën. ´Sorry, ik ben een beetje klunzig soms.´ Ik bleef zitten met mijn hoofd gegeneerd naar beneden. ´Geeft niks wanneer kun je beginnen?´ Ik was verward. kon moeilijk verwerken wat hij zei het duurde een tijdje voordat mijn lippen van elkaar kwamen. ´Wat dacht u van morgen? meneer Goudmonth´. Hij vouwde de documenten dicht, stond op en zei als laatste alleen maar: ´morgen 8 uur ´s ochtends wees op tijd.´ en hij liep de hal in.

Ik stond op pakte mijn rugzak en spoedde me de hal door. Ik voelde de kou op mijn voetjes en voor ik het wist stond ik buiten. meneer Goudmonth stond in de deuropening en smeet mijn schoenen over mijn hoofd. Ze landden in het gras nat van de ochtenddauw. Ik liep de trapjes af pakte ze op en deed ze aan. Ik hoorde de voordeur dichtslaan. Heb mijn fiets gepakt en ben weggegaan.