Het Nieuwe Ras - 2

De rijzige gestalte van Nakito Muramari boog zich over het scherm waarop hij kon zien hoe de jonge Rane, zijn grootste triomf in de zoektocht naar een nieuw mensenras, plaats nam in de cabine van het luchtkussenvoertuig. De Expi zou in amper een uur de afstand van het Instituur naar het luxueuze buitenverblijf van Nakito overbruggen, bijna driehonderd mijl in vogelvlucht. Als hij dat wilde, kon hij de jonge Expi tijdens de hele reis blijven volgen, maar wat had dat voor zin? Hij kon toch niets van Rane zien, behalve het speciale pak en de gesloten helm. Rane lag ontspannen in de zachte stoel van de cabine en kon zich niet verroeren door de snelheid van het voertuig dat zich op geringe hoogte door de lucht bewoog. Er werden onophoudelijk signalen uitgezonden naar andere voertuigen die schijnbaar kris-kras door elkaar zweefden. Dit 'vleesmuisvoertuig' was een Chinese uitvinding en had in alle ontwikkelde staten bijna elk ander soort vervoermiddel vervangen. De kans op botsingen tussen twee 'BatJets' was nihil. Nakito had grote moeite om zich voor te stellen dat de generatie mensen voor hem zich had moeten verplaatsen in voertuigen op wielen die om de haverklap moest opgeladen worden met elektriciteit.

Met nog een laatste blik op het vredige figuurtje van de kleine Rane, zette Nakito het scherm uit en begaf zich naar de badkamer. Vooraleer hij een douche nam, slikte hij een pilletje dat hem in staat moest stellen om de hele nacht een stevige erectie aan te houden. Zonder dat pilletje bestond de mogelijkheid dat hij af en toe slap zou kunnen worden en dat wilde hij tot elke prijs voorkomen tijdens de seks met een wezen dat, volgens de ontwerpers, urenlang kon doorgaan. Daarna kleedde hij zich in een wijde linnen broek en een los katoenen hemd. Het pastelblauw van zijn kleding paste bij zijn lichte, olijfkleurige huid. Nadat alle vrouwen die bij hem in het uitgestrekte landhuis verbleven naar hun eigen bungalows waren vertrokken, inspecteerde hij de kamer waarin hij de jonge Expi zou ontmaagden. Daarbij hoopte hij dat de Expi op zijn beurt in staat zou zijn om hetzelfde met hem te doen. Nakito's endeldarm was immers, hoewel hij een beginnende vijftiger was, nog steeds maagdelijk. Zijn status als bekendste specialist in gendermodificatie stond sommige frivole en helaas ook alle perverse pleziertjes in de weg...
Bij de wereldwijde publieke opinie was zijn imago immers dat van de fervente hetero. Hij was er als de dood voor dat zijn geheime verlangen naar mannenseks ontdekt zou worden. Het zou een smet werpen op het ideaalbeeld van 'de echte man' die hij personaliseerde in zijn perfecte uiterlijke verschijning en in zijn (geprogrammeerd) talent om met een enkele oogopslag een vrouw te verleiden tot seks waar ze nooit van hadden kunnen dromen.

--- --- ---

Nakito Murahari was al jarenlang een van de bekendste, en misschien wel de meest bekende man op aarde. Hij was de eerste baby waarbij alle experimenten om tot een volmaakte mens te komen, volledig geslaagd waren. Alle modificaties en experimenten met zaadcel en eicel waren succesvol geweest. Hij was tot in de kleinste details geprogrammeerd: van de kleur van de ogen tot elke haar op hoofd en lichaam; van scherpe zintuigen tot ongevoeligheid voor tegenslagen; van ongeziene verstandelijke vermogens tot een noodzakelijke graad van empathie. De ingenieurs die de zaadcel en de eicel in een proefbuis kweekten, voegden er zo lang het kon voortdurend kwaliteiten aan toe. De cellen zelf waren afkomstig van een jonge man van 28 met verre Surinaamse voorouders en een geniale studente van 19 uit de stadsstaat A'dam in het vroegere Nederland. Het DNA van beide jonge mensen was voor hun geboorte al gewijzigd, voor zo ver dat toen al mogelijk was. Hun genetisch patroon sloot dus al tamelijk veel mislukkingen uit. Ze hadden elkaar nooit ontmoet. Maandenlang werden zijn kwakjes zaad en haar eicellen in honderden proefbuisjes in verschillende laboratoria overal ter wereld gekweekt en behandeld, gewijzigd, gecorrigeerd en geprogrammeerd.

De Japanse professor die de allerlaatste (en beslissende) hand legde aan wat later bij een streng geselecteerde, maagdelijke Zweedse schoonheid van 16 zou ingebracht worden, werd aanzien en aanbeden als 'vader van de eerste kunstmatig ontworpen mens in de geschiedenis'. Die professor had ook de eer het kind bij de geboorte een naam te geven. Dat was de naam van zijn grootvader, Nakito Murahari, die omstreeks 2050 de eerste stappen had gezet om met succes drastische en nauwkeurig te voorspellen wijzigingen aan te brengen in het DNA van zaadcellen en eitjes.

Toen de jonge Nakito opgroeide, was het duidelijk dat alle wijzigingen in het DNA waren aangeslagen. Hij zag er precies uit zoals hij was bedacht en geprogrammeerd. Al enkele jaren na zijn geboorte werden overal in de rijkste staten ter wereld gemodifieerde kinderen geboren en op een enkele vergissing na, bleken ze allemaal min of meer volgens het labo-ontwerp ter wereld te komen. De meesten van die kinderen werden ooit ziek, bijvoorbeeld. De tijdsspanne waarin het lichaam gezond zou blijven, was geprogrammeerd op honderd jaar. Daarna zou een snel en pijnloos verval intreden, met een zachte dood tijdens de slaap. Of dat volgens het Grote Plan zou verlopen, kon niemand weten. Nakito Muramari was in 2087, wanneer dit verhaal begint, immers nog maar vijftig jaar oud.

De vrouwelijke experten bij het experiment 'Nakito' hadden voor zijn uiterlijk dat van een beroemde acteur uit de twintigste eeuw gekozen: George Clooney, het idool van hun overgrootmoeders. Dat was uitstekend gelukt. Alleen was Nakito een stuk groter, twee meter vijftien, omdat de gemiddelde lengte van de gewone mannen op dat ogenblik toch al twee meter bedroeg en men overtuigd was dat de mensen in de ontwikkelde staten bij elke generatie nog iets langer zouden worden. Nakito moest de grootste zijn en ook de best geproportioneerde persoon die ooit had bestaan. Wanneer men Nakito nu op zijn vijftigste zag, kon men niet anders dan toegeven dat al wat gepland was ook werkelijkheid was geworden.

Toch was Nakito in een enkel opzicht werkelijk uniek en dat zou hij waarschijnlijk altijd blijven. De allerlaatste wijzigingen aan het DNA in het proefbuisje waren aangebracht door de Japanse specialist, dokter Harari, en dat was in het allergrootste geheim gebeurd. Niemand zou ooit te weten komen waar de meest perfecte geslachtsdelen van Nakito vandaan kwamen. Welnu, dat was het geheim van zijn geniale 'vader'. Professor Harari had alles wat met de seksualiteit van de toekomstige foetus, baby en man te maken had, nauwkeurig en maandenlang in het laboratorium bedacht en uitgevoerd. De penis van het kind zou vanaf de geslachtsrijpheid acht centimeter lang zijn in slappe toestand en precies twintig centimeter bij erectie. Geen millimeter korter of langer, geen haarbreed minder of meer dan dertien centimeter in omtrek. Eikel en schacht zouden een ongeziene gevoeligheid hebben voor zelfs de kleinste samentrekking in de vagina van een vrouw, waardoor zijn genietingen tijdens het neuken maximaal zouden zijn. De prostaatklier zou levenslang perfect functioneren en Nakito helpen om overvloedig voorvocht te produceren van een ongeziene structuur, helderheid en smaak. De balzak en de testikels zelf waren een moeilijke opgave, zelfs voor een genie als de Japanse professor. Hij bleef zelfs tot lang na de geboorte van Nakito twijfelen of hij geslaagd was. Maar toen Nakito in de pubertet kwam, stonden de medici die hem wekelijks onderzochten, gewoonweg verbluft over de strakheid van het scrotum dat onbehaard bleef. De testikels stonden er tijdens de opwinding mooi in afgetekend. Daarenboven konden de medici de jonge Nakito vanaf zijn twaalfde gemakkelijk vier keer per dag aftrekken zonder dat het hem vermoeide en zonder dat het sperma in hoeveelheid of in kwaliteit betekenisvol afnam. Alle klieren in Nakito's lichaam werkten zo perfect op elkaar en op de verschillende orgaanfuncties in, dat ontregeling onmogelijk was. Alle specialisten dachten lange tijd dat alle gemodifieerde kinderen zo perfect zouden worden als Nakito, maar iedere keer moesten ze vaststellen dan geen enkele zo perfect was als deze eersteling. Bovendien was Nakito buitengewoon verstandig, nog veel verstandiger dan zijn vele ontwerpers afzonderlijk en bijna even verstandig als hen allemaal bij elkaar. Iedere wetenschapper had immers de eigen verstandelijke mogelijkheden in het DNA van Nakito geprogrammeerd. Hij was voorbestemd om de beste bioloog, arts en chirurg ooit te worden, met onfeilbare kennis van elke medische specialiteit.

Aan twee dingen hadden de vele vaders van Nakito niet gedacht. Het eerste was zijn libido. Hoewel het niet geprogrammeerd was, bleek het vanaf zijn achttiende onuitputtelijk te zijn. Het tweede was gevoeligheid voor echte liefde. Die ontbrak namelijk. In iedere vrouw zag hij onmiddellijk of ze zin had in seks en zelfs voor welk soort seks. Iedereen die hem kende, wist dat. Dat hij ook bij elke willekeurige man het libido en de seksuele voorkeuren kon aflezen, hield Nakito voor zichzelf. Dat hij zich, zoals bijna iedereen, aan iemand kon binden uit liefde, kwam nooit bij hem op. Als er iets was dat hij niet kon begrijpen, was het dat mensen smoorverliefd konden worden op elkaar en een leven lang konden samenleven zonder ooit aan seks te doen met andere partners. Er waren trouwens niet veel vrouwen ter wereld die niet bereid zouden zijn om Nakito's avances af te weren, zelfs al waren ze getrouwd. Hij kon werkelijk elke vrouw neuken die hij wilde, niet alleen door zijn uiterlijk, maar uiteraard ook door zijn status.

Toen hij op zijn dertigste niet verder kon studeren en experimenteren omdat hij werkelijk alles wist was een bovenmenselijk brein kan bevatten, werd hij Directeur van de Wereldbank van de Genderlaboratoria en stichtte hij het Instituut waarin later de experimenten voor een geheel nieuw ras zouden beginnen. Dat werd zijn ultieme levensdoel. Hij reisde voortdurend alle rijke staten af om hen zijn bijzonder plan voor te stellen. Hij bood hen aan om hen hermafrodiete wezens af te leveren die ongelooflijk veel geld zouden opbrengen als staatsprostitués. De rijkste bovenlaag van de wereldbevolking, die nu zo'n vijf procent bedroeg, zou fortuinen veil hebben om te neuken met wezens die zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen bezaten en die op de koop toe perfect zouden functioneren. Hij noemde deze laboratoriumwezens 'Expi's'. Ze zouden de ultieme lustslaven worden, die in dienst van de staat ongeziene hoeveelheden geld in de staatskas zouden pompen, zonder dat het de gemeenschap meer kostte dan hen gezond en tevreden te houden.

Hij vond overal ter wereld gewillig gehoor. De rijkste staten China, Australië, Canada en Japan twijfelden geen moment en werkten enthousiast mee door hun specialisten ter beschikking te stellen. De Verenigde Staten van Amerika en Europa hadden al lang opgehouden te bestaan. Daar waren nu alleen nog onafhankelijke stadsstaten te vinden. Sommige daarvan waren superrijk, zoals Berlijn, Amsterdam, Parijs en Stockholm. Vele andere, zoals Milaan, London, Frankfurt en de grote steden van de voormalige USA, werkten eveneens mee en bestelden elk een of meerdere Expi's. Dat een enkele Expi de staatskas haast tot op de bodem zou leegmaken, kon geen enkele regering tegenhouden. Zonder zo'n aantrekkingspool zouden ze immers geen sekstoerisme kunnen aantrekken. De verwachtingen waren hoe dan ook dat elke Expi de investering snel zou terug verdienen. Daarna zou alles pure winst worden.

--- --- ---

Nu de eerste geslachtsrijpe Expi onderweg was naar de Directeur van de Wereldbank van Genderlaboratoria, was de missie dus geslaagd en bijna afgerond. Niemand wist met zekerheid wie de eerste Expi zou ontmaagden. Indien er een stemming zou gekomen zijn, dan stond het als een paal boven water dat men Nakito Murahari zou kiezen. Hij wist dat zelf ook. Toch had hij besloten dat hij in het grootste geheim deze zoete vrucht van onvoorstelbare seksualiteit zou proeven. Hij wist dat niemand het hem kwalijk zou nemen en dat iedereen het zelfs zou toejuichen. Maar hij kon de gedachte niet verdragen dat overal ter wereld wetenschappers zouden weten wanneer hij het deed.

Daarom had hij er ook voor gezorgd dat zijn landgoed totaal verlaten was. De vrouwen die het landhuis, de tuinen en de parken verzorgden, waren naar hun eigen verblijven gestuurd. Buiten dit landgoed in Japan, bezat Nakito gelijkaardige lusthoven in China, Australië, Canada en op vier subtropische eilanden. In elk van die paradijzen woonden en werkten een dertigtal jonge vrouwen. De meesten waren niet gewijzigde, door experten streng geselecteerde adolescenten uit alle mogelijke landen ter wereld. Waar hij ook verbleef, had hij iedere dag een ruime keuze om zijn onblusbare libido te bevredigen met een van hen, en meestal met twee of drie. Stilaan kwamen er ook geprogrammeerde meisjes zich bij de 'gewone' vervoegen. Die waren op lichamelijk gebied perfect ontworpen. Elk meisje was totaal anders van huidskleur en lichaamsbouw maar altijd geprogrammeerd om zich totaal over te geven aan seks.

--- --- ---

Toen Nakito op blote voeten de salon binnen kwam en het scherm aanzette, zag hij dat de BatJet met Rane over enkele minuten zou neerstrijken op het gazon voor het huis. Hij deed zijn schoenen aan, want hij moest de Expi uit de cabine helpen. Toen het tuig daalde en voor zijn voeten grond raakte, opende hij onmiddellijk het luik en hielp Rane op zijn voeten. Hij ontdeed hem van helm en kunststofpak en zag dat men Rane in het Instituut passende kleren had aangetrokken: zachte, witte leren schoentjes, ragfijne zwarte kanten kousen, een kort wit rokje dat met tule overtrokken was en een wit kanten lijfje dat de zachte welving van de borsten perfect deed uitkomen. Rane's haar was blond geverfd en met kleine sterretjes en hartjes bezaaid. Ze schitterden in het licht van de parklantaarns. De lippen waren gestift in een zachte zilvertint. Kleine oorbellen sierden de lelletjes van de perfect gevormde oorschelpen. Een zachte geur van een discreet parfum omwolkte de Expi. Het was een parfum op basis van mannelijke en vrouwelijke feromonen en Nakito's gevoeligheid was zo verfijnd, dat hij er spontaan op reageerde. In zijn wijde broek voelde hij zijn leuter aangenaam zwellen.

Nakito had Rane slechts gedurende enkele minuten gezien tijdens zijn onverwachte bezoek aan het Instituut. Toen was de Expi bezweet van het sporten en droeg hij de daarbij horende uitrusting. Hij had dit kunstmatig ontworpen schepsel onmiddellijk mooi, aantrekkelijk en onweerstaanbaar opwindend gevonden. Nu hij Rane vandaag zag, uitgedost en opgemaakt voor de ontmaagding, voelde Nakito zijn passie voor dit uitzonderlijke wezen oplaaien. Hij had expres drie dagen lang geen seks gewild, wat de vrouwen op het landgoed verwonderd had. Hij had zich zelfs al een week niet meer afgetrokken. Hij wilde werkelijk zoveel mogelijk seksuele energie opsparen voor deze bijzondere gelegenheid. Zoiets zou zich nooit meer voordoen in zijn hele leven. Bovendien was hij de enige mens ter wereld die dit ooit zou kunnen beleven. Het zou nog minstens drie jaar duren eer de volgende Expi de minimumleeftijd voor seksuele betrekkingen zou bereiken. En geen enkele van die andere Expi's was voorzien van wat men een sub-vagina noemde. Nu Rane seksueel volledig ontplooid was, was men tot de ontdekking gekomen dat die holte tussen vagina en anus niets anders was dan een triomf van de genetische wetenschap: een kut die zowel de Expi als wie er seks mee had tot ongekende hoogten van genot zou leiden.

Vorige week had Rane de leeftijd bereikt waarop seks toegelaten was. Als er één wet was waar Nakito niets van begreep, was het deze wel. De Expi's werden niet tot de mensen gerekend omdat ze in laboratoria ontworpen waren. En toch was het verboden met hen te neuken vanaf zodra ze geslachtsrijp waren. 'Begrijpe wie begrijpen kan', foeterde Nakito vaak bij zichzelf. Zijn discrete tussenkomsten bij regeringen en bij allerhande commissies haalden niets uit. Nakito had de laatste maanden echter grote vorderingen gemaakt: China en en enkele belangrijke stadsstaten waren eindelijk geneigd hun wetten te wijzigen. Dan zou geval per geval bekeken worden wanneer een Expi klaar was om geneukt te worden. Als directeur van het Instituut zou hij vanaf dat ogenblik zelf die beslissingen nemen...

Nakito popelde bij het vooruitzicht dat hij nu voor de eerste keer een Expi naakt zou zien. Hij was, hoe kon het anders, vooral benieuwd naar die unieke 'tweede kut'. Alleen Rane had die en alle wetenschappers braken er al jarenlang het hoofd over. Het was en bleef een geheimzinnige opening.

Er was slechts een van de talloze specialisten die wist hoe die tweede kut er was gekomen. Dat was de inmiddels op de Caraïben levende professor Harari. Hij had destijds de allerlaatste wijzigingen had aangebracht aan het DNA van wat ooit Rane zou worden... Nadat hij Rane had zien opgroeien en er zeker van was dat zijn DNA-programmatie was gelukt, had hij zijn ontslag bij het Instituut ingediend. Hij genoot van het idee dat niemand er ooit zou achter komen hoe die allereerste Expi een tweede kut had, en wat voor een! Hij was ervan overtuigd dat Rane, van zodra die extra kut volgroeid was, er alleen al van zou genieten doordat ze er was... En iedere man die zijn pik in Rani's tweede kut zou steken, zou ongekende zachte prikkelingen over ieder plekje van eikel en schacht ervaren zonder de behoefte te hebben klaar te komen. Professor Harari hoopte vurig zelf ooit met Rani te kunnen seksen en spaarde elke cent voor dat doel.

--- --- ---

Nakito nam Rane bij de arm en leidde hem naar binnen. Hij liet de Expi in een van de luxueuze sofa's plaatsnemen en vroeg nieuwsgierig: 'Rane, hoe wil je eigenlijk genoemd worden: jongen of meisje?'

'De hoofdarts van het Instituut stelt 'Object' voor. Zo mag je me dus noemen.'

'Dat vind ik weinig opwindend, Rani. Ik wil je niet als een voorwerp zien of behandelen in de korte tijd dat ik van jou kan genieten. Voel je je jongen of meisje?'

'Dat weet ik niet, mijnheer. Ik weet niet hoe het aanvoelt om een jongen te zijn en ook niet hoe het is een meisje te zijn. Maar omdat ik en bijna alle Expi's in het Instituut eerder mannelijke gelaatstrekken hebben en een beetje atletischer gebouwd zijn dan meisjes van onze leeftijd, zit ik er niet mee in als je me 'jongen' noemt. Verontschuldigt u mij, mijnheer, dat ik hierdoor pretendeer een mens te zijn. Ik weet dat ik dat niet ben. Ik ben een schepsel uit heel veel labo's en er is mij deze week verteld dat ik binnenkort naar China moet gaan om nog verder gefinetuned te worden.'

'Wel,' antwoordde Nakito, 'ik zal je met veel plezier 'jongen' noemen, ook terwijl ik je kutten zal neuken. Ik denk dat ik intenser zal genieten wanneer ik het gevoel heb met een mens te seksen. Waarschijnlijk zal deze week de enige in heel je leven zijn waarin je als mens bekeken en geneukt wordt. Ik besef ook wat dat je niets anders bent dan een seksobject.'

'Dat weet ik, mijnheer,' antwoordde Rane beleefd en schijnbaar onaangedaan, 'en ik weet ook waarom u mij naar hier laat komen. Ik zal doen waarvoor ik op de wereld ben gezet, mijnheer. Meer kan ik niet. Ik ben zo geprogrammeerd dat ik aan alle redelijke wensen moet voldoen van mensen die ervoor betalen. Ik kan niet anders. Maar als u mij als 'mens' behandelt, mijnheer, kan ik misschien iets leren van u. Hoe ik me moet gedragen als iemand seks heeft met mij en misschien kan ik zelf ook iets doen, al heeft men mij geleerd vooral passief te blijven.'

'Je bent een verstandige jongen, Rane. Dat had men mij al gezegd, maar nu stel ik het zelf vast. Ik vind het nu al heel jammer dat mijn fortuin niet toereikend is. Anders zou ik je zeker voor mezelf kopen. Maar je lot is nu eenmaal dat je naar de stadsstaat zult vertrekken waar het zaad en de eicel vandaan zijn gekomen. Ergens in A'dam wonen of woonden de man en de vrouw die ons in staat hebben gesteld je te maken. Maar zij kenden elkaar niet en weten niets van je geboorte of van je bestaan af. Je lijkt ook op geen van beiden. Als ze rijk genoeg zijn is het goed mogelijk dat je met een van hen of met beiden ooit seks zult hebben. Maar die kans is onnoemelijk klein. Ik weet wie je celdonoren zijn. Ze zijn inmiddels getrouwd en hebben kinderen. Niet met elkaar natuurlijk. Ze zijn elkaar misschien niet eens tegengekomen op straat. Maar nu zou ik voorstellen dat we gezellig iets drinken en dat we daarna naar de kamer gaan waar alles klaar is voor je ontmaagding.'

Rane knikte dankbaar en dronk in geen tijd twee grote glazen fruitsap leeg. Daarna gaf Nakito hem een pilletje dat hij met wat water doorslikte. Rani moest al zijn hele leven lang zoveel pilletjes slikken en drankjes innemen. Hij vroeg zich daar nooit iets bij af. Nakito wilde voorkomen dat de jongen vermoeid zou worden tijdens de seksmarathon die hij zich voorstelde. De pil moest dat voorkomen. Hij wilde de jongen in alle openingen neuken en volpompen, daarvoor had hij zeker genoeg zaad. En als het kon, zou hij zichzelf door Rane laten ontmaagden. De artsen hadden hem verteld dat Rane's penis daar hard en stijf genoeg voor kon worden.

Terwijl hij met Rane naar de slaapkamer liep, vroeg Nakito zich af of een Expi individuele gevoelens van opwinding bij zichzelf kon opwekken. Dat hoopte hij met heel zijn hart: dat Rane zelf zou genieten van zijn eerste seks.