In de dagen die volgde planden Dylan en ik onze eerste ontmoeting. Daar zaten nogal wat haken en ogen aan. Dylan kon mij niet komen ophalen want hij reed een Ford Ka. Deze was nooit groot genoeg voor zowel mij als mijn rolstoel. Ik kon mijn ouders ook niet vragen om die kant op te gaan want ik wilde ze nog niets over Dylan vertellen.

Dat betekende dat het openbaar vervoer de laatst overgebleven optie was om een ontmoeting waar te kunnen maken. Via 9292 plande ik mijn reis naar het station in het dorp bij Dylan. Vanaf daar zouden we dan naar zijn huis lopen. Helaas gaat het openbaar vervoer natuurlijk ook niet zoals bij anderen. Ik moest contact opnemen met een speciaal hulp van de NS die een speciale wagen mee nam die het voor mij mogelijk maakte de trein in te komen. Ik kon natuurlijk de trappetjes niet zelf opkomen. Het ding daaraan was weer dat daar kosten aan zaten en omdat ik minderjarig ben zouden die kosten worden doorgerekend naar papa en mama. Dat betekent dus dat ze er sowieso achter zouden komen dat ik die dag de trein zou nemen. Het leek een onmogelijke opgaven maar…. ik zag een uitweg.

Ik besloot Emma ,mijn beste vriendin, in vertrouwen te nemen en te vertellen over Dylan. Emma en ik kende elkaar al sinds de kleuterklas. Ze was altijd mijn beste vriendin geweest en heeft mij veel steun gegeven in het herstel na mijn dwarslaesie. Ik wist dat als ik haar over Dylan zou vertellen ze me zou steunen. Het toeval mag zijn dat Emma een dorp verder dan Dylan woont.

We besloten daarom een verhaal te verzinnen voor onze ouders. Ik zou bij Emma gaan logeren maar voordat we naar haar ouders thuis gingen wilde we eerst in de stad wat drinken. Omdat er in het boerengat wat Emma haar thuis dorp noemde niks te doen was zou ik een halte eerder van de trein stappen. Daarna zouden Emma haar ouders ons op komen halen om naar haar thuis te gaan. Ik wist dat mijn ouders voorzichtig waren dus Emma haar ouders ook zouden berichten maar daar kon ik mee leven.

Emma zou overdag naar een andere vriendin toe gaan en ik kon dan de gehele dag spenderen met Dylan. 's avonds wilde Emma natuurlijk wel alles weten. Gelukkig was dit niet de eerste keer dat ik alleen met de trein ging dus de kans dat mijn ouders Ja zouden zeggen was groot. Met mijn hart in mijn keel en het lood in mijn schoenen vertelde ik het plan aan mijn ouders.

Zoals ik had verwacht wilde ze graag bevestiging van de ouders van Emma. Emma had haar ouders ondertussen ook op de hoogte gesteld en die waren akkoord. Alles verliep soepel de treinreis werd gepland, het logeren werd vastgezet en de kriebels in mijn maag bleven maar groeien. Eindelijk zou ik hem ontmoeten, eindelijk kon ik zijn hand vasthouden.

Ik bracht Dylan op de hoogte van het plan wat Emma en ik hadden bekokstoofd. Ik kon niet wachten tot de dag eindelijk daar was. School ging veel te langzaam en vrije tijd kostte veel te veel tijd. Toen de dag eenmaal daar was kon ik mijn enthousiasme bijna niet verbergen. Zelfs mijn ouders vonden dat ik wel heel enthousiast was om naar Emma te gaan. Ik had haar vorige week toch nog gezien?

Die ochtend opende ik mijn kast en begon de lange zoektocht naar een erotisch en niet te veel vragen opwekkend setje kleren. Ik koos uiteindelijk voor een rode string met bijpassende rode kanten bh. Het was er zo eentje met extra bandjes aan de voorkant die boven mijn decolleté uit nog goed te zien waren. Ook koos ik voor lange kniekousen en een niet teveel verhullend blauw jurkje. Het jurkje kwam als ik in mijn stoel zat tot het midden van mijn bovenbenen. Ik besloot mijn make-up zachtjes aan te brengen. Wat oogschaduw en een klein lijntje oogpotlood waren meer dan genoeg. Geen nood voor al die heftige zooi.

Ik bekeek mijzelf voor de spiegel en rolde een rondje. Ik hoopte maar dat dit was wat Dylan verwachtte. Ik pakte de tas die speciaal gemaakt was voor achterop mijn rolstoel en deed hier een set reserveren kleren in voor de volgende dag. Ik gooide de tas achterop en ging naar de keuken. Met trillende handen van enthousiasme at ik mijn ontbijt. Ik deed mijn best om mij zo goed mogelijk te concentreren op de koetjes en kalfjes waar mijn ouders het over zouden willen hebben maar eigenlijk zat ik met mijn hoofd alleen maar bij de klok. Nog 20 minuten en ik kom gaan.

Als een rasende werkte ik mijn ontbijt naar binnen, kuste mijn ouders gedag en klikte mijn fietswiel op mijn rolstoel. Ik denk dat mijn armen mij nog nooit zo snel over het fietspad hebben bewogen. Aangekomen op het station klikte ik mijn rolstoel van mijn fiets en zette deze op slot aan de fietsenstalling. De trein was er over een paar minuten dus ik had nog even tijd om op zoek te gaan naar mijn instap hulp. Toen ik het perron op rolde en zag dat het verbazingwekkend leeg was. De kar die gebruikt werd door de instaphulp stond klaar maar de persoon was nergens te vinden. Ik besloot mij naast de kar neer te zetten en te wachten op de trein. Die zou er met 5 minuten zijn.

Enthousiast stuurde ik Dylan een selfie dat ik onderweg was. Dylan stuurde mij een foto in een strak wit shirt terug met de tekst dat hij er klaar voor was. Weer diezelfde kriebel in mijn onderbuik als die ik laatst op de bank had gehad. Zonder dat ik er me bewust van was ging mijn hand naar mijn kruis. Ik zet de kracht op de stof van mijn jurkje en voelde mijn schaamlippen. Als in een trans bewoog ik tussen mijn lipjes terwijl ik al mijn focus op de foto had. Ik verloor compleet alle aandacht voor mijn omgeving tot ik plots een stem hoorde “ mevrouw de Rooi? “

Ik schrok wakker uit mijn gedachten stroom. “ Ehhh ja dat ben ik “ zei ik. Zo ongezien mogelijk fatsoneerde ik mijn jurkje. Ik hoop maar dat de natte plek die er ondertussen in zat niet te veel op viel.

Nog even kletste ik over de allerdaagse dingen met de instaphulp tot de trein kwam. De dame maakte een foto van het deur nummer waar ik instapte en zette de kar klaar. Ik hate het bekijk wat ik altijd kreeg op het moment dat ik de trein in ging. Iedereen moest altijd wachten op mij. Gelukkig kon ik eerste klas reizen, daar zaten net wat minder mensen. Ik zocht een comfortabele plek en zetten mijn stoel op de rem. Daarna duwde ik mijn oortjes en en pakte mijn telefoon. Nog een uurtje en ik zou er zijn. Ik stuurde een appje eerst naar Emma, daarna naar Dylan.

“ We zijn vertrokken.”

Na zo ongeveer een half uurtje dromerige naar buiten te hebben gekeken opende ik weer mijn telefoon. Dylan had nog een aantal berichten gestuurd over hoe fijn hij het niet vond dat we elkaar eindelijk zouden ontmoeten en hoeveel zin hij er in had. Ik besloot de foto van op het perron nog eens te openen. Mijn onderbuik begon meteen weer te kriebelen. Nu keek ik wel eerst even de coupe rond om te kijken wie er om mij heen zaten. Afgezien van een paar jongens met koptelefoon op aan de andere kant van de wagon was ik alleen. Ik keek op het info bord en het volgende station liet nog een kwartier op zich wachten.

Ik werkte mijn hand onder mijn jurkje en wreef langzame rondje over de stof van mijn string. “Oh Dylan,” dacht ik. Zouden we het vandaag al doen. Zouden we vanavond al sex hebben, of zo als hij het noemde … neuken? Ik zette meer kracht en sloot mijn ogen. Een riskante move in een openbare ruimte. Ik werkte een vinger langs mijn string mijn opening in. Hmmmm…. Heerlijk spannend was dit. Ik dacht aan alles wat ik met Dylan zou willen doen. Hij had me fotos laten zien van meisjes die met hun hoofd over de rand van het bed aan het pijpen waren, of hun handen aan hun benen hadden gebonden en dan een lul in hun kutje kregen. Zou hij dat met mij doen? Zou hij me al vastbinden ? Ik zou hem zo graag in me voelen. Ik verloor me nu helemaal in het geile gevoel en verloor alle oog voor mijn omgeving. Stil ging mijn ademhaling steeds sneller en liet ik mijn hoofd achterover hangen.

Meer en meer voerde ik het tempo op. Ik wilde zo graag met hem naar bed. Maar zou hij dat al doen op de eerste date. We hadden het zo lang over onze wensen gehad. Zou hij ze allemaal nog weten. Nog een minuut duwde ik mijn vinger door terwijl ik rondjes draaide over mijn clit met mijn duim. Toen stopte mijn ademhaling en beet ik op mijn onderlip. Geruisloos kwam ik klaar.

Na even te zijn bijgekomen keek ik om me heen en fatsoneerde te gelijk mijn jurkje. In mijn oog hoek viel mij op dat een van De jongens met koptelefoon mij met een sneaky lachje aan keek. Hij gaf mij een luchtkus en wreef over zijn kruis. Met een rood hoofd draaide ik mijn stoel.

Toen hoorde ik de omroeper mijn station noemen. Geen moment te vroeg.