De Tepelmoorden - 8

Zaterdag 15 juli

“Robert, het is nu zeven uur ’s morgens, waarom bel je me op? Zeg nu niet dat je zin hebt om…” Conny kon haar zin niet afmaken, want Robert onderbrak haar onmiddellijk aan de telefoon. “We hebben een doorbraak: er waren twee verschillende vingerafdrukken op de glazen. Een ervan, dat op een glas stond, kwam overeen met de afdruk die gevonden is op het lichaam van Eva Mertens. Het werd even stil aan de andere kant van de lijn. “Robert, kom me binnen een half uur ophalen, dan gaan we Tony uit zijn bed lichten voor verhoor op ons kantoor.

Tony zat zenuwachtig op zijn stoel schuifelend in de verhoorkamer. Ze hadden zojuist zijn vingerafdrukken genomen om deze te vergelijken met de gevonden afdrukken op de glazen. Hij zat daar zeker een uur naar de kale muur en zoldering te staren voordat Robert en Conny de verhoorkamer binnen kwamen en recht tegenover hem gingen zitten. “Je vingerafdrukken komen overeen met deze op je glazen, behalve één”, zei Robert onmiddellijk. Wie is er bij jou geweest en heeft iets gedronken?” Tony keek hun onbegrijpend aan: “waarom moeten jullie dat weten, ik heb wel recht op een privéleven he”, antwoordde hij geprikkeld. “We kunnen je ook wel even vasthouden voor dwarsbomen van een gerechtelijk onderzoek”, reageerde Conny. “Als ik jou was zou ik maar eens goed nadenken”. Er viel een stilte en uiteindelijk schraapte hij zijn keel: “er is een collega van het werk langs geweest, we kunnen het goed met elkaar vinden”. “Een naam graag”, zei Robert botweg. “Ik wil geen problemen veroorzaken”, zei Tony, “moet ik die echt zeggen?” “Ja en snel ook”, zei Robert die duidelijk zijn geduld begon te verliezen. “Het was Bea Bastiaans”, zei Tony stil.

Fanny zat stil naast Bert. Hij had haar om zeven uur met de wagen afgehaald en nu reden ze terug naar dokter Marievinke. De hele heenreis werd er bijna niet gesproken, want Fanny zat de ganse rit nog slaperig weg te dommelen. Door het drukke ochtendverkeer deden ze er nog lager over dan de dag ervoor om de dokterspraktijk te bereiken. Gelukkig was de dokter al aanwezig en ontving hij hen vriendelijk met een tas koffie. Na een half uurtje was al duidelijk dat hij een alibi had voor de meeste voorgelegde datums. Hilde, Bea en Tony, die hem in de kliniek assisteerden waren altijd zeer plichtsbewust. Maar ook hij vond dat Tony soms wel rare opmerkingen maakte en niet beschaamd was om zijn mening te geven over de vrouwen die op de operatietafel lagen. Hij deed dat wel als ze onder verdoving waren, voegde dokter Marievinke er nog aan toe om het wat goed te praten.

“Weer een halve dag verknoeid aan iets nutteloos”, gromde Bert toen ze de terugreis aanvatten. “Gisteren was die rit toch niet ongezellig”, zei Fanny terwijl ze wat met het knopje van haar hemdje speelde. Bert keek haar aan en er kwamen onmiddellijk een hoop geile gedachten in hem op. “Misschien kunnen we er opnieuw een gezellige dag van maken. Onlangs zei je nog dat je van uitdagingen houdt, dat je graag stevig aangepakt wordt en dat je zelf een BDSM ruimte hebt ingericht. Wel Bea en ik hebben ook zo een kamer.” “Oh wat leuk”, zei Fanny enthousiast, “die wil ik wel eens zien”. Bert keek haar even aan en nam een besluit: “als je wil kunnen we er even langsrijden, ze gaan ons nog niet onmiddellijk missen?” “Ja, lijkt me leuk, tegen een beetje spannende ontspanning zeg ik nooit neen!”

Conny en Robert legden al snel de puzzelstukjes samen. “Bea is wel de vrouw van Bert”, zei Conny een gedachte formulerend die ze niet voor mogelijk achtte. “Het is niet zeker dat Bert er iets mee te maken heeft”, reageerde Robert al klonk dat niet overtuigend. “Laat ons voorzichtig zijn”, ging Conny verder, “bel hem even op en zeg hem dat hij naar kantoor moet komen, dan kunnen we hem wat uithoren”.

Bert deed de voordeur open, liet Fanny binnen en ging haar voor naar het salon. Bea zat in een ruime zetel de krant te lezen. Bert stelde haar onmiddellijk voor: “dit is Fanny, mijn collega, ik heb haar beloofd om onze BDSM kamer te tonen. Zij is ook grote fan van dat tijdverdrijf, ze heeft ook zulke kamer bij haar thuis.” “He wat fijn”, antwoordde Bea uitbundig, “ja wij spelen ook regelmatig in die kamer. Ga gerust met Bert kijken en maak niet teveel lawaai als jullie bezig zijn”, voegde ze er al lachend aan toe. “Als je iemand hoort roepen, dan zal het zeker Bert zijn als ik de zweep over hem laat gaan”, riep Fanny haar na terwijl ze Bert volgde naar de kelder.

Ze daalden de smalle keldertrap af en bereikten een smalle gang met verschillende deuren. Bert ging haar voor naar de laatste deur, die niet uit hout maar uit metaal was vervaardigd, en keek haar glunderend aan. “Hier is ons walhalla”, zei hij terwijl hij traag de sleutel, die op de deur zat, omdraaide en voor haar de deur opende. Nadat hij het licht had aangeknipt stapte ze naar binnen. Ze deed een stap maar bleef met open mond staan. “Waw, dit is pas kinky, ik kan begrijpen dat jullie hier graag spelen”, zei ze oprecht verbaast. Ze keek met open mond rond. In het midden van de kelder stonden twee palen met mogelijkheden om iemand ertussen te bevestigen. Ook verschillende haken met katrollen aan de zoldering. In de hoek stond een klein bed. Aan de muur hingen allerhande zwepen en andere voorwerpen waarvan er verschillende waren die ze zelf niet kende. Dan keek ze naar het rek op de andere muur. Daar stonden allemaal glazen potjes op met een doorschijnende vloeistof in. Fanny haar ogen gingen wijd open toen ze zich realiseerde dat in elk potje een tepel dreef in de vloeistof. Juist toen ze haar mond opende om een gil te laten ontsnappen werd ze vastgegrepen en werd een in een vloeistof gedrenkte vod tegen haar mond en neus geduwd. Ze kon niet veel tegenspartelen, want al snel verloor ze het bewustzijn.

“Ik kan geen contact met Bert krijgen, zijn smartphone staat uit, en ook Fanny geeft geen gehoor. Ook daar staat alles uit”, zei Robert onthutst tegen Conny. “Dat is niet goed”, zei Conny terwijl ze rechtstond, “snel we rijden naar Bert zijn huis, er moet een eenvoudige verklaring voor zijn, hoop ik, maar ik ben er niet gerust in”. Ze snelden naar de wagen en vertrokken met gierende banden.

Hoelang ze buiten bewustzijn was geweest, wist Fanny niet, maar onmiddellijk besefte ze dat ze in een benarde situatie stond. Ze was naakt, maar daar zat ze niet zoveel mee in. Maar ze stond daar met gespreide armen en benen, die vastgemaakt waren aan zachte pols en enkelklemmen die bevestigd waren aan de twee palen. Een dik wollen touw liep boven haar borsten en onder haar oksels door en was dan bevestigd aan de zoldering. Het hielp haar om recht te blijven staan. Voor haar stond een naakte Bert, al had hij wel twee plastic handschoenen aan. Hij grijnsde breed: “welkom terug. Ik heb je kleding alvast maar al uitgedaan, die hebben we hier niet nodig he”. Voor ze iets kon uitbrengen, ging de metalen deur open en een naakte Bea kwam binnen. Ook zij droeg een paar blauwe plastic handschoenen. Ze stapte op Fanny toe en bleef voor haar staan terwijl ze haar keurde. “Ze heeft wel kleine tepels, ik zorg er ten minste voor dat jij altijd vrouwen met grote tepels kan vinden, maar voor de rest denk ik wel dat we ons gaan vermaken”, zei ze terwijl ze met haar vinger traag over Fanny haar kutlipjes wreef. “We hebben wel enkele uurtjes”, zei Bert met een geile blik, “dan ga ik verslag uitbrengen op kantoor en zeg ik dat ik Fanny thuis heb afgezet, want ze voelde zich niet goed”. “Heerlijk”, zei Bea en ze draaide zich rond en ging voor Bert staan. Ze kuste hem op de lippen terwijl ze met haar hand zijn balzak en neukstaaf kneedde. “Ik zie in je ogen dat je er echt zin in hebt, dat wordt genieten. Laat je maar eens goed gaan.” “Ja”, antwoordde Bert terwijl hij terug voor Fanny ging staan, “ze zei me dat ze van een harde aanpak houdt en het is echt een geile sloerie, ik kijk ernaar uit op haar eens stevig onder handen te nemen”. “Alsjeblief Bert, stop ermee, dit is niet meer grappig,” smeekte Fanny. Bea ging achter Bert staan, drukte haar borsten tegen hem en greep zijn harde speer vast. “Zie je die paniek in haar ogen, Bert, ik weet dat je daarvan houdt. Maak haar klaar voor ons ultieme genot”. Fanny gilde.

Robert keek door de grote ramen naar binnen. “Er lijkt niemand thuis te zijn, nochtans staat Bert zijn wagen hier.” “Jij bent goed met sloten, open die achterdeur, dat lijkt me een eenvoudig slot”, zei Conny prompt nadat ze rond de woning waren gelopen. Ondertussen had ze haar dienstwapen reeds getrokken. Robert haalde enkele ijzeren haakjes uit zijn jaszak en knielde neer. Hij had geluk, het was inderdaad een eenvoudig slot en nog geen minuut later zwaaide de deur open. Hij trok onmiddellijk zijn dienstwapen en even later stonden ze in het verlaten salon. “Wat nu?”, fluisterde hij. Een verre gesmoorde gil galmde door het huis. “Dat kwam van beneden, ze zijn in de kelder, snel”, zei Conny. Het koste weinig moeite om de trap naar de kelder te vinden en even later stonden ze met getrokken wapens in de keldergang. “Ja zuig aan die tepel en duw je neukstaaf dieper in haar”, hoorden ze Bea zeggen. “Dat kwam van achter die metalen deur, de sleutel zit er aan deze zijde op, ze kan dus niet op slot zijn, snel” reageerde Conny. Robert deed voorzichtig de metalen deurklink naar beneden en toen hij voelde dat er geen weerstand was, smeed hij de deur open, zijn wapen in aanslag. Fanny kreunde. Bloed vloeide uit een snede boven haar tepel. Bert zoog gretig aan haar tepel terwijl hij zijn penis in en uit haar stootte. In zijn hand hield hij nog het mes waarmede hij haar de snede had toegebracht. Bea zat wijdbeens op het bed, toekijkend en ondertussen twee vingers in haar grotje bewegend. “Stop ermee, ga van haar weg. Bert keek onthutst naar Robert en Conny. “Hoe komen jullie hier”, wist hij uit te brengen terwijl zijn penis uit Fanny haar gleuf floepte.

Zondag 16 juli

Conny keek Robert aan over haar bureau. “Wie had dit kunnen indenken”, zei ze hoofdschuddend. “Al bij al hebben we geluk gehad, ze boden geen weerwerk en Fanny kan binnen enkele dagen het hospitaal verlaten. Wij moeten nog wel een grondig verslag indienen, maar daar hebben we nog even tijd voor. Maar ik wil je in elk geval bedanken voor je inzet.” Terwijl ze dit zei, stond ze recht, liep rond haar bureau en ging naast Robert staan. Ze boog voorover en kuste hem op de lippen. Robert verstijfde en wist niet goed hoe reageren. Zonder schaamte knoopte Conny haar hemdje los en ritste haar rok open. Even later lagen al haar kledingstukken op de grond en stond ze naakt voor hem. “Kom”, zei ze zacht, “neem je beloning in ontvangst, neuk me. En al is het misschien voor jou wat onwennig dit keer, wees gerust, het zal niet de laatste keer zijn dat we dit doen. En laat nu je broek zakken en laat me dat lekkers van je zien.”