Het Kasteel - 1

Eindelijk was ik aangekomen op de locatie, waar mogelijk mijn nieuwe leven zou gaan beginnen. Na een lange rit vanuit Nederland kwam ik aan in het dorpje in Saksen, Duitsland, waar mijn geboortegrond lag en ik parkeerde mijn oude auto, die de rit gelukkig had overleefd, voor het gemeentehuis, een mooi statig pand uit de 19e eeuw, dat de culturele vernietiging van het voormalige Oostblok gelukkig had weten te overleven.

Voor ik me ging melden in het gemeentehuis, besloot ik eerst een broodje en een koffie te drinken in een klein cafeetje tegenover het gemeentehuis.

Genietend van een lekker vers broodje met lekker beleg en een goede kop koffie, bekeek ik nog eens de documenten, die ik een haar eerder van de notaris had gekregen en tijdens het lezen ervan was ik nog steeds beduusd over de impact, die dit op mijn leven had gehad.

Net na mijn achttiende verjaardag, nu tien jaar geleden, vertelden mijn lieve ouders mij dat ik geen echt kind van hen was, maar dat ik door hen was geadopteerd toen ik nog een baby was. Mijn natuurlijke ouders waren tijdens een vakantie in Nederland bij een verkeersongeluk om het leven gekomen en ik kon nog net gered worden. Omstanders konden mij, als kleine baby, nog net op tijd uit de inmiddels brandende auto redden, maar mijn ouders en alle documenten, die onze identiteit konden aantonen, werden geheel door de vlammen vernietigd en belandde ik als een naamloze baby in het ziekenhuis. Na een schijnbaar lange tijd in het ziekenhuis kwam ik, via de kinderbescherming, die geen enkele moeite hadden gedaan om mijn identiteit te achterhalen, bij mijn pleegouders, die zelf geen kinderen konden krijgen en werd door hen liefdevol als hun eigen kind groot gebracht.

Op mijn 25e verjaardag kreeg ik bericht van een notaris, dat het dorp waar ik geboren was, bij het opschonen van de bevolkingsregisters mijn naam tegen waren gekomen en een overijverige ambtenaar was op onderzoek gegaan en via omwegen had hij ontdekt dat ik nog leefde en waar ik leefde.

Samen met mijn pleegouders ben ik naar de notaris gegaan en daar kreeg ik tot mijn grote verbazing te horen dat ik niet zomaar een kind was van Duitse ouders, maar dat mijn ouders van adel waren en daarmee ik dus ook omdat ik, als enig erfgenaam van hen, de adellijke titel heb geërfd. Ik mocht mij opeens Baron noemen. Dat was nog niet alles, want uit nader en uitgebreid onderzoek door de Duitse autoriteiten is ook gebleken dat mijn overgrootouders het familiekapitaal ergens in Zwitserland op een bank hadden geparkeerd vlak nadat in 1933 de Nazi dictatuur begon. Dit kapitaal lag er nog steeds omdat mijn grootouders door de machtsovername door de Russen na de oorlog geen kans hadden gezien om Oost-Duitsland te verlaten en ergens tijdens de Koude Oorlog waren de documenten in de familie zoek geraakt en nu weer terug gevonden door die overijverige ambtenaar in mijn geboortedorp. Het vermogen werd door de notaris geschat op een slordige 50 miljoen euro in goud, sieraden en contant geld.

Via de notaris en enkele slimme en zeer vriendelijke en goede advocaten, werden alle documenten op mijn naam overgezet, maar het duurde zeker nog anderhalf jaar voor ik over mijn vermogen kon beschikken.

Mijn pleegouders waren dolgelukkig voor mij, zeker toen ik hen duidelijk had gemaakt dat ik hen altijd als mijn natuurlijke ouders zou blijven beschouwen, omdat ik altijd hal had gedaan. Mijn pa hielp me waar hij kon met de afhandeling van de zaken, wat voornamelijk inhield dat ik op elk moment vrij kon krijgen van het werk, want ik was na mijn technische opleidingen bij hem als tekenaar/werkvoorbereider in dienst gekomen bij zijn aannemersbedrijf. Zowel pa als ma weigerden stelselmatig een deel van mijn nieuw verworven vermogen, maar ze konden niet voorkomen dat ik, nadat mijn vermogen vrij was gesteld voor mij, alle uitstaande externe schulden van het bedrijf afkocht en tevens een zakelijke rekening voor hen opende met een bedrag van 5 miljoen euro erop, dat vrij opneembaar was, voor welk doel dan ook.

Eén keer heeft hij er gebruik van gemaakt om een nieuwe vrachtwagen aan te schaffen, maar ik zag ook dat hij elke maand braaf geld terug stortte. Om hem te plagen heb ik buiten hem om het hele kantoor voorzien van de nieuwste automatisering, inclusief twee A0-plotters en een 3D-printer, waarmee maquettes geprint konden worden.

Enfin, terug in het dorpje in Saksen. Na mijn lunch ging ik het gemeentehuis binnen voor mijn afspraak met de burgemeester en de overijverige ambtenaar, die mijn leven op zijn kop had gezet. Het werd een geweldig leuk gesprek, waarbij de burgemeester heel blij was, dat zijn gebied weer een adellijk persoon in zijn midden had en ik zag de eurotekens al in zijn ogen rollen, dus ging mijn aandacht vooral uit naar Herr Wangern, de ambtenaar. Hij was een typisch schoolvoorbeeld van een ambtenaar. Een beetje een grijs uiterlijk in kleding en voorkomen, langzaam en bedachtzaam in gedrag en uitlatingen en vooral zeer voorkomend en vriendelijk. Bescheiden was hij ook, want toen ik hem als een soort vindersloon van het vermogen 2 miljoen euro aanbood, schudde hij snel zijn warrige grijze haren en weigerde pertinent, want daarvoor had hij het niet gedaan. Hij had het enkel gedaan omdat hij geïnteresseerd was door zijn liefde voor de geschiedenis van zijn geboortegrond en omdat hij een fervent puzzelaar was en pas kon rusten als deze puzzel opgelost was. Na lang aandringen van mijn kant, kwamen we overeen dat ik donaties mocht doen aan zijn Schützenverein (schietvereniging), zijn stamkroeg en aan het Fonds voor Oorlogsslachtoffers, waar zijn oude moeder nog steeds een kleine aanvulling op haar karige weduwenpensioen uit ontving. Dat vond ik zo’n goed idee, dat ik de beloning verdrievoudigde, waarvan het leeuwendeel naar het Fonds ging.

Herr Wangern, die ik inmiddels Fritz mocht noemen, bedankte me uitbundig en ik zag het gezicht van de wat corpulente en flink zwetende burgemeester op onweer staan, want hij had gehoopt op een financiële injectie in de gemeentekas, waar hij natuurlijk vooral de vruchten van zou plukken.

Aan het einde van het gesprek kwam Fritz opeens met een oude, maar zeer gedetailleerde kaart en zei: “Op deze kaart staat waar het kasteel van uw voorouders staat. Het is helaas in de oorlog gebombardeerd door de Engelsen en daarna verder in verval geraakt tijdens de bezetting van de Russen, maar er is nog wel wat van over, al is het al lange tijd niet meer bezocht en de weg naar het kasteel is wel lastig te vinden, maar met behulp van deze kaart moet het u wel lukken.”

“Bedoelt u dat dit mijn kasteel is?”

“Nee, nee,” zei de burgemeester gelijk. “Het kasteel is inmiddels eigendom van de gemeente, maar u kunt het voor een schappelijk bedrag terug kopen.”

“Ja, dat klopt.” Zei Fritz en hij nam iets afstand van de burgemeester. “Het heeft jarenlang te koop gestaan voor 1 Duitse Mark en later voor 1 Euro, in de hoop dat we iemand konden vinden, die het wilde restaureren, dus voor dat bedrag kunt u het weer in bezit nemen.”

“Zeg, wacht even.” Zei de burgemeester tegen Fritz. “Dat kan jij niet zomaar beslissen. Daar ga ik over.”

“Niet helemaal, Herr Bürgemeister.” Zei Fritz rustig. “Ik heb hier namelijk een convenant van uw voorganger, die heeft gesteld dat het Kasteel en het bijbehorende terrein van 100 hectaren voor dit exacte bedrag gekocht mag worden.” Hij keek daarna mij aan en vervolgde: “Er zit wel een maar aan, Herr Baron, en dat is dat het kasteel deels gerestaureerd moet worden en hoewel het ook weer bewoond mag worden, moet een deel voor het publiek toegankelijk zijn, net als het terrein zelf, met uitzondering van vijf hectare voor privégebruik. Kijkt u maar. Het is hier allemaal te lezen.”

Het gezicht van de burgemeester stond nu op standje aardbeving en heel even leek hij te overwegen om het dossier, dat Fritz aan mij gaf, uit zijn handen te rukken, maar nadat ik mij groot had gemaakt en hem streng had aangekeken, hield hij zich in en pakte ik het dossier aan, waar ik snel doorheen bladerde en las dat Fritz gelijk had.

Heel even dacht ik na, haalde uit mijn portemonnee een muntje van 1 Euro en legde deze op de tafel neer en zei: “Deal heren en boter bij de vis, want hiermee koop ik het kasteel terug.”

De burgemeester trok wit weg, maar Fritz pakte de euro van de tafel, glimlachte en zei: “Zeer goed Herr Baron. Ik zal gelijk de documenten in orde maken. Hoelang blijft u hier in het dorp, als ik vragen mag?”

“Ik kan hier nog wel een weekje blijven. Kan ik even om mij heen kijken in het mooie dorp en de schitterende omgeving en kan ook mijn nieuwe bezit inspecteren.”

“Prima Herr Baron, dan zorg ik dat morgen de papieren bij de notaris liggen. Mag ik voorstellen dat u zo rond een uur of drie daar ontvangen kan worden?”

“Graag Fritz en heel erg bedankt voor alles. Echt heel erg bedankt.”

“U ook Herr Baron en welkom in ons midden.”

Daarmee was het gesprek ten einde en ik schudde Fritz bijna kameraadschappelijk zijn hand en gaf daarna ook de burgemeester een hand, die het nog net kon opbrengen om mijn hand te schudden, een klein hoffelijk knikje te maken met zijn hoofd en te zeggen: “Ook namens de gemeente welkom Herr Baron.”

Ik knikte en vertrok uit de statige zaal, op weg naar een hotel, die ik al snel vond en waar ik een nette kamer kreeg.

De volgende dag ging ik als eerste het dorp verkennen. Natuurlijk was ik heel nieuwsgierig naar het kasteel dat ik net gekocht had, maar ik wilde eerst weten waar ik terecht was gekomen. Het was een heel leuk dorp met een echt dorpsplein, met in het midden natuurlijk het monument voor de plaatselijke gesneuvelde militairen uit de eerste en tweede oorlog en daarnaast een aantal plaquettes met de namen van de slachtoffers van de luchtaanval door de Engelsen in 1945, waarbij ook mijn kasteel getroffen was. Verder waren er natuurlijk de altijd en overal aanwezige winkels van diverse grote winkelketens, maar gelukkig ook zelfstandige winkels, zoals een drogisterij annex apotheker, een bakker, een slager, een paar onafhankelijke kledingwinkels, een bankfiliaal, een kleine buurtsuper, een café, twee restaurants en natuurlijk het hotel, waar ik logeerde.

Wat mij heel erg opviel was dat de straten allemaal brandschoon waren. De mensen waren vriendelijk, gastvrij en hadden een lekker rustig tempo. Heel anders dan in Nederland, waarbij iedereen altijd zo onpersoonlijk, afstandelijk en gejaagd leek te zijn.

Die middag bij de notaris was alles snel in orde. Fritz had alle papieren perfect voorbereid en toen de notaris voor de zekerheid vroeg of de betaling ook in orde was, liet Fritz hem de euromunt zien en daarbij zag ik hem voor het eerst breed lachen. Stond hem heel goed.

Na afloop wilde Fritz terug naar zijn werk, maar ik sleepte hem mee naar het aangrenzende café voor een pot bier. Hij protesteerde zwak, maar toen ik hem zei dat hij zijn baas anders maar moest zeggen dat hij verplicht was door Herr Baron, begon hij weer te lachen en even later zaten we te genieten van een grote pul goed Duits bier.

+++

Het was een dag later dat ik eindelijk op weg ging naar mijn kasteel. Met de auto reed ik naar de plek op de kaart, waar de ingang van de oprijlaan te vinden moest zijn, maar ik was er al vier keer aan voorbij gereden toen ik eindelijk de stenen poort zag, die helemaal overwoekerd door planten uit het zicht was ontnomen.

Met een grote tak, die ik vond, sloeg ik de meeste planten en brandnetels weg en toen kwam langzaam de poort tevoorschijn. De stenen pilaren waren uit grote natuurstenen blokken opgebouwd en bovenop de boog stond een grote sierlijk uitgehakte stenen adelaar met zijn vleugels wijd op mij neer te kijken. Op de linkerkant stond de naam van het kasteel en op de rechterkant was een nogal verweerde afbeelding te zien, dat ik nog net kon herkennen als mijn familiewapen, dat ik heb leren kennen uit menig officieel document die ik van de Nederlandse notaris had gekregen.

De poort zelf was van mooi sierlijk smeedijzer en hing scheef in de half afgebroken scharnieren, maar met heel veel druk kon ik de poort net genoeg open krijgen om er zelf doorheen te komen. Achter de poort zag ik de restanten van de oprijlaan. Onder de enorme bossen onkruid was nog redelijk goed de klinkers van de weg te zien met aan beide kanten lange rijen statige bomen. Vakidioot als ik was, keek ik gelijk of er zware bouwmachines tussen de bomen door konden en dat moest zeker wel lukken.

Ik liep verder en na ruim een halve kilometer kwam ik bij het kasteel zelf aan. Ik schrok geweldig, want er was nog maar weinig van over. Van de vier torens, stonden er nog maar twee overeind en van het oude woongedeelte, het kasteel zelf, stonden alleen nog de muren overeind en ik zag dat binnen in allemaal bomen groeiden, die al tot over de rand van de buitenmuren kwamen. Het was overduidelijk dat er al een heel lange tijd niemand was geweest.

Binnen de dikke buitenmuren van het kasteel, die op meerdere plekken gaten vertoonden, waren tegen de muren aan allemaal gebouwtjes gebouwd, waarvan er zelfs een paar waren, die nog iets van een dak hadden. De grote poort was verdwenen en het grote ijzeren valhek hing op drie meter hoogte scheef in zijn uitsparingen, maar was nog wel aanwezig.

Van de toegang van het woonhuis was alleen het linkerdeel van de grote met ijzer beslagen deur nog aanwezig en op een paar ruiten na, zat er geen glas meer in het pand.

Elk ander mens was waarschijnlijk ontmoedigd weg gevlucht, maar ik zag gelijk het potentieel en was in mijn hoofd al plannen aan het maken. Als ik het heel slim aanpakte zou ik het zelfs nog op een betaalbare manier aan kunnen pakken.

Ik liep naar binnen, bekeek de ruimtes die begaanbaar waren en als laatste waren de kelders aan de beurt, waar voorheen de keukens te vinden waren, de opslagruimtes en enkele kerkers, die er niet heel gezellig uitzagen.

Via een lange gang kwam ik bij een opening en zag door enkele uitgehakte rotsen een pad in de richting van de rivier lopen. Het pad was geheel van steen en er groeide maar weinig onkruid, dus ik besloot het pad te volgen.

Ik kwam beneden aan bij een bocht in het riviertje, dat vermoedelijk ooit eens een echte bevaarbare rivier geweest moest zijn en zag dat daar zelfs een klein zandig strandje lag. Het lag er erg idyllisch, zo tussen de rotswanden en omzoomd door het bos. Eigenlijk alleen te benaderen vanaf het water en vanaf dit pad dan.

Ik liep verder en moest nog een bocht om, om bij de rivier te komen, toen ik opeens stemmen hoorde. Ik hield even in en hoorde het plonzende geluid van roeiriemen en de stemmen van twee vrouwen, die tot mijn grote verbazing Nederlands met elkaar praatten. “Kijk Es,” hoorde ik de eerste, “zullen we hier even uitblazen. Zo’n strandje zijn we nog niet eerder tegen gekomen.”

“Oh heerlijk, San,” hoorde ik de andere zeggen, “de zon schijnt er zelfs op. Kom op, dan gaan we even lekker bruinen.”

Ik gluurde even om de hoek en zag twee jonge vrouwen van rond de twintig uit een kano stappen. De eerste was een knappe roodharige met een mooie bleke huid en de ander was ook knap, maar dan met blond haar en een iets zongebruinde huid, dat mooi afstak bij haar helblonde haren. Beiden waren gekleed in zeer korte spijkerbroekjes en de roodharige had daarboven een lichtblauwe bloes, die met een knoop om haar slanke middel was vastgeknoopt en de blondine droeg een wit haltertopje. Beiden hadden niet heel grote borsten, wat ik wel mooi vond, maar wel erg lange en slanke benen, wat ik zo mogelijk nog mooier vond.

Tot mijn verbazing trokken ze hun kleren uit en zag ik ze gelijk topless en in leuke kleine slipjes op het zand staan. Hun borsten waren inderdaad niet groot, hooguit een lekkere cup B, hun buikjes strak toen ze ook nog eens hun slipjes uit trokken, zag ik dat ze beiden een leuk streepje kort getrimd schaamhaar hadden staan. De een rood en de ander blond.

“Smeer je mij even in lieverd?” vroeg de roodharige aan de blondine.

“Natuurlijk schat. Dat mooie bleke huidje van jou moet niet verbranden hoor. Dat vindt Mark niet goed.”

“Pfff… Mark… Die ligt nu waarschijnlijk bierdrinkend met Jan naar voetbal te kijken. Daarom wilden ze ook niet mee kanoën. Weet je, ik was gisteren in een geile bui en wilde met Mark vrijen, maar meneer had op de TV in het hotel een sportkanaal gevonden en negeerde mij compleet. Lag ik dan met mijn natte kut.”

“Klootzakken zijn het.” Knikte de blondine, die inmiddels haar vriendin vol aan het insmeren was, waarbij ze letterlijk geen plekje oversloeg. “Jan is echt niet anders. Bier zuipen, voetballen en motoren. Dat is het enige waar hij aan denkt. He tis denk ik intussen wel twee weken geleden dat hij me heeft aangeraakt. Wat moet ik daarmee?”

“Je zou verder kunnen gaan met het insmeren van mijn tieten, want dat voelt erg lekker.” Hoorde ik de roodharige giechelend zeggen.

“Net als vorig jaar op Ibiza?” vroeg de blondine.

“Mmm… waarom niet? Was best lekker toen, weet je nog wel?”

“En of. Wat ben ik toen waanzinnig klaar gekomen. Waarom hebben we dat niet vaker gedaan eigenlijk?”

“Weet ik ook niet. Kom eens bij me?”

Het werd stil en ik probeerde om de hoek te kijken, maar daarbij stootte mijn voet tegen een losse steen, die met redelijk wat kabaal de resterende twintig treden van de trap naar beneden kletterde. Ik hoorde een kleine gil en daar schrok ik zo van, dat ik even uitgleed en in zicht kwam.

Zo neutraal mogelijk deed ik alsof ik net pas aankwam en deed alsof ik schrok van de twee mooie naakte jonge vrouwen op het strand. “Oh…” zei ik gespeeld verbaasd. “Wer seid ihr denn?” (Wie zijn jullie dan?)

De twee sloegen hun armen voor hun borsten en de andere hand voor hun kruis en staarden me geschrokken aan. De blondine pakte snel haar shirt en slipje, maar de roodharige keek me rustig en onderzoekend aan, waarna ze in heel netjes schoolduits, maar met een zeer herkenbaar Nederlands accent zei: “Wij eh… wij zijn hier net aangekomen en dachten dat dit een verlaten strand was.”

Ik lachte vriendelijk en zei in het Nederlands: “Dat was het ook, totdat ik het terrein had gekocht. Ik kwam hier net om alles te bekijken. Ik ben trouwens Rob Jansen. Wie zijn jullie?”

De twee hadden inmiddels slipje en bloes of shirt weer aan en ze stelden zich aan mij voor. De roodharige heette Sanne en de blondine heette Esmee. Beiden waren hier op vakantie met hun vriendjes, die niet mee wilden varen en ze wilden hier eigenlijk even uitrusten en van de zon genieten.

Ik merkte dat de twee dames er niet heel veel bezwaar tegen hadden, dat ik hen had gestoord en we gingen er bij zitten, waarna we vrolijk met elkaar begonnen te kletsen. Ik leerde dat Sanne en Esmee beiden studenten binnenhuisarchitectuur waren en toen ik hen vertelde wie ik was en waarom ik hier was, vielen hun monden open van verbazing. “Dus eh…” zei Esmee, “als ik het goed heb, dan praatten wij hier met een echte baron, die een heus kasteel bezit?”

“Eh ja, daar komt het wel op neer,” zei ik een beetje schaapachtig. “Maar dat kasteel mag je met een korrel zout nemen hoor. Op dit moment is het niet meer dan een hoop stenen, die niet allemaal meer op elkaar liggen en met een enorme hoop onkruid ertussen.”

“Mogen wij je kasteel eens zien?” vroeg Sanne en haar ogen straalden toen ze dit vroeg.

Ik haalde mijn schouders op en zei: “Ja natuurlijk mag dat, maar stel je er alsjeblieft niet al te veel van voor.”

Met zijn drieën beklommen we de lange trap omhoog naar het kasteel, of eigenlijk wat er over was van het kasteel en toen we vanuit de kelder in wat voorheen de hal van het hoofdgebouw was, keken de vrouwen vol interesse om zich heen. “Wauw zeg, een echt kasteel.” Zei Esmee en ze liep naar de restanten van wat ooit een statige trap naar een nu niet meer aanwezige bovenverdieping was. “Wat ga je ermee doen?”

“Restaureren denk ik, maar ik weet alleen nog niet hoe en hoeveel.”

“Moet je eens kijken San,” zei Esmee weer en ze wees op enkele fraaie steenhouwwerken en de diverse haarden, die nog in de muren herkenbaar waren. “Kan jij je al voorstellen hoe wij hier een mooi project van zouden kunnen maken? Volgens mij kunnen wij hier niet alleen op afstuderen, maar zelfs onze master mee halen, zoveel werk zit er in.”

De roodharige Sanne liep rond en inspecteerde de muren van het woongebouw. Ze bekeek alles, voelde aan het metselwerk en klopte met haar hand op een aantal deurposten, waarna ze zich naar ons omdraaide en met een glinstering in haar ogen zei: “Ik zou het wel weten ja. Zeg, meneer de baron, hoeveel tijd heeft u nodig om het gebouw weer wind en waterdicht te krijgen?”

“Alsjeblieft zeg, noem me geen baron”, zei ik ongemakkelijk, “ik ben daar nog helemaal niet aan gewend. Ik ben nog steeds de zoon van een lieve burgerlijke aannemer en een lieve moeder, die gewoon huisvrouw is. Maar, om terug te komen op jouw vraag: Ik schat in dat, als ik voldoende menskracht en materiaal kan laten aanrukken, ik zeker nog twee jaar nodig heb om minstens het woongebouw en misschien de helft van de buitenmuur te restaureren. Maar dan mag er niets tegen zitten.”

“Twee jaar?”, zei Sanne nadenkend, “dat is wel laat, want dan hopen wij al af te studeren.”

“Misschien kunnen we wel iets regelen met de school.” Zei Esmee. “Dit is natuurlijk wel een heel leuk project en hoewel het gebouw dan nog niet klaar is, we zouden wel alvast de plannen kunnen maken. Als dat lukt, dan zijn we misschien wel de eersten in vijfhonderd jaar, die afstuderen op een kasteel.”

“Oh ja, wat een leuk idee.” Riep Sanne enthousiast. “En dan houden we hier ons afstudeerfeest.”

Ik moest lachen om het aanstekelijke enthousiasme van de mooie vrouwen en werd zelf ook enthousiast. Met zijn drieën verkenden we elk plekje van het kasteel en ik genoot niet alleen van het uitzicht op de twee mooie vrouwen, maar ook van hun interessante ideeën, die ze hadden voor wat er allemaal met het kasteel gedaan kon worden. Ik had een notitieblokje mee en schreef alles op wat ze hadden gezegd. Na enkele uren werd het helaas tijd voor hen om terug te keren naar hun vriendjes en ik liep met hen mee naar het strand, waar de kano nog geduldig op hen lag te wachten. We namen als vrienden afscheid van elkaar en we wisselden telefoonnummers en emailadressen uit, waarna ze vertrokken en ik hen bleef uitzwaaien en nakijken tot ze om de hoek van de rivier waren verdwenen.

Ik reed terug naar het dorp, waar ik in mijn hotel de maaltijd nuttigde dat door Ulrike, de zeer gedienstige knappe dochter van de hotelier werd gebracht. Die avond nam ik op mijn kamer alle notities door en begon driftig te schetsen. Alle ideeën van Sanne en Esmee kregen hierdoor vorm en het kasteel kwam steeds meer en steeds completer voor mijn ogen tot stand. Nu alleen nog mensen en materiaal zien te vinden.

De volgende ochtend zat ik tijdens het ontbijt mijn aantekeningen en schetsen nog eens te bekijken. Na het ontbijt bezocht ik Fritz in het gemeentehuis en vroeg hem naar de archieven. Deze waren gelukkig in het dorp zelf en na enkele uren spitten vond ik diverse tekeningen van het kasteel en zelfs een bouwtekening, dat ergens aan het einde van de achttiende eeuw was gemaakt voor een uitbreiding. Ik maakte kopieën en foto’s en de rest van de middag mocht ik van Fritz in het archief blijven en gebruik maken van de grote tafel om al mijn aantekeningen uit te spreiden.

’s Avonds bij het diner merkte Ulrike op dat ik er nogal gespannen uitzag. Dat klopte wel, want de hele middag over papieren hangen en in dikke boeken bladeren, had wel wat gevergd van mijn nek- en schouderspieren. Ulrike stelde voor dat ik wel even van het zwembad achter het hotel gebruik kon maken. Deze was normaal ’s avonds niet voor gasten toegankelijk, maar voor Herr Baron maakte ze graag een uitzondering. Ik wilde het aanbod wel aannemen, maar ik had geen zwemkleding bij me en zei dat tegen Ulrike. “Ach, dat is toch geen probleem. U kunt toch ook gewoon in onderbroek zwemmen? Dat doe ik ook zo vaak.”

Dat leek me wel een goed idee, zeker omdat er geen andere gasten waren, die gebruik maakten van het zwembad, dus na het eten volgde ik Ulrike naar het zwembad, waar ik me gewoon in het bijzijn van Ulrike uitkleedde op mijn onderbroek na en dook in het lekkere frisse water. Ik zwom een paar baantjes toen ik opeens een plons hoorde en toen ik opkeek, zag ik dat Ulrike ook in het water was gekomen. Ze zwom met krachtige slagen en was duidelijk een heel stuk geoefender dan ik. Ze passeerde me en keek me even aan, waardoor ik haar probeerde bij te houden, maar na ongeveer zes banen, lag ik al een hele baan achter op de sterke jonge vrouw. Ik was ook moe en hing aan de kant om even bij te komen.

Ulrike kwam naar me toe en keek me vrolijk aan. “Tjonge,” zei ze ondeugend, “de adel is ook niet meer wat het ooit was. Nu al moe?”

Ik lachte om haar en knikte. “Ja, ik ben inderdaad een watje zonder conditie. Sorry.”

Ulrike dreef nu voor me en toen pas merkte ik tot mijn verbazing dat ze topless was, want haar ferme borsten dreven boven de waterlijn en haar lichtbruine tepels stonden als kleine heuveltjes op haar stevige borsten, die zeker een cup D groot waren. Ze zag mij naar haar borsten kijken en keek me weer ondeugend aan. “Vind je ze mooi?”

“Eh ja, je hebt mooie borsten. Ik ben alleen verbaasd dat je geen BH draagt.”

“Ik zei toch dat ik ook zo vaak in onderbroek zwom? Daar hoort dus geen BH bij.” Lachte ze. Ze zwom even van me vandaan en keek me daarna weer aan. “Eigenlijk heb ik gelogen, want ik draag meestal ook geen onderbroek als ik alleen ben.”

“Dus ik heb pech dat je nu niet alleen bent?” vroeg ik brutaal.

Ulrike lachte luid en kwam langzaam op me af. Onderweg naar mij had ze onder water haar slip uitgetrokken en toen ze vlak voor me stil kwam te liggen, gooide ze haar slip op de kant, gaf me een knipoog en zei: “Ik noem het geen pech hoor.”

Ze liet zich achterover vallen en dook onder water. Hierdoor zag ik heel kort haar blote kut met kale schaamlippen en een leuk kort getrimd driehoekje schaamhaar op haar venusheuvel. Ze bleef langer onder water dan ik had gedacht en toen voelde ik opeens twee handen, die met een snelle beweging mijn onderbroek van mijn heupen af trok. Ulrike kwam weer boven water en toonde mij triomfantelijk mijn onderbroek. Ze zwaaide hem in het rond en gooide hem vervolgens weg, waar het bovenop haar eigen slipje terecht kwam.

“Heb je al eens naakt gezwommen?” vroeg ze.

“Nee, nog nooit.”

“Kom, dan doen we een paar baantjes. Het is zo lekker om het water langs je lichaam te voelen stromen.”

Ulrike begon rustig van me weg te zwemmen en ik besloot haar te volgen. Op de heenweg zwommen we op onze buik en op de terugweg op onze rug, waarbij ik regelmatig opzij keek om te genieten van haar borsten, die soms boven water kwamen en soms ook haar licht behaarde venusheuvel.

Na tien rondjes moest ik weer uitrusten en ik deed wat armoefeningen om mijn licht verzuurde spieren in beweging te houden. “Zal ik je even masseren?” vroeg Ulrike. “Dat doe ik ook wel eens bij mijn vriend en volgens hem kan ik dat erg goed.”

“Jouw vriend?” vroeg ik verbaasd.

Ulrike keek me knikkend met mijn hoofd aan en zei: “Ja, mijn vriend Karl. Wij zwemmen hier wel vaker in dit bad. Vooral nadat we lekkere lange seks met elkaar hebben gehad. Even lekker opfrissen om daarna weer fris en fruitig verder te kunnen gaan.”

“En wat vindt jouw vriend er van als jij hier zo naakt bij mij in het water ligt?”

“Ik denk dat hij het jammer vindt dat hij er niet bij is.” Lachte Ulrike. “Hij geniet er altijd van als ik met leuke mannen flirt. Dat maakt hem trots op zijn meisje, zegt hij altijd.”

Ik snapte er niets van, maar merkte wel dat ik het jammer vond dat deze leuke jonge vrouw al bezet was. Toch lokte de massage wel en ik vroeg dan ook voorzichtig: “En mag jij dan wel andere mannen masseren?”

Ulrike kwam langzaam naar me toe en kwam zo dicht tegen me aanstaan in het water, dat haar borsten licht tegen mijn borstkas drukten, waarbij ik dankbaar was voor het koele water, zodat ik niet gelijk een erectie kreeg. Ze keek me diep in mijn ogen aan en zei: “Ja hoor, en wel meer ook. Kom, dan gaan we daar heen.”

Ze zwom naar de trap en klom uit het water, zodat ik voor het eerst haar hele lichaam kon bewonderen. Ze was een wulpse jonge vrouw met een stevig lichaam. Niet slank, maar zeker ook niet dik. Gewoon voorzien van lekkere rondingen en alles op de juiste plaats. Ze wachtte op mij en ik volgde haar, waarbij ik niet langer naar haar naakte lichaam keek omdat ik natuurlijk op geen enkele manier een mogelijke erectie kon verbergen en liet me door haar leiden naar een paar strandbedden, die in een hoek stonden.

“Wat nou als iemand ons ziet?” vroeg ik nog voorzichtig.

“Niemand kan ons hier zien. De deur heb ik op slot gedraaid en alleen het achterste deel van het zwembad is te zien van de balkons boven ons. Kom maar en ga liggen, dan masseer ik je.”

Ulrike zette het strandbed in de meest platte stand en ik ging op mijn buik liggen, waarna Ulrike op mijn benen kwam zitten en langzaam mijn schouders begon te masseren. Ze deed dit echt heel goed en al snel voelde ik hoe mijn spieren zich ontspanden. Langzaam voelde ik Ulrike verder over mijn lichaam glijden tot haar venusheuvel tegen mijn billen drukte. Haar korte schaamhaartjes kriebelden op een heel fijne manier op mijn kont en ik werd langzaam een beetje opgewonden.

“Strek je armen eens over je hoofd?” vroeg Ulrike na een tijdje en toen ik dat had gedaan, liet ze zich over mijn rug zakken om aan mijn armen te trekken en daarbij drukten haar borsten op mijn rug. Ik voelde dat ze harde tepels had en dat voelde ook heel erg prettig en steeds meer begon mijn pik stijf te worden.

Het was voor mij alweer een lange tijd geleden dat ik met een vrouw seks had gehad en toen Ulrike een beetje met haar bovenlijf over mijn rug begon te glijden, werd ik ronduit geil en begon licht te hijgen. “Gaat het nog?” vroeg Ulrike en ik kon alleen maar knikken. “Goed zo, dan mag je nu omdraaien.”

Daar schrok ik van, want dan zou ze mijn keiharde lul zien, dus ik bleef gewoon op mijn buik liggen. “Ach kom Rob, draai je om, dan kan ik ook de voorste spieren van je schouders masseren.”

“Ik kan het niet.” Kreunde ik.

Ulrike begreep het en ze begon te lachen. “Ben je bang dat ik je leuter zie? Dat geeft toch niet. Dat heb ik wel vaker gezien hoor.”

“Ja maar…” kreunde ik nog met moeite. “Jouw vriend dan?”

“Die heeft ook vaker leuters gezien. Dat is onvermijdelijk in het leger.” Grinnikte Ulrike.

“In het leger?” vroeg ik benauwd.

“Ja, hij is luitenant en momenteel gestationeerd in Litouwen voor een NAVO-oefening. Hij ziet daar verdorie meer actie dan ik.”

“Hoezo dat dan? Er wordt toch niet gevochten in Litouwen?”

Ulrike liet een schaterlach horen en ze kwam van mijn rug om iets uit haar jasje te pakken. Ze kwam terug met haar telefoon en kwam naast mij geknield zitten, zodat haar borsten heel dicht langs mijn gezicht hingen. Ze bladerde in de telefoon en liet me toen enkele actiefoto’s zijn en hoe. Er kwamen enkele foto’s voorbij van zeer mooie jonge Baltische vrouwen, die op een redelijk forse pik gespietst waren. Ook enkele waarbij de forse pik door de vrouwen gepijpt werd en was zelfs een selfie bij van een knappe man van ongeveer mijn leeftijd, die tussen twee jonge vrouwen in een bed lagen. Verbaasd keek ik naar Ulrike, die bijna genietend naar de foto van het drietal keek. “Dat eh… hij is jouw vriend?” vroeg ik. “Maar hij ligt met andere vrouwen in bed.”

“Ja en daar geniet hij van. Net zoals ik van andere mannen kan en wil genieten. Karl en ik hebben een open relatie en we delen onze veroveringen met elkaar. Meestal via foto’s, maar soms ook in het echt en dat zijn lekkere geile momenten. Ik denk dat hij jou ook wel leuk zal vinden.”

“Mij? Ga je dan ook foto’s van mij maken?”

“Alleen als jij dat goed vindt. Anders vertel ik het hem met woorden. Dat kan ook heel leuk zijn. Hij weet trouwens al dat ik jou wil. Wil je dat lezen?”

Ik was te verbouwereerd om te reageren en Ulrike bladerde alweer in haar telefoon en liet me een whatsapp draadje zien.

“Hi lieverd,” las ik, “Ik heb een lekkere vent in het hotel. Hij is een echte baron en ik wil met hem neuken.”

Ik keek opzij naar Ulrike, maar ze zei: “Lees verder.”

“Geil, een adellijke lul in je natte kut. Zou hij blauw sperma hebben?”

“Dat denk ik niet, maar als ik klaar ben met hem, dan heeft hij wel blauwe ballen.”

“Dat denk ik ook, geil teefje van me. Als jij eenmaal los gaat is gene man meer veilig.”

“Daar weet jij alles van. Hoe gaat het met jouw teefjes daar?”

De rest van de conversatie was minder interessant en Ulrike nam de telefoon terug. “Zie je wel? Hij weet het en hij vindt het goed. Dus, meneer de Baron, draai je om.”

Ik had nu geen excuus meer en ik draaide me om. Ulrike keek met veel verlangen naar mijn harde pik en ze kwam boven mijn schoot zitten. “Eerst nog even masseren?” vroeg ze ondeugend, maar liet zich we met haar natte kut over mijn harde lul zakken, zodat dit tussen haar kut en mijn buik gevangen lag. “Mmm… lekkere lul heb je.” Kreunde ze.

Ulrike ging verder met haar massage, maar zorgde er wel voor dat ze met haar natte kut over mijn pik bleef glijden. Ik genoot van het gevoel, maar ook van het uitzicht op haar stevige borsten, die voor mijn ogen bungelden. “Je mag ze wel vast pakken hoor.” Zei ze toen ze mij weer naar haar borsten zag kijken.

Ik legde mijn handen om haar borsten en voelde hoe stevig de heuvels waren en hoe zacht haar huid was. Haar tepels waren daarentegen heel stijf en toen ik deze met mijn vingers begon te bewerken, begon Ulrike te zuchten en ze kreunde: “Je maakt me geil met je vingers.”

Ik was natuurlijk ook heel geil en brutaal zei ik dan ook: “Waarom kom je niet op mijn gezicht zitten? Dan lik ik je klaar.”

Een beter voorstel had ik blijkbaar niet kunnen doen, want nog geen paar seconden later werd mijn gezicht bedekt met de druipende kut van Ulrike en befte ik haar zo goed als ik kon. Vlak voor ze klaar ging komen, kwam ze omhoog van mijn gezicht en draaide zich om. Haar kut hing nog steeds boven mijn gezicht, maar ik kon er met mijn mond niet meer bij. Ulrike nam mijn pik in haar mond en pijpte me op een heerlijke manier, waarbij ze zichzelf voor mijn ogen vingerde. Telkens als ze bijna klaar kwam, hield ze op met vingeren en op het moment dat ik op het punt stond om klaar te komen, hield ze op met pijpen. Dit duurde ruim een half uur en toen stonden we beiden bijna op klappen, zo dicht zaten we tegen een orgasme aan.

Ulrike stond met trillende benen op en kwam over mijn pik hangen. Ze pakte mijn op springen staande pik vast en kneep even vlak onder mijn eikel, waardoor mijn aanstaande orgasme wegebde. Daarna begon ze met mijn eikel over haar klitje te wrijven tot zij bijna klaar kwam en herhaalde dit tot we beiden weer aan de rand van een orgasme stonden. Toen liet ze zich opeens vol over mijn staalharde pik zakken en terwijl ze met haar knijpende kutje over mijn pik zakte, kwamen we tegelijk klaar en spoot ik in haar pulserende kut, dat zich als een hete en natte bankschroef om mijn pik klemde.

Heel even bleef ze met haar volle gezicht op mijn schoot zitten en met een bonkend hart zag ik hoe mijn sperma uit haar schede over mijn kruis droop. Ulrike pakte mijn handen, legde deze op haar borsten en zei op een geile manier: “Zo baron, nu gaan we echt neuken.”

Mijn lul kreeg geen enkele kans om slap te worden en in een lekker tempo begon Ulrike mij te neuken. Haar borsten werden stevig door mij vast gehouden en zelf gleed ze met haar vinger over haar klitje, waardoor het niet zo heel lang duurde voor ze weer klaar ging komen, maar ze bleef mij neuken. Pas na haar derde orgasme, begon het bij mij ook weer te borrelen en terwijl ik haar op mijn lichaam trok, gaf ik nog een paar flinke opwaartse stoten in haar kut en terwijl Ulrike op mijn schouder beet om het niet uit te schreeuwen van genot, spoot ik mijn volgende lading in haar kut, waarbij Ulrike nog een keer klaar kwam en mijn sperma en haar geil uit haar kut spoot.

We doken nog even het zwembad in om schoon te worden, waarna we ons aankleedden en we elkaar bedankten voor de fijne avond. Ik ging naar mijn kamer en lag net op mijn bed nog te mijmeren over de geile vrouw, toen er op de deur geklopt werd en de deur langzaam open ging. “Ben je nog wakker?” hoorde ik Ulrike vragen.

“Ja hoor. Kom maar verder.”

Ulrike kwam de kamer in, trok gelijk haar groene jurk uit en kwam bij me op bed. “Zullen we nog een keertje?” vroeg ze lachend. “Ik heb nog geen foto gemaakt voor Karl.”

Nog voor ik kon reageren had Ulrike mijn broek al uit en zoog ze op mijn lul, die weer hard werd. Ik gaf haar toestemming om een foto te maken van mijn lul in haar mond, zolang ik maar niet herkenbaar op de foto stond en toen we later aan het neuken gingen, maakt ik een foto van mijn lul in haar kut. Nadat we uit lagen te hijgen van de herhaalde lekkere seks, stuurde Ulrike de foto’s door naar haar vriend en daarna viel ze in mijn armen in slaap.