“Goedemorgen Kees… Wakker worden, lekkere slaapkop…” Vaag hoorde ik Joline’s stem en daarna twee warme lippen op de mijne. “Héé… Da’s lekker wakker worden. Goeiemorgen, schoonheid.” “Omdat je gisteren zo hard hebt moeten werken, heb ik een kop koffie en een beschuitje voor je gemaakt. En we kunnen het kalm aan doen; de wekker zou over tien minuten afgelopen zijn. Dus: geniet ervan.”
“En waarom was jij zo vreselijk vroeg wakker, Joline?” Ze glimlachte. “Toen jij naar Vught was, heb ik nog lekker op de bank liggen slapen. En Bengel hield me al snurkend gezelschap. Dus ik had wel voldoende rust gehad, gisteren.” “Slim van je. En dank je wel voor dit ontbijtje op bed. Lekker.” Rustig genoten we van de koffie; lekker tegen elkaar zitten en weten dat je gisteravond elkaar vreselijk hevig hebt verwend.
“Jolien…?” “Hmmm?” “Ik hou van je, schat. Dank je wel voor gisteravond. Dát wilde ik je even zeggen.” Ze glimlachte over haar beker heen. “Het genoegen was ook aan mijn kant, Kees. Je bent een heerlijke vent om mee te vrijen, maar ook een… hoe zal ik het zeggen? Je houdt rekening met me. Met mijn gekken wensen en verlangens. En ondanks dat je hard slaat: ik voel me zó veilig bij jou. Ik weet dat je nooit te ver zult gaan. Dank je wel.’ Ik pakte Joline’s beker uit haar hand en zette die naast me neer op het nachtkastje. “Kóm, mooie vrouw. Ik wil je zoenen.”
Ik trok haar tegen me aan en langzaam en aandachtig kusten en streelden we elkaar. Totdat Joline zich zachtjes losmaakte. “Kom. Nu ophouden Kees, anders komen we schandalig te laat in Gorinchem. En krijgen we indringende vragen van Margot en Charlotte. Iets in de richting van: ‘Zozo… We zijn een nachtje niet thuis en meneer en mevrouw Jonkman verslapen zich? En wat heeft het deugdzame echtpaar allemaal uitgevreten toen wij er niet waren? Nou?’ En dat doen ze natuurlijk bij de koffieautomaat, als iedereen er omheen staat… de krengetjes.” Ze sloeg het dekbed open. “De rest van de thee drink ik bij het ontbijt wel op, Kees. Nu aankleden, optutten en ontbijten.”

Een uur later naderden we Gorinchem. “Ik ben benieuwd of Mariëtte nog inspiratie heeft opgedaan in de Ardennen, Kees.” Ik bromde. “Maak me gek… In ieder geval gaan er twee nieuwe medewerkers kennis met haar maken. Gerben en Irene. Eens kijken hoeveel keren opdrukken dat oplevert.” Joline grinnikte. “Ik denk dat het wel meevalt, Kees. Zowel Gerben als Irene lijken me niet echt vocaal onbesuisde types. We gaan het zien.”
We stonden nét binnen toen we Margot achter ons hoorde. “Sjongejonge, wat braaf! Het echtpaar Jonkman is keurig op tijd. Wij dachten dat jullie wel wat later zouden zijn nu de meisjes niet thuis waren…” Joline draaide zich bliksemsnel om en zei op nogal hautaine toon: “Willen ‘de meisjes’ even goed bedenken dat het echtpaar Jonkman, voordat jullie op de proppen kwamen, hier óók vrijwel altijd op tijd binnen liepen? En dat ze weliswaar toen nog geen echtpaar waren, maar wel de dingen deden die je als echtpaar legaal mag doen? En dat ze daar nogal hevig van genoten? Maar dat dat nooit ten koste ging van kostbare arbeidsuren? Fijn, dank u wel.”
Een aantal aanwezigen had moeite om hun koffie er niet meteen uit te proesten en Lot en Mar keken sip. “We hadden ons bij voorbaat zó verheugd op een preek als jullie te laat waren gekomen, Joline…” Die keek gemeen. “Als jullie denken dat je Joline en Kees een kunstje kan flikken, moet je vroeger opstaan, meiden!” “Nóg vroeger?” Gerben mengde zich in het gesprek. “Ik vind dit al vroeg genoeg, en dan woon ik dichterbij dan jullie…”
“Nou, vandaag zelfs behoorlijk dichterbij, Gerben. We logeerden bij de vriend van mijn zusje hier. In Nijmegen.” Margot wees op Lot. Gerben keek Charlotte aan. “Als jij bij je vriend gaat logeren… Waarom met z’n tweeën?” Lot glimlachte. “Omdat wij méér zijn dan ‘gewone zussen’, Gerben. Niet alleen zijn we een tweeling, maar we zijn ook bijzonder close. Overigens niet zo close dat ik mijn vriend wil delen met m’n zus; er zijn grenzen.”
Gerben keek Margot aan. “Nou, als ze weer eens naar haar vriend gaat, mag jij wel naar mij toe komen, hoor. Dan hoef je niet de hele avond tegen dat kleffe gedoe van een verliefd stelletje aan te kijken.” Margot keek hem aan. “Dat zijn we ondertussen wel een beetje gewend, Gerben…” Ze wees naar Joline en mij. Hij haalde zijn schouders op. “Oké… Als je hén daar dan zat bent, wil ik je best eens een avondje mee uit nemen, Margot.” Een paar maanden geleden zou Margot knalrood zijn geworden; nu niet. “Ik zal er eens over denken, Gerben. Dank je wel.” Toen liep ze naar de koffieautomaat.

“Kom zus, koffie tappen en als de bliksem aan het werk, anders krijgen we commentaar van onze strenge chef!” “En ik kan het weten…” zei ik op zielige toon. Joline knipoogde naar me en verdween even later met de zussen richting Backoffice. En Gerben en ik richting Piratenhok. Met de deur dicht zei ik: “Jij durft, vriend. Met de hele meute er omheen Margot vragen of ze met je uit wil… Complimenten!” Hij haalde zijn schouders op. “Je moet toch wat? Op deze manier laat ik haar weten dat ik haar wel een leuke meid vind én ze hoeft niet meteen te antwoorden. En als ze er absoluut niet aan moet denken kan ze dat op een verkapte manier duidelijk maken. Is voor haar prettig en voor mij ook.”
Ik keek hem nogal verbluft aan. “Jij moet de diplomatie in gaan… Op jou zitten ze bij BuZa te wachten, vriend!” “Buza? Wat…” “Buitenlandse zaken. Fred en ik hebben daar wat vriendjes zitten.” Hij keek smerig. “Ik heb een vák geleerd, Kees.” “Dat klopt. En daar plukt DT de vruchten van. Dus… Aan het werk, Piraat.” Halverwege de ochtend kwam Joline mijn bureau binnen en sloot de deur.
“Hé knappe kerel…” “Hallo oogverblindend mooie vrouw. Wat verschaft mij de eer van uw schitterende verschijning in mijn bureau?” Ze knipoogde. “Drie dingen, Kees. Nou ja, in feite vier. Ten eerste: ik heb jullie maandoverzicht van Juni nog niet binnen; die wil ik uiterlijk volgende week woensdag hebben, dan kunnen ze nog voor eind Juli er uit. Ten tweede: binnenkort kan Theo mail uit Nijmegen verwachten. Rogier gaat een open sollicitatie sturen, met voorkeur richting Piraten.” Ik grinnikte. “Mooi, schat. Ik wil hem er graag bij hebben.” Ze hief haar hand op. “Even wachten jij. Ten derde: Margot zag Gerben al lang zitten. Sinds zijn aantreden bij DT al. Alleen kan zij zich beter beheersen dan haar zus.” Ze zweeg en ik keek vragend. “En het vierde?” Ze boog zich voorover, zette haar handen op mijn bureau en zoende me. Toen ze losliet zei ze: “Het vierde is, lieve Kees: ik hou vreselijk van jou. En dat moet ik soms even laten merken.” “Dat is wederzijds, mooie dame.”
Ik stond op, tilde Joline op en legde haar op haar rug op mijn bureau. “Wat doe je nou, gék?” siste ze. “Jou even later merken dat ik van je hou, schat.” Ik kuste haar en streelde even haar tepels. Mijn hand werd meteen weggeveegd. “Afblijven! Anders loop ik zo met stijve tepels Backoffice binnen en vraagt Fred waar die opwinding vandaan komt…” “Dan vertel je hem toch gewoon de waarheid, schatje? Van de knapste majoor van de NATO?”
Joline stond op. “Jaja. En dan denkt Fred dat hij dat is en rand me aan. Echt niet.” Ze streek haar rokje netjes en pakte de deurklink. “Geen toespelingen naar Margot, Kees. Denk er aan!” Ik knikte. Die toespelingen zouden pas komen als ze… Nou ja. Met een knipoog deed ze de deur weer open. “Aan het werk, Kees! Denk aan die declaraties!” “Jawel mevrouw Jonkman, zeker mevrouw Jonkman…” “Dat is tien keer, Kees!” klonk Irene’s stem vanuit de receptie. “Krijg helemaal de roesthoest, jij. Ik spreek mijn echtgenote aan zoals ik wil, Irene.” Ik kreeg een héle ondeugende blik van Joline uit de deuropening en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Daarna weer aan het werk…
En om tien voor twaalf omkleden; Mariëtte wachtte. Tijdens het loopje erheen hoorde ik Charlotte Irene waarschuwen. “Kijk uit dat je geen krachttermen gebruikt Irene. Dat kost je vijf keer opdrukken. Hebben we van haar overgenomen. Maar verder is ze wel aardig, hoor.” Mariëtte stond in de zaal al te wachten: handen op de heupen en een strakke blik in haar ogen. “Goedemiddag, Developing Technics. Het is te hopen voor jullie dat jullie hebben liggen freewheelen toen ik op vakantie was, want dan wordt het een pittig halfuurtje! Drie rondjes looppas aan de buitenkant van de zaal en om de drie passen afwisselend een knie hoog optrekken… Stárt!” We renden braaf onze rondjes, gevolgd door nog zo’n sessie, alleen nu de ander kant uit.
In het midden van de zaal lagen een aantal matten en een forse trampoline. Hmmm… Zouden we daarmee afgeknepen worden? Leuk! Een van de weinige binnensporten die ik aardig onder de knie had. Enfin, we zouden het wel zien… Na het lopen volgden wat oefeningetjes voor het bovenlichaam en na tien minuten stonden we te hijgen.

“Zo. En nu voor het echie.” Mariëtte wees op de trampoline. “Aanloop nemen, springen, op de trampoline je benen recht en aangespannen houden en met een koprol er weer af. Landen op de matten, anders doet het pijn. Ik doe het één keer voor.” Ze nam een aanloopje, sprong, kwam behoorlijk omhoog en maakte een koprol tijdens de sprong. En toen ze neerkwam op de mat stond ze meteen stokstijf. Geen pasje erna, nee helemaal niks. “Rijtje maken langs de muur… en nu jullie!”
Angelique lachte en ging als eerste. Keurig maakte zij een hoge rol en landde op de mat. “Netjes, Angelique! Dat heb je vaker gedaan! Nu eens kijken of de rest je kan evenaren…” Mariëtte had een klein glimlachje op haar gezicht. Theo was de volgende. Aanloop, sprong, maar zijn koprol was waardeloos. Hij klapte op zijn rug op de matten. Zo volgde de rest; de helft kon de koprol wel maken maar de landing varieerde van ‘plat op je bek gaan’ tot ‘zoutzak 1e klasse’. Fred stond voor me. “Ik hoop dat ik niet door die trampoline heen klap, Kees…” “Niet piepen ouwe. Jij met je goddelijke lichaam maakt waarschijnlijk de meeste indruk.” “Ja, op die trampoline wel. Niet op onze geliefde trainster.”
Miranda was aan de beurt. En tot mijn stomme verbazing maakte ze een keurige koprol en een landing die niet veel scheelde met Mariëtte. “Netjes, Miranda!” Theo applaudisseerde en de rest nam het over. Zelfs Mariëtte keek waarderend en stak een duim op. Joline sloofde zich uit: halverwege haar aanloop maakte ze een radslag, nam toen nog vier stappen, sprong en maakte een keurige koprol. Alleen haar landing faalde: ze zakte door haar benen, verloor haar evenwicht en smakte op de matten. “Leuke poging, mevrouw Jonkman. Maar hoogmoed komt voor de val, denk daar aan.” Mariëtte keek spottend. “Ik ga je vanavond wel even trainen, schat”, vulde ik pesterig aan. “Maar of die radslag en koprol daar aan te pas komen weet ik nog niet…” Een uitgestoken tong was mijn beloning en meteen het scherpe commentaar van Mariëtte:
“Nou meneer Jonkman, laat dan maar eens zien wat u er van bakt. Als u de mist in gaat, mag u er tien pakken.” Ik haalde m’n schouders op. “Kan nooit zo erg zijn als mijn straf vanavond, Mariëtte…” Geproest in de zaal. Ik nam een aanloop, sprong, landde in het midden van de trampoline en strekte mijn benen terwijl de trampoline me omhoog joeg. Daardoor kreeg ik nog meer energie. Koprol, strekken, en landen. Helaas… de landing ging niet goed en ik kwam uit op een soort judorol. Een semi-goedkeurend ‘Hmmm…” kwam uit Mariëttes mond. “Ik heb ze slechter gezien vandaag. Vijf keer, Kees.” “Pardon?” Ze knikte en wees. “Je maakte iemand belachelijk. En dat het je eigen echtgenote is, maakt dat niet minder fout. Doen we hier niet, weet je nog? Vijf keer. Nú.” Grommend ging ik liggen en drukte me op. Een brede glimlach lag om Joline’s lippen. Dit zou ik nog vaak moeten horen, vreesde ik…

Fred ging als laatste. Aanloop, sprong, salto en hij kwam met een dof ‘bonk’ neer. Maar bleef wel staan! “Sorry voor het geluid Mariëtte. Ik zal straks m’n excuses maken bij de benedenburen...” Ze snoof. “Ik hoop dat hun hanglamp niet uit hun plafond is gevallen… Oké mensen, dit gaan we nog een paar keer doen, maar ik zal jullie eerst wat aanwijzingen geven. En als jullie springen sta ik er naast om je bij de koprol te assisteren… Even later gingen we weer, en nu hielp Mariëtte mee om de koprol te doen. En dat hielp! Bij de meesten… Bij een stuk of vijf mensen niet.
“Sorry Mariëtte, maar mijn les gymnastieken is écht te lang geleden!” Henk keek berouwvol en Mariëtte antwoordde gevat: “Tja, en ik kreeg ook geen grip op je kale kop, Henk. Volgende keer een rubber badmuts op doen, dan lukt het wel.” We gniffelden, maar werden meteen getrakteerd op een van de beruchte strenge blikken. Daar stond ze weer, de alziende strenge gymjuf… “De laatste keer, mensen! En daarna mogen jullie meteen doorlopen naar de uitgang. Maak me trots!” Fred als eerste: geen probleem. Netjes hoe die grote beer zijn lichaam onder controle had… Nou ja, dat wist ik al een jaar of tien. Achter hem aan de zussen: ook netjes en sierlijk. Niet vreemd met hun slanke figuurtjes. Angelique: ging als een speer. Gerben: wat onwennig, maar ook hij kreeg zijn koprol nu goed voor elkaar. Irene: die had de vorige sprongen laten zien dat ze best lenig was en sprongkracht had. Nou ja, heb je ook wel nodig bij korfbal… Ze nam een snelle aanloop, sprong hoog op en draaide twéé keer in de lucht! En landde netjes op twee benen. Links en rechts hoorden we bewonderende geluiden en gefluit. “Mooi, Irene! Henk kwam er achteraan: draaide nu wel, maar kwam met een smak op één voet neer. “Au, verdomme!”
Mariëtte keek hem aan: de beruchte hand-met-vinger verscheen. “Nu even niet, Mariëtte… Au, dat doet zeer!” Hij zat op de mat, enkel in zijn handen. Mariëtte zag dat het serieus was en knielde naast hem neer. Ze kneedde zijn enkel. “Even op je tanden bijten, Henk.” En meteen gaf ze een felle ruk aan de voet. “AU! Gloeiendegloeiende…” Hij keek Mariëtte fel aan. “Moet dat nou?” Ze keek onaangedaan terug. “Opstaan en in looppas naar DT!” Henk stond wat moeizaam op. “Looppas? Dat dacht ik ni…” Een trek van verwondering gleed over zijn gezicht. “Krijg nou tieten… Geen pijn meer!”
Mariëtte trok haar T-shirt strak. “Die heb ik al hoor. Oké, ’t is niet veel, maar ik ben er blij mee. Er uit!" Ze keek naar de rij. “Volgende!” Theo. Ren, sprong, draai, bonk. Prima. “Had je een jaar geleden niet gedacht, Theo!” Rob: op dezelfde manier. Prima. De eerste sprongen gingen bij hem de mist in. Henry ging ook goed, Denise wat minder… Ik stond achteraan. “Nou, Kees, je hebt wat goed te maken! Doe je best!” Wel allemachtig; stond Mariëtte me nou uit te lachen? Het krengetje… Aanloop, sprong, draai, neerkomen! En dat ging nu prima. Op twee voeten geland, geen extra pasje om m’n evenwicht te herstellen… “Prima.” Meer zei ze niet, maar ik voelde me net zo trots als toen ik in Bosnië op 800 meter een ei kapot schoot met de Accuracy...

Het grootste deel van DT was, al rennend vertrokken. “We helpen je even met die matten en die trampoline, Mariëtte.” Samen met Gerben, Theo en Margot sleurden we de dikke matten naar hun opbergplaats. De trampoline volgde. “Dank jullie wel.” Ze giebelde en de ‘strenge, alziende gymjuf’ was meteen verdwenen. “Dit was het gevolg van een weddenschapje met een collega. Ze dacht dat ik jullie niet aan het turnen kon krijgen… Die mag maandag op taart trakteren!” “Hoe deed je dat met de enkel van Henk, Mariëtte? Die was wel heel snel genezen…” Ze keek geheimzinnig. “In Tibet geleerd. Verder mag ik er niets over zeggen, Theo.” “Daar kun je hier goud mee verdienen, meid.”
Ze had meteen haar ‘strenge gymjuf-blik’ weer terug. “Ja, vast. Maar als ik goud wilde verdienen werkte ik niet in een fitnessclub, Theo. Dit vind ik leuk werk én ik kan er redelijk van rondkomen. Dat vind ik genoeg. En nu er uit; ook ik wil lunchen!” Theo stak een hand uit. “Mijn excuses voor die opmerking, Mariëtte.” Ze knikte en pakte zijn hand aan. “Aanvaard, Theo.”
“Gevoelig puntje bij onze trainster, Theo”, zei Gerben buiten. Theo knikte nadenkend. “Ja. Die fout zal ik niet meer maken.” Een kwartier daarna, tijdens de lunch vroeg ik aan Henk: “Hoe is het met je enkel?” Hij bewoog zijn voet. “Alsof er niets gebeurd is, Kees. Toen ze er aan trok hoorde ik even ‘krak’ en vloog de pijn tot het dak van die gymzaal, maar een seconde erna voelde mijn enkel weer als nieuw. Net hardgelopen hier naartoe: geen pijn, helemaal niks. Ik zal haar volgende week bedanken; was ik vergeten.”

Ik keek rond en luisterde naar de gesprekken. Natuurlijk over de sport; voor de meesten was het heel lang geleden dat ze zoiets gedaan hadden. Uiteindelijk was het Theo die het woord nam. “Hé mensen… Als ik even mag? Stiekem zag ik best tegen dit sporthalfuurtje op. Weer Mariëtte als trainster… Het zal wel weer afzien en opdrukken worden. Maar uiteindelijk was het leuk! En voor het eerste in… ik denk een jaar of dertig… weer eens op een trampoline gesprongen. En die radslag deed ik toen dus niet! Ik ben bijzonder blij dat we Mariëtte als trainster hebben en ik vind dat we dat haar eens duidelijk moeten laten merken. Dus… Heeft iemand een idee hoe we een leuke beloning een beetje kunnen opfleuren? Want om haar nou kaal een cadeaucheque van 500 euro… Nee, dat vind ik niet gepast.”
Het was even stil, toen bromde Fred: “Maak er een tevredenheidsbetuiging van, Theo. Net als bij Defensie. Een stuk proza op een mooi papier, logo van DT erop en jouw handtekening er onder. In een mooie lijst… En die 500 euro in een envelopje achter in die lijst met de boodschap ‘Thuis pas openmaken’. Zoiets.” Theo stak zijn duim op. “Prima idee, Fred. Neem jij dat proza voor je rekening?” Hij schudde zijn hoofd. “Echt niet. Ze heeft nog wat verwensingen van mij tegoed. Kees?” Ik knikte. “Ja hoor. Ik zal eens putten uit de meer dan twintig tevredenheidsbetuigingen en functioneringsgratificatie die ik thuis nog ergens heb liggen. Kan ik wel een stukje proza uit overnemen…”
Fred snoof. “Twintig? Je bent een enorme blufkikker, Kees.” “We zullen het er maar op houden dat ik thuis nog een paar ingenieuze dames heb zitten. Die kunnen me vast wel helpen met het opstellen van een mooi verhaal.” Joline, Margot en Charlotte knikten. “Gaat lukken Theo. Wanneer wil je het hebben?” “In ieder geval vóór volgende week donderdag. Als ik het niks vind, kan ik altijd zelf iets in elkaar flanzen.” Hij keek gemeen.

Ik keek Fred even aan en knipoogde. En dat knipoogje hield in: ‘Opletten, ik ga een geintje met iemand uithalen. Meedoen als je kan!’ “Theo… Nou gaan we voor onze lieftallige sportgoeroe een tevredenheidsbetuiging in elkaar zetten en jij geeft haar 500 euro contant… Wanneer ga je zoiets doen voor Fred en voor mij?” ‘”Ja, daar ben ik ook wel benieuwd naar, chef. ten slotte heb ik hier de meute aan het rennen gekregen… Nou ja, Marion in feite. Zij moet dus ook haar aandeel krijgen.” “En ik ook, want ik ben een paar keer voor Kees ingevallen, Theo!” Joline keek hem lief glimlachend aan. Hij zuchtte. “Jullie zijn een stelletje egoïstische eikels. Ik stel voor dat IK die TB ga krijgen, want ten slotte lever ik drie dagen in de week een halfuurtje van jullie werktijd in, potdomme.” Vingers, handen… En Theo kon boete gaan doen.
Na de lunch gingen we weer aan het werk, tot Henk om vier uur mijn bureau binnenkwam. “Corvee, Kees!” Ik sloot mijn computer af en liep de groepsruimte binnen. “Nou, lekker dan. Normaal wordt dat corvee door een man of zes gedaan. En nu zijn jullie met z’n tweeën…” Gerben keek me aan. “Ben jij van het type dat te beroerd is om de handjes vies te maken, meneer de teamleider? Zo niet, pak dan ook eens een bezem of poetsdoek en ga aan ’t werk!” Henk grinnikte. “Goed zo, Gerben! Zet ‘m maar aan de arbeid!” Na een kwartier was de groepsruimte gereed voor het weekend, oftewel schoon en opgeruimd. Daarna verhuisden naar mijn bureau, maar daar was het corvee in vijf minuten al klaar.
“Mooi. Pak een stoel, Gerben. Henk, jij ook. Even de week evalueren. En elkaar. Gerben, heb jij dingen die je op je lever hebt over het functioneren hier?” Hij schudde zijn hoofd. “Deze week is omgevlógen, Kees. Heel veel dingen gezien, geleerd… En da’s niet alleen technisch, maar ook de manier zoals we met elkaar omgaan. Ik word momenteel met een hele brede lach op m’n gezicht wakker. Da’s wel eens anders geweest en meer zeg ik er niet over.”
“Mooi. Henk?” Die schudde zijn hoofd. “Nee Kees. Behalve dat meneer van Wiers hier volgens mij prima bij dit stelletje gekken hoort. Hard werken en humor. Ben ik wel blij mee. Waar ik minder blij mee ben: de hoeveelheid werk die er aan staat te komen. Kees, we moéten er mensen bij hebben, anders gaan we achter lopen.” “Kalm aan Henk. Willem van Zanten komt hier binnenkort werken…” Gerben onderbrak me. “En da’s een keiharde werker, Henk!” “… en ik voel aan m’n water dat we binnenkort nóg een sollicitant gaan zien: ene Rogier van der Vlist, de vriend van Charlotte. We hebben hem tijdens onze vakantie ontmoet. Momenteel hoofd TD van een middelgroot ziekenhuis in Nijmegen. Meer zeg ik er niet over; als hij gaat solliciteren mag jij het sollicitatiegesprek voeren, Henk. Theo vond dat ik daar, hoe zeg ik het netjes? …niet geheel objectief in sta.”
Henk zuchtte. “Jaja… En als ik hem afwijs, heb ik de nagels van Charlotte in m’n gezicht hé? Fijne vent ben jij, Kees. En als ik hem aanneem, hebben we wéér een verliefd stelletje binnen DT… Hoeveel zijn het er ondertussen? Kees en Joline, Angelique en Henry, André en Marion, Ingrid en Adri… het moet niet veel gekker worden, Kees!”
Ik lachte hem uit. “Hoho Henk. Joline en ik zijn netjes getrouwd, dus zijn we ‘verliefd stelletje’ af.” Hij gromde. “Echt niet. Ik deed een paar weken geleden per ongeluk de deur van je bureau open, en daar zaten meneer en mevrouw Jonkman – Boogers elkaar bijna op te vreten. En ja, dat was na jullie trouwen, vriend. De vonken vlogen ervan af. Ik heb maar gauw en heel zachtjes de deur dichtgedaan…” “Dank voor je discretie, Henk. Overigens ben je nog een stelletje vergeten. Theo en Gertie. Directeur en groot-aandeelhoudster van deze toko. En ook die zijn nog steeds zwaar verliefd op elkaar. Hoewel…” Expres hield ik even mijn mond en Henk keek plotseling gealarmeerd. “Wát, Kees?” Droogjes vervolgde ik: “Nou, sinds vorig jaar juni is Theo zo’n 15 tot 20 kilo kwijt, dus zo zwaar zal de verliefdheid wel niet meer zijn.”
Henk rolde met z’n ogen. “Etter! Ik schrok me kapot…” Hij keek naar Gerben. “Wat vind jij… Hé meneer, jij zit daar bijzonder rood te wezen! Wat heb jij op je lever?” Gerben dempte zijn stem. “Wellicht komt er nóg een verliefd stelletje bij. ten minste als het aan mij ligt. Ik heb aan Margot gevraagd of ze morgen samen met mij een dagje naar zee wil gaan.” Ik stak een duim op en Henk zei bedaard: “Doe je goed aan, man. Prima meid, net als haar zus. Succes!” Gerben keek mij aan. “En jullie houden je koppen hier over dicht! Stel dat het niks word, wil ik maandag geen grappen horen of we twee kuilen hadden gegraven of samen in één kuil lagen. Of hoe zo’n naaktstrand beviel. Of andere fijnzinnige humor. Niet alleen voor mij, maar ook voor Margot. Duidelijk?” Henk en ik knikten.
“Als jullie het eens worden, maken júllie het wereldkundig, Gerben.” En ik vulde aan: “Hou er wel rekening mee dat Lot en Joline dit ook gaan weten. Lot misschien nu al. Die meiden voelen, net als mijn zussen, elkaar 100% aan.” Hij humde. “Dat mag. En Joline vertrouw ik ook. Kees, morgen om tien uur sta ik bij jullie voor de deur. Mag dat?”

Ik boog me naar hem toe. "Gerben, één ding goed begrijpen. Joline en ik zijn niet je aanstaande schoonouders. Die wonen in Groot-Ammers, maar als de tekenen niet bedriegen gaat in ieder geval de biologische pa van beide zussen binnenkort voor een behoorlijke tijd de bak in. Ma weet ik niet, maar ook dat zou zo maar eens kunnen. Joline en ik zijn onderduikadres voor de zussen en ze zijn geen logé’s van ons; ze wonen in ons huis. Wij zijn goede vrienden, hebben hen geholpen met op beide benen in de wereld staan, net als mijn ouders, Joline’s ouders, mijn zussen Joline’s broers. En mijn zussen, Joline’s broers, Joline en ik zijn samen met Lot en Margot een octet. In feite nu een negental, met Rogier erbij, maar die is nog niet door de ballotagecommissie. En als jij erbij komt, hebben we ‘Tony’s Tiental compleet!”
Beiden keken wazig. “Tony’s Tiental?” “Een stukje geschiedenis: toen Jolien en ik een relatie kregen volgden binnen drie weken de broers van Joline met mijn rooie zussen. Tony, Joline’s moeder, noemde ons toen ‘haar sextet’. Met een verdachte nadruk op de eerste lettergreep. Dit voorjaar kwamen Lot en Margot erbij; toen werd het een octet. En toen vroegen we aan Tony of, als de dames ooit partners zouden krijgen, we het zootje om mochten dopen in ‘Tony’s Tiental’. ‘Dus, vriend Gerben: als Margot iets in jou ziet en dat is wederzijds: zorg maar dat je goed beslagen ten ijs komt, want de ballotagecommissie is streng doch rechtvaardig.”

“Nou ja,” zei Henk, “als jij door de keuring bent gekomen, stelt het dus allemaal weinig voor. Gerben, doe je best morgen; ik duim voor je. En ik schat Kees hier ook wel.” Ik knikte. “Ja. Meer zeg ik er niet over. En dit gesprekje blijft binnen deze muren, nietwaar Henk?” Die knikte. “Ongeacht of jullie het eens worden, Gerben: dit blijft hier.” “Dank jullie wel. En nu ga ik richting huis.” Hij grinnikte. “En een herenmodezaak: nieuwe zwembroek kopen.” Een knipoog en hij deed de deur open. “Een goed weekend heren…” Alsof er niets aan de hand was.
“Kom Henk, er uit. Ik loop nog even naar het Backoffice. Wie weet is het stil op Joline’s bureau, dan kunnen we elkaar weer eens ouderwets ‘opvreten’, zoals jij dat zo beeldend uitdrukt. Bedankt voor je steun deze week en geniet van je weekend, makker.” “Jij ook een fijn weekend, Kees.” Ik liep naar Joline. Bengel schoot naar me toe en begon te likken. “Jajaja, mooi beest… Je bent braaf… Hoi schat. Ga je mee richting Veldhoven? Dan zal ik voor je koken.” Ze keek onaangedaan terug. “Het is weer eens zover. Het meisje wordt door de vent mee naar zijn hol gesleurd, wordt volgepropt met mammoetvlees en vervolgens aangerand. Lang leve de evolutie…” “Hoho, dat aanranden heb je me niet horen zeggen, schat. Maar je brengt wél me op ideeën…” Joline pakte haar tasje. “Kom, gék. Naar huis, de zussen zijn al op weg.”
Irene en Marion zaten nog te kletsen in de receptie en Joline schoot daar even naar binnen, Bengel achter zich aan. Ik hoorde haar zeggen: “Irene, we zijn hartstikke blij met je. Dank je wel voor je werk in het archief en je suggesties! Fijne avond en tot maandag. En jij ook Marion. Doe je de groeten aan die bezorger van weer een boxpallet Calvé pindakaas?” Een venijnig “Rotmeid!” volgde en daarna “Goed weekend, Joline. Jij ook Bengel. Je zou eigenlijk in de receptie thuishoren. Als waakhond.” De stem van Irene klonk. “Fijn weekend, Joline. “Prettig weekend, dames. Tot maandag.” We liepen de gang in en hoorden Marion roepen: “Veel sterkte met die Piraat, Joline!”

En met een brede glimlach stapten we in de Volvo. In de bebouwde kom heerste er nog stilte, op de snelweg zei Joline: “Ik heb een nieuwtje voor je, Kees.” “Dat komt goed uit, schat. Ik heb er een voor jou. Wie eerst?” Joline keek. “Jij.” “Vriend Gerben heeft Margot gevraagd of ze zin heeft om morgen naar het strand te gaan. Morgenochtend om tien uur staat hij voor de deur.” Joline glimlachte liefjes. “Dat is geen nieuws, Kees. Wist ik al. En nu mijn nieuwtje: ze is enorm nerveus, maar ziet er vreselijk naar uit! Ik denk dat we morgenavond ‘Tony’s Tiental’ compleet hebben, schat.” “Dus we hebben morgen overdag het rijk alleen? Dat opent perspectieven, schatje…” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Lot is morgen thuis. Rogier heeft bereikbare dienst, wat inhoudt dat hij binnen een half uur of zo in het ziekenhuis moet zijn. Vanuit Veldhoven gaat hij dat niet redden. En Lot wil dan ook niet in Nijmegen zijn; zoals ze zelf zei: ‘Dan zit je nét lekker te knuffelen, gaat de telefoon en moet Rogier als de weerlicht weg… Geen zin in.”
“Hmmm… Daar moeten we iets op vinden, schat. Weet je wat? Als we Rogier nu eens bij DT binnen halen?”
Een minachtende snuif. “Dat gaat hij toch wel proberen, Kees. Lot zei vanochtend: ‘Waarschijnlijk gaat er dit weekend een mailtje naar Theo en dan mag Kees hem doorzagen over allerlei technische dingen.’ Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dat gaat Kees niet doen. Opdracht van Theo. Henk gaat het sollicitatiegesprek voeren, niet ik.”
Joline knikte. “Wel zo verstandig. Zo vermijd je alle schijn van partijdigheid.” “Ja. Alleen toen ik dat tegen Henk zei, had hij nogal wat commentaar. ‘Jaja… en als ik die Rogier afwijs, heb ík de nagels van Charlotte in m’n gezicht…” Joline schoot in de lach. “Ja, da’s waar. Enfin, misschien heeft Mariëtte daar ook wel een geneesmiddel tegen.” Ik bromde: “Vast. Linksom gedraaide en gedroogde Yak-keutels uit Tibet, waarschijnlijk. Maar onze alziende fitnessdame heeft Henk wél in één keer van zijn verstuikte of verrekte enkel afgeholpen. Zoiets heb ik nog nooit gezien. En ik heb het al eerder gezegd: in de middeleeuwen was ze hoogstwaarschijnlijk als heks op de brandstapel geëindigd.” Weer knikte Joline. “Ja. Deze dame heeft een aantal bijzondere capaciteiten. En ik ben bijzonder blij dat we haar als fitness-instructrice hebben. Het is telkens weer iets bijzonders.” “Helemaal mee eens, schat…”
Even later schoof Joline wat onderuit. “Even nog wat dutten, schatje.” Ze giechelde. “Het was een beetje laat gisteravond…” Ik trok haar rokje iets omhoog. “Laat me dan tijdens het rijden af en toe van die mooie benen genieten, meisje. Jij ligt te dutten en merkt er niks van; ik heb wat moois om naar te kijken.” Eén oog ging open. “95% van de tijd je ogen op de weg houden, meneer Jonkman! En voordat je op zoek gaat: ik heb vandaag een rose slipje aan.” “Dat moet ik natuurlijk even verifiëren, mevrouw Jonkman…” Ik trok haar rokje iets verder omhoog, maar mijn hand weg resoluut weggeveegd. “Niks ervan. Veilig rijden jij!”
Ik zette Bach op de playlist. “En met die Trio-sonates kun je me niet meer verleiden, majoor!” klonk het resoluut naast me. “Dat was één keer, in de buurt van Meerkerk.” Verder bleef het stil op de terugweg. Joline dommelde en ik concentreerde me inderdaad op het verkeer. Nou ja, het grootste deel van de tijd. Af en toe keek ik naar haar prachtige, lange benen…
Eenmaal in Veldhoven troffen we Lot en Margot al in de keuken aan. “Wij koken! Gaan jullie maar lekker zitten!” “Dat laat ik me geen twee keer zeggen, Jolien. Kom, op de bank jij!” Ze glimlachte. “Nu mag het, Kees.” Ik kuste haar. “Je bent lief voor je techneut.”
Zachtjes hoorde ik: “Kóm, even lekker tegen elkaar aan liggen.” Ze trok me naar zich toe en zoende me teder. “Vanavond wil ik je weer, Kees. Maar dan héél lief.” “Ik zie er naar uit, schat…” Meer kon ik niet zeggen, want haar lippen kwamen op de mijne. Ik betastte haar mooie benen en ze huiverde. “Lekker… Brengt goeie herinneringen boven, Kees. Aan een parkeergarage in Den Bosch… Een landweggetje bij Gorinchem… Onze eerste avond hier… Onze huwelijksnacht en een stukje bos in Noorwegen…” Ze keek me aan, haar ogen glanzend.
“En zoveel plekjes en momenten meer, lieve schat. En telkens heb ik genoten.” “Ik ook, mooie vrouw van me. Jij bent heerlijk om mee te vrijen. Telkens weer. Kom, zoenen. De aardappels zijn nog lang niet gaar.” Ik trok haar tegen me aan en Joline gleed in mijn armen. Langzaam en aandachtig streelde ik haar en zij mij. Op de achtergrond hoorde ik de geluiden van de keuken en het zachte gepraat van Lot en Mar, maar het boeide me niet. Ik genoot van een warme, lieve vrouw tegen me aan en daarbij viel al het andere weg… “Hé lieve duifjes… Over drie minuten is het eten klaar. Komen jullie even overeind en knappen jullie jezelf of elkaar even op?” Charlotte en Margot stonden over ons heen gebogen. “We hebben jullie maar even lekker laten knuffelen, maar nu is het etenstijd.” Ik kwam wat moeizaam overeind. “Dank jullie wel, lieve dames. We hebben ervan genoten.” “Zeker weten”, zei Joline, terwijl ze ook ging zitten. “Maar nu inderdaad even opfrissen. Momentje.”
Ze liep richting badkamer. “Staat leuk hoor Jolien, dat rose slipje… Kon Kees z’n handjes wel thuishouden?” Lot klonk spottend. Joline’s rokje was omhooggeslagen. Ze draaide zich naar ons toe. “Nee. En dat vond ik helemaal niet zo erg, Lot.” Ze knipoogde en verdween. “Wat heb jij een schat van een vrouw, Kees.” Margot zei het zonder spot. “Helemaal mee eens, Margot. En daar heb ik zojuist weer heerlijk mee liggen knuffelen. Dank jullie wel voor het begrip.” Ze glimlachten. “We weten hoe het voelt om met jou te knuffelen, Kees. Da’s heerlijk.”
Ik kon er niets aan doen; ik voelde mijn gezicht warm worden. De zussen lachten. “Oh, kijk, de stoere majoor wordt verlegen, Margot. Zie je dat? Wat schattig…” “Krengetjes…” gromde ik en liep Joline achterna, de badkamer in. Eenmaal aan tafel was het eerst stil. Pas bij het dessert begon Margot. “Kees… Joline weet het al, maar morgenochtend…” Ze haperde en ik vulde haar aan.

“Morgenochtend om 10:00 staat ene meneer van Wiers hier voor de deur om je naar Zandvoort te ontvoeren. Ik weet het uit betrouwbare bron, Margot. Hij heeft het een paar uur geleden aan Henk en mij verteld, onder voorwaarde dat wij onze grote bekken dicht moesten houden tegen de rest. En daar houden we ons aan, Margot.” Ze knikte. “Merci. En ik ben er blij mee. Vanaf het begin dat hij bij DT kwam werken vond ik hem interessant. Zei niet zoveel, maar als hij wat zei was het meestal raak. Ik heb hem niet kunnen betrappen op bullshit. En vorige week heb ik aan Angelique wat meer info over hem gevraagd; zij kent hem immers al langer. En dat was alleen maar positief. Overigens: ook Angelique heeft zwijgplicht, hoor.
En gisteren kwam hij naar me toe, bij de plotter, en zei: ‘Margot, ik ben van plan om zaterdag een strandwandeling te gaan maken. Heb je zin om mee te gaan?’ En zonder aarzelen hebt ik gezegd dat me dat wel leuk leek…” Ze glimlachte. “Over ‘understatement’ gesproken…” Lot vulde aan: “Mevrouw lag gisteravond in bed aan één stuk door te kwebbelen…” Ik keek op. “Sliepen jullie dan met z’n drieën? Daar zal Rogier dan toch ook wel iets van gevonden hebben hebben…”
Lot zuchtte.
“Kees, ik heb tegen Rogier gezegd dat Mar en ik bij elkaar slapen als we samen bij hem zijn. Dit zolang mijn lieve zusje geen relatie heeft. En dat begreep hij. Als ik alleen bij hem ben, doen we het misschien wel anders…” Ze knipoogde. Joline knikte. “Goeie vent. Hij begrijpt jullie ten minste.” Margot knikte. “Ja. Maar we hebben hem, voordat dit ter sprake kwam, wél alles verteld over onze jeugd in Groot-Ammers. En na een uur zei hij: ‘Lieve Lot, lieve Margot: als jullie bij elkaar willen slapen: ik begrijp het nu. Ik heb helaas geen broers of zussen, maar als ik een tweelingbroer had gehad, zou ik willen dat we net zo close waren als jullie zijn. Ik slaap wel in m’n eigen bedje; jullie slapen op de logeerkamer. Daar staan twee prima bedden, die kun je ook tegen elkaar aanschuiven als jullie dat liever hebben.’ En daarna zij hij: “Lot en ik halen het wel in als Lot hier alleen is.’ En om een of andere reden vloog mijn lieve zusje hem toen om de nek en waren ze tien minuten lang niet aanspreekbaar. Ik ben maar koffie gaan zetten…”
Ze keek gespeeld zielig. “Zoals ik al zei: ‘Een goeie vent, Lot.’ Daar heb je wat aan.” Ze knikte. “We hebben een fijne avond gehad met z’n drieën, nietwaar zussie?” Margot knikte. “Ja. En ik heb me geen seconde ‘het derde wiel aan de wagen’ gevoeld. Nou ja, behalve toen ik koffie aan het zetten was, dus.” Lot greep haar zus bij de hand. “Lieverd… Ik hoop dat Gerben net zo’n vent voor jou is als Rogier voor mij. Dát maakt ons compleet. En hoe we het dan doen in Arkel… Dat zien we over een paar maanden wel. Eerst maar eens wennen aan deze nieuwe situatie.” Margot keek bedenkelijk. “Eerst maar eens zien of Gerben wat in mij ziet…”
Ik keek Joline aan en die knikte.
“Margot, ik ga je een geheimpje vertellen. Op zijn kennismakingsdag bij DT hadden we gelopen en geluncht. Daarna vroeg ik Gerben op mijn kantoor om te peilen wat hij er van vond. En na wat kletsen over DT vroeg hij wie jij was. Want je had een behoorlijk diepe indruk op hem achtergelaten. Ik heb hem toen héél beknopt verteld iets over jullie geschiedenis verteld en dat jullie nu bij ons wonen. En hem vervolgens verteld dat, als hij jou verdriet zou doen, hij niet alleen Kees en Joline Boogers tegen zou komen, maar zo ongeveer heel DT. Of hij daarvan geschrokken is weet ik niet, maar…”
Margot pruilde. “Tot gisteren heeft hij bijna geen woord met me gewisseld, behalve een nogal nonchalant ‘Goedemorgen, Margot!’ Terwijl hij regelmatig met de andere meiden van het Backoffice, inclusief Marion en Angelique aan het kletsen was.” Joline knikte. “Dat heb ik gezien. En dat houdt in dat Gerben geen Don Juan is, want dat kletsen met de andere collega’s ging over hele algemene zaken, meestal DT-gerelateerd. Heus, Margot: als jij net zo in de wedstrijd staat als hij, zou ik ‘m dat bijzonder snel laten weten.”
Toen sloeg ze met een vuist op de tafel. “Tot zover de adviezen van het echtpaar Jonkman. En, behalve een strandwandeling voor morgen: wat zijn verdere plannen van deze dames?” Nu keek Lot zielig. “Rogier heeft dit weekeind, tot zondagavond zes uur ‘bereikbare dienst’. Binnen 30 minuten moet hij in het ziekenhuis zijn als er ellende is. Dus dat gaat ‘m niet worden.” Joline vroeg: “En krijgt hij daar dan een compensatie voor, Lot?” Die knikte. “Ja. Hij mag tot maandag 13:00 uitslapen of hij mag die uren opsparen voor later.” “Dan stel ik voor dat jij zondagmiddag rond een uur of vijf de Mini pakt, naar Nijmegen rijdt en maandagochtend om een uur of half acht fris en fruitig in Gorinchem aan de start verschijnt, Lot. Bel Rogier op en vraag of dat kan.” Joline giechelde. “En als hij ‘nee’ zegt, geef je telefoon dan maar even aan Kees. Die is beter in iemand uitvloeken dan ik.” Charlotte straalde. “Mág dat?”
“Hallo Lot. We zijn je ouders niet, weet je nog? We zijn goeie vrienden die jullie een beetje in het zadel helpen, als het nodig is.” Lot vloog Joline om de nek. “Dank je wel, lieverd!” En toen ze uitgeknuffeld was, zei Joline: “En als ik jullie was, zou ik eens op zoek gaan naar een goeie auto. Want die hebben jullie straks hard nodig. Jullie hebben het geld ervoor.” En ik vulde aan: “En waar blijft die knuffel voor mij, Lot?” Ze keek me aan en zei langzaam: “Volgens mij is die witte Mini van Joline, Kees. Niet van jou.” Ik protesteerde. “Écht wel! Wij zijn in gemeenschap van goederen getrouwd, dametje. Dus de helft van die Mini is ook van mij! Kom op met die knuffel!”
Lot zuchtte. “Betweter…” Ze gaf me net zoentje op mijn wang. “Is dat alles?” vroeg ik. “Ja. De rest bewaar ik voor Rogier. Zondagavond, na zes uur.” “Wat een mazzelaar…” mompelde ik en ik kreeg een stomp van Joline. “Jij moet niet piepen, meneertje! Ten eerste heb je een aantal keren veel intiemere knuffels van deze dames gekregen en ten tweede ga je ze vanavond weer krijgen. Van mij. Met de ramen dicht.” De zussen lachten. “Ik heb nu al medelijden met je, Kees. We weten hoe het voelt.”

Plotseling betrok Margot’s gezicht. “Hoe gaan we daarmee om, Lot? Ga jij Rogier vertellen hoe wij de afgelopen weken met elkaar zijn omgegaan?” Charlotte dacht even na. “Ja. Ik ga Rogier op een geschikt moment vertellen dat die twee hier ons hebben leren genieten van seks met een vent. En als zij dat niet gedaan hadden, dat we dan nooit meer een vent hadden aangeraakt. En als hij daar moeilijk over doet, wordt het tijd voor een heel goed en stevig gesprek. Met Kees en Joline erbij. Ik ben niet van plan hierover te liegen, schat.” Ze keek vastbesloten.
Margot nog niet en ik moest haar een beetje helpen. “Margot: zorg nu eerst maar dat je Gerben in je netten verstrikt. En dit verhaal hoef je niet meteen de eerste dag te vertellen; dat moet je op een geschikt moment doen. Heus, ik denk dat ook Gerben het begrijpt.” Ze knikte langzaam. “En wat zijn jouw verdere plannen, Margot, behalve morgen natte voeten krijgen?” Ze schudde haar hoofd. “Zondag naar de kerk, verder hangt het een beetje van morgen af. De agenda is nog blanco, Kees.” “Nou, die van ons ook, meid. We gaan het zien, oké?” Ze knikte.
Lot stond op. “Kom zus, we gaan wat leuks uitzoeken voor jouw strandwandeling. En daarna naar bed, des te eerder is het ochtend. Anders zit je hier maar op je tanden te bijten. Ik weet hoe het voelt. Kees, Jolien: welterusten, de dames trekken zich terug in hun boudoir.” “Lekker slapen, meiden.” De deur van hun kamer ging dicht.

“Jij nog iets drinken, Joline?” “Geef mij maar een Jägermeister. En daarna gaan wij ook lekker naar bed, Kees. Lekker vroeg. En vanavond kom je de romantische Joline tegen. Lief, maar als ze eenmaal loskomt…” Ze lachte ondeugend. Met een glaasje in de hand zaten we nog even op de bank.
“Wij zijn behoorlijk aan het koppelen, Jolien. Niet dat ik er wat op tegen heb; de zussen wil ik graag gelukkig zien.” “Ik ook, Kees. Dat hebben die meiden ondertussen wel verdiend.” “Ze zijn hier gelukkig, Joline. Dat hebben ze meerdere malen gezegd.” Ze knikte nadenkend. “Klopt. Maar… Er miste nog wat, Kees. Een vent waar ze van houden. En dat ben jij niet. Althans… niet op die manier. Ze zijn stapelgek op je, zonder meer, maar je bent niet hun man. Degene met wie ze hun leven willen delen.” Ik gaf haar een zoen. “Dat klopt óók, schat. Want ik ben van jou, en dat weten ze ook.”
Ik gooide mijn laatste slok Jägermeister naar binnen. “En ik wil dat jij dat ook weet, schat. Kóm. Ik wil lief met je knuffelen. Ze keek me aan en kuste me. “Ik zie er naar uit, Kees. Veiligheidsrondje, daarna met je lieve vrouw naar bed.” Even later lagen we heerlijk tegen elkaar aan en streelde ik Joline’s rug zachtjes. “Heerlijk zo, Kees… Lekker mee doorgaan. Kan ik zó van genieten. Dit is rustgevend…” “Fijn dat je zo geniet, schatje. Zeg het maar als ik iets anders moet gaan doen, oké?” Ze knikte. “Mag ik op m’n buik liggen, Kees? Even helemaal passief genieten van jouw warme handen.”
“Tuurlijk schatje. Maar vanavond ga ik je niet vastbinden, dan weet je dat alvast.” Ze glimlachte even. Na een paar minuten zachtjes strelen zei ze: “Kees… Ik heb een gekke vraag. Mag dat?” Ik humde bevestigend en ze draaide op haar zij, gezicht naar me toe. “Kees, als morgen alles goed gaat, is vanaf morgen ons tiental compleet. Dat hoop ik van harte. Rogier is een toffe kerel, wat ik van Gerben gezien en gehoord heb: lijkt me ook een prima vent. Maar ik zou er graag een dozijn van maken…”
Ik knipperde met m’n ogen. “Hé schat, wil jij jezelf zwanger van een tweeling in de collegebankjes persen? Ik weet niet of dat gaat passen, hoor.” Ze zuchtte.
“Nee, dwaas… Jouw zussen, mijn broers, Lot, Mar, Rogier en Gerben zijn stuk voor stuk vrienden. Ja, zelfs Gerben. Maar onze grootste vrienden staan er buiten: Fred en Wilma. Daar zijn we verdorie samen mee getrouwd! En Fred heeft me wel eens toevertrouwd dat hij stinkend jaloers was op ons ‘sextet’. Hij kan prima met Wilma’s broers door één deur, maar zo’n vriendenclub die er altijd voor elkaar is… Hij zei: ‘Dat mis ik wel eens, Jolien. In dienst had je je eigen groep, dat was bijna familie. In DT hebben we het Backoffice. We kunnen vreselijk met elkaar lachen en vangen elkaar op als er ergens rottigheid is, maar om half vijf wensen we elkaar een fijne avond en gaan uit elkaar…’ Hij keek wat triest toen hij dat bekende.”

Ik dacht lang na. Fred en Wilma bij ons clubje? Wel verdorie, ze hóórden er al bij, want we gingen samen naar dansles en daar stonden ze ook regelmatig met die rooie tweeling, met de zussen Bongers en met Rob en Ton te geinen… Ik keek Joline aan en knikte. “Prima idee van je, schat. Stom dat ik daar niet eerder aan gedacht heb.”
“We hebben Wilma en Fred een beetje verwaarloosd de laatste weken, Kees. Dat gaat niet meer gebeuren.” Ze keek op haar horloge. “Hmmm… Negen uur. Het echtpaar van Laar zal nog niet onder de douche staan. Zullen we hen even bellen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, nog niet. Eerst de rest appen of zij er mee akkoord gaan.” Joline knikte en pakte haar telefoon. Ik las wat ze schreef.
“Hé schatten… Kees en ik lagen even te filosoferen… Vinden jullie het goed als we Fred en Wilma ook in ons clubje opnemen? Graag zsm antwoord. Gr J&K.”
Pinggg… verzonden. Tien seconden later vloog de deur open en renden Lot en Margot in peignoirs naar binnen. “Wat een prima idee! Doen! Meteen!” Ik keek afkeurend. “Dames, dames toch… Jullie kunnen hier niet zo naar binnen komen stormen! Voor hetzelfde geld lagen wij in ons naakte niksie vreselijk leuke spelletjes te doen!” “Jouw naakte niksie hebben we vaker gezien, Kees. En van Joline nog vaker. Bovendien: als jullie leuke spelletjes spelen, zit Joline niet te appen. Zelfs bij dames kent multitasken z’n grenzen, dus niet miepen, majoor. Joline: meteen doen! Die grote beer erbij… En z’n lieve vrouw… Heerlijk!”
Joline knikte. “Mooi, meiden. Blij dat jullie er zo over denken.”
En met een stemverheffing vervolgde ze: “En nu eruit tutjes! Jullie komen hier in leuke nachtponnetjes naar binnen… Ik voel het testosteron van Kees alweer skyhigh gaan! Er uit!” “We snappen dat je dat voelt, Joline”, giechelde Lot. “We hebben medelijden met je. Héél even…” Met een brede glimlach sloten ze de deur achter hen.

“Zo. Die waren duidelijk. Nu de rest nog, Kees.” Ik knikte. “Die waren zeker duidelijk. Met name hun tepels. Duidelijk zichtbaar.
Een stomp volgde, daarna een geluidje uit Joline’s telefoon.
“Claar. Mede namens Ton: goed plan!”
En drie seconden daarna: “De zuster en ik stemmen vóór, Jo.” Rob junior dus.
We keken elkaar aan. “Dan gaan we het echtpaar van Laar morgen een officiële uitnodiging sturen, schatje. Nu niet meer, want wellicht staan ze toch al te douchen.” Joline schudde haar hoofd. “Nee Kees. Nú. Ze hebben er al veel te lang op moeten wachten.” Ze giechelde. “En Rogier en Gerben moeten er maar aan wennen.”
Ik bromde: “Arme kerels. Denk je een leuke en lieve meid aan de haak te hebben geslagen, komt er eerst een zus om de hoek kijken en na een week een clubje van tien lieden… Elk met een eigen specialiteit. Eentje die smerige rugbymoves kent, eentje die heel scherp en venijnig gebekt is, een voormalig machinist die nogal goed is in het gooien van zware steeksleutels, een luitenant der Infanterie, een reserve-majoor der Infanterie, beiden met het postuur van een nogal forse bestelbus, de echtgenote van de majoor met een iets bescheidener postuur, maar nogal altijd indrukwekkend, een blonde feeks met twee luchtbuksen en tot overmaat van ramp nóg een reserve-majoor der Infanterie, die ook best wel goed met wapens om kan gaan… Lekker ontvangstcomité.”
Joline grinnikte. “Ja. Goeie lakmoesproef. En nu ga ik het echtpaar van Laar eens bellen. Met hun douche-fetish zou het zo maar kunnen dat ze een waterdichte telefoon op hun badkamer hebben hangen. Ik hoor het zo wel.” Ze toetste het nummer van Fred in.

“Hé mijn geliefde leidinggevende aan de telefoon! Klachten over Kees, Joline? Je weet ’t hé? Eén kik en ik spring in de auto om die vent van je onderuit te schoffelen…”
Hij wilde verder gaan met onzin, maar Joline onderbrak hem. “Hoeft niet, Fred. Bel ik gelegen of wilden jullie gaan douchen?” Wilma antwoordde. “De waterrekening is hier al hoog genoeg, Jo. We douchen geen 24/7, hoor.”
“Mooi. Kees en ik hebben een vraag aan jullie…”
Ze wachtte even en Wilma zei, nogal behoedzaam: “Wát, Jo?”
Een knipoog naar mij. “Lieve Wilma, lieve Fred… Willen jullie lid worden van ons clubje? Het sextet?”
Heel even was het stil. Toen baste Fred:
“Natuurlijk Jo! Zo’n vriendenclub vind je nergens!” En Wilma voegde er aan toe: “Het is ondertussen toch een octet geworden, met de dames Bongers erbij?”
Ik boog me naar de telefoon. “Ondertussen een negental, Wilma. Charlotte heeft sinds vorige week een vriend. Goeie vent.”
En Joline giechelde: “En Margot krijgt, als de voortekenen niet bedrie…”
Fred onderbrak haar meteen. “Gerben?” Het gebeurde niet vaak dat Joline’s mond openviel van verrassing, maar nu wel.
“Hoe weet jij dat, grote vriend?”
De Leopardtank klonk weer eens uit de speaker. “Ik heb m’n ogen niet in m’n achterzak zitten, Jo. Gerben is stapelgek op Margot, die zie je vanaf de Euromast nog wel. En Margot kan nóg zo’n neutraal gezichtje opzetten, maar kijkt stiekem best wel vaak naar vriend Gerben tijdens de lunch. En stomtoevallig ving ik van de week een kort gesprekje bij de plotter op: Gerben vroeg haar mee voor een dagje strand. En mevrouw Margot aarzelde geen nanoseconde met haat positieve antwoord.”
“Jij bij de plotter? Die nis is veel te smal voor jou, maat.”
Hij gromde. “Zíj stonden in die nis, majoor Jonkman. En ik sloop daar stomtoevallig langs. Tja, en dan vang je wel eens iets op… Maar terug naar het onderwerp: ja, wij zijn vereerd dat jullie ons dat vragen.” “Bijzonder vereerd zelfs, Joline en Kees.”
Wilma klonk lief. Maar ze vervolgde:
“Hoe staat de rest hier tegenover?”
Joline lachte. “Geen zorgen maken, Wilma. We stuurden net een appje aan de rest van het octet. Nog geen halve minuut later stormden Mar en Lot onze slaapkamer in en riepen om het hardst dat ze het een prima idee vonden. En twee minuten daarna kregen we behoorlijk instemmende appjes terug van Rob, Ton, Claar en Mel.” Ze giechelde. “En de nieuwe en potentiële leden van ons clubje moeten er maar aan wennen.”
Toen werd ze serieus. “Fred: Margot gaat morgen met Gerben naar het strand. De uitkomst van dat uitstapje laten we jullie weten. En Maandag geen lompe grappen als het niet is geworden wat wij dachten, oké?” “Nee, mevrouw. Ik ben een nette majoor, mevrouw.” Joline humde minachtend.
“Ik hou ‘m wel in toom, Jo. Als hij over de schreef gaat, wordt er een week niet gedoucht”, klonk Wilma’s stem.
“Dan komt het in orde, schat. Goed jongens, wij moesten dit even aan jullie vragen. Hebben we véél te lang mee gewacht, waarvoor sorry.”
“Wij zijn er hartstikke blij mee, Joline. En Kees”, klonk Fred z’n bas door de speaker.
“Binnenkort maar eens met de hele meute bij elkaar komen. Dat lijkt me een bijzonder feest te worden.”
Joline humde geringschattend. “Jaja, een bijzonder feest, zegt meneer. Met veel drank en lompe grappen zeker?”
Wilma giechelde. “Na veel drank kan ik zijn lompe grappen wel waarderen, Joline.”
Die zuchtte. “Eerst morgen afwachten, jongens. Misschien wordt het een grote flop tussen Margot en Gerben.”
Fred zei: “Ik denk het niet, Joline. Maar goed, we gaan het zien. En nu, om dit te vieren, gaan mevrouw en meneer van Laar even douchen.”
Ik zuchtte. “Alwéér?”
“Beste Kees”, klonk Wilma’s stem liefjes, “Fredje en ik hebben er net een uur fitness op zitten. En zaten uit te hijgen toen jullie belden. Mogen we dan nu even douchen, zodat we daarna fris en fruitig in ons lekkere bed duiken?”
Joline giebelde. “En over twee uur zeker weer douchen?”
Een diepe zucht klonk uit de telefoon. “Kees! Hou die oversekste vrouw van je in toom!”
“Ik ga het proberen, Wilma. Geen garanties. Nou, lekker douchen jullie twee en voor straks, wanneer in deze mooie nacht dan ook: welterusten.”
“Lekker maffen jongens. En tot binnenkort.”
Wilma hing op en wij keken elkaar aan.

“Zo, ook weer geregeld, meneer Jonkman.” “Ja. En daar ben ik uitermate blij mee, mevrouw. Hebben we inderdaad véél te lang mee gewacht.” Ik knuffelde Joline. “Vreselijk lief van je, schat.” Ze glimlachte. “Kees, zij zijn me enorm dierbaar. Wilma is een schat van een vriendin en Fred is… Nou ja, Fred is Fred.”
Ik knikte. “De beste maat om naast je te hebben. En of dat nou in een kroeg is, op een bruiloft of tijdens een vuurgevecht… Fred is mijn bud, schat. Tot de dood er op volgt.” Ze keek me lang aan. “Ja. Iets waar Wilma en ik wel eens jaloers op zijn. Jullie zijn op sommige momenten nog hechter met elkaar dan met jullie echtgenotes, Kees.” Ik dacht na. “Dat klopt. We hebben elkaars leven gered, weet je nog? Dat doet wat met mensen…”
Het was een tijdje stil. We streelden elkaar zachtjes en langzaam. Niet zwaar erotisch, maar we lieten elkaar voelen dat we bij elkaar hoorden. Toen zei Joline: “Gaan we slapen, Kees? Ik had je een romantische Joline beloofd, maar…” Ik kuste haar zachtjes. “Dat heb je méér dan waar gemaakt, schoonheid. Ik lig hier een partijtje te genieten… Maar nu inderdaad lekker slapen. Dat gaat vast lukken, met jou zo dicht tegen me aan.”
Een lange, zachte zoen volgde. “Die romantische avond komt binnenkort nog wel een keertje, Kees.” “Ik zie er naar uit, schat. Welterusten.” “Slaap lekker, Kees.”

Ik lag nog een paar minuten te denken. Gerben bij ons clubje… Zou prima passen. Een uitstekend technicus, een leuke vent om mee te kletsen en als hij wat zei was het geen bullshit. En Rogier? Ook een leuke vent en bijzonder lief voor Lot. Hoe hij als technicus was… Nou ja, je wordt geen hoofd TD van een middelgroot ziekenhuis omdat je leuk met Lego kan spelen. Na een tijdje schudde ik m’n hoofd. Káppen, Kees. De meiden moeten het zelf uitzoeken. Jij kunt er niets aan doen. Nutteloos, dit gepieker. Slapen wanneer je slapen kunt. Joline sliep al, dat hoorde ik.
Voorzichtig draaide ik op m’n rug. Spieren aanspannen… en los. En weer aanspannen… en los… Bij de vijfde keer zakte ik weg…