Laat die avond kreeg ik een Whatsappje van Suzanne: "Kijk even op onze site." Met een knipogende emoji erbij. Natuurlijk logde ik direct in en het viel me direct op dat het puntenaantal van Merel was veranderd in 5 ½. Mijn ogen vlogen naar links en vonden een kruisje in de kolom "kale poes." En verdomd, toen ik op het kruisje klikte, stond ze daar in volle glorie.

Mijn god, wat was ze mooi. Spiernaakt, slank, haar heupen iets opzij, twee parmantige borstjes waarop de zwaartekracht geen vat leek te hebben, één hand op haar heup, de andere hand omhoog in een soort "zie je wel" gebaar, en met een poesje waar geen haartje op te bekennen was. Haar lipjes sloten perfect op elkaar aan en van haar kleine schaamlippen was niets te zien.

Zonder enige aarzeling sloeg ik de foto op mijn computer op. Die moest ik gewoon hebben. De foto's van de andere meiden, die ik eerder bewaard had, gooide ik weg, waarna ik die van Suzanne na enige aarzeling weer terug haalde. ten slotte kopieerde ik de foto van Merel naar een USB-stick.

De volgende ochtend zorgde ik dat ik als eerste op kantoor was, zodat ik de foto op A3 formaat kon printen. Toen ik ‘s middags weer thuis was, hing ik de foto in de slaapkamer aan de muur, zodat ik er vanuit bed vol zicht op had. En het zal jullie niet verbazen dat ik de rest van de week veel plezier van die foto heb gehad.

Die zaterdag was ik ruim op tijd bij het huis van mijn ouders. Ik zette de gigantische buitenkeuken van mijn vader en mijn eigen bescheiden barbecue klaar, sleepte terrasstoelen en zonnebedden aan en begon in de keuken de gerechten voor te bereiden.

Ik was zo goed als klaar toen ik het geluid van kletsende meiden op het voorerf hoorde. Snel liep ik naar buiten. Altijd leuk om op een zomerse dag een stel jonge meiden te verwelkomen. Ze zagen er allemaal geweldig uit, maar ik lette vooral op Merel. Ze droeg een wit zomerjurkje, dat tot halverwege haar dijen kwam en platte lichtblauwe schoenen. Ik geloof dat ze ballerina's heten. Ze had haar haar weer in twee vlechten. Haar zus droeg een strakke witte broek en een topje dat haar schouders bloot liet. En de andere meiden; laat ik zeggen dat ze onderweg heel wat bekijks gehad moeten hebben.

"Welkom dames. Zet jullie fietsen maar in de schuur."

Suzanne gaf me spontaan een knuffel en de andere meiden volgden haar voorbeeld. Merel was de laatste. "Hoi Merel. Ik ben blij dat je er bent," zei ik. Ze zei niks, maar gunde me een lieve glimlach.

Even later liepen we met zijn allen de tuin in.

"Jee, wat woon je hier mooi," zei Vera.

"Was het maar waar. Dit is het huis van mijn ouders." Ik zag een paar gedch blikken. "Geen zorgen; die zijn op vakantie."

Na de gezellige chaos van het drankjes ronddelen en hapjes serveren vroeg ik Merel: "Wil jij me even helpen in de keuken?"

Ze keek even naar Suzanne. Die knikte haar bemoedigend toe en Merel liep met me mee.

"Wat moet ik doen?" vroeg ze.

"Niks. Ik wou alleen even met je praten." Ik schoof twee krukken van de ontbijtbar tegenover elkaar, gebaarde haar te gaan zitten en nam zelf op de andere kruk plaats.

"Merel, ik wil je graag uitleggen wat er gebeurd is en hoe ik dat beleefd heb. Die eerste keer, toen ik jou en Suus tegenkwam in het park, dat was… Ik vond het geweldig. Ik vond jou geweldig. Ik vond je mooi en ik vond je lief en… nou ja, wat je met me deed… ik heb er gewoon geen woorden voor. En toen je vroeg of ik er de volgende week weer zou zijn, zei ik natuurlijk ja."

Merel keek me fronsend aan, maar zei niks.

"Ik heb die hele week aan jou moeten denken en zelfs van je gedroomd. En toen ik die nacht weer naar het park ging, dacht ik dat ik jou en Suzanne zou ontmoeten. Ik weet niet wat ik er precies van verwachtte, maar in elk geval niet die hele groep meiden. En ik… Nou ja, wat er gebeurde… was niet mijn keus."

"Maar je hebt het niet gestopt. En je hebt je wel laten pijpen en je bent wel klaar gekomen."

"Ja, daar heb je gelijk in. Ik had heel anders moeten reageren, maar ik werd echt door de situatie overvallen. En… nou ja, ik ben klaargekomen. Mijn lichaam reageerde nou eenmaal, maar… Het is moeilijk uit te leggen, maar eigenlijk vond ik het niet fijn. Omdat jij er niet aan mee deed. Ik had liever alleen jou ontmoet."

Merel keek me recht in de ogen terwijl ik zocht naar woorden die niet kwamen. Het drong vaag tot me door dat de rimpel tussen haar ogen was verdwenen.

"En nu?" vroeg ze.

"En nu… hoop ik dat je niet meer boos op me bent en dat je me een nieuwe kans wil geven om je te leren kennen."

"Ik was niet boos. Ik was… ik weet het eigenlijk niet. Die eerste keer, toen je bij me ging zitten en mijn gezicht schoon veegde, dat vond ik zo lief. Alsof je echt om me gaf. En de week daarna was zo anders. En ik snapte het gewoon niet."

"Kunnen we niet gewoon opnieuw beginnen? Jij en ik? En al die andere meiden doe ik niks mee. Ik zal wel gewoon met ze praten en zo, maar niet zoenen en zeker geen seks."

"En met mij wel?"

"Alleen als je dat zelf wil."

Merel beet op haar onderlip en ik voelde de neiging haar te kussen, maar ik hield me in.

"Oké," zei ze na een pauze die wel een minuut leek te duren. "We beginnen opnieuw." Ze sprong van haar kruk en deed een paar stappen naar de deur, stopte, draaide zich om en liep naar me toe. En tot mijn verbazing sloeg ze haar armen om me heen en legde haar hoofd tegen mijn schouder. Verbaasd maar gelukkig sloeg ik mijn armen om haar heen en legde mijn wang op haar hoofd. Ik voelde haar borsten tegen mijn lichaam drukken en het drong vaag tot me door dat ze geen BH droeg.

We bleven even zo staan, in elkaars armen, totdat Suzanne in de deuropening verscheen. "Hebben jullie hulp…? Ow. Stoor ik?"

We lieten elkaar los. "Nee hoor," lachte ik, terwijl ik de lichte zwelling in mijn broek probeerde te verbergen. "We zijn hier wel klaar." Ik kon net zien dat Merel stiekem haar duim opstak naar haar zus. Met zijn drieën brachten we het vlees, de groentespiesjes en al het andere lekkers naar de tuin, waar de andere meiden ons, of eigenlijk het eten juichend verwelkomden.

We zetten alles etenswaren op de grote tuintafel en de hele groep dromde om ons heen. "Alles is halal," zei ik.

"O fijn," zei Saïda.

"Ishana, de rode schalen zijn met rundvlees en ik stel voor om de kleine barbecue rundvleesvrij te houden.

Daar kon iedereen zich in vinden.

"En verder kunnen jullie pakken wat jullie willen."

"Inclusief jou?" grijnsde Vera, wat haar een lachsalvo opleverde.

"Hij is al gereserveerd," zei Merel tot nog grotere hilariteit.

Suzanne deed ook nog een duit in het zakje. "Als jullie zo nodig een worst in je mond willen stoppen, dan neem je er maar één van deze!" riep ze, terwijl ze een schaal kipbraadworsten omhoog hield. De sfeer zat er duidelijk goed in.

Sommige van de meiden sloegen aan het barbecueën terwijl anderen zich op de salades en andere hapjes stortten. Merel nam de drankjes voor haar rekening. Ik probeerde een beetje orde te scheppen in de chaos, maar ontdekte al snel dat dat onbegonnen werk was, dus nam ik een drankje van Merel aan en claimde een van de ligstoelen.

Ik had nu mooi de gelegenheid om de groepsdynamiek te bestuderen, en wat ik zag beviel me wel. De meiden leken meer voor elkaar te zorgen dan voor zichzelf. Ook ik werd niet overgeslagen. Regelmatig kreeg ik allerlei lekkers toegestopt. Ik zag ook dat er stiekem een heupfles rondging en er iets aan de drankjes werd toegevoegd, maar ik deed net of ik dat niet in de gaten had.

Er werd volop gekletst, en toen de dames een beetje verzadigd waren, werd ik aan een goedmoedig kruisverhoor onderworpen; waar ik woonde (vlakbij het park), wat ik voor werk deed (saaaai!), waarom ik geen vriendin of vrouw had… Zelf stelde ik natuurlijk ook vragen, over hun school, de scouting waar ze allemaal op gezeten hadden, vriendjes enzovoort.

"Wat deden jullie eigenlijk zo laat in het park?" vroeg ik aan Merel, die inmiddels bij me op de ligstoel was komen zitten.

“De kortste weg van het observatorium loopt door het park."

"Observatorium?"

"Suus en ik zitten bij de jeugd-sterrenwacht," zei ze. "Pappa was amateur-astronoom en hij nam ons vaak mee om naar de sterren te kijken. Toen hij ziek werd, hebben we hem beloofd dat we dat zouden blijven doen."

"Is hij…?"

"Ja, hij is dood."

"Vijf jaar alweer," vulde Suzanne aan.

"Dat spijt me."

Merel haalde haar schouders op, alsof ze wilde zeggen: "ach, het is niet anders."

In een opwelling sloeg ik mijn armen om haar heen en trok haar tegen me aan. Ze keek me even verbaasd aan, maar vrijwel direct brak er een stralende lach door.

"Vind je me lief?" vroeg ze, precies zoals ze in die ene droom had gedaan.

"Iedereen die jou niet lief vindt is niet goed bij zijn hoofd."

"Vioolmuziek graag!" riep Bobby, en weer barstte de hele groep in lachen uit.

"Jullie zijn gewoon jaloers," lachte Merel mee. "Maar hij is lekker van mij." En ze gaf me een zoen op mijn mond.

"Zullen we ze even wat privacy gunnen?" stelde Suzanne voor en ze joeg de groep naar de andere kant van het terras.

Merel leunde ontspannen tegen me aan en we keken elkaar in de ogen. Heel langzaam bracht ze haar gezicht dichter bij het mijne. Ook ik bracht mijn gezicht naar voren en onze lippen ontmoetten elkaar. Heel zacht kuste ze mij, trok zich heel even terug en opnieuw maakten onze lippen contact. Nog geen seconde later weken haar lippen uiteen.

Voorzichtig zocht en vond het puntje van mijn tong de hare. Snel trok ze zich weer terug en giechelde kort. Even keek ze me aan. Toen, met een bloedserieus gezicht, vond haar mond de mijne weer. Ditmaal drong haar tong zonder voorbehoud mijn mond binnen, vond de mijne en begon voorzichtig te tasten. Ik draaide mijn tong rond de hare en onmiddellijk volgde ze mijn voorbeeld.

Als vanzelf gleed mijn hand over haar lichaam, haar heup, haar taille, haar borst. Ik had gelijk gehad; ze droeg geen BH. Ik voelde haar tepel reageren op mijn aanraking en mijn pik reageerde daar weer op. Steeds hartstochtelijker kusten we elkaar. Mijn handen betastten haar lichaam, en die van haar het mijne. Ik voelde mijn lul zwellen in mijn broek. Steeds sneller draaiden en krulden onze tongen zich ineen, tot we ons buiten adem los van elkaar maakten.

Aan de andere kant van het terras klonk applaus en gejuich en toen we keken zagen we dat er meerdere telefoons op ons gericht waren.

Ik schoot in de lach en Merel verborg haar gezicht in mijn hals. Een paar tellen later richtte ze haar hoofd weer op, en keek me met een kop zo rood als een biet, maar met een vrolijke grijns aan.

"Ik geloof dat je een half punt verdiend hebt," plaagde ik haar.

"Dat is niet genoeg," zei ze. "Ik wil meer."

"Oh? Hoe zie je dat voor je?"

"Nou…," zei ze, en ze pakte mijn hand en legde die op haar dij, net onder de zoom van haar jurkje. Ze deed haar knieën een beetje uit elkaar. "Aan het werk jij!"

En ik had me nog nooit zo op werken verheugd.