Er gingen enkele weken voorbij.

Die morgen lag er opnieuw een gelijkaardige bruine enveloppe in de brievenbus. Hij bevatte een briefje met de tekst

Evelyne, wij willen opnieuw beroep doen op je talent. Je hebt ondertussen begrepen dat wij een organisatie zijn die jaagt op internationale misdadigers, niet alleen kunstdieven. Deze keer willen we je hulp bij het ontmaskeren van een corrupte hoge ambtenaar bij de Douane. Hij is betrokken bij internationale drugssmokkel, althans, hij houdt vanuit zijn positie het onderzoek tegen. De politie heeft officieel niet de minste aanwijzing van zijn betrokkenheid. Wij willen jou als mol in zijn onmiddellijke omgeving. Het toeval wil dat zijn dienst een nieuwe medewerker zoekt die gespecialiseerd is in kunst en cultuur, om een internationale coördinatie op het gebied van tarifering op te volgen. Jij met jouw diploma’s hebt een goede kans. Als je aanvaard bent, geven we je nieuwe instructies. Antwoord ons zoals vorige keer. Het persoonlijk interview met hem gaat door morgen op volgend adres […]. Het is een kort gesprek, en hij is gevoelig voor vrouwelijk schoon. Gebruik al je charmes. Draag de bontjas en uitsluitend de kleren die wij je hebben bezorgd. Je hebt een goede kans, succes!

PS. we weten dat je een job hebt. Zeg die niet op. Neem een paar dagen vrij daar. Binnen hooguit twee weken zou je je doel moeten bereikt hebben en is deze missie voorbij. Zeg dit aan niemand.

Evelyne presenteerde zich aan de receptie van het hoofdkantoor van Douane en Accijnzen, die maandag. De juffrouw aan de balie knikte met herkenning als ze haar naam zei, en ging haar voor langs liften en gangen naar het bewuste kantoor. Ze trad binnen.

Een gigantisch kantoor met een minstens twintig meter brede raampartij met uitzicht over de haven.

Hij stond daar zelfverzekerd, een Havana rokend, zijn rug naar haar.

“Meiske, voor dat uitzicht alleen al wil je hier werken.”

“Is dit dan mijn kantoor?” vroeg ze, gemaakt naïef.

“Alléén als we hier een tête à tête meeting hebben.” Hij draaide hij zich om, duidelijk in positieve zin verrast door haar verschijning.

“Aangenaam, juffrouw…?”

“Evelyne.”

“Evelyne, juist ja, zoals in uw dossier. Zeg maar Marc.”

Hij bladerde alsof hij was geïnteresseerd in het dossier, kuchte en stelde voor om aan het lage tafeltje te gaan zitten.

Evelyne ging tegenover hem zitten, en sloeg haar stay-ups overeen, wat bij Marc een duidelijk conflict tussen zijn interesses veroorzaakte.

“Heu juffrouw Evelyne, danku om deze middag vrij te houden om hier een laatste interview te komen doen. Er zijn - ik mag dat zeggen - nog zeven kandidaten in de running, maar u mag ik wel zeggen, u heeft zeker niet de minste attributen heu …kansen.”

“Dat begrijp ik,” antwoordde Evelyne minzaam, goed wetende dat dit een compleet irrelevant antwoord was in deze situatie. Ze had goed door dat Marc het spel van het laatste beslissende interview had willen spelen, en dat vergeten was.

“Mmmm, kuch, zo juffrouw Evelyne - ik mag toch juffrouw zeggen hé?”

Dat mocht.

“Zo juffrouw, vertel mij eens, waarom ambieert u een job bij Douane en Accijnzen? In twee krachtige volzinnen.“

“Wel meneer Marc, ik mag toch meneer zeggen hé?” Ja dat mocht ze, Marc had de ironie niet door. “Ik ambieer de functie omdat die in lijn ligt met mijn diploma’s, en mijn niet zo insignificante beroepservaring.”

“Wel dat is een uitermate matuur antwoord,” vindt Marc. “U ziet er heel matuur uit in meerdere opzichten,” opperde Marc. Evelyne gooide haar hoofd héél even naar achteren en lachte klaterend “meneer Marc!”

Marc vervolgde glimlachend. “Kan u verduidelijken wat die beroepservaring is?”

“Ik ben betrokken geweest bij, nee ik ben verantwoordelijk en decisief geweest voor, een internationaal onderzoek naar het verlenen van overheidssubsidies voor wat later bleek een witwascarrousel op een belastingparadijs te zijn. Ik kan geen verdere details geven omdat het onderzoek nog loopt. Dat begrijpt u wel hé? Hihihi.”

“Wel wel, Evelyne, dát is pas relevant. Zoals u weet in mijn departement zitten wij met onze neus, onze loep, ons vergróótglas op witwasoperaties en illegale export. Ik wil dat mijn dienst de 20ste eeuw binnentreedt en de knowhow tot op internationaal niveau tilt.”

Wij zijn toch al in de 21ste eeuw dacht ik? Al een tijdje? bedacht Evelyne.

Marc luisterde niet en dramde voort. “Ik heb een medewerker, nee, medewerkster, nodig die zich specifiek gaat bezighouden met het coördineren van deze materie met de buitenlandse douaneagentschappen. Kunt u deze taak aan?”

“Natuurlijk meneer Marc, vanzelfsprekend,” glimlachte Evelyne terwijl ze haar benen niet al te snel andersom over elkaar sloeg.

“Precies! Ik dacht hetzelfde! Wel ik mag niet op de zaken vooruitlopen, en onder ons twee - ik bedoel in ons team - zullen wij de krijtlijnen uitzetten…”

“… voor een betere internationale samenwerking?” En ze schoof geleidelijk op in de richting van Marc.

“Zeer goed Evelyne. U bent veruit de beste kandidaat!” En hij deed of hij een nota maakte in zijn notaboekje.

“En wat zijn de financiële voorwaarden?” vroeg ze poeslief, op armafstand.

“Hum. Goed dat je dat vraagt, juffrouw. U valt onder het barema van de logistieke medewerkers. Mààr als u in mijn eigen kabinet werkt, kan ik u opschalen naar persoonlijke strategische medewerkster. Dat scheelt toch aanzienlijk.”

“Mag ik u iets vertellen?” en ze keek hem recht in de ogen. “U lijkt op Orlando Bloom…” sprak ze met hese stem.

“Echt? Heu…”

Evelyne kwam nog een stukje dichter, op grijpafstand. Ze voelde aan het verdwijnen van zijn rationaliteit dat hij op het punt stond om haar onzedig aan te raken. Hij kon het toch, nèt, laten. Hij was eerder dit jaar betrapt met een stagiaire en mocht zich zulk een misstap niet nog eens veroorloven, zo vlak voor zijn pensionering met riddering.

In een oversprongreaktie besloot meneer Marc: “Mijn secretaris komt zo dadelijk om u buiten te laten, maar ik verzeker u, mijn beslissing staat vast, en ik zal mijn team overtuigen om ook voor u te kiezen.”

Die avond schreef ze haar bevindingen op een papieren zakje dat ze stiekem in de vuilnisemmer aan het park deponeerde. De volgende ochtend vond ze onder haar voordeur een nieuwe bruine enveloppe, met daarin de instructies:

Gefeliciteerd. Je bent bijzonder getalenteerd en onze organisatie is blij dat je voor haar werkt. Douane en Accijnzen zal je waarschijnlijk uitnodigen voor voorbereidende vergaderingen. Ga daarheen. Probeer ongemerkt alle informatie te verzamelen over wie, wanneer en hoe beslist over exportdossiers naar het verre oosten, specifiek Noord-Korea. En als de positie zelf vacant is, stel jezelf kandidaat. Als ze vrijwilligers zoeken voor speciale acties en razzia’s, geef je op. Je moet zijn vertrouwen winnen.