Emma en Beatrice zaten in de Aston Martin Vantage op de parking van de supermarkt tegenover de feestzaal.

Wat jammer dat ze deze moordbak straks terug moest afgeven. “Wat een wegligging! Wat een acceleratie!” peinsde Emma

“Ik zal hem missen,” zei ze.

“Ik ook,” zuchtte Beatrice.

“Heb jij al een rijbewijs? Dat wist ik niet.”

“Storm. Zo’n mooie man.” En ze zuchtte diep.

“Maar Bea, die is toch veel te oud voor jou? Hij valt op Honey dat zie je toch.”

“Nee, Honey bekijkt mannen als een gebruiksvoorwerp. Als een bron van informatie.” Ze zweeg even. “Ik zou hem als mens bekijken.”

Emma begon te lachen. “Kijk Bea, je kent regel nummer zes van het C.E.C..”

“Ik weet het - niet verliefd worden op het doelwit. Ik ben helemaal niet verliefd op hem. Ik vind hem gewoon zo… aangenaam om bij te zijn.”

Emma veranderde het onderwerp. “Zo het is nu al tien uur, en waarschijnlijk zitten wij hier nog een heel poosje te verkleumen. Ik had toch beter iets anders aangetrokken dan dit cocktailjurkje. Wij krijgen niet eens een cocktail. De bazin krijgt weer het plezante deel.”

“… en Storm. Ik ben niet jaloers of zo op Honey hoor. Ze mag hem van mij hebben hoor. Ik zou hem dan gewoon af en toe mogen lenen.”

“Maar Bea, ben jij wel door de psychologische keuring gepasseerd? Wij worden opgeleid om geheimen te ontfutselen van internationale misdadigers en spionnen, waarbij alle middelen, geweld, seksuele verleiding, chantage en emotionele intimidatie toegelaten zijn. In ons team is gewoon geen plaats voor zwakheid. Als je iets voelt voor het doelwit ben je een risicofactor en zou je in principe moeten stoppen.“

“Sorry Emma, ik liet me even gaan. Ik ben en zal een koele rationele verleidster zijn.”

“Waarom ben jij eigenlijk bij het Centrum gekomen?”

“Mijn mama.”

“Ik heb horen zeggen dat jouw moeder ook ergens bij het Centrum werkt?”

“Mijn mama - mag ik dat wel zeggen - niet verklappen dat ik dat gezegd heb hé Emma - beloof je?” En ze legde een hand op de dij van Emma.

“Bah, ja.”

“Mijn mama hé, heeft deze groep lang geleden opgericht, en ze wil graag dat ik hier ook mijn steentje in bijdraag.”

“Is A jouw moeder? De grote baas? A zelf?” floot Emma bewonderend. “Wel, dat had ik niet verwacht.”

En Emma citeerde “Zij was daarmee een voorloper. Wereldwijd het eerste peloton contraspionage uitsluitend bemand door vrouwen, met als doel door verleiding en seksuele chantage het land te beschermen tegen de grootmachten. En dat is jouw moeder? Wel wel...”

“Nu heb ik eigenlijk te veel gezegd. Hou dit echt voor jezelf hé?” schrok Beatrice van haar eigen loslippigheid.

“Mondje toe. Ssst. Beloofd,” zei Emma en ze gaf Beatrice een kuise kus op haar wang.

“Dankje lieverd,” antwoordde ze.

En Emma mijmerde. “Het is toch gewoon fantastisch dat wij dit allemaal beleven hé… Spioneren, een multimiljonair schaduwen… Glamourmeisje spelen… Dat had ik niet kunnen denken vóór ik hier begon.”

“Tja, ik heb die verhalen al van jongs af gehoord. Toch, je hebt gelijk, het is bijna of we meespelen in een film… In een spionageroman,” vond Beatrice.

Ze zwegen een tijdje. Emma zetten de radio op. Ze selecteerde een zender die sixties en rock&roll speelde.

Na een tijdje vroeg Beatrice: “Mag ik een andere zender opzetten, Emma?”

“Ja hoor, je hebt alle keuze lieverd.”

Ze ging door een heel aantal kanalen en stopte bij klassieke muziek. Instrumentaal werk. Ze luisterden samen.

“Vind jij dat echt mooi?” vroeg Emma.

“Ja natuurlijk het is zo… rustgevend.”

Emma trok haar wenkbrauwen op en berustte. “Jij bent toch een speciale hoor Bea. Gelukkig vind ik je sympathiek,” en ze gaf haar een lieve elleboogstoot. Ze beginnen beiden te giechelen.

Emma babbelde wat over haar eerste vriendje en over haar huidige vriend - die niet de vader van haar dochtertje was en dat niet wist, maar wel een uitstekende papa was. Beatrice zei dat ze nog nooit een écht vriendje had gehad, wat Emma niet kon geloven. Dat Beatrice nog thuis woonde wist ze. Over Honey waren ze het eens dat die grote geheimen meedroeg. Dat zij als enige een eigen appartement had in het opleidingscentrum van het C.E.C. Dat ze daar ondergedoken leefde met een valse identiteit. Van horen zeggen. Dat ze een scherpschutter was, en expert in ongeveer alle wapens. En dat ze nog nooit met een vriendje gezien was, en trouwens ook niet met een vriendinnetje. En dat ze veruit de beste agente van het Centrum was. Dat zij het verleiden van een wetenschap tot een kunst had verheven. En ze giechelden dat er waarschijnlijk geen één man was die haar kon weerstaan. En ze giechelden. En zelf geen vrouw. En ze proestten het uit. En dat ze waarschijnlijk zelfs een verstokte homo kon bekeren. En ze giechelden nóg meer.

Toen merkten ze dat er vier donker geklede mannen rond de wagen stonden.