De Impregnatiefabriek - 1

Het is 2053. Er is veel veranderd in de wereld.

Klimaatveranderingen hebben doorgezet waardoor de wereld warmer is geworden en het weer door grotere extremen wordt gekenmerkt. Poolijs en gletsjers zijn voor een groot deel gesmolten, met een stijging van de zeespiegel tot gevolg. Dit heeft er toe geleid dat een eiland als Tuvalu onbewoonbaar is geworden, waarmee de eilandstaat de facto ophield te bestaan, maar daarmee wel een symbool werd voor de gehele klimaatproblematiek. Ook landen als Nederland en Bangladesh voeren een verbeten strijd tegen het water.

Gelukkig gloort er hoop. In de EU werd na de invoer van het emissiehandelsysteem een persoonsgebonden CO2-quotum ingevoerd, waarbij het waarbij de CO2-uitstoot per individu gebonden werd aan een duurzaam houdbare ecologische voetafdruk. Een mijlpaal. Vele landen buiten de EU, waaronder India, hebben aangegeven dit voorbeeld te volgen. Plannen voor infrastucturele megaprojecten als de Northern European Enclosure Dam en de Atlantropa zijn een nieuw leven ingeblazen om ervoor te zorgen dat West en Zuid Europese kustregio’s bewoonbaar blijven en havensteden als Rotterdam en Antwerpen hun economische en logistieke functie behouden.

Overwegend Amerikaanse en Chinese onderzoekstrajecten hebben er toe geleid dat kernfusiereactoren op commerciële schaal CO2-arme energie kunnen leveren. In 2055 hoopt men de eerste centrales in gebruik te nemen. Er waren al enkele jaren permanente maanbases, sommige bewoond door mensen, anderen volledig geautomatiseerd, maar allen waren voor wetenschappelijke doeleinden. In 2051 werd de eerste commerciële, permanent door mensen bewoonde maankolonie officieel in gebruik genomen. De kolonie ontleent zijn economische bestaansrecht aan de grote voorraden helion op de maan. Helion is een helium-isotoop die noodzakelijk is voor de kernfusiereacties, maar die zeldzaam is op aarde. Met de kolonie is de levering van deze grondstof veilig gesteld en is het sluitstuk op de energietransitie geleverd. Er kan gebouwd worden aan een duurzame toekomst.

De Verenigde Staten vormen samen met bondgenoten als Groot Brittannië en Japan nog steeds een wereldmacht, maar hebben China en diens cirkel van invloed als gelijke moeten accepteren. Rusland heeft zijn status als wereldmacht moeten inleveren en wordt nu tot de invloedssfeer van China gerekend. De EU bestaat nog steeds, maar is door diepe dalen gegaan om in alle geopolitieke verschuivingen eensgezindheid en onafhankelijkheid te behouden. Na een energiecrisis volgde een schuldencrisis, waarin Italië de hoofdrol speelde en die alle zuidelijke eurolanden op de rand van de financiële afgrond zette. De economische solidariteit van de noordelijke landen werd stevig op de proef gesteld en de discussie over de houdbaarheid van de unie en de euro leidde er uiteindelijk toe dat Finland de unie onder invloed van de rechts nationalistische Finse Volkspartij verliet.

Maar ook hier gold: what doesn’t kill you, makes you stronger. Alle crises leidden er toe dat de EU noodzakelijke hervormingen doorvoerde. Er werd een strenge begrotingsdiscipline opgelegd aan alle landen. Bij rechts-nationalistische en democratie ondermijnende stromingen uit met name Oost-Europa, werd de wind uit de zeilen genomen door taken, verantwoordelijkheden en beslissingsbevoegdheden met betrekking tot specifieke, cruciale dossiers en onderwerpen op meer afstand te zetten van de politieke organen. Dit gebeurde door deze onderwerpen onder te brengen bij zogenaamde Independent Administrative Bodies, een soort zelfstandige bestuursorganen op Europees niveau. Dreiging uit het oosten gaf een forse impuls aan de Europese defensie-industrie en leidde uiteindelijk tot een Europees leger, eerst beroeps en later aangevuld met dienstplichtigen. Er kwam een EU belasting en een EU digitale identiteit, ook wel het European Electronic Passport (EEP) genoemd.

Dit EEP is inmiddels de spil waar het leven van de EU burger om draait: het is nodig om van overheidsdiensten gebruik te maken, een baan te krijgen, salaris te ontvangen, het is nodig voor iedere financiële transactie en voor iedere activiteit op internet. Adresgegevens, burgerlijke staat, beroep, sociaal economische status, strafblad, boetes, medische gegevens, surfgedrag op internet en CO2-verbruik, alles wordt op dit EEP vastgelegd. Een groot aantal misdrijven, met name rondom identiteitsfraude, komt dankzij het EEP niet meer voor.

Sommige ontwikkelingen waren echter door weinige visionairs voorzien, ontwikkelingen die al het voorgaande in de schaduw zetten. Wie had kunnen vermoeden dat de toekomst geschetst in de film en het gelijknamige boek “Children of Men” geen science fiction zou zijn? Wat in eerste instantie leek op een verminderde kinderwens bij jonge stellen bleek later een structureel probleem met vruchtbaarheid. Al snel bleek dat het teruglopende geboortecijfer een wereldwijd probleem was.

Onderzoek wees uit dat de vruchtbaarheid van zowel mannen als vrouwen wereldwijd achteruit holde. Slechts een klein deel van de zaadcellen van een individu leidde nog tot de verwekking van een kind. In vitro fertilisatie leek in eerste instantie een logische oplossing, maar de kans op zwangerschap via die weg bleek uiteindelijk nog kleiner te zijn dan de ‘natuurlijke weg’. De oorzaak van dit alles is nog steeds niet opgehelderd, al zijn er voldoende theorieën. Sommige daarvan leggen de schuld bij pesticiden of andere chemicaliën, andere bij virussen of aliens en sommige stromingen zijn van mening dat de verminderde vruchtbaarheid een evolutionair uitvloeisel is van de sterk verbeterde medische zorg. Het laatste woord is hier nog niet over gezegd.

Een gebrek aan duidelijke oorzaken betekende in dit geval ook een gebrek aan gerichte oplossingen. Steeds vaker zochten stellen hun heil bij vruchtbaarheidsklinieken, al was duidelijk dat behandelingen daar niet meer dan symptoombestrijding waren. Maar zonder die behandelingen was het inmiddels bijna niet meer mogelijk om een kind te krijgen. Wachttijden bij vruchtbaarheidsklinieken namen toe, terwijl de kraamafdelingen bij ziekenhuizen juist angstwekkend stil werden. En daarmee werd ook duidelijk dat het teruglopende geboortecijfer een probleem was dat een donkere schaduw wierp over de toekomst van een maatschappij waar vergrijzing toch al een prominent politiek thema was.

De WHO riep officieel de Birth Crisis uit, de Geboortecrisis. Nederland richtte een taskforce op met de eufemistische naam Birth Control Management Team (BCMT), met als doel om de maatschappelijke impact van het probleem te kanaliseren en uiteraard om het geboortecijfer weer op pijl te brengen. In andere landen werden vergelijkbare initiatieven opgezet, met een lappendeken aan regelgeving tot gevolg. Door de stroperige EU-besluitvorming kwam het EU-initiatief om de Geboortecrisis te bestrijden pas anderhalf jaar later van de grond. Maar uiteindelijk was het BCMT op Europees niveau, ook gewoon BCMT genoemd, een feit. En wat de EU in de aanloop liet liggen, maakte het goed in de periode die daarop volgende. Binnen drie jaar tijd verloren de nationale initiatieven hun betekenis en was het BCMT één van de invloedrijkste organen binnen de EU.

Op laste van het BCMT werd sterk ingezet op vruchtbaarheidsbehandelingen en werden drempels opgeworpen voor abortus en anticonceptie. Vrije seks werd gepropageerd en SOA-tests werden gratis en verplicht gemaakt voor iedereen in een vruchtbare leeftijd. Kinderbijslag werd verhoogd, schoolgeld werd geschrapt en kinderopvang werd gratis gemaakt om zo financiële prikkels te geven om meer kinderen te nemen.

Het was echter niet voldoende. Steeds meer kinderdagverblijven bleven leeg en moesten opgeheven worden. Het was duidelijk dat het probleem niet opgelost kon worden door alleen de mensen met een kinderwens en/of seksverslaving. Maar wat nog duidelijker werd, was dat maatschappij zonder kinderen een maatschappij zonder toekomst was. Sociale cohesie verviel, samenlevingen stortten in, oorlogen braken uit, wereldwijde anarchie dreigde. Een inktzwart toekomstbeeld voor de mensheid doemde op. Drastische maatregelen waren nodig.

Het BCMT reageerde op deze ontwikkelingen door het krijgen van kinderen als een burgerplicht neer te zetten, om zo de weg naar andere maatregelen vrij te maken. Seks en zwangerschap werden zoveel mogelijk losgekoppeld van liefde en relaties. Er werd voor mannen een soort dienstplicht, of beter gezegd ’burgerplicht’, in het leven geroepen om zoveel mogelijk sperma te leveren en alle vrouwen kregen op hun achttiende een oproep voor een inseminatiesessie. Op vrijwillige basis, nog wel.

Maatschappelijke en politieke kritiek op het beleid van het BCMT was er al vanaf het begin, maar dit was ook de periode waarin de georganiseerde tegenstand een vlucht nam. Tegenstand in de vorm van publiciteitscampagnes en rechtszaken, maar ook het hacken van overheidssystemen, omkoping en bedreiging van ambtenaren. En hoewel de tegenbewegingen, waarvan de bekendste de “Angels” was, terecht constateerden dat de ideeën en maatregelen van het BCMT op zijn minst op gespannen voet stonden met privacy wetgeving en verdragen als het EVRM, miste hun betoog een valide alternatieve oplossing om de Geboortecrisis het hoofd te bieden. De tegenbewegingen wonnen bij iedere maatregel van het BCMT aan kracht, maar bleven niettemin een verschijnsel aan de marge van de samenleving. Uiteindelijk zat slechts een minderheid van de EU-burgers te wachten op een maatschappij zonder kinderen.

Wat de critici van de maatregelen al vermoedden, bleek later waarheid te worden: het BCMT wist bij aanvang al dat een oproep tot vrijwillige inseminatie onvoldoende zou zijn om de Geboortecrisis te bezweren. Het was slechts een opmaat naar de volgende stap: verplichte inseminatie voor alle vrouwen vanaf achttien jaar. Waarmee er feitelijk een burgerplicht voor zowel mannen als vrouwen ontstond. Eerst was één sessie verplicht, dit werd later verhoogd naar twee met een jaar tussenpauze en uiteindelijk moesten vrouwen minimaal jaarlijks een inseminatie ondergaan tot ze dertig waren of twee kinderen hadden gebaard. De vraag naar sperma nam hiermee ook explosief toe, maar dat was eenvoudig op te lossen door de burgerplicht voor mannen uit te breiden met een verplicht wekelijks quotum.

En daarmee ontstond volgende uitdaging, namelijk het op industriële schaal inzamelen van sperma en het insemineren van vrouwen. Het BCMT liet het organiseren hiervan over aan de markt en beperkte zich tot het reguleren. Voor zover dat nog niet geval was werden spermabanken, vruchtbaarheidsklinieken, gynaecologenpraktijken en GGD’s geprivatiseerd. Die sloegen de handen ineen met farmaceuten, tech-bedrijven, social media platforms en dating apps. Met name het onderzoek van Dr Radjahni zou van groot belang blijken bij de industrialisatie van dit proces. De beste man heeft daar zelf overigens nooit de vruchten van kunnen plukken, omdat hij in de gevangenis is beland wegens onfrisse praktijken in zijn kliniek.

Er ontstond een volledig nieuw bedrijfseconomisch ecosysteem, met nieuwe toeleveringsketens en nieuwe verdienmodellen. Spelers in dit ecosysteem gingen zich op verschillende marktsegmenten richten, er ontstonden prijsvechters en high end dienstverleners, “producten” voor verschillende leeftijden en seksuele geaardheden werden ontwikkeld en uiteraard ontstonden er verschillende visies op de beste wijze om kinderen te verwekken. Bedrijven uit deze branche die zich primair richten op donatie en inseminatie, doorgaans afgekort tot D&I, kregen het optimistische label ‘Future Factory’ opgeplakt.

De stap naar verplichte D&I was met voorsprong de meest rigoureuze die het BCMT ooit had genomen sinds het uitroepen van de Geboortecrisis en er was weerstand in alle delen van de maatschappij. Conservatief en progressief, iedereen had kritiek: de verplichte D&I zou vrouwonvriendelijk en paternaal zijn, seks en zwangerschap waren zaken voor binnen het huwelijk en de EU was bij monde van het BCMT tot een technocratie vervallen. En alle commercie rondom de burgerplicht hielp niet mee in de beeldvorming. Future Factory’s werden dan ook geregeld het doelwit van vandalisme en soms zelfs aanslagen. Steeds meer mensen probeerden zich te onttrekken aan het beleid, maar vanwege het EEP was dat feitelijk onmogelijk. Het BCMT legitimeerde zijn beleid echter met het iets stijgende geboortecijfer en met een verwijzing naar andere werelddelen, waar inderdaad nog rigoureuzere maatregelen waren getroffen of waar totale wantoestanden heersten. Het BCMT zette door, ondanks de commotie, persoonlijke drama’s en andere dubieuze situaties die het opleverde.

En zo kon het gebeuren dat bij Daniëlle in 2053, het jaar waarin ze achttien werd, een brief op de mat belandde, waarin ze werd opgeroepen voor haar burgerplicht. Wijnand, haar vader, vond de brief en zorgde er voor dat ze de boodschap pas kreeg nadat hij haar met een knuffel had gefeliciteerd en haar de cadeautjes van hem en zijn vrouw had gegeven. Maar het programma voor de komende week was onvermijdelijk en deze ochtend, de eerste werkdag na haar verjaardag, moet ze zich melden voor haar burgerplicht bij de Future Factory van haar keuze.

“Veel sterkte de komende tijd, hou je taai. Je hebt toch wel de standaarddienst afgenomen bij die Future Factory en niet iets avontuurlijks? Ik heb het gevoel alsof ik de dochter die ik nu ken vaarwel zeg en straks over acht weken een andere dochter terug zie.” zegt Wijnand tegen Daniëlle.

Wijnand kan nog steeds niet wennen aan het idee dat jonge vrouwen zich verplicht moeten laten insemineren. Het voelt een beetje alsof hij zijn dochter moet laten ontmaagden door een soort impregnatiefabriek van de overheid, voor ze aan de rest van haar leven mag beginnen. Maar het is duidelijk dat de nieuwe generatie is opgevoed met het idee en dat de jongeren hem een beetje ouderwets vinden.

“Niet zo dramatisch pap. Het is gewoon burgerplicht hoor. In jouw tijd had je toch zoiets als dienstplicht? Heeft opa er toen een andere zoon voor teruggekregen?”

“Nou, in mijn tijd had je geen dienstplicht meer hoor, toen was dat al afgeschaft. Maar jouw opa is inderdaad in dienst geweest.”

“Precies. Het is gewoon nodig voor onze toekomst,” antwoordt ze, “Mam, waar heb je mijn tas neergezet?” vervolgt ze luchtig.

“Hier lieverd! Is dit echt alles wat je nodig hebt?”

“Ja mam, dat had ik toch verteld? Voor alles wordt gezorgd.”

Wijnand voelt zich schuldig dat hij haar niet kan afzetten bij de Future Factory, maar hij kon geen vrij nemen van zijn werk. Maar Eline, zijn vrouw, heeft gelukkig wel tijd. Wijnand kijkt op zijn horloge, spoelt snel zijn boterham met een slok thee weg en staat op. “Lieverd, ik moet er echt vandoor. Knuffel?” zegt hij met gespreide armen. Terwijl hij zijn dochter innig omhelst probeert hij zich het moment voor te stellen dat hij haar weer terugziet.

Wijnand heeft haar nog niet losgelaten of Daniëlle is alweer met andere dingen bezig. Hij geeft zijn vrouw een snelle kus en springt dan op de fiets.

Onderweg luistert hij naar het nieuws. Dat gaat over de militaire oefening die Noord Korea wil uitvoeren op de Japanse Zee en waar volgens de Verenigde Staten ook kernwapens bij betrokken zijn. Nog nooit heeft de wereld zo dicht bij een nucleaire oorlog gestaan volgens de expert aan het woord. Het gaat over de nieuwste maatregelen van het BCMT om de Geboortecrisis te bestrijden. Groeperingen die de burgerplicht proberen te ontduiken gaan steeds inventiever te werk en zijn ook bereid om meer geweld te gebruiken. Het BCMT heeft de Europese Commissie daarom geadviseerd om hun BCMT Enforcement Units meer opsporingsbevoegdheden te geven, en van gevechtsuitrustingen en betere drones te voorzien. Over de onlangs verschenen rapporten van de Sociaal Economische Raad, waarin de gevolgen worden doorgerekend van de demografische ontwikkelingen die de Geboortecrisis met zich mee brengt. Wijnand wordt er niet vrolijk van en hij is opgelucht als hij kan inchecken bij de fabriekslocatie waar hij werkt.

Wijnand werkt al jaren op de afdeling Quality Control van een groot levensmiddelenconcern, een bedrijf dat zich heeft toegelegd op vervanging van dierlijke producten in levensmiddelen. Het concern is vooral bekend van de Goudse Caas™, een kaasvervanger die bijna hetzelfde smaakt als kaas maar geen ‘kaas’ mag heten, omdat het geen echte kaas is. Zelf vindt Wijnand echte kaas veel lekkerder, maar caas heeft een veel lagere CO2-voetafdruk, is daardoor een stuk goedkoper en telt ook veel minder zwaar tegen het persoonlijke CO2-quotum. Net als een groot deel van de Nederlanders is hij daarom overgestapt op caas. En als werknemer van het concern kan hij het product met korting kopen.

In de controleruimte groet hij zijn maat Stefan: “Môguh.”

“Môguh. Goed weekend gehad?” antwoordt Stefan terwijl hij ingespannen naar de monitoren kijkt.

“Zeker. Mijn dochter is afgelopen vrijdag achttien geworden. Haar vriendinnen van het weekend over de vloer; het was een kippenhok, je kent het wel.”

“Hou op schei uit, mijn dochter is drie weken geleden achttien geworden. Mijn oren suizen nog steeds. Maar nu is het dus stil in huis.” Stefan is gescheiden, weet Wijnand, en woont samen met zijn dochter, die nu dus voor een kleine twee maanden in een Future Factory verblijft.

“Mijn vrouw zet Daniëlle af bij Yuvenis™ Future Factory. Ik ga niet mee zoals je ziet, ik wil zoveel mogelijk van mijn vakantiedagen laten uitbetalen, zodat we over een half jaar in ieder geval een spaarpotje hebben, mocht ik niets anders gevonden hebben.”

Wijnand controleert ondertussen op het scherm of alle indicatoren op groen staan en begeeft zich naar de transportband waar de producten langskomen die geselecteerd zijn voor een steekproef. Dit is nog één van de weinige fabrieken in West Europa waar dit werk nog echt door mensen wordt uitgevoerd. Maar niet voor lang meer, over ruim een half jaar wordt deze vestiging opgeheven en neemt een volledig geautomatiseerde faciliteit in Roemenië het over. Dan zullen Wijnand en al zijn collega’s op deze afdeling boventallig zijn en op zoek moeten naar ander werk. Dit was al meer dan een jaar terug bekend, maar een groot aantal sollicitaties ten spijt, is het Wijnand nog niet gelukt om ander werk te vinden.

“Verstandig” bromt Stefan, terwijl hij een verpakking open maakt en ruikt aan de inhoud. Met een opgetrokken neus werpt hij het product in de afvalkoker. “Foute boel. Volgens mij is er een bedorven batch in de productieketen terecht gekomen. Werk aan de winkel, makker.” Samen begeven ze zich naar de productiehal en zijn ze de rest van de dag bezig met verwijderen van de producten die met de betreffende batch gemaakt zijn en met het schoonmaken van de machines. Daarna hebben ze contact met het hoofdkantoor, want diverse ladingen zijn in de distributieketen terecht gekomen en dreigen op de schappen van de supermarkten te belanden als ze niet uit de handel genomen worden.

Aan het einde van de dag is Wijnand zo moe dat hij bijna zijn eigen burgerplicht vergeet. Snel loopt hij naar het ‘dumpstation’, zoals de faciliteiten waar mannen hun zaad kunnen doneren worden genoemd, en neemt plaats in een geluidsdicht hokje, zo groot als een toilet. Hij haalt zijn lul uit zijn broek, stijft hem met een paar halen op en zet er de slang met zijn favoriete opzetstuk op. Hij activeert zijn standaard stimulatieprogramma en voelt hoe de het opzetstuk van binnen vacuüm trekt en hoe de ringen van siliconen zich op verschillende plekken rond zijn lul sluiten en ten opzichte van elkaar beginnen te bewegen. Hij zet een virtual reality bril op, die op basis van zijn voorkeuren en browsgeschiedenis porno afspeelt. Net als de meeste andere content wordt ook porno tegenwoordig volledig met artificial intelligence gegenereerd en zijn de algoritmes zo extreem geavanceerd dat ze beter weten wat Wijnand geil maakt dan hij zelf. Zijn pik reageert dan ook meteen en in slechts enkele minuten wordt met machinale efficiëntie het kwakje aan zijn ballen onttrokken en voor verwerking afgevoerd.

’s Avond zit hij samen met zijn vrouw op de bank en kijkt mee naar de Nederlandstalige misdaadserie die ze momenteel aan het binge watchen is. Het gaat over een moord op een misdaadverslaggever, in opdracht van een crimineel die op dat moment in de gevangenis zit. Het verhaal speelt dertig jaar terug in Amsterdam af, dus in de tijd dat hij zelf jong was en de serie roept daarmee heel wat jeugdherinneringen op. Normaalgesproken kijkt Daniëlle mee en Wijnand kijkt vooral vanwege haar reacties op de dingen die in die tijd heel gewoon waren, zoals telefoons die je in je hand hield en auto’s die je zelf moest besturen. Maar nu Daniëlle er niet is, kan Wijnand zijn aandacht er niet goed bij houden en gaat hij naar het nieuws luisteren. Het gaat over Rusland, dat wapens levert aan Noord Korea en ondertussen een veto uitspreekt over de VN-resolutie over de Noord Koreaanse militaire oefeningen in de Japanse Zee. Over het inperken van de ontheffingen voor de burgerplicht die Nederland had ingevoerd voor immigranten. Het voorstel is nu om immigranten al bij aankomst in Nederland aan D&I te laten deelnemen, en niet eerst te wachten tot er een verblijfsvergunning is.

De volgende ochtend gaat Wijnand niet direct naar zijn werk, maar eerst naar het dumpstation voor het afleveren van zijn kwakje. Dan is dat maar weer gebeurd. Hij plaatst het opzetstuk op zijn lul en scrolt door de porno die hem dit keer wordt aangeboden. Ook dit keer heeft het algoritme feilloos werk afgeleverd, want zijn oog valt direct op een thumbnail met een frisse, jonge vrouw die hij bijzonder aantrekkelijk vindt. Ze is atletisch, met pronte borstjes, een melkwitte huid, donker haar en ze heeft een onschuldig snoetje met een schuchtere oogopslag. Een schatje, ze doet hem denken aan zijn eigen Eline toen ze jong was. Hij weet nu wel weer waarom hij haar zo aantrekkelijk vond. En ze mag er nog steeds wezen overigens. Zijn pik reageert direct. Het betreft echter geen door AI gegenereerde porno, maar een echt D&I-filmpje. En zoals bij de meeste echte inseminatiefilmpjes kan hij het alleen tegen betaling bekijken. Eigenlijk kan hij het zich financieel niet permitteren, maar hij is zo nieuwsgierig geworden dat hij toch maar afrekent. Als hij het filmpje bekijkt, dan realiseert hij zich dat de aantrekkingskracht geen toeval is.

Het betreft namelijk zijn eigen dochter, zijn prinsesje, zijn bloedeigen Daniëlle.

Iedere Future Factory is verplicht om een gratis dienst aan te bieden, een standaard service, niet goed, niet slecht, maar geheel conform de wettelijke normen. Op deze wijze wordt bewaakt dat D&I voor iedereen toegankelijk, veilig, hygiënisch en vooral voldoende effectief is. Maar tegen betaling is het mogelijk om meer luxe te krijgen, om via een social media-achtig platform potentiële donateurs te kiezen of om er een sensationele seksuele ervaring van te maken, als je van burgerplicht een onvergetelijke ervaring wil maken in de positieve zin van het woord. The sky is the limit. Het is ook mogelijk om betaald te krijgen voor het afnemen van een dienst. Bijvoorbeeld door open te staan voor de seksuele wensen van anderen die (veel) betalen voor een seksuele ervaring, of door de beelden van de hele procedure commercieel beschikbaar te stellen.

En Daniëlle heeft blijkbaar voor dat laatste gekozen, voor een D&I dienst met minimale privacy: ‘Standard Earnings’ in plaats van het meest gekozen ‘Standard’. Hierdoor verdient ze geld voor iedere keer dat iemand haar beelden bekijkt.

Wijnand weet niet goed wat hij hiervan moet denken. Het voelt bijna als een teleurstelling. Ze hadden het nooit ruim thuis, maar hij had altijd alles over voor zijn dochter. Voor haar verjaardag heeft ze nota bene de nieuwste iSee Pro™ gekregen, een rib uit zijn lijf, maar voor zijn prinsesje was het iedere euro meer dan waard. Is ze dan toch zoveel tekort gekomen dat ze nu wil bijverdienen door de beelden van haar procedure beschikbaar te stellen? Of is dit de nieuwste D&I hype onder jongeren en is hij gewoon ouderwets?

Zijn ogen schieten ondertussen over haar jonge lichaam, het lichaam dat hij zo goed kent, maar tegelijk ook niet, omdat het jaren terug was dat hij haar volledig naakt zag. En nu ziet hij haar niet alleen volledig naakt, maar ook nog eens met haar benen gespreid en opgetrokken, opengesperd en klaar voor de procedure. Ze ligt vastgezet met klittenband in een witte, op maat geprinte kuip. Aan de infraroodlampen te zien moet ze het behaaglijk warm hebben. Op haar lichaam zijn op diverse plekken plakkers met elektroden aangebracht om haar lichaamsfuncties te meten. Haar hoofd ligt in een soort helm en voor haar ogen heeft ze een virtual reality bril.

Wijnand voelt zich betrapt en ongemakkelijk dat zijn pik zo verschrikkelijk moet steigeren bij deze aanblik van zijn dochter, zijn dochter die hij nooit eerder op deze manier met seks en geilheid had geassocieerd. Zijn ratio vertelt hem dat hij moet wegkijken, dat hij een ander filmpje moet selecteren of desnoods moet denken aan het schoonmaken van doucheputjes, om zo de geile golf die door zijn lichaam raast tot bedaren te brengen. Maar het beeld loslaten lukt niet meer en nu het stimulatieprogramma begonnen is, nemen zijn pik en ballen de regie in zijn lichaam in rap tempo over.

Ze is niet meer zijn kleine meisje. Ze heeft echte borsten, niet zo heel groot, maar wel heel stevig en bekroond met hele kleine, bijna doorschijnend roze tepels, zo te zien een klein beetje stijf. Haar witte huid is op de lichtroze sproetjes onder haar ogen en op haar onderarmen na, vrijwel zonder oneffenheden. Hij kijkt naar de welvingen van haar buik en haar lange, slanke benen, het vele sporten is haar goed aan te zien. Zijn blik glijdt naar de plek waar alle schoonheid samenkomt, naar haar kutje, dat helemaal glad is, geheel conform de procedures bij D&I. Zo mooi en puur en helemaal van hem. Zijn liefde voor haar laait op, al is het een andere liefde dan voorheen, het is meer een vuur van verliefdheid en lust. Wat zou hij haar graag tegen zich aandrukken, niet als dochter, als zijn prinsesje, maar als vrouw. Wat zou hij die borsten graag tegen zijn eigen huid voelen, wat zou hij graag de binnenkanten van haar dijen masseren, om vervolgens…

Dan komt er een medewerker in een steriel wit pak, met een mondmasker en een virtual reality bril in beeld gelopen, een vrouw zo te zien. Ze gaat bij de kuipstoel staan, waarop deze naar achteren kantelt en Daniëlles kutje helemaal open en bloot naar boven komt te staan. Haar lippen staan iets van elkaar en zo te zien is ze tijdens het onderzoek en de preparatie al goed van glijmiddel voorzien. Dan spreidt de medewerker de schaamlippen van Daniëlle ver uit elkaar, pakt een inseminatiemodule, een soort dildo met een verdikking aan de basis, en probeert die voorzichtig in te brengen. Dat gaat soepel, maar Daniëlle verkrampt echter op het moment dat de verdikking ook naar binnen moet. De medewerker masseert haar buik en venusheuvel en zet iets meer druk, maar weer verkrampt de tiener. Nee, Daniëlle is echt te gespannen.

Voor de medewerker is dit niet meer dan routine en zonder aarzeling schuift ze met een gehandschoende hand het hoedje over haar clitoris terug en begint ze het kleinood voorzichtig met haar duim te masseren, terwijl ze ondertussen met haar andere hand lichte druk houdt op de inseminatiemodule. Eerst heel voorzichtig en teder, alsof ze de knop van een tere bloem aait, maar langzaam voert ze de druk en het tempo op. Er gaat een siddering door de tiener heen en haar ademhaling versnelt. Wijnand ziet hoe de tepels verder verstijven, zodat ze als ondeugende juweeltjes op haar meebewegende borsten komt te staan. Dan maakt de medewerker de bewegingen groter en gaat ze met haar duim ook tussen de lippen van Daniëlle door, tot de plek waar de module in haar steekt. Sneller en sneller, harder en harder. En op het moment dat Daniëlles lichaam schokt van wat een orgasme moet zijn, schiet ook de verdikking van de module voorbij haar ingang. Langzaam glijdt het ding vanzelf verder naar binnen, naar de plek van bestemming. De medewerker controleert nog even of alles goed zit, schikt wat aan haar schaamlippen en loopt dan uit beeld.

Meer staat er niet op het filmpje. Maar voor Wijnand is het genoeg want hij komt hevig schokkend klaar in het opzetstuk. Donatiekwantiteit vijf uit vijf sterren, verschijnt er in zijn bril.