Ik dacht terug aan vroeger. Ik danste in het corps de ballet. Voor mij was het een hobby, ik studeerde aan de univ.

Mijn eerste echte optreden was als danseres in Le Sacre du Printemps. Hoe ik had toegeleefd naar de première. Hoe ik had gedaverd van plankenkoorts. En hoe deze koorts gaan liggen was, en ik verboden genoten had van het tonen van mijn lichaam en hoe ik het bewoog voor een reusachtig groot anoniem publiek. Mijn kronkelende lijf mijn billen mijn lange slanke benen in grand écart, tonend aan het publiek en tegelijk frank in de richting van dat publiek kijkend waarvan ik slechts kon vermoeden waar het zat omdat de zaal zwart in de schaduw lag.

O dat verslavend anoniem exhibitionisme. Ik voelde me zo kwetsbaar naakt in die nauwsluitende maillots en ik genoot daarvan. Ballet werd mijn verslaving. Ik deed zoveel mogelijk voorstellingen. En als er toch eens licht viel op de toeschouwers van de eerste rij, pikte ik schaamteloos één man uit die rij en keek hem voortdurend in de ogen, terwijl ik mijn choreografie afspeelde, en mijn benen spreidde en sloot voor hem, en verlangde naar coitus met hem.

Het gebeurde dat die man mij na de voorstelling opzocht in de kleedkamer van de meisjes. Ik heb hem meegetrokken zonder me eerst te verkleden, nog nat van het zweet. De garage van de Opera ingeslopen, waar we elkaar hartstochtelijk als wilde dieren geneukt hebben op een stapel rommel. Hij heeft me bedankt nadien, zijn naamkaartje gegeven. Ik heb hem niet teruggebeld. Hij stuurde nog maandenlang bloemen op mijn naam na elk optreden.

Zijn naamkaartje heb ik nog steeds. Als aandenken hoe ik ontdekte hoe spannend en tegelijk wetenschappelijk modelleerbaar het is het is om een man te verleiden.

Op de barkruk rechts verderop zat de vrouw die een donkerrosse nertsmantel droeg, met slechts nylons en stiletto’s eronder. Zij zat op de barkruk en bewoog zodanig kuis haar gesloten benen dat het obsceen werd, ze deed mijn geilheid toenemen vooral toen ze me aankeek met halfopen mond. Haar schilderij was een winterlandschap.

Het meisje nog verderop had een fantasieverpleegsterskapje op en een stethoscoop rond haar nek. Dom. Stereotiep.

Een man kwam dicht bij mij staan en fluisterde “80000 euro, kamer 661”, en liep door. Hij raakte me niet aan. Zodra hij weg was hoorde ik het tikken van een wandelstok dichterbij komen. Een oudere heer kwam bij mij staan, en fluisterde in mijn oor: “Je ziet dat jij echt ballerina bent geweest. Je hebt nog altijd dat strakke figuur en die voeten. Alle mannen hier geilen op jou. Weet je, ik bied 135000 euro en ik verwacht je straks in kamer 888.”

Het meisje op de barkruk links van mij fluisterde me toe “hoeveel heb jij al? Ik heb hier net één van 250 duizend! Crazy hé!”

“Ssst! Dat mag je niet zeggen!”

“Oeps sorry,” grinnikte het meisje. Haar schilderij verbeeldde een waterpartij met op de achtergrond Venetië. Zelf droeg ze een badpak in Italiaanse kleuren een flashy zonnebril onder een brede strohoed.

Ik popelde dat sessie zou eindigen.