Storm werd als eerste wakker.

Het licht in de kelder brandde gedempt. Hij was wazig als had hij een kater.

Hij lag naakt op zijn rug in de kooi van Fifi. Naast hem lagen Beatrice en Emma, slapend, en helemaal bloot. Beatrice met haar hoofd op de buik van Emma. Vredig en poedelnaakt.

Fifi lag buiten de kooi. Hij snurkte zacht.

Storm tikte Beatrice aan, en ook Emma. Ze werden langzaam wakker.

“Wat is er gebeurd? O nee!” jammerde Beatrice, “we zijn gevangen! Emma! Emma! Word wakker!”

Emma werd ook wakker, ze keek verdwaasd rond. “Hier zijn we met open ogen ingetuind…”

“Ik ben helemaal bloot… Heb alleen mijn brilletje nog…”

“Hoe laat is het?”

“Geen horloge, niks, geen juwelen.”

“Ik moet dringend.”

“Ai…”

“In echte spionageromans moeten de helden nooit naar toilet,” zei Emma, haar knieën toeknijpend . “Dat bewijst dat wij geen helden zijn, zucht…”

“Het zou ook kunnen betekenen dat dit geen echte spionageroman is…” bedacht Beatrice.

“Wat dan? Toch geen erotische novelle hé? Ik vind dat we de laatste tijd opvallend veel naakt- en seksscènes spelen”

“Inderdaad nu je het zegt. In een spionagethriller komt dat sporadisch ook wel voor. Wij hebben seks op bijna elke pagina, en dat is buiten mijn comfortzone…”

“Ik vind dat wel OK. Ik ben vooral boos op Mei. Zij heeft ons hier opgesloten. Waarom eigenlijk?”

“Wij hebben hier ingebroken, Emma.”

“Zou de consul ons kunnen helpen?” vroeg de als enige rationeel denkende Storm zich af.

“Goed idee Meester, wij zullen hem verleiden zodat hij ons uit de kooi laat. Emma, welke techniek is hier gepast?”

“Mmm… Basistechnieken? Sfeer, intentie, lichaamstaal?”

“Inbeelden dat je een kind wil met hem.”

“Okee. We moeten hem eerst wakker maken.”

“Hé, Meneer de consul! Hela! Wakker worden.”

De consul werd na wat aanmoedigen wakker.

Hij keek verdwaasd rond en zag ons drieën, opgesloten in zijn kooi.

Hij sloop op handen en voeten in de richting van de kooi en bleef op enige meters afstand. Hij gromde onsympathiek.

“Meneer de consul, wil u ons eruit laten?”

Hij gromde en liet zijn tanden zien.

Emma en Beatrice demonstreerden hun arsenaal aan verleidingstechnieken.

Ze stonden beiden rechtop, kont tegen kont, en draaiden met hun heupen, keken hem aan en likten of beten hun eigen lippen. Ze streelden zichzelf en draaiden hun tepels tussen duimen en wijsvingers.

De consul bleef ze vervaarlijk, grommend als een getrainde waakhond, aankijken.

“De consul denkt dat hij een waakhond is,” zei Storm, die in tegenstelling tot de consul, wèl genoot van het schouwspel. “Meisjes, jullie doen dat écht goed. Doe voort, ik kijk wel, en zal feedback geven.

“Danku meester.”

“Die denkt dat hij een hond is? De loser!” vond Emma.

“Ik beeld me in dat hij een puppy is, schattig!” zei Beatrice verrukt.

Hoe Emma en Beatrice ook wulps dansten, hun borsten vooruitstaken, zichzelf overal betastten, zich vooroverbogen, en hun smeuïge vrouwelijkheid in volle glorie lieten zien, de consul bleef een gemene waakhond.

Beatrice en Emma begonnen ook elkaar te strelen. Beatrice knielde langzaam terwijl ze centimeter voor centimeter Emma likte, en Emma genoot er zichtbaar van. Steeds hielden de twee meisjes de consul lonkend in het oog. Beatrice zoende Emma liefdevol tussen haar dijen.

“Consul, laat ons hieruit, we willen samen met jou genieten.”

“Ik wil je hardheid in mijn grotje voelen? Ik wil je zaad in mij, alsjeblief!”

“Ik ben nat en ga nog natter worden als je me niet snel neemt, o consul!”

De consul gaf geen krimp.

“Het werkt niet??” vloekte Emma… “We zijn het kwijt, Bea!”

“Nee hoor,” zei Storm, bij mij werkt het nog altijd, en hij zat een beetje verlegen in kleermakerszit, met een glunderende erectie.

“Bij mij werkt het ook, Emma”, zei Beatrice stilletjes. “Ik vind je zo mooi… en lief.”

“Dankje Bea, ik vind jou ook… mooi, en lief.”

“Emma, ik ben zo blij dat je dat zegt. Misschien geraken we hier nooit meer uit, en moet ik dit zeggen nu we alle drie nog leven… Ik vrees dat dit het einde is. Mei gaat ons nooit laten gaan. Als we dit ooit overleven, Emma, Storm, dan moeten jullie weten dat ik verliefd ben op jullie.”

“How… Bea… Daar overval je me mee. We zijn nog niet dood hé. Jij bent toch hetero??”

“Ja, ik ben seksueel hetero – denk ik, ik heb graag mannen voor het gezelschap en voor hun harde mannelijkheid. Echt vriendschappelijke liefde, dat kan ik alleen voelen voor een vrouw. Voor jou Emma.”

“Wel… Dankje… Wat moet ik nu zeggen… Ik weet niet of mijn Bart dat gaat begrijpen… Wacht eens… Ik dacht dat je een boontje had voor Storm, je ‘meester’?”

“Ja, ook. Dat is anders. Storm is een man, en dat is geen liefde, dat is gewoon seksuele aantrekking. Ik had wel een kind gewild van hem. Dat gaat nu niet meer. Meneer Storm, Meester, als we dit ooit overleven, mag ik, of liever, mogen ik en Emma samen, een kind van u?”

Storm wist even niet waar hij het had. Van alle onwaarschijnlijke gebeurtenissen van de laatste dagen sloeg dit alles.

“Wel… Daar moet ik toch eens over nadenken…”

“Ik ben zo blij dat ik het heb kunnen zeggen met de dood voor ogen!” En Beatrice vloog Emma rond de hals en dan ook Storm en zoende hen vol op de mond, haar naakte lichaam tegen hun aan persend.

Emma beantwoordde haar kussen en omhelsde Beatrice liefdevol.

Storm bleef bij de zaak en fluisterde naar de meisjes. “Dames, dames… als ik even mag onderbreken. Ik zie dat jullie de verleidingspogingen op de consul gestaakt hebben? Mag ik eens proberen de consul te overtuigen ondertussen?”

“Jij?” vroeg Emma, op de welwillende toon van een ervaren pornoactrice tot een maagdje. “Doe maar!”

Storm was niet geïntimideerd door haar houding, richtte zich op en riep streng naar de consul: “Fifi!! Breng de sleutels!!”

De consul schrok zichtbaar, begon te hijgen met de tong uit de mond, huppelde naar de muur waar hoog aan een haak de sleutels hingen. Hij deed heftige pogingen op hoog op te springen. Hij geraakte met zijn bek/mond niet aan de sleutelbos.

“Nee toch,” riep Emma, “sukkel! Gebruik je handen toch!”

“Ssst, niet roepen,” zei Storm, “hij is echt een hondje in het diepst van zijn gedachten.”

“Fifi, breng die kettingen,” en Storm wees naar de tafel waarop verschillende seksspeeltjes, kettingen en boeien lagen.

Fifi huppelde met de kettingen in zijn bek tot bij Storm is ze in dank aannam. “Brave hond.”

De kettingen waren lang genoeg om ze al zwaaiend over het haakje te mikken. Storm gaf een trek en de sleutels vielen op de grond. Fifi hapte de sleutelbos op en draafde ermee naar de kooi.

“Fifi, braaave hond,” zei Storm terwijl hij de hijgende consul over zijn gemillimeterde kop streelde.

“Hoe deed jij dààt?” vroeg Emma verbijsterd terwijl ze snel de kooi opende.

“Hij is door Mei gehypnotiseerd en denkt dat hij een waakhond is. Hij is blijkbaar volmaakt ongevoelig voor vrouwelijk schoon.”

“Compleet maf! En wèl voor mannelijk schoon? Allez !”

“Niet echt. Ik ben in zijn ogen het alfamannetje.”

“Meester, Emma, nu moeten we een plan opstellen.”

Emma en Beatrice zochten naar kleren of ander materiaal dat bruikbaar zou kunnen zijn bij een ontsnapping. Ze vonden een zweepje, niets anders. Er was wel een toilet in de kelder, dat Emma met grote opluchting klaterend gebruikte.

Storm wou voorkomen dat de consul alarm zou slaan. Hij gooide telkens een dildo naar het ander eind van de kelder, die de consul dan steeds apporteerde.

Emma, Beatrice en Storm overlegden.

“Onze kleren zijn hier niet, geen wapens, geen telefoons, niks.”

“We weten zelfs niet hoe laat het is. Ik heb nog geen honger, ik schat dat het hooguit middernacht is”

“Geen idee wie er nog in huis is. Geen idee of er alarmen zijn of nog verrassingen als dat slaapgas”

“Hier in deze ruimte zie ik geen camera’s en waarschijnlijk is er geen afluisterapparatuur. Als we nu eens zo snel we kunnen naar de voordeur rennen en de straat opvluchten?”

“Zo? Naakt?”

“Tja, beter blote Jan dan dode Jan zoals het spreekwoord zegt.”

“Nemen jullie me mee?” sprak er iemand.

Het was de consul.

“Hé meneer de consul, u kan spreken?” zei Emma

“Neem me mee alsjeblief?” zei hij met onweerstaanbare puppy-ogen.

Beatrice was onmiddellijk vertederd. “Meester, Emma, mag hij mee? Hij is zo lief!”

Storm en Emma aarzelden. Ze zagen in dat het de betere optie was om te ontsnappen en om te vermijden dat de consul zou alarm slagen.

Storm vroeg: “Consul, is de voordeur op slot?”

“Nee, meneer Storm. Je kan altijd naar buiten. En er is geen alarm. En mijn leiband ligt boven in de vestiairekast links van de voordeur. Ik mag niet buiten zonder.

Zeer behoedzaam opende Storm de kelderdeur op een kier. Hij zag de lege helverlichte inkomhal. Hij hoorde gemompel van stemmen in en andere kamer.

Voetje voor voetje slopen ze de hal in, eerst de consul op handen en voeten, dan Storm, rechtop, dan Emma, en als laatste Beatrice. Ze bleven dicht bij de muur. Beatrice hoorde de stemmen achter een dubbele deur. Ze keek nieuwsgierig even door het sleutelgat. Ze schrok.

Storm vond de leiband en klikte die in de halsband van de consul. Hij vond ook drie paraplu’s. Hij opende de voordeur en in een mum van tijd stond ons viertal op straat. Enkel de straatverlichting in een kille en miezerig motregenende straat.

“Wat nu? Zo kunnen we toch niet rondlopen in het midden van de nacht? Het is ijzig koud,” stelde Storm.

Emma belde aan bij de buurman.