De intimiteit tussen Thomas en Marjolein was door de jaren heen weggeëbd, totdat Thomas zich op een dag op een verlaten, droge zoutvlakte had bevonden, zonder zicht op water. Deze realisatie had hem wakker geschud en de bèta-man in hem had er alles aan willen doen om de zwaktes in hun relatie te repareren. Volgens zijn rigide opvattingen over een maakbare wereld moest immers ook dít probleem een duidelijke, stapsgewijze oplossing kennen. Hij had zichzelf in ieder geval een aantal voornemens opgelegd en had zich hier jaren aan gehouden. De aard van het probleem lag in Marjoleins afgezwakte seksuele interesse in hem, had hij geconcludeerd. Dit had als een figuurlijk weggetrokken tafelkleed alle andere elementen van hun huwelijk mee van tafel getrokken, mee de afgrond van verval in. De kus op de wang in plaats van op de mond. De functionele appjes. De makkelijke huisbroek. De verwaarloosde vochtplek. En dus was hij zich haast obsessief gaan bekommeren om hun woning ('want vrouwen willen genegenheid en geborgenheid'), zijn baan ('want vrouwen willen zekerheid') om zijn lichaam en gezondheid ('want vrouwen willen een vitale man') en hij had haar meermaals op verrassingen getrakteerd ('want sleur is je grootste vijand!'). Hij had zich in theorie ontplooid tot de ideale man, had hij tevreden geconcludeerd in de spiegel. Ze had niets méér te willen...toch? Zijn koppigheid had in al deze jaren echter nooit de oorzaak van het probleem nogmaals willen heroverwegen en dus waren er onopgemerkt jaren voorbijgegaan waarin hij zich blindstaarde op de route die hij snelwandelend beliep, maar die nooit zou leiden tot zijn paradijselijke eindpunt.

Die conclusie raakte hem als een baksteen uit de lucht toen hij twee jaar geleden een brief van haar tennisleraar had onderschept. Het liet weinig tot de verbeelding over. Het had echter een grote impact gehad op de wijze waarop hij naar de wereld keek, naar zijn vrouw, en naar zichzelf. Zijn eigen vergevingsgezindheid had hem in ieder geval verbaasd. Het trauma had hem niet gebroken, maar juist gemotiveerd om te onderzoeken of hij zelfs deze ogenschijnlijk onoplosbare wiskundige stelling nog kon oplossen. Hydraulische pompen waren er niets bij. En zo had hij zijn relatie opnieuw geprobeerd te calibreren. Tevergeefs gepoogd de olievlek op te poetsen in de hoop hun huwelijk weer in de oorspronkelijke staat te kunnen herstellen. En de tennisleraar... die had moeiteloos gebruik gemaakt van het enige ingrediënt dat nog ontbrak: spontaniteit, zo redeneerde hij.

De wekker ging. 7 uur. De koffie pruttelde al. Zij gaapte. Hij stak zijn gebruikelijke sigaret aan nadat hij de voordeur achter zich had dichtgetrokken toen hij opeens weer aan de dame in de tram van gisteren dacht. Hij mikte zijn peuk op de tramrails. Raak. Hij stapte de tram in en zag zowaar een zitplek. Dat was lang geleden, dacht hij verheugd. Zijn ogen dwaalde wederom langs zijn medepassagiers, toen zijn blik viel op de dame die gisteren de hele ochtend door zijn hoofd had gespookt. Ze zat een aantal stoelen verderop schuin tegenover hem. Geen baret vandaag, maar een elegant strikje om haar hals. Haar correcte houding was identiek aan die van gisteren. Thomas voelde een soort vreemde warme roes door zijn wangen stromen. De stelligheid waarmee hij gisteren tegen zijn collega had gezegd dat dit de mooiste dame was die hij ooit had gezien, had hem verbaasd. Hij had immers niet eens oogcontact met haar gehad en meestal zijn dat soort uitspraken toch eerder het gevolg van een flirterige interactie, dacht hij. Hij keek naar haar en stond volledig achter zijn woorden. Haar mysterieuze, dromerige blik. Het had iets melancholisch. Een oude geest gevat in een prachtig, jong lichaam. Hij duwde zijn ov-kaart terug in zijn portemonnee. Hij keek weer op. Ze keek hem recht in de ogen. Recht in de ogen van dit volmaakt briljant. Hij had inmiddels door de jaren heen een vaag begrip ontwikkeld van hoe je iemand dient aan te kijken zonder vreemd over te komen, maar dat begrip leek ver te zoeken. Hun blikken hielden een seconde of twee aan, voordat Thomas uit ongemak weg keek naar de autoweg buiten. 'Jezus, sukkel! Je zag eruit als een hert in koplampen', dacht hij in zichzelf terwijl hij even veinsde de kale bomen te bestuderen die aan hem voorbij schoten. Een aantal seconden later keek hij nogmaals. Hij ving op hoe ze ook even dromerig naar buiten keek, voordat ze haar blik terugdraaide en haar blauwe ogen van onder haar donkere, lange zwarte wimpers aan hem prijs gaf. Ditmaal hield het oogcontact langer aan en zag hij langzaam haar ontspannen mondhoeken opkrullen tot een raadselachtige glimlach. 'Damn! Oke, hou je hoofd koel', dacht Thomas, terwijl hij wederom zijn blik liet vallen op de bomen buiten. 'Was dit een flirt? Rustig jongen, hou je gemak', sprak hij zichzelf van binnen toe. Hij voelde hoe zijn hartslag nadrukkelijk in zijn keel begon te kloppen. 'Niet gelijk terugkijken nu. Ik herhaal: NIET GELIJK TERUGKIJKEN', sprak hij zichzelf toe. Zijn plotselinge interesse in de natuur om zich heen begon nu wel op te vallen. Hij slikte. 'Kut, dat ziet ze natuurlijk. Ohh wat ben je ook een kneus'. Hij keek terug en zag hoe ze opstond en zich elegant naar de deur van de tram bewoog, met haar handtas rond haar onderarm. Ze keek naar zichzelf in de reflectie van de deur, zo'n twaalf meter verderop. Hij zag nu pas wat voor een prachtig lichaam ze had. Haar haren reikten tot aan haar billen die benadrukt werden door de strakke riem rond haar regenjas. Ze stapte uit. Even was ze uit beeld, totdat hij weer zicht op haar kreeg vanuit het raam van de tram. Ze liep parallel aan de tram richting hem en hij zag hoe haar golvende haren nu energiek danste op de cadans haar stappen. Net voordat ze uit beeld dreigde te verdwenen, keek ze hem aan met een grote, onmiskenbaar zelfverzekerd glimlach.

Holy. Shit. Hij had weer zicht op water.

De ochtenden waren nu in rap tempo zijn favoriete onderdeel van de dag geworden. Hij was altijd al stipt, maar deed er nu alles aan om dezelfde tram te kunnen hebben, in de hoop een glim op te kunnen vangen van haar. Ook al was het maar een vluchtige seconde. Hij had de rest van zijn ochtend gefantaseerd over haar achtergrond. Wie was ze? Hoe oud was ze? Waar werkte ze? Wat deed ze? Ze moest in ieder geval een vriend hebben, zoveel was zeker. Hij had meer aandacht besteed aan zijn kapsel dan ooit tevoren. Het was zelfs Marjolein al plassend opgevallen. "Ja, ik moet nodig weer eens naar de kapper", had Thomas ontwijkend gereageerd.

De tram kwam de hoek om. Hij voelde zich zenuwachtig. Hij liep de diavoorstelling nog eens na. Het was eigenlijk te mooi om waar te zijn. "Normaliter flirt je nooit met een ander, en nu word je nagekeken, notabene door de meest volmaakte dame die je ooit hebt gezien?". Hij stapte in en naam plaats bij een van de scharnierpunten in de tram. Geen zitplaats helaas. Hij keek om zich heen. Hij had allang geen oog meer voor zijn medepassagiers. Althans, slechts voor één, maar juist die kon hij niet vinden nu. "Shit, zie je nou wel. Had je je peuk maar beter moeten mikken". Hij keek nogmaals, maar helaas, geen spoor van haar te bekennen. Een halte later stapte er een oudere man met een rollator in vanaf de andere kant. Even viel zijn blik op de man, maar zijn zicht werd half belemmerd door de opwaaide gouden lokken van de dame die hij zocht. Ze stond zo'n 4 meter verderop. Even keek ze hem met haar grote, blauwe ogen aan en gaf hem dezelfde overtuigende, maar nu wat afwachtende glimlach, voordat ze haar gezicht weer terugdraaide. Zijn blik viel op haar hals, haar sierlijke slanke neus en haar oh-zo elegante hals. Het deed hem denken aan de vluchtige en-profile-schetsen die hij kende uit oude haut fashion bladen. Hij voelde hij zijn longen hem tijdelijk in de steek lieten en hapte naar adem. 'Volgende halte', klonk ervanuit de speaker. Ze draaide zich om en liep naar de deur die zich naast hem bevond. Ze keek weer naar buiten, terwijl hij nu naast haar stond met zijn rug naar de deur. 'Jezus, ze staat naast je. Moet je wat zeggen? Ja, wat dan? Nee, natuurlijk niet!'. Hij voelde zijn wangen opgloeien. Hij voelde een druppelzweet langs zijn oksel over zijn rug lopen, terwijl ze onbewogen naast hem stond te wachten tot de tram bij haar halte arriveerde. De magnetische spanning die er nu hing maakte hem statisch, leek het wel. Het was dat de tram gevuld was met ochtendgeruis, maar anders had ze zijn hart paniekerig kunnen horen bonzen nu. De tramdeur ging open. Even draaide hij zijn gezicht ongemakkelijk naar haar toe om een laatste glimp van haar te vangen en zag hoe ze zonder zich naar hem toe te draaien kort glimlachte. Hij hoorde haar hakken verdwenen op het trottoir en klampte zich aan de schaduw van haar parfum. Het tij was gekeerd.