“Hé Francis, gefeliciteerd met het huwelijk van je zoon hé! À propos wist jij dat je vrouw vannacht is opgepakt? Heet van de naald! In Parijs. Precies. In het Grand Hotel aan de Opera. Samen met de directeur van de gevangenis.

“Echt? Allez, wat je nu zegt… Nee ik wist alleen dat ze twee weken spoorloos was. Ze zijn hier bij mij thuis uitgebreid komen huiszoeken.”

“De directeur heeft ze blijkbaar in de koffer van zijn auto buiten gesmokkeld.”

“Komaan!”


***

“Zeg Emma, ik denk dat het uiteindelijk nog allemaal goed is gekomen.”

“Ja, vind ik ook. Mooi huwelijk hé. Heel het Centrum mocht bruidsmeisje zijn. Ze waren schat-tig.”

“Zo wordt ons avontuur toch een spionageroman met een happy end en geen erotische novelle.”

“Denk je? Het is nog niet gedaan hé.“

“Hoezo?”

“Ga maar eens kijken in de grote zaal…”

***

“Dag Evelyne, gefeliciteerd… En jij bent Tibo dus…”

“Natasha… Wel… fijn dat je kon komen… … Ja, dit is Tibo,” en Evelyne trok hem extra dicht tegen zich aan. “Hoe gaat het met jou?”

“O… met mij… niet belangrijk,” mompelde Natasha. “Voor jullie is het de dag van je leven, Verliefde tortelduifjes?” vroeg ze lonkend aan Tibo, die argeloos beaamde.

“Is dat je dochtertje? Wel wel… zo groot en flink al? Hoe oud ben jij lieve meid?” vroeg Evelyne aan het kleine meisjes dat zich verstopte achter de rokken van Natasha.

“Drie jaar” antwoorde ze.

“En hoe heet je?”

“Evi” stamelde ze.

Evelyne slikte even en keek Natasha aan. Die negeerde haar blik en sprak op ernstige toon tot Tibo. “Zorg goed voor haar, ze is het waard.”

En ze draaide haastig zich om en verdween.

***

“… Dus, je zegt dat Chan kon gelinkt worden aan de bende van Borgia omdat een van de bandieten bij die schietpartij de veiligheidschef was van Chan?”

“Precies. Mijn medewerkster had zijn vingerafdrukken afgenomen bij haar bezoek aan Chan’s kantoren. Hij was zwaargewond, en kon pas weken later ondervraagd worden. Hij kon de bewijslast niet ontkennen. Hij werkte mee aan het onderzoek en heeft Chan aan de galg gepraat”

“Chan is gevlucht. Wat is er daarna met haar gebeurd?”

“Nee, Chan is niet gevlucht. Ze was gewoon in Singapore. We hebben een internationaal aanhoudingsbevel uitgevaardigd, weet u nog. De Singaporese regering heeft haar laten vallen. Ze is kunnen vluchten naar Noord-Korea.”

“Alix, waaw, dat leest allemaal precies zoals in een spionageroman”

“Ach minister, noem me nooit Alix alsjeblief. Noem me A, zoals iedereen”

“A, dat doe ik graag, als jij me M noemt?”

“Mmmmm,” peinsde Alix ontwijkend, “O kijk hier is Storm… Storm! Storm, kom je even hier? Minister, dit is Storm. Storm, dit is mijn Minister.”

“Aangenaam excellentie”

“Danku, danku. Ik heb veel over u gehoord. Ik zei het nog net tegen … A. U bent de protagonist in een verhaal dat leest als een spionageroman.”

“Wel, ik zou het geen spionageroman noemen, eerder een …”

“…Dus als ik het goed begrepen heb bent u bij de zaak betrokken louter om reden dat de niet bij naam genoemde diensten van mijn ministerie verkeerdelijk dachten dat mevrouw Chan uw technologie wou uitvoeren naar Noord-Korea?”

“Achteraf gezien was dat absurd…”

“Maar het werkelijke doel was om een uitzonderlijk cadeau te doen aan de Noord-Koreaanse leider, twee van de meest gezochte kunstwerken aller tijden, beide van onschatbare waarde. Uw technologie was een afleidingsmaneuver, een mistgordijn, een dekmantel.”

“… behendig in scène gezet door Chan met de hulp van Deborah Borgia,” voegde Alix eraan toe.

"Heb ik dat goed gehoord, meneer Storm, u heeft er een deal van 150 miljoen aan overgehouden?"

"Ja, ik heb er wel iets aan verdiend, moet ik zeggen. Ik had gerekend op 75 miljoen. Chan moest die container hebben die week nog. Ze stond onder tijdsdruk. Absurd hé? Langs de andere kant, het is bij een éénmalige deal gebleven. Jammer."

***

“Hé Beatrice, al een mooi buikje! Hoe lang nog?”

“Nog twee maanden, uitgerekend.”

“Ook jij gefeliciteerd hé Emma, jij bent nu mee-mama?”

“Ja, leuk héé. We hebben al een naam voor als het een jongen is en als het een meisje is.”

“En jij ook gefeliciteerd hé Bart, jij bent de vader?”

“Neenee, ik ben mee-papa. Het kindje is van een anonieme donor hé Emma?”

“Heu… ja ja, van een donor.”

“En grote meid, ben jij blij dat je een half-mee-broertje of half-mee-zusje krijgt?”

Het dochtertje van Emma knikte verlegen.

***

“Storm, zuiver hypothetisch, zou jij een vijl kunnen maken die niet detecteerbaar is noch door een metaaldetector, noch door een X-ray machine?”

“Wat een vraag Francis… Ik zou denken aan een keramische vijl. Helemaal geen metaal, en zeker niet detecteerbaar met een metaaldetector.”

“En in een X-ray scanner?”

“Keramische materialen bevatten zwaardere elementen. Die zie je zeker in een X-ray scanner…”

***


“Padre, fantastische huwelijksviering, een sublieme homilie!”

“Kijk Francis, mijn nichtje mag dan wel veroordeeld zijn als leidster van een maffiabende, jullie blijven mijn naaste familie. En Tibo is mijn lievelingsneefje. Jij mag trots zijn op hem!”

Ach Padre, het is een schok voor ons allemaal geweest. Ik begin er nu pas van te herstellen. Maar ja, het feit dat Tibo en Evelyne zo’n mooi koppel zijn maakt veel goed.”

“Ze hebben zelf de viering in elkaar gebokst hoor. Wat ik wel raar vond, en eigenlijk héél erg Christelijk, was hun huwelijksgelofte”

“Ik weet waar u op doelt” zei Francis, en de padre citeerde: “ik beloof je jouw buitenechtelijke kinderen met evenveel liefde op te voeden als mijn buitenechtelijke en onze gezamenlijke kinderen. Dat is mooi Francis, echt”

***

“Kinderen, ik wil jullie een cadeau geven. Iets voor jullie huis.”

“Dank je papa, het is echt niet nodig, je hebt ons al zo verwend”

“Het is ook mede namens je mama, Tibo. Ook al kan ze hier niet bij zijn, ze wil dat jij, dat jullie, het goed hebben.

Kijk, kom even hier opzij.”

“O? Twee pakken in bruin papier?”

“Je kan ze ophangen in je living, of in je slaapkamer. Misschien niet op een te opzichtige plaats…?”

Tibo scheurde een stukje open, en hij en Evelyne keken wat erin zat.

“Je hebt nog een kopie laten maken?”

“Wel… Het zijn niet bepaald kopieën, maar sssst, vertel het niet verder, OK?”

***

“Wij zijn nog niet voorgesteld aan elkaar. Ik ben Paris, ik ben de tante van de bruid.”

“Mooi… Mooi… U heeft onmiskenbaar dat familietrekje van beheerste elegantie, het is duidelijk waar Evelyne haar aangeboren schoonheid en intelligentie vandaan heeft.”

“U bent een charmeur, meneer Francis! Men heeft me voor u gewaarschuwd. Evelyne lijkt nog het meest op haar moeder – zaliger. Haar overlijden was een zware klap voor ons allemaal, en zeker voor mijn broer – en voor Evelyne, maar dat weet u.”

“Ja, ik vind dat Storm recent veel… hoe moet ik het zeggen… opener geworden is. Hij gaat bijvoorbeeld in mijn plaats naar mijn old-timer events waar ikzelf om administratieve redenen forfait moet voor geven.

Mag ik u een drankje aanbieden?”

“Welja, wie kan zoiets aan een charmeur als u weigeren?”

***

“Wacht… Je zou de vijl van hout kunnen maken. Hout is een koolhydraat, en in een achtergrond van koolhydraten zou het amper zichtbaar moeten zijn.”

“Hout is toch veel te zacht?”

“Tropisch hardhout? Eik?”

“Je kan toch geen vijl maken van hout?”

“En we bekleden de vijl met diamantgruis. Diamant is koolstof en dus vrijwel onzichtbaar op een achtergrond van koolhydraten. Dit zou werkelijk een supervijl zijn. Met de capaciteiten van een slijpschijf. Zeg eens, waarom heb jij zo’n vijl nodig?”

***

“Meneer, mogen wij iets vragen?”

“Heu.. ja zeker.”

“Wij zijn Ursula en Brigitte, medewerksters van mevrouw Honey. Wij hebben een vraag. U bent veroordeeld tot vijf jaar opsluiting met enkelband. Hoe kan het dat u hier bent?”

“Kijk meisjes, om te beginnen ben ik onschuldig en het slachtoffer van een jammerlijke gerechtelijke dwaling. Interpol meent dat ik een smokkel met gestolen schilderijen heb opgezet. Dat is flagrant onwaar. Ik bezweer jullie: de schilderijen waren kopieën en het staat vrij aan ieder om werken die vrij zijn van auteursrecht te kopiëren en te verkopen naar eigen inzicht. Helaas is het niet te bewijzen dat het kopieën waren, want Interpol durft het paleis van Kim Jun Un niet persoonlijk te inspecteren. Ha ja, waarom kan ik hier zijn? Zeer goede vraag. Ik draag mijn enkelband, kijk maar.” En Francis stroopt zijn broekspijp op, “en ik ben hier thuis. Dit domein is het eigendom van mijn echtgenote, en is dus mijn echtelijke woonst. En ook de loods waarin het avondfeest zal doorgaan behoort tot het domein.

Dames, mag ik iets vragen? Houden jullie van klassieke muziek? Ja? Van van Beethoven?”

***

“Meimei! Jij bent hier ook?”

“Oooo Snoepje! Honey! Ik heb veel aan jullie gedacht!”

“Heu… dankje… Ben jij hier samen met iemand?”

“Nee Storm, ik ben geen lid van de familie, en ik begrijp dat je geen Singaporezen op je dochter’s trouwfeest wilde. Ik ben hier inderdaad samen met iemand, je kent ze, Irène”

“Irène?”

“Zij en ik organiseren het avondfeest. Ik ben haar zakenpartner nu. Ik ben weg uit die saaie diplomatie. Ik zit nu in de Glamour, Burlesque, en een beetje de legale Prostitutie.”

“Ja, dat past véél beter bij je talenten, Mei.”

“Kom even mee, ik laat het je zien! Het wordt fantastisch! Ze zullen er nog jaren over spreken,” sprak Meimei enthousiast.

Meimei troonde Storm mee naar de zaal - de oldtimerloods - voor de gelegenheid omgebouwd en aangekleed voor het avondfeest. Meimei had de sleutel.

Ze zagen in de gedempt verlichte zaal alle tafels in één grote kring staan, met plaats voor minstens 150 personen. In het midden van de zaal was een soliede constructie gemaakt waar bij een groot, vijf op vijf meter groot en anderhalve meter hoog aquarium in een stalen frame op een metershoog verhoog stond, in de spotlights. Men was het water aan het vullen.

Vanuit de verste hoek, waar een discobar op een verhoog stond, kwam een zwarte vrouw aangesneld.

Ze knalde met haar zeep en riep: “Storm! Honey!”

 

Dit is het slot van Honing