7.30. Me wekker ging. Met nog een slaperige kop slofte ik naar de badkamer. Het was dinsdag. Dat betekende voor mij dus 9.30 school. Maar eerst nog ff me krantenwijk doen. Elke keer vraag ik me af waarom ik dit baantje had genomen. Maarja, als tienerjoch moet je wel geld verdienen, altijd handig. 8.00. Ik stapte op me fiets. Alle kranten die moesten worden bezorgd waren de maandags al bij me afgeleverd. 3 wijken en ik was klaar. Elke dag was praktisch hetzelfde. De jogger in het paarse trainingspak begroete mij zoals elke morgen, meneer van der Velden gaat zoals elke ochtend naar zijn werk om deze tijd en meneer Reekers was alweer vroeg op om te beginnen aan de verbouwing van zijn huis.

Ik had een vaste route van wijk naar wijk. En zoals elke ochtend fietste ik langs de oude vervallen boerderij. Deze stond al jaren leeg. Ikzelf vind het altijd een somber gezicht. Ingegooide ramen, loslatende verf, nee deze boerderij had zijn beste tijd wel gehad.

Ik wou net mijn mp3 opzetten totdat ineens iemand hoorde roepen. Het was alsof iemand in de verte prate. Nee niet prate, om hulp riep!

De echo die in de stem zat herkende ik als geen ander. Ik had toen ik klein was vaak gespeelt in de leegstaande boerderij.

Ik fietste het erf op richting de grote deuren van de stal. Met een ruk schoof ik de deur open. Aan het einde van de stal stond iemand. 'Help, help me!'.

'Dat beest wil me opeten!'. Heel even dacht ik dat ik in de zeik werd genomen. Ik keek om me heen maar zag geen "beest". Toen ik opeens uit de hoek van de stal gegrom hoorde. Het was Bello, een zwervershond uit de buurt. Bello de Buurthond word hij ook wel genoemd. Een Duitse herder die als het ware geadopteerd is door de buurt. Iedereen geeft hem wel wat te eten, anders zou het arme dier omkomen van de honger. Dit gaat al maanden zo, de buurt heeft de eigenaar nog niet kunnen achterhalen.

'Bello hier!' zei ik. Het keek mijn kant met ogen van herkenning.

'Bello weg, hup!'. Bello piepte wat omdat zijn plagerij door mij werd verbroken. Op een sukkeldrafje kwam hij naar me toe lopen, hij keek me even aan en liep toen de stal uit.

'Hij doet niks hoor' zei ik tegen de schim die hoorbaar nog bang was.

Het gedaante kwam uit de schaduw van de stal. Mijn mond viel open..

Voor mij stond de lekkerste dame die ik ooit had gezien. Een jaar of 28/30, volle borsten, blond haar en blauwe ogen waarin je kon verdwalen als je er maar lang genoeg in bleef kijken. Ze was helemaal in het wit gekleed.

'Bedankt' zei ze, nog natrillend.

'Ik ben Martijn, hoe heet u?'

'Euhm.. ik ben.. Eva'. zei de vrouw.

Even viel er een stilte.

'Bang voor honden?' brak ik de stilte.

'Wat? Euhmm.. ja soms'. antwoordde Eva

Ik wist even niet wat ik met deze situatie aanmoest. In mijn wiltste fantasieën had ik haar meteen de kleren van het lijf gerukt en haar in deze stal genomen. Maar om daarop aan te sporen.. dat lef had ik niet.

'Goed, ik ga maar weer eens, ik moet me krantenwijk nog afmaken'.

Ik draaide me om toen Eva opeens zei: "Wacht'.

'Ik wil je wat geven, als dank'.

'Nee joh, ben je gek, dat hoeft niet' zei ik bescheiden.

'Jawel' zei ze. Ze graaide in haar zak en haalde daar een ketting uit.

'Hier, als dank krijg je deze ketting, het zal je leven vergemakkelijken'.

Ik aanvaarde haar dank met een beetje wantrouwen. Hoe kan zo'n zilveren ding mijn leven gemakkelijk maken?

'Is het een geestenverdrijver of een geluksaantrekker ofzo?' vroeg ik haar.

'Nee, wij noemen dit een seks-o-trikka'.

Ik keek haar aan alsof ik water zag branden. 'Een wat?'

'Hiermee kun je, met wie je maar wilt, seks krijgen. Doe deze ketting om en je hebt de seksuele macht over de persoon die je bestraalt'.

Ik werd gek. Ik zocht tevergeefs naar de verborgen camera's of 1 van me vrienden die tevoorschijn sprong en keihard ging zeggen "HEB JE". Heel even dacht ik of het vandaag ook 1 april zou zijn. Maar geen van deze gedachtes waren waar. Ik stond alleen met deze vrouw in de stal.

Ze vertelde verder: '5 minuten nadat je bent klaargekomen vervalt de kracht op de persoon. Deze weet daarna niks meer van jullie seksuele gemeenschap. Er zit echter 1 maar aan. Je kan de ketting maar 1 keer per dag gebruiken. Wanneer de maan opkomt zal de ketting door de kracht van de maan opladen. Dan is hij voor de volgende dag weer opgeladen en kun je hem weer gebruiken'.

Zonder haar te onderbreken luisterde ik.

'Alleen jij kan de kracht van de maanketting gebruiken. Voor een ander persoon die deze ketting omdoet is het een doodnormale zilveren ketting'.

Ik speelde het spelletje gewoon mee. 'Dank u wel' zei ik.

Eva keerde zich om en liep naar de achterdeur van de stal.

'Wacht even!' riep ik haar na. Ze draaide zich om. Ik deed de ketting om mijn nek en mijn armen voor me uit. Als een soort tovenaar maakte ik rondjes met me armen.

'Ik bestraal je.. ik bestraal je.. ZIE! Waarom werkt hij nu niet?' vroeg ik haar sarcastisch.

'Hij werkt ook alleen maar op aardlingen' antwoordde Eva en ging door de achterdeur.

Aardlingen? Hoe bedoelde ze, aardlingen? Wou zij zeggen dat zij geen..?

Ik bleef 2 minuten stokstijf staan. Alsof ik terug naar de realiteit werd geslagen rende ik naar de achterdeur.

Ik keek links, ik keek rechts. Alleen maar weiland, geen Eva meer te bekennen.

De stralen van de zon weerkaatste op de zilveren ketting. Ik zou er al snel achter komen of dit 1 grote grap was. Of...