“Ooo meneer Francis, dat voelt zo goed aan!”

“Precies mevrouw, dat is het fijne van mijn ‘van Beethoven methode’ ter behandeling van cellulitis.”

“Thérèse, hoe voelt dat bij jou?”

“Mmmm, ça va, ça va, Esmeralda.”

“Dames, er zijn aanwijzingen dat het effect van de behandeling optimaler wordt als u de bilspieren enigszins zou opspannen, ja?”

De beide dames die naakt op hun buik op de massagetafels lagen spanden hun bilspieren op. Francis stond tussen beide in en petste met zijn beide blote handen afwisselend op de éne en op de andere haar billen.

“Dames, precies goed, ik zal nu mijn lievelingsstuk opzetten, de 4de beweging uit de 9de.”

“Van Beethoven?”

“Van van Beethoven” corrigeerde Francis. “Let op, we beginnen. Dit is mijn eigen arrangement.”

De muziek zwol aan uit de MP3-speler die op een tafeltje in de consultatieruimte stond.

Francis tikte beide dames ritmisch op de konten en met gesloten ogen ondergingen zij.

“U heet dus Thérèse. Mmmm, interessant.”

“Hoe bedoelt u, meneer Francis?”

“Wist u dat für Elise eigenlijk für Thérèse had moeten heten? Nee? Wel, toevallig heb ik hier…”

“Meneer Francis, wie is Elise?”

“Ha…”

“Een Duitse?” vroeg Esmeralda.

“Mmmm, dames, ik begrijp dat van Beethoven niet tot jullie parate kennis behoort. Geeft niet. Nochtans, voor vele jonge meisjes is het hun lievelingsstuk op piano.”

“O, Für Elise is een song? Kunt u dat even zingen, misschien herken ik het wel?”

Tegen zoveel cultuurbarbarisme kon Francis niet op.

“Ik vind het fijn als ik zulke keurige dames als jullie nog iets cultureels kan bijbrengen. Weet je, ik laat het horen op mijn speler, waarschijnlijk herkennen jullie het zo?”

Francis typte een code in op de MP3-speler en een opgenomen pianiste begint de bekende arpeggio’s te streamen.

“O jaaa! Ik herken het! Dat is het tunetje van de telefooncentrale van het Ministerie, hé Thérèse!”

“Natuurlijk. Ja meneer Francis, dat mag blijven opstaan…”

“Dames, für Elise is een van mijn favorieten, en mijn eigen speciale arrangement daarvoor is lichtjes… heu… hoe moet ik dat zeggen… intiem… kuch, ik hoop dat de doorluchte dames mij toestaan het arrangement te spelen?”

“O jaa mijnheer Francis, graag” beaamde Esmeralda enthousiast.

Thérèse opperde: “Wel… en wat betekent dat, lichtjes intiem?”

“Dat gaan we zo zien. Niets om bang voor te zijn. Het is honderd procent vrouwvriendelijk. Mijn eigen vrouw vindt dit super.

Dames blijf rustig liggen op je buik, spreid je armen en benen, ja zoo, en ik spoel het liedje terug naar het begin.”

Für Elise startte vanaf het begin. Met zijn vingertoppen imiteerde Francis de handen van de pianiste, tokkelend op de ronde konten van de twee dames. De linkerhand op de uitbundig enorme vlezige kont van Esmeralda, de rechterhand op de smalle, bijna jongensachtig strakke kont van Thérèse.

Thérèse had geen cellulitis. Ze was zogezegd meegekomen met Esmeralda als morele steun voor haar vriendin, en voor de gezelligheid. In het echte leven was Therese kabinetschef en was Esmeralda haar rechterhand. En ook daarbuiten deelden ze een gemeenschappelijke hobby. Ze waren beiden grimeuses of make-up artiestes voor een bevriende afdeling van het ministerie.

De op- en neergaande stroom van noten kopieerde hij naar op- en neergaande tikkelingen over hun dijen, van de knieholte tot de plooi tussen de twee konthelften en terug.

Esmeralda kuchte even.

“Meneer Francis, is dat ook een deel van de Cellulitisbehandeling?”

“Natuurlijk dames,” antwoordde Francis, “dit is de opwarming. Eigenlijk had ik hiermee de behandeling moeten opstarten. Sssst, dames, het arrangement wordt vanaf nu spannender, intiemer, zal ik doorgaan? Leg je benen dan gemakkelijker, zoals je jezelf er fijn bij voelt… mmm…”

En alsof het dit onder elkaar hadden afgesproken spreidde Esmeralda haar benen nog net iets meer, en Thérèses kneep ze in dezelfde mate samen.

Met een diepe hese stem lonkte Esmeralda zijdelings naar Francis:

“Meneer Francis, leer me die Beethoven kennen, passioneel en diep.”

“van Beethoven,” kon Francis niet nalaten te corrigeren, “graag Esmeralda. U ook, mevrouw Thérèse?”

Francis volgde de partituur niet meer. Hij begon een improvisatie.

Zijn handen gleden synchroon bij beide dames tegelijk vanaf de knie omhoog, tergend traag.

Hij bedacht zich plots.

“Dames, ik denk dat ik hierbij babyolie ga gebruiken, voor de glissando’s, vindt u dat beiden goed?”

“O jaa, prima voor mij hoor mijnheer Francis, en voor Thérèse ook!”

“Ja?” vroeg Thérèse aan Esmeralda, niet geheel zeker of ze dat zelf ook wilde.

Francis nam zijn bus Zwitsal Babyolie en spoot een flinke geut over elke kont. De olie verspreidde zich, en droop voornamelijk tussen de bilspleten in. Francis legde zijn handen centraal op elke kont, met zijn middelvinger naar beneden.

“Dat is Zwitsal babyolie?” merkte Thérèse zenuwachtig op, “dat is toch geen product tegen Cellulitis?”

“O jawel hoor. Heeft u al eens een baby’tje gezien met cellulitis?”

“Heu… nee…?”

“Wel, als dat geen bewijs is? Waar waren we…”

Esmeralda spreidde graag haar voluptueuze dijen zo ver ze kon. De eerder spichtige Therese kneep haar dijen zo mogelijk nog verder toe, en kon niet vermijden dat er toch genoeg plaats was voor die éne vinger.

Francis bewoog zijn handen tussen hun benen. Hij voelde hun verlangen respectievelijk vrees voor die lange middelvinger.

De middelvinger kwam tergend traag.

Esmeralda kreunde al van anticipatie, en ze neuriede zachtjes het motief van Für Elise.

Francis liet zijn middelvinger het thema meevolgen.

Thérèse schrok op.

“Meneer Francis, wat doet u nou!? Ik denk echt dat dit een ongewenste intimiteit is!”

Francis schrok van haar reactie.

“Lieve mevrouw Thérèse, excuseer, het is echt niet de bedoeling dat ik iets ongewensts doe. Ik voer gewoon mijn partituur uit. Wil u dat ik stop?”

“Mmm… nee… liever minder… ‘intiem’ als het kan. Een beetje minder intiem.”

“Bij mij mag het wel intiem hoor, meneer Francis” hijgde Esmeralda met haar warme alt.

“Ik zal heel voorzichtig zijn, lieve dames,” vervolgde Francis. “Waar waren we gebleven?”

En Francis vervolgde zijn improvisatie. Thérèse was ietsje gerustgesteld en liet de gespannen houding van haar billen een ietsje los. Ze spreidde ongemerkt haar dijen nét een vinger meer.

Dan moduleerde Francis met zijn handen breed over de billen van de dames. Bij Esmeralda was dat gemakkelijk. Bij Thérèse lag dat anders. Francis voelde een zekere weerstand, en hij wilde geenszins een ongelukkige klant.

Hij fluisterde Thérèse in het oor:

“Lieve, prachtige mevrouw, als u uw dijen bij het allegro een ietsepietsie verder uit elkaar legt, adagissimo, dan is mijn stringendo meer teneramento, dan kan ik met de juiste toets mijn choreografie verderzetten. Alsjeblief?”

Thérèse was geboulverseerd tussen haar inherente preutsheid en dit heerlijk spannende gevoel om door deze voorname, charismatische, man aangeraakt te worden. Ze twijfelde, nee ze twijfelde helemaal niet. Ze wilde zichzelf overtuigen. Ze zocht een argument om de intimiteit zonder schuldgevoel toe te laten.

Haar twijfel aanvoelend, zei Francis: “Ik prijs mij zo gelukkig vandaag, om de muziek van het allergrootste muzikale genie te combineren met de aanraking van de essentie van het allermooiste wezen dat op aarde rondloopt: de vrouw.”

Thérèse was zodanig gecharmeerd door de woorden van Francis, dat ze zich met een gerust hart neervlijde op de massagetafel met benen zo wijd ze kon – ze had nog jazzballet gedaan en kon nog altijd die grand ecart – voeten omhoog.

“Wat in gewone omstandigheden zou lijken op betasting, aanranding, zelfs verkrachting, wordt door de inspiratie genaamd van Beethoven een bewustzijnsverbreding,” en tegelijk bracht Francis twee vingers in, de wijsvinger en ringvinger, zonder veel moeite, smeuïg als ze waren door de babyolie of uit zichzelf.

“Thérèse, ik voel mijn… mijn… bewustzijn verbreden mmm, jij ook?” zei Esmeralda.

“O ja…” antwoordde ze, en beet zacht op haar onderlip.

Francis had aan elke hand nog de middelvinger vrij, om nu mee te betrekken in de choreografie.

“Is dit aangenaam dames? Mag ik nog verder gaan? Thérèse lieve schat?”

Therese was overdonderd. Dit had ze nog nooit meegemaakt, zeker niet met haar eigen man, en ze wist niet of ze dit mocht toelaten. Ze was langzamerhand met een lange aanloop aan het klaarkomen, ze wou zich verzetten, ze wou nee zeggen, maar ze hakkelde:

“n… j… j… aaa”

Francis, aandachtig het ritme van Für Elise volgend, legde beheerste passie in zijn bewegingen. De dames volgden quasi perfect, wat deels te verklaren was, natuurlijk, door het overdadig gebruik van babyolie.

Hij kneedde oordeelkundig met alle vingers van zijn hand, en hij voelde ze beiden langzaam, héél hevig, en tegelijkertijd, klaarkomen.

Esmeralda schreeuwde het uit. Thérèse muisstil in een serene pulserende opspanning van gans haar lichaam.

Ze kwamen tot rust precies tegelijk en precies op de laatste noten van Für Elise.

Hij liet ze even bekomen in de stilte.

Francis fluisterde

“Dit was een van mijn mooiste uitvoeringen ooit. Danku lieve dames, u bent levende Stradivariussen. Ik laat u even bekomen.”

En hij gaf ze een zoen op elke bil en trok zich dan terug uit de consultatieruimte.

Zodra Francis buiten was, draaide Esmeralda zich naar Thérèse.

“Meneer Francis is een genie, nietwaar?”

“Een kunstenaar… Hij is trouwens ook kunstschilder.”

“Een creatief genie, geen twijfel…”