“Ik ken u van TV, denk ik.”

Storm speelde de naïeve toerist die een incognito BV meent te herkennen op een reisbestemming. Hij wilde net samen met Honey de geafficheerde menukaart van het hotelrestaurant inspecteren, toen heel toevallig deze man net hetzelfde wilde doen.

Magnus speelde de incognito VIP die wegvluchtte van de paparazzi’s in een mondain internationaal hotel. Die wegens zijn verslaving aan aandacht het niet kon laten te pronken.

“U zou mij moeten kennen, ik ben het inderdaad.”

“U bent toch niet…”

“Toch wel…”

En Magnus schoof zijn zonnebril nadrukkelijker op zijn gelijkmatig bruingebrande neus.

“Ik ben al drie of vier keer bij u komen dineren. Straf zeg, dat ik u hier vind. De wereld is klein zeg!”

“De wereld? De wereld is de vloermat van de wereldburger,” repliceerde hij, en hij las verder op het menu en gromde af en toe.

“Kan er mee door… standaard… mmm ja… bandwerk… zou ik niet zo combineren… kuch. Wat zou jij kiezen als wijn bij dit zakenmenu? Meneer…?” zei hij plots, zonder opzij te kijken, tot Storm.

“Wel… ik ben echt geen specialist, maar ik zie dat ze een Pouilly-Fumé hebben. Ken ik. Die zou ik nemen.”

“Een boer drinkt alleen wat hij kent. Bij dit menu is het een verdedigbare keuze, inderdaad. Ik zou die ook nemen. Eén glas. Een hele fles is te veel.”

“Kuch… wel…. Meneer Kärcher… Wat zou u denken, meneer Kärcher, om samen met ons te dineren? En samen een hele fles te nuttigen? Beschouw dit als een uitnodiging? Wat denk jij, echtgenote?”

“Prima hoor, leuk,” vond Honey.

Magnus vindt het eveneens een goed idee. De maitre de salle wijst een tafeltje voor het gezelschap. Storm stelt Honey en zichzelf voor aan Magnus. Die stuurt een tekstberichtje naar zijn vrouw om te melden dat hij een tafeltje en tafelgenoten heeft. Ze moet nog baby’tje in bed leggen en dan komt ze.

“Kijk man, hoe heet jij nu weer? Storm? Hmmm gekke naam…

Kijk Storm, er zijn twee soorten mannen. Zij die het maken, en zij die het smaken. Snappie? Hahaha! Ik ben van nature een maker. Vandaag ben ik een smaker.”

Storm snapte het een beetje. Hij lachte zo macho als hij kon mee, aanzienlijk tengerder gebouwd dan Magnus, die eerder leek op de brede versie van de David van Michelangelo .

Honey probeerde in te breken in de conversatie onder mannen.

“Meneer Kärcher, wat een eer met u te mogen dineren. En ik kijk er speciaal naar uit met uw vrouw kennis te maken.”

“Zeker, en dat zal zij ook beamen. O, als je van de duivelin spreekt, daar komt ze net aan!”

Natuuryoghurt

“Storm, Honey, mag ik jullie voorstellen, mijn vrouw, Laetizia. Laetizia?”

Uit de schaduw trad een beeldschone welgevormde jonge vrouw, met een figuur als een zandloper, topless, goudbruine reeënogen als van een reclame voor aftershave.

Storm, de gentleman, stond op en stelde zich voor.

De diepe sonore alt die gewend is om slaafs gehoorzaamd te worden antwoordde, een handkus aanbiedend: “Aangenaam. Storm dat is een, mag ik zeggen, een vreemde naam. Hoe…”

“Het genoegen is geheel aan mijn kant,” onderbrak Storm.

“En aan de mijne ook,” voegde Honey toe met een kameraadschappelijke lonk die Laetizia niet ontging.

Zij nam plaats tegenover Honey en naast Magnus. Ze legde haar smartphone met babyfoon-functie ostentatief naast haar bord. Honey keek even nieuwsgierig mee.

“Voor alle duidelijkheid, Laetizia is echt mijn vrouw. Zeldzaam in onze business, waar oppervlakkigheid en vergankelijk plezier de regel zijn, en relaties zelden langer dan een nacht duren.”

Storm en Honey knikten instemmend.

Het gesprek leek na de introducties even te stokken.

Honey vermeldde als was het terloops, met een geëxalteerde ondertoon: “Goh, wat een speciale dag voor ons. Storm, echtgenoot, we zitten aan tafel met de beroemdste kok die wij kennen, op de dag dat we precies zestien jaar samen zijn, en op de eerste dag van onze huwelijksreis! Zullen we daarop klinken?”

“Wat een onwaarschijnlijk toeval zeg!” viel Laetizia in, “wij zijn hier ook op huwelijksreis! Na vijftien jaar samen werd het tijd, nietwaar Touwtje? Wij klinken mee hé? Romàntisch!”

Magnus, grommelde iets onverstaanbaars. En ook Storm, zich zijn rol herinnerend, hief zijn glas met een oogbollend gebaar.

Magnus kuchte, en met de air van iemand die routinematig toasts uitbrengt, vervolgde hij: “Beste vrienden, lieve Laetizia, Laten we toasten op nog véle jaren huwelijksgeluk. Tsjing!”

Na het klinken van de glazen vervolgde hij: “Ik mag dat zeggen, hé Laetizia? Onze relatie is intens – en exclusief. En ze is gebaseerd op de intellectuele band tussen de creator en zijn muze. Zuiver platonisch. Bij ons gaat het niet om de seks. Seks is iets voor lagere diersoorten.”

Storm glimlachte respectvol en beaamde zuiver met lichaamstaal dat seks in het huwelijk na een flink aantal jaren toch niet meer je dàt is.

Honey floot tussen haar tanden, en kruiste bewonderende blikken met Laetizia, terwijl ze zich net bedacht dat ze een relatietherapeutengezicht moest trekken, wat dat dan ook moge zijn.

Magnus boog zich discreet naar Storm. “Huwelijksreis of niet, vertel eens, Storm, zit jij hier ook voor de voorbereiding van de G7 over drie maanden?

Storm, die deze informatie in het geheel niet verwacht had, overtrof zichzelf in gevatheid en antwoordde, minimalistisch, op iets stillere toon en opzij kijkend: “Ja, en dat is top secret, Magnus."

“Ha die Storm, natuurlijk joh! En je hebt gelijk, het is ook top secret. Ik mag niks zeggen van de Minister. En zelfs mijn team weet niks. Als iemand mij hier ziet? De meest bekroonde drie-sterrenchef van het decennium op huwelijksreis? Dat staat in alle boekskes, da’s dus geen geheim. Niemand legt de link met de G7. En, wat doe jij hier precies?”

Honey was opnieuw onder de indruk van het improvisatietalent van Storm, die droogweg antwoordde:

“Ik ben topspecialist in beveiligingsinstallaties. Verder kan ik vanzelfsprekend niets kwijt.”

“Chic! Ik zal niet doorvragen. En u, mevrouw?”

“Zegt u toch Honey, meneer Kärcher, Honey. Ik vergezel mijn echtgenoot op huwelijkreis. Het zou raar zijn als ik hem alleen liet gaan, toch?"

Dat vond iedereen bijzonder grappig.

“En zit u ook in de beveiligingsbusiness?” voegde Magnus er gemaakt-fluisterend aan toe.

Honey had haar antwoord klaar. “O nee, daar snap ik niets van. Ik ben eigenlijk seksuologe. Zeg maar relatietherapeute, huwelijksconsulente, zeg maar.”

Laetizia pikte eropin. “Echt? O? Wel… Dat treft… Dan ben ik bij jou aan het juiste adres?”

“U wil een consultatie bij mij? Ik ben wel op vakantie. Graag, wat een eer.”

“Een consultatie? Nee, nee. Misschien toch een babbel, kan dat? Ziet u, mevrouw Honey, met zo’n beroemde man kan ik nergens terecht, zeker niet met het soort vragen dat ik heb. Nergens ben ik zeker dat onze privézaken niet in de pers komen. Of op social media.”

De ober kwam informeren of het gezelschap een keuze had gemaakt, of minstens of ze al iets wensten te bestellen om te drinken.

Tijdens het diner babbelden ze over koetjes en kalfjes, over gemeenplaatsen, over zaken, import-export, over de concurrentie in de gastronomiewereld, o ja over hun huwelijksreizen, over baby'tje, over de leverancier van Storm die ook in Berlijn gevestigd was en zijn geplande bezoek daaraan wat eigenlijk niet hoort gedurende een huwelijksreis, over het hotel en de andere hotels van de keten, over de wellness en het zwembadcomplex. Dat Laetitia gevlucht was van het gedreun aan het zwembad.

“Decibels en stroboscopisch licht, niet mijn stijl. En zeker niet voor de baby.”

“Ik kan genieten van fijne klassieke muziek. Liefst piano,” stelde Storm. Magnus beaamde dit. “In mijn restaurant zweer ik bij licht klassiek. Fijn om iemand van niveau te hebben, Storm. Een intellectueel. Jij bent iemand met wie ik kan babbelen.”

“Bah nee. Ik ben een gewone toerist. Het hotel zit vol met toeristen zoals ik.”

“Héhé ik versta dat. Jij bent al in mijn restaurant geweest hé Storm? Dat zei je toch?”

“Meerdere keren, en zelfs een keer samen met mijn vrouw, nietwaar, Honey?

“Mmm mmm,” bevestigde ze verveeld.

“Jullie hebben dan ook genoten van mijn hemelse dessertentsunami,” vervolgde Magnus zonder de minste zweem van bescheidenheid, terwijl hij een stukje afsneed van het kaasbuffet.

“Nu je het zegt, Magnus, daar bestaat één woord voor: goddelijk.”

“Compliment in dank aanvaard. Maar… je moet Laetizia complimenteren, mij niet.”

Laetizia wou verschrikt protesteren. Magnus dramde verder.

“De Tsunami is geassembleerd op een substraat van onze eigen natuuryoghurt, die wij maken op basis van de Lactobacillus Delbrueckii Laetiziensis, een unieke variante van de klassieke yoghurtbacterie, die uitsluitend groeit in de vagina van Laetizia.”

“O…” was alles wat Storm kon toevoegen. Honey knikte met één wenkbrauw opgetrokken, respectvol, naar Laetizia, die ongemakkelijk naar het decor keek.

Magnus vervolgde zijn monoloog,

“De dag, nee jong, het uur zelf dat ik dat ontdekte, wist ik dat zij een diamantmijn was. Ik heb die nacht zelf nog een staal genomen, geënt op potjes volle melk, en een nacht laten fermenteren. De volgende dag had ik ze: yoghurt zoals je ze nog nooit geproefd hebt. De Tsu-na-mi.

Ze zijn gestopt met opdienen. Rond dit uur komt de keuken van het hotel vrij. Kom mee.

O ja… Toch even checken. Jullie zijn een breeddenkend koppel hé?”

Storm bedacht dat hij in het kader van de missie alle strategische beslissingen aan Honey moest overlaten keek haar vragend aan. Honey bevestigde onmiddellijk: “Ja hoor, heel breeddenkend, nietwaar echtgenoot?”

“Ja hoor!” En Storm wist niet wat hij verder moest denken. Dat werd ook niet van hem verwacht.