Ik belde het telefoonnummer, dat ik in de bioscoop had gekregen van Anne.

“Hallo?” Het was een meisjesstem die antwoordde.

“Eh, is dat Anne?”

“Nee, met Bea ... met wie spreek ik?”

“Bea?” Ik keek naar mijn papiertje, maar ik zag dat ik wel het goede nummer had gebeld.

“Anne’s zusje,” lachte het meisje aan de andere kant, “En wie ben jij?”

“Ik? oh, hmm ... Tommie,” zei ik, “Is Anne thuis?”

“Ben jij soms haar vriendje of zoiets?”

“Wat? Nee hoor.”

“Wat wil je dan?”

“Ik wilde haar, hmm ... gewoon iets vragen.”

“Vraag het maar aan mij!” giechelde Bea, “Ik weet alles wat Anne ook weet.”

“Echt waar?”

“Ben jij een leuke jongen?”

“Ik?”

“Ja jij!” lachte ze weer, “En hoe oud ben je eigenlijk?”

“Waarom?”

“Omdat ik het wil weten!” zei Bea, “Want ik heb nog nooit van een Tommie gehoord.”

“Ik ben al zestien,” zei ik, “En hoe oud ben jij?”

“Raad maar!”

“Zes jaar,” plaagde ik haar, “En ga nu Anne maar roepen.”

“Zes jaar?” Bea moest lachen, “Raad nog maar eens!”

“Oké, hm ...” Ik kende geen Bea op onze school, behalve een Surinaams meisje en die was zeker niet Anne’s zusje, maar dit meisje klonk ook niet als een klein meisje. Ik begreep het niet.

“Dan ga ik maar ophangen,” zei ze.

“Zestien?” raadde ik snel, zodat ze niet zou ophangen.

“Mispoes!”

“Hoe oud ben je dan?”

“Zeventien,” giechelde zij.

“Maar ...” ik fronste, “Anne is ook zeventien!”

“Ja!”

“Dus...”

“Je bent niet erg slim, hè Tommie?”

“Zijn jullie soms een tweeling?” Bea lachte.

“Zie je wel, het kwartje is eindelijk gevallen! En je kunt mij alles vragen wat je haar wilde vragen.”

“Zien jullie er dan precies hetzelfde uit en zo?”

“Nogal,” zei ze, “Dat is bij tweelingen nou eenmaal zo, weet je.”

“Ja.”

“En? Wat wilde je vragen?”

“Eh, dat kan ik niet zeggen”, aarzelde ik, “Het is ... persoonlijk ... min of meer.”

“Persoonlijk?”

“Niet echt persoonlijk, maar ...”

“Je klinkt best leuk,” zei Bea, “Heb je a; een vriendin?”

“Hè?”

“Jij bent toch die jongen die met Katja gaat ... of niet soms?”

“Eh, waar heb je dat gehoord?”

“Oh God! Iedereen heeft het erover!”

“Oh.”

“Jullie zaten te tongen in de film, toch?”

“Alleen een beetje zoenen.”

“En ik hoorde ook dat jullie hét gedaan hebben.”

“Bedoel je ... seks?”

“Ja! Hebben jullie het écht gedaan?”

“Nee hoor!” ontkende ik dapper.

“Oh,” Bea’s stem klonk een beetje teleurgesteld. Ik had geen idee wat dit betekende. Dit was echt raar!

“En wil je het nu soms met Anne gaan doen? Belde je daarvoor?”

“Nee!”

“Oh. Ik dacht dat het misschien daarvoor was.”

Bea begon te giechelen, “Ik lijk precies op Anne.”

“Dat wist ik al.”

“Dat weet je helemaal nog niet!”

“Maar jij hebt het me net verteld!”

“Oh ja. Maar je hebt me nog nooit gezien!”

“Heb je dan ook blond haar?”

“Ja.”

“En ben je ook lang?”

“Heel lang,” giechelde ze, “Wel twee millimeter langer dan Anne.”

“Oké,”

“Vind jij lange blonde meisjes dan leuk?”

“Ja,” zei ik, “Maar ik heb al een vriendin.”

“Ik vroeg toch niet of je mijn vriendje wil zijn?”

“Dat weet ik.”

“Maar zou je het willen?”

“Jouw vriendje zijn?”

“Ja.”

“Hmm ...” ik lachte geheimzinnig.

“Mag ik nu eindelijk met Anne praten?”

“Hoe weet je dan, dat ik Anne niet ben?”

“Wat?”

“Want wij doen altijd, alsof we elkaar zijn!”

“Echt?”

“Niemand kan ons uit elkaar houden,” lachte Bea, “Met uitzondering van mama, maar die vergist zich ook vaak.”

“Oh.”

“Dus ik zou Anne kunnen zijn, en jij zou het nooit merken!”

“Ik zou het zeker merken!”

“Hoe dan?”

“Ik weet het niet.”

“Ik zou het ook geweest kunnen zijn, die met jullie mee naar de film ging.”

Ik lachte, “Katja zou dat zeker gemerkt hebben.”

“Wat? Denk je soms dat Katja ons uit elkaar kan houden?” vroeg Bea.

“Dus jij was het en je deed alsof je Anne was?”

“Kan zijn...”

“Hm ... Wat gaf je dan aan mij, toen de film afgelopen was?”

“Hoezo?”

“Ja. Anne gaf mij iets. Wat was het?”

“Eh ...”

“Zie je wel! Jij was het niet!” lachte ik, “En laat me nu eindelijk met Anne praten.”

“Als ik het goed raad, dan moet je iets voor me doen.”

“Wat dan?”

“Met me tongen!” lachte Bea, “Net als met Katja!”

“Maar ik heb al een vriendin.”

“Katja hoeft het niet te weten.”

“Ik zal met je tongen, maar dan moet je ook iets voor mij doen.”

“Wat wil je dat ik dan doe?”

“Anne voor mij gaan roepen.”

“Is dat alles?” giechelde ze, “God! Ik dacht dat je iets leukers zou doen met mij.”

“Het écht met je doen, soms?” Ik verslikte mij bijna!

“Wil jij dat dan niet?”

“Hm ...”

“Ja, je wilt het best!” lachte Bea, “En ik wil het ook!”

“Is dit soms een afspraakje?”

“Ja. Dus als ik het mis heb, dan MAG je het met me doen,” zei Bea, “En als ik het goed heb, hmm ... Dan MOET je het met me doen!”

“Maar ...” vroeg ik, “Wat is dan het punt?”

“We moeten toch een afspraak maken? Beloof je het, of niet?”

“Ja,” knikte ik tegen de telefoon, “Ik beloof het.”

“Hm ... Hoeveel keer mag ik raden?”

“Eén keertje maar!” lachte ik.

“Dat is niet eerlijk!”

“Ja, dat is wél eerlijk.”

“Twee keer?”

“Je weet dus helemaal niet, wat Anne aan mij gaf!”

“Beloof me eerst dat we het gaan doen!”

“Ik heb al een vriendin”, zuchtte ik, “Dat heb ik al tien keer verteld.”

“Dan moet het wel de moeite waard zijn,” zei ze serieus, “Word je mijn vriendje of niet?”

“Ik ... dat kan niet. Ik bedoel...”

“Maar als ik hét met je doe, dan moet je eerst mijn vriendje worden!”

“Waarom?”

Ik beet op mijn lip omdat ik het best eens met die Bea zou willen doen, maar ook meteen haar vriendje worden ...?

“Ik ga het niet met het vriendje van iemand anders doen. Dat is niet eerlijk!”

“Ja. Dat vind ik ook,” Dit gesprek verliep echt raar!

“Dus, als jij mijn vriendje niet wilt worden ...” zuchtte Bea, “Dan denk ik niet, dat we het kunnen doen.”

“Waarom niet?” Mijn lul was intussen aardig stijf geworden door te denken aan het neuken van Bea of Anne. Want wat was nou het verschil?

“Eh, hebben we nu een afspraak of niet?”

“Ja,” lachte ik, want ik voelde me geil worden, “Ik zal jouw vriendje worden, als je het goed hebt geraden.”

“Nadat we hét gedaan hebben, bedoel je!”

“Nee, alleen als jij het goed hebt,” zei ik, en ik dacht dat ik heel slim was, want ze kon het vast niet raden!

“En als je het fout hebt, dan zullen we het nog steeds doen, maar dan ga ik je vriendje niet worden.”

“Dat is niet eerlijk!”

“Dat heb je al eerder gezegd.”

“Ja maar...”

“Is het nu een afspraak, of niet?” vroeg ik.

“Oké dan,” zuchtte Bea, “Maar als we het wel doen en jij wordt niet mijn vriendje, dan zal ik je niet aardig vinden.”

“Oké. Maakt mij niet uit, ik rolde met mijn ogen, “Dus?”

“Ik denk na! Haast me niet!”

“Tra-la-la-la-la...” Ik begon een liedje voor haar te zingen.

“Was het soms ...” Bea bleef drie seconden stil.

“Je raadt het toch niet!”

“... een papiertje met ons telefoonnummer erop?”

“Wat?” Ik liet bijna de telefoon uit mijn hand vallen.

“Ha!” lachte ze, “Nu heb ik dus een vriendje!”

“Ben je dan toch Anne?”

“Nee ...” giechelde ze, “maar je mag het ook wel met Anne doen, als jij dat leuk vindt. Dat vind ik niet erg.”

“Was jij dan toen ook Bea? Toen in het winkelcentrum?”

“Ja!” giechelde ze, “Want Anne moest die zondag met onze moeder naar mijn oma.”

“En Katja wist dat niet?”

“Niemand kan ons uit elkaar houden. Dat heb ik toch al gezegd?”

“Waarom gaf je mij dan je telefoonnummer? En wat als ik Anne aan de lijn had gekregen?”

“En haar had gevraagd om een afspraakje?” Bea lachte, “Dat zou heel grappig zijn geweest.”

“Misschien,” zei ik.

“Anne doet zulke dingen ook altijd met mij.”

“Ze geeft jongens jouw naam en telefoonnummer?”

“Nou ... nee, niet dat, maar ...”

“Je doet wel een beetje raar.”

“Dat weet ik!” lachte ze. Het komt omdat wij tweelingen zijn. Dus wanneer gaan we het doen, mijn vriendje?”

“Oh!” Dat was ik alweer haast vergeten. Maar ik kon toch niet Anne’s ... Ik bedoel Bea’s vriendje worden? Want ik had al twee vriendinnen, Katja en Laura!

“We zouden het morgen kunnen doen”, stelde zij voor, “Wat vind je ervan, na schooltijd? Mijn ouders werken tot vijf uur, maar Anne is wel thuis.”

“Hm ... ik kan morgen niet,” zei ik, en probeerde na te denken, “Hoe zit het met woensdag? Dan kun je naar mijn huis komen als je wilt.”

“Waar woon je dan?”

“Weet je waar Katja woont? Ik woon drie blokken van haar huis.”

“Koel! Wij wonen tegenover haar.”

“Waar woon jij dan?”

“Het grote witte huis met die pilaren en al die rommel in de voortuin.”

“Die hele grote villa? Koel!”

“Ja,” zei ze.

“Jouw vader moet wel echt rijk zijn!”

“Eh ... Misschien. Ik denk dat iedereen hier best rijk is,” lachte Bea en dat was de waarheid. Iedereen woonde hier in grote huizen en meestal waren ze tandarts of advocaat of wat dan ook. Onze buurman was een gepensioneerde rechter.

“Dus tot woensdag dan?” vroeg ik, “Wil je komen?”

“Jazeker,” ging Bea akkoord, “Om half vier, oké?”

“Ja.”

“Wat wou je Anne eigenlijk vragen?”

“Oh!”

Ik schrok omdat ik Anne al helemaal vergeten was, “Uh, ik wilde dat zij Katja voor mij ging bellen en haar vragen om mij op te bellen.”

“Waarom bel je haar zelf dan niet?”

“Nou, ik ben bang dat haar moeder dan de telefoon opneemt. Want Katja mag niet meer met mij omgaan!”

“Hoezo?”

“Haar ouders vinden mij niet geschikt voor haar.”

“Waarom dan?”

Omdat onze moeders denken dat ik nog te jong ben om haar vriendje te zijn.”

“Oh!” Bea moest geweldig giechelen, “Jammer voor Katja! Maar het geeft niet, want nu ben je toch mijn vriendje?“

“Oh,” ik moest even slikken, “Ik denk het wel.”

“Ja, dat bén je,” zei ze op besliste toon, “En ik kan niet wachten om het aan iedereen te vertellen!”

“Wat?”

“Dat je het gaat uitmaken met Katja!”

“Hm ...”

“Ja, dat moet écht!” lachte Bea.

“Ja dat doe ik wel, maar nadat wij, hm ... hét gedaan hebben ...!”

“Ik kan haast niet wachten,” fluisterde Bea, “want Katja zei, dat je een hele grote hebt.”

“Zei ze dat echt?”

“Ja! Ik hoop maar dat hij echt heel groot is!”

“Oh, hm ...” Ik keek naar onder en mijn lul was inderdaad heel groot, door het idee, dat ik deze geile giechelmeid ging neuken!

“Maar maak je geen zorgen,” lachte Bea, “Ik bel Katja wel even voor jou.”

“Maar zeg niks over ons!”

“Dat doe ik echt niet! Want zij is Anne’s beste vriendin!”

“En jij dan?”

“Ik?”

“Is Katja ook jouw vriendin, of ...”

“Een beetje,” giechelde ze, “Maar ik hou van jou!”

“Wat?”

“Jij moet het ook zeggen.”

“Hm ...”

“Ben je wel echt mijn vriendje?”

“Ja, ik hou ook van jou,” zei ik maar snel, maar ik had dit meisje zelfs nog nooit ontmoet! Behalve dan, dat ik haar wel ontmoet had, maar toen dacht ik nog, dat zij Anne was. Maar dan had ik Anne nog nooit ontmoet, dus ...

“Dat vind ik lief van je!” Ze giechelde weer, “Doei!”

“Doei.”

Ik hing de telefoon op en voelde me, alsof ik zonet een tsunami had meegemaakt.

-o- Wordt Vervolgd -o-