Het verhaal heeft een kleine opbouw, dus verwacht nog geen 'vuurwerk' in dit deel.

‘Bzzz’ ‘Bzzz’ klinkt het en ik zie het scherm van mijn telefoon aanspringen, terwijl ik de laatste mailtjes beantwoord. Nog een klein kwartiertje en het weekend zou van start gaan, maar omdat ik zie dat Patrick mij de nodige berichtjes stuurt twijfel ik hier direct aan. Ik werk op een groot accountancy kantoor en Patrick is hier mijn leidinggevende. Ik wil altijd het goede zien van de mens, maar bij deze kerel is dat zwaar onmogelijk. Sinds mijn aanstelling in deze functie heb ik het idee dat hij mij het leven zuur probeert te maken. Het is namelijk altijd hetzelfde liedje; aan het einde van de dag komt hij ineens aanzetten met een of andere taak die echt niet meer kan wachten tot morgen, omdat de deadline op diezelfde dag eindigt met de klant. En altijd zijn het weer de problemen van een ander, of eigenlijk die van hem, die ik wel even kan gaan oplossen. Omdat ik me prettig voel bij deze functie en de mogelijkheid heb om door te groeien in het bedrijf probeer ik dit alles te slikken en er het beste van te maken. Zo ook nu.

Met de grootst mogelijke tegenzin pak ik mijn telefoon op om te zien wat hij me gestuurd heeft. “Alex, over een half uurtje komt die nieuwe. Zou eigenlijk gisteren komen, maar vanwege een dubbele afspraak is dat dus vandaag geworden. Heeft een rondleiding nodig om maandag te kunnen beginnen. De rest is bij de klant, dus ik zou het fijn vinden als jij dit doet. Fijn weekend.” Pfff… Niet alleen is het probleem niet even snel op te lossen voordat ik naar huis zou gaan, maar ik moet er nog even op wachten ook. Daarbij komt ook nog eens kijken dat ik minstens twintig minuten kwijt ben aan de “rondleiding”. Wat ook inhoudt dat ik er verantwoordelijk voor ben dat de persoon in kwestie een toegangsbadge krijgt bij de beveiliging en er een werklaptop klaar ligt van de ICT-afdeling.

Om het beste van mezelf te tonen stuur ik hem een kort maar krachtig bericht. “Prima, tot maandag.” Een fijn weekend wens ik hem inmiddels al niet meer toe. Snel bedenk ik me dat ik de rondleiding niet per se langs de ICT afdeling hoef te geven en ik daar nu wel de laptop kan regelen, voordat ook deze gasten al naar huis zijn. Op weg naar de lift zie ik al dat mijn afdeling er verlaten bij ligt. Óf de collega’s zijn bij een klant óf de meeste zijn al op weg naar huis om het weekend redelijk op tijd in te luiden. Iets wat ik achteraf gezien ook maar beter had kunnen doen. Dan had ik niet weer voor Patrick het klusje moeten opknappen.

Als ik de lift in stap en in de spiegel kijk, ben ik niet ontevreden met wat ik zie. Blonde haren, licht baardje, blauwe ogen en een prima kaaklijn. Voor mijn kleding heb ik vandaag gekozen voor een beige polo, welke strak gespannen zit om mijn sportieve maar zeker niet te ‘opgeblazen’ bovenlijf, op een mooie pantalon met daaronder nette schoenen. Het valt me nu pas op dat mijn kleine vriend, een bescheiden 16cm, zich lichtjes aftekent, maar net niet opvallend genoeg is om de pantalon niet meer aan te trekken. Ik ben toch wel benieuwd welke collega’s dit ook al opgevallen is. Menig vrouwelijk collega is vaak goed gekleed in een mooie kokerrok, bijpassend hakken en een fijn afgewerkte blouse. Geen straf om naar te kijken, al zeg ik het zelf. Afin, genoeg over mezelf. Op weg naar ICT.

Na een korte pitstop op de afdeling en een chagrijnige collega rijker, omdat hij onze nieuwe collega straks nog een laptop moet gaan bezorgen, stap ik weer in de lift richting de begane grond om de nieuwe op te wachten. Als ik aangekomen ben op de begane grond en de lift uit stap bots ik direct op een nogal gehaast uitziende vrouw van wat zal het zijn. Eind twintig, begin dertig?

‘Sorry, sorry, sorry’ klinkt het direct. ‘Ik ben al te laat en dan overkomt mij dit ook nog’ komt er direct achteraan. ‘Geen probleem, kan gebeuren', laat ik haar weten en maak van de gelegenheid gebruik om haar helemaal in me op te nemen. Leuke laarsjes met een mooie rok, een shirtje met daarover een jasje en mooie, krullende blonde haren. Een mooi plaatje bedenk ik me en ik steek snel mijn hand uit om mezelf voor te stellen. “Alex” zeg ik als ze mijn hand vastpakt en ze begint direct te blozen. “Esther” brengt ze snel uit. “Ik krijg volgens mij een rondleiding van jou, klopt dat…?" "Patrick heeft je bericht?.”

"Ja, dat klopt," zeg ik met een glimlach terwijl ik haar hand stevig schud. Ze voelt warm aan, haar huid zacht. "Geen zorgen, je bent precies op tijd."

Esther zucht opgelucht en haar schouders zakken iets. "Fijn om te horen. Het was even een hectische middag."

Ik knik begrijpend. "Dat hoort er soms bij. Zullen we beginnen? Ik laat je de belangrijkste afdelingen zien zodat je een idee krijgt van hoe alles hier werkt."

Terwijl we door het gebouw lopen, begin ik met de eerste stop: de financiële afdeling. "Dit is de plek waar de meeste rekeningen, facturen en andere financiële rapportages worden verwerkt. Je zult hier regelmatig contact mee hebben, zeker als je in de projectteams zit. Ze zorgen ervoor dat alles soepel verloopt, zowel voor ons als voor de klant."

Esther knikt en volgt aandachtig mijn uitleg. "En werk jij vaak samen met deze afdeling?"

"Ja, redelijk vaak," antwoord ik. "Soms als er problemen zijn met de boekhouding van klanten, moeten we nauw samenwerken om de cijfers weer recht te trekken. Het kan soms frustrerend zijn, maar als alles uiteindelijk op z’n plek valt, is dat best een goed gevoel."

We lopen verder naar de afdeling waar de projectmanagers zitten. "Hier werken de mensen die de projecten van klanten coördineren. Ze zorgen ervoor dat iedereen op één lijn zit en dat deadlines worden gehaald. Ze houden veel vergaderingen, vooral met klanten, om ervoor te zorgen dat alles volgens planning verloopt."

Ze lacht. "Klinkt als veel verantwoordelijkheid."

"Dat is het zeker. Maar als je een tijdje bezig bent, wordt het een stuk makkelijker," zeg ik, terwijl we een paar open werkruimtes passeren. "Over verantwoordelijkheid gesproken, laten we de ICT-afdeling niet vergeten.” Ik houd de deur van de ICT-afdeling voor haar open, waar we begroet worden door mijn eerder ontmoette, maar chagrijnige, collega die duidelijk al klaar is voor het weekend. "Hier is je laptop," mompelt hij, terwijl hij de computer overhandigt.

"Bedankt, Mark," zeg ik, terwijl ik de laptop aan Esther geef. "Dit is je nieuwe beste vriend voor de komende weken."

Ze glimlacht en neemt de laptop aan. "Bedankt."

Als we richting het einde van de rondleiding lopen, wijs ik naar de werkplekken in de open ruimte. "Dit is waar je komt te zitten," zeg ik, terwijl ik naar een bureau wijs dat ‘toevallig’ naast het mijne ligt. "Direct naast mij."

"Handig," zegt ze glimlachend. "Kan ik je meteen lastigvallen met vragen."

"Geen probleem," zeg ik terwijl ik mijn best doe om nonchalant te blijven, hoewel ik haar aanwezigheid naast me zeker niet vervelend vind.

Als we bij de uitgang komen, staan we even stil. "Dat was het wel zo'n beetje," zeg ik. "Heb je nog vragen?"

"Nee, voorlopig niet," antwoordt ze. "Maar ik ben blij dat je me de rondleiding hebt gegeven. Het voelt meteen een stuk minder overweldigend."

"Dat is fijn om te horen," zeg ik. "Laten we even onze nummers uitwisselen, voor het geval je iets nodig hebt."

Terwijl we de laatste paar stappen richting de uitgang zetten, merkte ik subtiele momenten op waarop Esther's blik kort afdwaalde. Het was vluchtig, maar onmiskenbaar; haar ogen gleden even naar mijn kruis voordat ze snel weer oogcontact probeerde te maken. Een lichte spanning hing in de lucht, iets wat ik niet kon negeren, hoe professioneel ik ook probeerde te blijven. Voor de lift blijven we staan.

Ik glimlachte naar haar en hield het luchtig. "Alles duidelijk? Of heb je nog een paar vragen, misschien?" vroeg ik speels, terwijl ik me iets dichter naar haar toe draaide. Haar ogen schoten even naar beneden, dit keer langer dan voorheen, en ze bloosde lichtjes toen ze merkte dat ik haar betrapte.

"Eh, nee... geen vragen meer," stamelde ze, terwijl ze haar blik snel weer omhoog bracht en een onhandige glimlach op haar gezicht toverde.

Ik besloot haar niet meteen in verlegenheid te brengen, maar kon de situatie niet zomaar voorbij laten gaan. "Weet je, Esther," begon ik zachtjes, terwijl ik langzaam naar haar toe leunde, "het is oké. Je hoeft niet zo zenuwachtig te zijn."

Ze slikte en liet een zachte lach horen, haar ogen weer snel wegdraaiend. "Ik... eh... ik ben niet zenuwachtig," zei ze, maar haar lichaamstaal vertelde een ander verhaal. Ze stond iets dichterbij nu, haar lichaam onbewust richting het mijne.

"Toch fijn om te weten dat ik indruk heb gemaakt," zei ik met een lichte knipoog, terwijl ik net genoeg ruimte gaf zodat het moment in de lucht bleef hangen, speels, zonder de grens echt over te steken.

Ze lachte, dit keer iets zelfverzekerder, en haar ogen bleven nu op die van mij gericht. "Tot maandag, Alex," zei ze zacht, terwijl ze nog één keer haar blik snel over mijn lichaam liet glijden voordat ze zich omdraaide, de lift in liep en zichzelf begaf richting de uitgang

Ik bleef nog even staan, een glimlach op mijn gezicht, me afvragend wat de komende dagen zouden brengen en ga ook naar huis.

Na de lange werkdag bel ik een vriend op om af te spreken voor een hapje eten. Echt zin om te koken heb ik namelijk niet meer. We spreken af bij ons vaste plekje in de stad en, zoals gewoonlijk, gaan de gesprekken over werk, sport en vrouwen. Het voelt goed om even te ontspannen en de dagelijkse sleur te doorbreken. Na het eten besluiten we nog een paar drankjes te doen in een kroeg in het centrum. Het is vrijdagavond, de stad leeft, en de kroeg is gezellig druk.

Binnen is de sfeer los en levendig. Terwijl we aan de bar staan, valt mijn blik plotseling op een bekende verschijning: Esther. Ze staat bij een groepje vrienden, lachend en ontspannen. Dit keer draagt ze geen formele kleding, maar een speelse outfit – een rok met sneakers en een topje dat net genoeg blootgeeft om haar rondingen subtiel te benadrukken. Haar borsten tekenen zich duidelijk af door de stof, en het is bijna onmogelijk om niet even langer te kijken.

Onze blikken kruisen elkaar en ze glimlacht kort, en het is overduidelijk dat ze me herkent. Ik voel een lichte prikkel van spanning en besluit niet te aarzelen. "Een drankje voor haar," zeg ik tegen de barman, en gebaar subtiel in haar richting. De barman knikt, en ik zie het glas wijn dat hij net inschenkt haar kant op gaan.

Wanneer ze het drankje in ontvangst neemt, kijkt ze op, een verraste glimlach op haar gezicht. Ze knikt mijn kant op als een bedankje en loopt langzaam naar me toe.

"Dus, Alex... nog een verrassing vanavond?" zegt ze speels terwijl ze tegenover me staat, haar blik uitdagend. Het is duidelijk dat ze hier al even is en dit niet het eerste wijntje is dat ze in haar hand heeft.

"Niet zo verrassend," antwoord ik met een glimlach. "Ik dacht, je hebt een drankje verdiend na die lange rondleiding vandaag."

Ze lacht en leunt iets dichter naar me toe. Het gesprek wordt luchtiger, maar naarmate we meer drankjes drinken, wordt het losser en wat... uitdagender. De sfeer verandert langzaam. Haar opmerkingen worden suggestiever, en ik besluit er subtiel op in te spelen.

"Je lijkt me iemand die wel van een uitdaging houdt," zeg ik terwijl ik haar speels aankijk.

"Misschien," antwoordt ze met een flirterige glimlach. "Maar niet iedereen kan daar tegenop, denk ik."

"Misschien moet je het testen," geef ik terug, terwijl ik mijn hand nonchalant over de bar laat glijden.

Op dat moment, net als de spanning tussen ons groeit, botst iemand tegen haar aan. Esther's glas wankelt, en de inhoud valt over haar topje. Ze hapt geschrokken naar adem en kijkt naar beneden, terwijl de vloeistof zich over de dunne stof verspreidt.

"Oh nee, dat is echt zonde," zegt ze met een verbaasd lachje, terwijl ze probeert de schade te beperken.

"Misschien moeten we even naar buiten," stel ik voor. "Het is hier toch behoorlijk druk."

Ze knikt en we lopen samen de kroeg uit, de koele avondlucht tegemoet. Wanneer we buiten staan, kijkt ze me aan, haar ogen twinkelend. "Ik woon hier niet ver vandaan," zegt ze plotseling. "Misschien moet ik even iets anders aantrekken voordat ik de rest van de avond nat doorbreng." Na deze woorden geeft ze me een knipoog.

"Ik ga graag met je mee," antwoord ik zonder aarzeling, terwijl ik haar richting de straat zie wijzen. Het idee om haar appartement te zien, alleen met haar, doet mijn hart wat sneller kloppen. Snel besluit ik mijn vriend een bericht te sturen dat ik ervandoor ben.

Ze glimlacht, bijna ondeugend, en samen lopen we door de rustige straten van de stad, het rumoer van de kroeg achter ons latend. De spanning tussen ons is voelbaar, en ik weet dat de avond een onverwachte wending heeft genomen.

Wanneer we bij haar appartement aankomen, opent ze de deur en gebaart dat ik binnen moet komen. "Kom erin, het is een beetje rommelig, maar ik hoop dat je dat niet erg vindt."

"Absoluut niet," zeg ik, terwijl ik achter haar aan naar binnen loop.

Ze loopt naar haar slaapkamer en draait zich nog even om. "Ik kleed me snel even om, voel je thuis." Ze verdwijnt achter de deur, en ik blijf achter in haar woonkamer, waar ik haar silhouet zie door de halfopen deur. De avond voelt nu alsof het vol mogelijkheden zit, en ik wacht, mijn gedachten vol van wat er kan gebeuren…

Reacties zijn altijd welkom! Een berichtje hier lees ik minder snel.. Een berichtje via snapchat komt sneller binnen ;) snapchat: Alexopww