“Magnus, nu gaan we naar het epicentrum van onze macht.”

“Hier in de kelder? Zoals bij MI6?”

“Magnusje, lieve jongen, dit is geen Jamesbondfilm. Dit is het echte leven.”

Ze duwde de helft van de dubbele deur open.

“Waaw jullie hebben hier een compleet geïnstalleerde bruine brasserie! In de kelder van jullie klooster. Wie zou dat gedacht hebben!””

“Precies Magnus, ik dacht wel dat jij dit zou smaken. Hier wil ik dat je je creatief genie ontketent.”

Ze stapten de ruimte binnen.

Alix in een metaalglans lederen mantelpakje met Swarovski spijkers met bijpassende gespijkerde schoudertas en stoere studs, Magnus in een koksplunje.

Aan elke van de tientallen tafels zaten dames.

Op elk tafeltje cocktails en kleine hapjes.

Toen ze Alix en Magnus zagen binnenkomen stonden alle dames op. Sommigen herkenden Magnus.

“Ga zitten dames, ga zitten, ik ben hier met een gast. Hij komt hier werken.

Dit, Magnus, is onze Harem. Het epicentrum van mijn… onze macht. En dit zijn mijn mensen van het C.E.C.”

“Harem? Dat lijkt me…”

“Wij lenen een concept dat in de oosterse paleizen eeuwenlang een succesformule was. De harem. Als de Sultan en zijn breinloze sabelbijters op oorlogspad waren, bleef de macht in het paleis in handen van de echtgenotes en de concubines. Vaak was het zo dat ook bij de thuiskomst de macht in de harem bleef. Bovendien waren deze vrouwen bijna allemaal dochter van een naburige of verafgelegen machthebber, die dan weer hun eigen harems hadden.

Toen, Magnusje, toen regeerden de vrouwen de wereld!

En dat zal nu opnieuw gebeuren. Het enige verschil is dat er geen sultans zullen zijn en ook geen oorlog.”

“Waaw! En de Eunuchen? Werden zij niet bewaakt door Eunuchen?”

Ze waren doorgestapt tot aan de toog. Ze ordonneerde de barman: “Filiep, een Sexonthebeach voor mij, en geeft ook iets aan Magnusje?”

Filiep antwoordde traag en intonatieloos “tot uw dienst mevrouw A.”

Zij vervolgde tot Magnus: “Nee. Mijn harem heeft geen bewakers. Hebben we niet nodig. We hebben immers Andrezopanol. We laten wel mannelijk personeel toe, maar geen praktiserende heteromannen, toch niet in déze ruimte. Daarin willen we dan weer gelijken op de middeleeuwse Begijnhoven, de eerste bastions van feministische autocratie in het westen. Misschien laat ik de architect een deel van deze wand…”

“…Maar A, ik ben toch een heteroman.”

“Nee. Magnusje, lieve jongen, je bent mijn perfectionistisch creatief genie en mijn muze. En gelukkig tegelijkertijd pratikerend sapio-seksueel. Jou kan ik hier tolereren.”

Aan het dichtsbijzijnde tafeltje fluisterde een van de dames tot haar vriendinnen: “Is dat niet Magnus? De Magnus Kärcher? Wat doet-ie hier?”

“Wel nu je ’t zegt! Is dat wel correct? Kan dat zomaar?”

“Ik heb horen zeggen van een vriendin dat hij a-seksueel is.”

“Precies hoor, dat is Magnus Kärcher. Zo’n schoon exemplaar. A-seksueel? Mmmm… Jammer.”

“Esmeralda, je moet niet geilen op alles wat loopt en een piemel heeft. A zal wel weten wat ze hier met hem doet.”

Alix legde uit aan Magnus wat ze van hem verwachtte.

“Hier kan je ongestoord experimenteren om de ultieme cocktail voor het diner van de G7 te brouwen. Laetizia zal je helpen. En ook Filiep hier. Voor wat ie nog waard is.”