Beatrice, naakt en gebodypaint als een cello, met een echte cello tussen haar benen, begon te spelen.

Tot dat ogenblik had ze perfect gecamoufleerd op het podium gestaan, zonder dat ook maar één aanwezige had geraden dat er behalve de echte cello ook een celliste zat.

Zacht strijkend bracht ze de C-snaar tot resonantie. Een haast menselijke klank, als van een bas, resoneerde door de zaal. Iedereen werd stil.

Aan haar voeten lag schijnbaar als jachttrofee, de pels van een tijger. Door de muziek kwam het dier tot leven. Honey, gebodypaint als een tijgerin, schreed naar de U-vormige tafel en sprong lenig – als een grote kat – op het dichtste eind van de tafel.

De mahonie strepen liepen dwars over haar gouden lijf, van de eerder donkere rugzijde tot de bleekroze buikzijde, de tepels prominent vermiljoenrood. Als een staartloze tijgerin, schreed ze vooruit over de ronde tafel. Ze steunde afwisselend op haar handpalmen en voorvoeten, het achterwerk hoog, en het hoofd zoekend van links naar rechts.

De lichten werden gedoofd in de feestzaal, met uitzondering van de vier spots die de tijgerin volgden.

De U-vormige tafel had precies zestien zitplaatsen, één voor elk van de G7 staatshoofden, één voor de voorzitster van de Europese commissie, en telkens ook één voor de levensgezel of partner.

Dit was het galadiner in besloten kring. Er waren verder geen tafels. Achter elk koppel stonden, discreet, een lijfwacht en een tolk, uitgezonderd bij de Amerikaanse president, die drie lijfwachten had, en een lijfarts, en een tolk.

Honey had de volgorde vanbuiten geleerd. De man van de commissievoorzitster was geen partij voor haar. Hij stootte net zijn vrouw aan met de opmerking dat de tijgerin bijzonder goed gegrimeerd was, met de individuele pelsharen hyperrealistisch weergegeven. Door een simpele aanblik veranderde hij in een willoos prooidier. Honey kwam dicht bij zijn gezicht, greep hem bij de nek en zoende hem op het voorhoofd, en richtte onmiddellijk haar intense blik op de commissievoorzitster. Deze was net bezig haar man wakker te schudden, en werd onaangekondigd gegrepen door de intense lonk met beide ogen samen van Honey. Ze verstarde, haar hart begon te bonzen, en ze boog zich naar Honey toe. Honey greep haar met haar linkerklauw teder bij de hals, draaide haar hoofd en zoende haar vol op de mond, secondenlang. De commissievoorzitster gaf toe aan de passie, een passie die ze nooit eerder had ervaren, zeker niet met haar man die naast haar zat, laat staan met een vrouw.

Magnus, als chef-kok, Thérèse als directeur de salle, begonnen enthousiast te applaudisseren. De genodigden, niet beter wetend, denkend dat dit zo hoorde, applaudisseerden mee. Dit is een diner met stijl, zoals we nog niet veel hebben meegemaakt, zei de President van China tegen zijn tolk, die het doorvertelde tegen de man van de Britse premier.

Honey liet haar greep los. De commissievoorzitster plofte flauw grimlachend terug in haar stoel. Honey glimlachte naar de andere genodigden en vervolgde haar langzame tred naar de Japanse eerste minister. De vrouw van de eerste minister, wetende dat hij gevoelig was voor vrouwelijk schoon, en zich moeilijk kon beheersen nabij jonge vrouwen, wilde Honey afleiden, maar Honey keek haar aan en de echtgenote bezweek zelf. Honey zoende haar vlak op de mond, en streelde haar met een hand op de borst, eventjes. Honey greep haar hand en bracht deze op haar eigen borsten, wat de echtgenote zonder weerstand liet gebeuren. Eén andere gast applaudisseerde gniffelend, zich herinnerend hoe een onderkoelde dame zij was geweest bij eerdere G7 diners. Honey keerde haar aandacht nu tot de Japanse premier. Hij zat daar te zweten. En terwijl zijn echtgenote nog steeds Honey’s borsten en buik aan het strelen was, en daar niet genoeg van scheen te krijgen, sloeg Honey haar rechter klauw om de nek van de premier en zoende hem vol. Hij spartelde min of meer tegen, en toen Honey hem losliet viel hij als een bloemzak terug op zijn stoel. Zijn lijfwacht kon net vermijden dat hij eraf viel.

Zonder verwijlen, omzichtig het tafelgerei vermijdend, tussen de hoge designwijnglazen, sloop Honey naar het volgende koppel. De Franse president trok zijn kraag in anticipatie naar het midden en strekte zijn das als metafoor voor zijn tot presteren bereide mannelijkheid. Honey keek zowel hem als zijn elegante echtgenote in de ogen. Zij verstarden beiden, keken Honey aan met synchroon openvallende mond. Honey richtte zich een beetje op en kwam met haar hoofd tussen hen in, en nam ze beide vast in een tedere omhelsing. Zij trok hun beide hoofden tot tegen de hare, en ze zoende ze beide teder, met haar klauwen in hun nek.

De cellomuziek danste als basso continuo voort. Het gezang van de strijkstok over de snaren werd menselijk, huilend. Beatrice toonde, met gesloten ogen, dat dit instrument het dichtst komt bij de menselijke stem, en in de handen van een - zelfs beginnend - virtuoos, ongeëvenaard passie en drama kan overbrengen.

Honey liet de Franse president los en wendde haar blik naar de Amerikaanse president. De First Lady deed niet eens de moeite om haar man af te schermen van deze onweerstaanbaar mooie tijgerin. Zij keek bewonderend toe en genoot er zelfs van hoe Honey hoog op haar poten als een katvrouw haar echtgenoot benaderde, die zichtbaar onder de indruk was, wat hem haast nooit overkwam.

Honey keek de president strak in de ogen en wou net een klauw in zijn nek slaag toen een stem vlak naast de president zei:

“Boterbloempje… Ben jij dat?”

Honey verstarde en keek naar het gezicht van de Amerikaanse tolk. Hij keek glimlachend terug met zijn lieve mooie ogen, die ze onmiddellijk herkende.

“’t Ben ik! Ken je me nog? Erik, Kalfje!”

Honey verstarde.

Ze hapte naar adem.

Haar hart bonsde als een razende.

Het werd zwart voor haar ogen.



$ $ $

einde van "Melk"

$ $ $