We schrijven het jaar 3369, dertien eeuwen na de grote dijkdoorbraak De oude Hanzestad Groningen is de hoofdstad van het keizerrijk Loveringen. De stad is nu veel groter als in de eenentwintigste eeuw en heeft een half miljoen inwoners. Keizer Gregorius de tweede regeert het rijk. Op de grote markt staat het spiegelpaleis, de zetel van zijn macht. Op het hoofdstation ten zuiden van de grote markt komen alle treinen binnenrijden uit alle streken van het land. Het zijn magische treinen. Het is een bijzondere vermenging van techniek en magie. Dit zie je veel. Je ziet het bij de magische klippers die aanmeren in de zeehaven ten noorden van de stad en je ziet het in allerhande technische producten zoals de smartphones en smartwatches en meer van dat soort producten. Het kenmerk van al die producten is hun grote duurzaamheid. Een smartphone van een eeuw oud is niet bijzonder maar eerder de regel. Meestal erf je zo’n telefoon van een overleden familielid en daarmee deel je in al haar of zijn belevenissen en herinneringen. De stad is open en heeft veel groen. In haar vele grote parken komt moeder natuur op bezoek maar altijd zijn daar ook de uitingen van beeldhouwkunst die een park het bezoeken waard maakt. Aan de vele grachten met hun kristalheldere water waarlangs de generatiehuizen staan waar de gewone mensen bij elkaar wonen. Jonge gezinnen met kinderen, oudere echtparen waarvan de kinderen zojuist zijn uitgevlogen en de oude vandagen die op de begane grond wonen. Ze wonen tezamen in het grote huis en ondersteunen elkaar. Alle bouwwerken in de stad zijn gebouwd voor de eeuwigheid maar ook voor de schoonheid.

In het studentenkwartier van de stad staan de academies en universiteiten. Daar heb je de academie voor toegepaste magie met haar drie faculteiten Geneeskunde, techniek en Oorlog. Je hebt de technische universiteit die samenwerkt met de magische variant. Je hebt academie Minerva voor de schone kunsten in al zijn uitingen. In het Groningen van 3369 hoeft niet alles zinvol en functioneel te zijn. In het keizerrijk Loveringen is het geld afgeschaft en hechten mensen geen grote waarde aan rijkdommen en het tonen ervan. Veel meer waarde hecht men aan mooie duurzame dingen. Ook als ze ogenschijnlijk geen enkele functie of zin hebben.

Peter van Harkelen is Hofnar aan het hof van Keizer Gregorius de tweede. Behalve een potsenmaker is hij ook spion. Hij is magiër en heeft gestudeerd aan de academie voor toegepaste magie. Subfaculteit spionage van de faculteit oorlog.

Keizer Gregorius heeft hem opgeroepen.

“En Greg waarmee kan ik je van dienst zijn?”

“Ha die Peter, welkom. Het gaat om mijn zoon Alexander ik wil weten wat hij allemaal uitspookt. Ik wil dat je hem onopvallend in de gaten houdt. Over drie maanden wordt hij achttien en dus een man. Ik wil niet dat er iets gebeurt dat schadelijk is voor het keizerrijk.

“Oké, en hoe vaak rapporteer ik?”

“Elke week Peter, loop gewoon maar bij me binnen je hebt immers onbeperkt toegang tot mijn vertrekken.”

“Tot uw orders majesteit. Verder nog iets?”

“Nee, dat was alles, je kunt gaan.”

Alexander is een serieuze jongeman. Je zult hem niet vinden in het keizerlijk bordeel genietend van de lusten die de hoeren je kunnen geven. Ook zie je hem niet in de kroegen van de gezellige binnenstad van de keizerlijke hoofdstad, zich bezattend aan te veel bier en drank. Eerder zul je hem aantreffen in een literair café waar hij lange filosofische gesprekken voert met de andere gasten. Of je ziet hem in een van de grote parken van de keizersstad, zittend op een bankje lezend in een boek.

Hier ontmoet hij Isabelle de dochter van Lodewijk van Herwegen, Hoogleraar aan de Academie voor toegepaste magie. Eerstegraads magiër met veruit de grootste magische krachten.

Isabelle studeert aan de Academie voor toegepaste magie aan de faculteit geneeskunde. Ze wil eerstegraads geneeskundige worden.

Ze komt naast Alexander zitten en ze raken met elkaar in gesprek.

“Welk boek lees je?”, vraagt ze.

Alexander kijkt op en ziet haar aan. Hij ziet een jonge vrouw, helderblauwe stralende ogen, ingetogen maar overduidelijk niet verlegen. Een smal gezicht die intelligentie uitstraalt. Prachtige lange blonde haren.

“Over de schoonheid der dingen van Francesco Filippo”, zegt hij.

Ze kijkt recht in zijn ogen.

Hij voelt zich week worden vanbinnen.

Hun gesprek gaat over schilderkunst, beeldhouwkunst, literatuur, muziek en bouwkunst en over alles wat het leven de moeite waard maakt. Wat is het leven nog waard als het alleen nog maar over efficiency en winst gaat. Als alles grauw en grijs wordt van het functioneel beton. Als alle schoonheid uit het leven verdwijnt en alleen nog de cijfertjes tellen.

Een maand later ontmoetten ze elkaar bijna degelijks. En hun liefde ontluikt.

Op een dag geeft Alexander haar een rode roos. Het is een rode Ingrid Bergman. Een roos waarvan zij weet dat die alleen in het rosarium groeit. Een rode roos voor zijn grote liefde. Een rode roos die staat voor liefde, trouw, respect en vriendschap. Maar het plukken van een roos in het rosarium is niet toegestaan. Er is echter een uitzondering. Een rode roos mag je plukken voor je grote liefde maar er hoort wel een ceremonie bij. Je mag zo’n roos alleen plukken als je jezelf prikt aan een van haar doornen en de plant een druppel van je bloed schenkt.

Isabelle is duidelijk ontroert en geeft hem een verstolen kusje op zijn wang. Dit kan eigenlijk niet, een gewone vrouw als zij kust geen prins van het keizerrijk.

Alexanders wangen kleuren rood en hij stottert, Isabelle ik…

En zo groeit hun liefde.

Peter van Harkelingen ziet dit alles aan maar hoort ook alles wat ze tegen elkaar zeggen. Dat zijn de vaardigheden van een magisch spion. Hij kan van veraf zien en van veraf horen.

Op een dag komt Alexander bij zijn Isabelle en geeft haar een ring. Het is een gouden ring met een inscriptie.

Als ze leest wat er staat moet ze hevig huilen.

“Och Isabelle meisje, waarom huil je dan.”

“Och Alexander, over twee weken word je achttien, dan word je een man.”

De liefde maakt blind.

Als hij het zich realiseert trekt hij wit weg.

“Alexander…”

Ze legt haar hand op zijn knie.

“Vaarwel."

Peter van Harkelingen ziet alles aan en is geschokt. Dit mag en kan niet zo zijn.

Het is drieëntwintig augustus, Alexander is achttien jaren oud. Vandaag wordt hij een man. S’ morgens naar de smidse voor zijn zwaard,

s’ middags naar de keizerlijke stallen voor zijn paard en s’ avonds naar het bal waar hij zijn vrouw kiest.

Driemaal een bond voor het leven.

Vroeg in de ochtend van de drieëntwintigste augustus wordt Isabelle ontboden bij de keizer.

Ze treft Gregorius en Roxanne zijn vrouw tezamen.

Hallo Isabelle, ik maak het kort, we weten dat je van mijn zoon houdt en we weten ook dat hij van jou houdt. We weten dat jullie voor elkaar bestemd zijn. Het is van groot belang dat een toekomstig keizer de juiste vrouw aan zijn zijde heeft. Daarom krijg je van mij een uitnodiging voor het bal van vanavond.

“Maar Sire…”

“Oh Isabelle, ik weet, je denkt, ik heb niet de goede kleren, wat moet ik aan. Maar dat is het nou juist die heb je wel. Kom gewoon als je zelf.”

“Dank u Sire.”

“Isabelle.”

“Ja Sire?”

“Tot vanavond Isabelle.”

Die ochtend wordt Alexander gehaald door de wapensmid, tezamen met twee eerstegraads magiërs

“Ga je mee Alexander, vandaag maken we jouw zwaard.”

De smid stookt het vuur op en het metaal van het gevest begint rood te gloeien.

“Doe die handschoen aan”, vraagt de smid.

“Waarom?”, vraagt Alexander.

“Het zorgt ervoor dat je geen brandwonden oploopt zodra je het gevest beetpakt en het metaal samenknijpt waardoor de greep ontstaat. De pareerstang doe ik wel.”

“Maar doet dat geen pijn?”

“Vandaag word je toch een man?”. Ontwijkt de smid de vraag.

Alexander doet de handschoen aan en pakt het roodgloeiende staal beet en knijpt het staal samen waardoor de greep van het zwaard ontstaat.

Ondertussen prevelen de twee eerstegraads magiërs hun spreuken waardoor een krachtig magisch zwaard ontstaat.

Het doet hels pijn maar hij geeft geen krimp.

“Kijk aan dan, een echte kerel”, zegt de smid.

“Je bent klaar, we redden ons nu wel. Volgende week is het zwaard klaar en kun je het komen halen.”

Die middag in de keizerlijke stallen kiest hij een Andalusiër. Het is een vriendelijk paard, snel, behendig en slim.

Maar die avond gaat hij met lood in zijn schoenen naar het bal.

Alexander heeft immers al gekozen, alleen zal zij er niet zijn.

Niets groter is zijn verbazing echter als hij haar daar ziet staan.

Daar staat ze in haar eenvoudige eigele lange strak aansluitende jurk. Geen make-up, geen sieraden, enkel haar lange blonde haren en aan haar linker ringvinger de ring, het directe pad naar het hart van haar partner.

Alexander is als een kind zo blij haar te zien. Hij rent op haar af en neemt haar in zijn armen en kust haar hartstochtelijk. Hun bond is gesloten. Voor altijd de hare en voor altijd de zijne.