Graag neem ik jullie mee naar een herinnering die, ondanks de ruim dertig jaar die sindsdien verstreken zijn, nog altijd levendig op mijn netvlies staat gebrand. Alsof het gisteren was. De eerste keer – een moment doordrenkt van zenuwen, verwarring en pure begeerte.

Tot die dag bestonden mijn meest erotische ervaringen uit vluchtige momenten, zoals die keer dat een klasgenote vroeg of ze achterop mijn fiets mee kon rijden naar het station. Ze was beeldschoon, slank, haar kleine borsten vrij onder haar dunne bloesje. Toen ze zich tegen me aan vleide, haar armen losjes om mijn middel, voelde ik haar warme lijf tegen mijn rug. Mijn hart bonsde, mijn gedachten tolden, en mijn lichaam verraadde me op een manier die onmogelijk te verbergen was. Maar wat zei ik? Met een schuchtere blik en een hoofd zo rood als een ondergaande zon mompelde ik enkel: "Goed weekend, tot maandag." Een gemiste kans? Misschien. Of misschien een afgewend fiasco.

Meiden bleven voor mij een mysterie. Ik was afhankelijk van hun initiatief, gevangen in mijn eigen verlegenheid. Maar toen kwam die bewuste avond, de avond die alles veranderde.

Een verjaardagsfeestje waar ik zonder veel enthousiasme naartoe ging – een verplichte sociale formaliteit. Mijn vermoeden klopte: het was saai. Maar tussen de gezichten vond ik een lotgenote, een jonge vrouw die net zo verveeld leek als ik. Toen ze hoorde dat ik met de auto was, vroeg ze of ik haar naar huis kon brengen. Een wandeling van dertig minuten lonkte haar niet.

Om middernacht hielden we het voor gezien. In het schemerdonker parkeerde ik half op de stoep voor haar woning en verwachtte een snelle, beleefde afscheidsgroet. Maar in plaats daarvan boog ze zich naar me toe, trok me naar zich toe – haar lippen vonden de mijne in een hongerige, allesverterende kus. Haar tong proefde die van mij, een vlammend vuur dat door mijn lijf joeg. Ze kreunde zacht toen ik haar oorlel in mijn mond nam. Mijn handen zochten haar lichaam, maar haar strakke, naadloze kleding liet weinig ruimte voor exploratie. De auto was een te krappe kooi voor wat zich tussen ons ontvouwde.

"Kom je mee naar binnen?" vroeg ze. Haar stem was een fluistering vol belofte.

Ik twijfelde geen seconde. De auto bleef waar hij stond, een bijzaak in de storm van verlangen. Binnen, in haar kleine, intieme kamer, lieten we alle schroom vallen. Kleding verdween, vingers verkenden. Haar body – een vernuftig stuk textiel – hield me kort tegen, tot ze met een speelse glimlach zelf de sluiting losmaakte. Ze liet mij de eer haar ervan te ontdoen. Onder het zachte licht verschenen haar kleine, stevige borsten. Mijn hand vond haar huid, mijn lippen vonden de hare.

Mijn lichaam was een brok pure anticipatie, slechts bedekt door een losse boxershort. Maar zij was net zo ongeduldig. Haar hand gleed moeiteloos mijn broek in, haar vingers sloten zich om mijn erectie. Een speels lachje sierde haar gezicht terwijl ze een stap achteruitdeed en me, enkel met haar greep, mee naar haar bed trok.

Ze liet zich vallen, haar lichaam smachtend en openbarend. Ik knielde voor haar neer, onervaren maar gedreven door instinct. Haar geur, haar vochtige warmte – het was een nieuwe wereld, een onbekend universum waarin ik tastend mijn weg vond. Ik verkende haar huid, haar rondingen, proefde haar verlangen, maar zij was degene die de regie in handen had. Ze trok me naar zich toe, leidde me. Geen woorden waren nodig; haar lichaam sprak de taal die ik moest begrijpen.

Toen ik in haar gleed, overspoelde een allesverterend gevoel me. Warmte, tederheid, extase. Mijn heupen bewogen, maar zij dicteerde het ritme. Haar benen om mijn middel, haar nagels in mijn rug – een dans van passie zonder rem. En toen, in een climax van samensmelting, vond ik mijn bevrijding.

We vielen naast elkaar neer, onze lichamen loom van genot. Ze glimlachte, alsof ze begreep hoe bijzonder dit moment voor mij was. We spraken er niet over, geen bevestiging nodig.

Die nacht was een eindeloze cyclus van verlangen en vervulling. Elke aanraking, elke kus, leidde opnieuw tot vuur. Soms werd ik wakker met haar hand speels om me heen, haar ogen fonkelend in het duister. Soms was ik het die haar lichaam verkende, haar borsten streelde, haar ademhaling versnelde tot we opnieuw opgingen in elkaar. Zes, zeven keer. Eén nacht, één herinnering die de tijd zou trotseren.

We zagen elkaar later nog, maar het lot bepaalde dat er geen toekomst voor ons was. Misschien had ik het initiatief moeten nemen. Misschien ook niet. Maar één ding weet ik zeker: ik zal haar altijd dankbaar zijn voor deze nacht, voor deze eerste keer – een herinnering die blijft branden, als een onuitwisbare gloed in mijn verleden.