De lucht in het huisje was dik van alles wat we die nacht ervoor hadden gedaan. Het rook naar huid. Naar sperma. Naar zweet. Naar alles wat we niet uitgesproken hadden, maar in elkaar hadden losgemaakt.

Het was vroeg. Mistig buiten. Stil. Alleen ons bed, het gekreukte laken, en zijn lichaam naast me. Alles voelde nog na. De stilte tussen ons was geen rust, het was een echo.

Ingmar lag op zijn zij, gezicht half in het kussen, zijn arm onder zijn hoofd. Zijn haar hing slordig in zijn gezicht. Licht vochtig. Zijn borst bewoog traag. Zijn huid was gespikkeld van beetplekken en rode vegen van nagels. Littekens van verlangen. Bewijs van alles wat tussen ons geleefd had.

En hij droeg die boxer. Zwart. Calvin Klein. Witte rand strak op zijn heupen. Zijn buik licht aangespannen in zijn slaap. Zijn lul half zichtbaar onder de stof, slap maar zwaar, tegen zijn dij. Alsof hij ook na zijn slaap nog aan mij herinnerde. Alsof zijn lijf al wakker was, eerder dan zijn hoofd.

Ik kon hem niet negeren. Niet de lijn van zijn kaak, de zweetdruppels die nog op zijn hals lagen, of de manier waarop zijn lichaam zich vanzelf al strekte toen hij voelde dat ik hem bekeek. Zijn dij bewoog. Een zacht grommetje in zijn keel. Zijn hand gleed traag naar beneden, stopte net boven de rand van de boxer.

"Je wilt het weer," mompelde hij, ogen nog half dicht.

Ik antwoordde niet. Ik legde mijn hand op zijn heup, trok hem op zijn rug, en klom op hem. Mijn knieën aan weerszijden van zijn dijen, mijn handen op zijn borst, warm en gespannen.

"Laatste keer," fluisterde ik.

Hij opende zijn ogen. Zijn blik werd donker. Onverbiddelijk.

"Dan wil ik dat je me kapotmaakt."

Ik trok zijn boxer naar beneden tot net boven zijn knieën, niet verder. Zijn lul sprong eruit. Al hard. Nat bij de top. Ik gleed met mijn tong langs zijn lies, over zijn onderbuik, tot aan zijn eikel, en zoog hem diep mijn keel in. Hij gromde hard, zijn hand in mijn haar, zijn heupen licht bewegend naar voren.

Hij trok me omhoog, rukte aan mijn boxer, en duwde zijn hand tussen mijn billen. Twee vingers erin, ruw, nat van zijn speeksel. Hij bewoog ze ritmisch, dwingend. Mijn rug kromde, mijn adem stokte.

Toen keek hij me strak aan.

"Omrollen. Nu."

Ik gehoorzaamde. Ging op handen en knieën voor hem. Hij trok me naar zich toe. Zijn boxer nog half aan, zijn lul glijdend tegen mijn bilspleet. Warm. Vol.

"Zeg het," hijgde hij. "Zeg dat je me wil. Nog één keer. Alles."

Ik hapte naar adem. "Neuk me. Alles. Nu."

Hij duwde zich in me. In één keer. Geen opbouw. Geen zachtheid. Hij stootte meteen door, tot diep. Mijn handen klauwden in het matras. Hij greep mijn heupen en begon me te nemen — hard, snel, alsof hij me uit wilde wissen. Zijn ballen sloegen tegen me aan. Zijn adem tegen mijn rug.

"Je voelt dit nog dagen," gromde hij. "Je gaat lopen en je gaat eraan denken."

Ik kon niets zeggen. Alleen kreunen. Stikken in het gevoel. Zijn lul diep in me, zijn hand om mijn lul, trekkend op hetzelfde ritme. Mijn hoofd bonkte van binnen, alsof mijn lichaam niet wist hoe het dit moest vasthouden.

Toen trok hij zich terug. Duwde me plat op mijn buik, kwam bovenop me, zijn hand op mijn nek, en gleed opnieuw in me. Hij begon opnieuw te beuken, zijn benen tegen mijn dijen, zijn heupen onverbiddelijk. Ik schreeuwde mijn orgasme uit. Mijn buik spatte onder me nat.

Hij volgde. Gromde diep in mijn oor. "Kom met me mee," en spoot toen in me. Zijn hele lichaam gespannen, zijn hand nog om mijn nek, zijn mond in mijn nek bijtend.

We bleven zo liggen. Verstrengeld. Hij nog in me. Beiden hijgend. Trillend. Alles in ons was leeg en vol tegelijk.

Langzaam trok hij zich terug. Zijn zaad gleed langs mijn bil naar beneden. Hij viel naast me, keek naar het plafond. Zijn borst ging snel op en neer. Zijn hand lag nog tegen mijn heup aan.

"Als ik je nu nog één keer aanraak, doen we dit weer," zei hij zacht. "En dan is het geen laatste keer."

Ik knikte. Mijn lijf deed zeer. Alles tintelde. Mijn keel was rauw van het kreunen. Mijn benen trilden nog na.

Hij trok zijn boxer weer op. De stof nu nat. Vol. Hij stond op, keek me aan. Zijn ogen waren rood. Niet van tranen. Van inspanning. Van uitputting. Van iets wat we beiden niet konden benoemen.

"Dit was het."

Ik draaide mijn hoofd naar hem. "Ja. Dit was het."

We zeiden verder niets. Hij pakte zijn shirt. Ik mijn broek. We kleedden ons aan. Afzonderlijk. Stil. Geen lach. Geen blik. Alleen de echo van wat we net waren geweest.

En toen ging ik. Geen zoen. Geen blik achterom. Alleen de pijn in mijn lijf — als bewijs dat ik hem heb gevoeld tot het einde. Tot het laatste restje lust. Tot de stilte het weer overnam.