De geur van jodium en liefde 6

De middagpauze hing loom over de praktijk. De geur van opgewarmde soep, koffie en hondenbrokken vulde de personeelskeuken. Er klonk gelach, bestek tikte tegen bordjes. Alles leek normaal op één man na.

Frank leunde tegen het aanrecht, zijn armen losjes over elkaar, maar zijn kaak was gespannen. Hij staarde naar zijn koffie op tafel alsof het hem kon afleiden van wat er zich net een uur eerder had afgespeeld in de bezemkast.

En toen kwam ik binnen.

Mijn haar nog altijd iets rommelig, een blos op mijn wangen van de buitenlucht en mijn blik, ondeugend, zacht, alsof ik het geheim van het universum droeg en alleen hij het kende. Ik zei niets. Ik hoefde niets te zeggen.

En Frank? Zijn lichaam reageerde nog voor hij het doorhad. Een plotselinge, scherpe spanning trok door hem heen. Zijn onderbuik spande zich, zijn adem stokte en tot zijn grote schaamte en frustratie manifesteerde zijn opwinding zich zonder genade. Hard. Zichtbaar.

Zijn ogen vlogen wanhopig naar zijn collega’s. Henk zat op zijn gebruikelijke stoel met een boterham in de hand, Lotte was verdiept in een Instagram-video over konijnenmanicure. Niemand keek zijn kant op. Nog niet.

Frank hield vlug de theedoek net iets lager voor zich, deed alsof hij iets van het aanrecht pakte en draaide zich half weg van de rest. Maar zijn lichaam werkte tegen hem. Alles aan hem schreeuwde naar mij, verlangde opnieuw naar mijn warmte, mijn huid onder zijn vingers, mijn nauwe vagina.

Ik zag het. Natuurlijk zag ik het.

Ik liep langzaam naar de koelkast, nét iets dichter langs hem dan nodig was, mijn hand even heel kort strelend tegen de zijne. Zijn ademhaling versnelde opnieuw, zijn ogen sloten zich een fractie van een seconde alsof hij zichzelf tot kalmte moest dwingen.

'Gaat het, Frank?' vroeg Lotte plotseling.

Hij draaide zijn hoofd snel, glimlach strak. 'Ja hoor. Ehm, gewoon warm hier.'

'Je ziet ook een beetje rood,' merkte Henk op, met zijn onschuldige oudemannensik. 'Niet ziek worden hoor.'

'Ja… nee, ik eh… ik heb net een renkonijn onderzocht dat nogal veel sprong, haha,' loog Frank, terwijl hij snel de theedoek weer voor zijn schoot drapeerde alsof hij een vlek had gemorst.

Ik ging zitten, tegenover hem. Mijn ogen vonden de zijne, met dat onschuldige, duivels ondeugende lachje.

Frank slikte. Dit spel was nog maar net begonnen.

De geur van jodium en liefde 7

Later die middag, net tussen twee afspraken door, stak ik mijn hoofd om het hoekje van de medicijnopslag. 'Frank, wil je me even helpen met een doos voor in de koeling?'

Frank keek op van zijn computerscherm, ogen die mijn blik vingen en meteen begrepen dat dit niet over een doos ging. Hij stond op, deed alsof hij een notitieblok meenam en liep nonchalant met me mee.

Zodra we in het kleine, kille opslaghok stonden, trok ik de deur zachtjes dicht. Zijn rug tegen de metalen stellingen, mijn lichaam tegen het zijne. De ruimte rook naar ontsmetting en pillen, maar dat vervaagde zodra we elkaar weer vonden.

Hij trok me naar zich toe, handen hongerig om mijn middel. Zijn lippen vonden mijn nek, zijn stem hees van ingehouden verlangen. “Jij maakt me gek, weet je dat…”

Ik fluisterde tegen zijn oor: “Dat is een risico van deze functie, dokter Frank.”

Zijn handen verkenden mijn lichaam met haast, alsof hij wist dat we maar een paar minuten hadden. Onze ademhaling versmolten met het ritselen van karton, de zachte kreun die ik niet meer kon tegenhouden. Zijn handen vonden opnieuw de weg naar mijn warmte, met een focus die alles buiten die muren even deed verdwijnen.

Maar net op tijd, alsof het lot ons telkens nét wilde sparen, klonk er een stem in de verte: 'Frank? We hebben een spoedje binnen!'

Zijn lichaam verstijfde tegen het mijne, zijn voorhoofd tegen mijn schouder.

'Dit is marteling,' gromde hij.

Ik grinnikte en beet zachtjes in zijn oorlel. 'Tot vanavond dan. Nachtdienst.'

De geur van jodium en liefde 8

De klok sloeg 23:11. De lichten waren gedimd, het grootste deel van de dieren in de kliniek sliep in stilte. Alleen het zachte gezoem van apparatuur en het af en toe janken van een herstellende hond vulden de ruimte.

Ik zat aan de balie, mijn voeten op een krukje, een boek in mijn hand, maar mijn aandacht was elders. Frank liep door de gangen, clipboard in de hand, maar zijn gedachten waren ook nergens bij wat hij las. Elke keer als hij me passeerde, tikte zijn vingers nét langs mijn arm. Een verslavende gewoonte.

Rond middernacht trof ik hem bij de kattenafdeling. We stonden naast elkaar, starend naar een slapende Siamees.

En toen, zonder woorden, trok hij me mee naar de rustruimte achterin, waar slechts een bank stond, een dekentje lag en een klein lampje op een kastje stond. De deur viel zacht dicht.

Hij duwde me tegen de muur, kuste me als een man die eindelijk zijn dorst mocht lessen. Langzaam dit keer, intens, zijn handen onder mijn trui, zijn heupen duwend tegen de mijne. Alles aan hem zei: jij bent van mij, vannacht.

Ik trok hem naar de bank, trok hem bovenop me en voelde zijn gewicht, zijn warmte, zijn verlangen. Geen haast dit keer. Alleen honger. Diepe, onderdrukte honger.

We kleedden elkaar langzaam uit, alsof we elkaars geheimen uitpakten. Zijn handen verkenden mijn lichaam zoals alleen iemand dat doet die het niet alleen wil bezitten maar aanbidden.

En deze keer was er geen Henk, geen bezemkast, geen haast.

Alleen Frank. Alleen ik. En een nacht die nog lang zou duren.

De geur van jodium en liefde 9

De kamer was stil, enkel gevuld met het zachte ritselen van kleding, de onregelmatige ademhaling van twee lichamen die elkaar eindelijk zonder rem, zonder haast mochten voelen.

Frank keek me aan terwijl hij boven me hing, zijn vingers streelden langzaam langs mijn sleutelbeen, alsof hij elke lijn van mij in zich wilde opnemen. Zijn lippen drukten zachte, warme kusjes op mijn borst, in mijn hals, mijn wangen, teder, alsof ik heilig was. Zijn hele lichaam trilde van verlangen, maar hij hield zich in. Voor mij.

'Ik wil dat je me voelt,' fluisterde hij, zijn stem rauw en zacht tegelijk.

Ik knikte, ogen vol verlangen, mijn handen die over zijn rug gleden, hem dichterbij haalden. En toen, langzaam, vol overgave, gleed hij in me met een diepe, langzame beweging die me de adem benam.

Ik hapte zacht naar lucht terwijl mijn benen zich om hem sloten. Het was geen gehaaste aanraking meer. Het was één lange, vloeiende dans van lichamen die eindelijk thuiskwamen bij elkaar. Hij bewoog langzaam in me, elke stoot een belofte, elke zucht een gebed.

Mijn handen verkenden zijn rug, zijn haar, zijn gezicht. Alles aan hem was warm, vertrouwd, verslavend. Zijn adem viel op mijn lippen, zijn voorhoofd rustte even tegen het mijne, terwijl zijn heupen hun ritme vonden niet snel, maar diep, vol gevoel.

De spanning bouwde zich op tussen ons. Golvend. Trillend. Hij keek me aan en ik zag het in zijn ogen: hij voelde precies hetzelfde.

'Ik ben zo dichtbij,' fluisterde hij hees.

'Blijf bij me, ik ook.' zei ik, mijn stem breekbaar van verlangen.

Alsof onze lichamen in volmaakte harmonie samensmolten, overspoelde het ons tegelijk. Mijn rug trok hol, zijn lichaam verstijfde boven het mijne, onze ademhaling smolt samen in een lange, trillende uitademing van puur, rauw genot. Ik voelde hoe zijn lid explodeerde, zijn sperma diep in mij spuitend.

Het voelde alsof tijd even stilstond.

Zijn hoofd viel tegen mijn schouder, zijn armen omhelsden me als een schat die hij nooit meer wilde loslaten. We lagen daar, verstrengeld, uitgeput, maar volledig vervuld.

'Ik wist niet dat het zo kon voelen,' fluisterde je.

Frank glimlachte tegen je huid. 'Ik wel. Met jou.'

De geur van jodium en liefde 10

De stilte na onze vrijpartij was zó intens dat zelfs het gezoem van de koelkast ineens als een donderwolk klonk. Frank drukte een kus op mijn voorhoofd en streelde mijn haar weg uit mijn gezicht. 'Als dit een droom is, wil ik nooit wakker worden.'

Ik glimlachte slaperig tegen zijn borst. 'Dan blijf je maar nachtdienst draaien, dokter Frank.'

Nog geen vijf minuten later kraakte de porto van de balie plotseling scherp door de stilte:

'Spoedgeval! Dronken automobilist heeft een hond aangereden. Braken, ademhalingsproblemen. Aankomst binnen vijf minuten.'

We keken elkaar aan en alsof een schakel om werd gezet, schoten we allebei overeind. De romantiek maakte plaats voor focus. Kleren recht, haren in een staart, stethoscoop in de aanslag. Geen spoor meer van de passie van daarnet op een kleine rode blos na, die nog net bleef hangen op zijn wangen.

Frank liep als eerste naar de behandelkamer, ik volgde direct, checklists al in mijn hoofd. We spraken geen woord, maar onze bewegingen waren perfect op elkaar afgestemd, twee lichamen die eerder die nacht één waren geworden en nu als een geolied team werkten.

De hond werd binnengebracht door de dierenambulance, bebloed en paniekerig. De eigenaresse huilde, haar stem overspoeld met schuldgevoel.

Frank stelde haar direct gerust, zijn stem warm maar krachtig. 'We doen er alles aan en wat ik nu zie is het niets ernstigs. Hij is in goede handen.' Hij nam de hond mee achter, ik de vrouw naar de wachtruimte en gaf haar een flesje water voor ik me bij Frank voegde.

Ik plaatste snel het infuus terwijl Frank de ademhaling controleerde. 'Saturatie zakt,' zei ik, al bezig met de zuurstofslang.

Frank knikte. 'Kijk of je dexamethason klaar hebt. Ik schat inwendige kneuzing. Misschien toch een klaplong.'

Het voelde als een choreografie. Geen twijfel. Geen aarzeling. We werkten als één.

Een uur later lag de hond stabiel op de recovery-tafel, zachtjes hijgend, zijn staart een beetje bewegend.

We stonden samen aan het voeteneinde. Stilte.

En toen, heel even, draaide Frank zijn hoofd naar mij. Een klein knikje. Een blik vol trots. Alsof hij zei: We redden levens. En ondertussen brand ik nog steeds voor je.