Het is een kille dinsdagochtend in april, en ik, Jeroen, 49 jaar oud, zit in de wachtkamer van huisarts Marjolein. Mijn hart bonst in mijn keel, niet alleen vanwege de jeuk rond mijn anus waar ik al weken last van heb, maar ook vanwege een ander geheim dat ik met me meedraag. Onder mijn spijkerbroek draag ik, zoals elke dag, een damesonderbroekje, zorgvuldig uitgekozen en klaargelegd door mijn dominante vrouw Anne. Vandaag is het een lichtroze slipje met delicate bloemmotieven, strak om mijn heupen, het kant kriebelt subtiel tegen mijn huid. Anne geniet ervan om mijn kleding te controleren, en ik gehoorzaam haar, altijd. Maar nu, in deze steriele wachtkamer, voelt het als een brandend geheim dat elk moment kan exploderen.

De deur gaat open. “Jeroen?” Marjolein, mijn huisarts, steekt haar hoofd om de hoek. Ze is een petite vrouw, ergens in de veertig, met kort donkerbruin haar en een scherpe, maar vriendelijke blik in haar levendige ogen. Haar witte doktersjas hangt losjes over een strakke, donkerblauwe jurk die haar slanke figuur accentueert. Ik slik en sta op, mijn handen zweterig terwijl ik haar volg naar de spreekkamer.

“Beschrijf je klacht, Jeroen,” zegt ze, terwijl ze achter haar bureau gaat zitten en haar bril opzet. Haar stem is kalm, professioneel, maar er is iets in haar houding – een lichte glimlach, een twinkeling in haar ogen – dat me nerveus maakt. Ik vertel haar over de jeuk, hoe het begon als een irritatie maar nu ondraaglijk is, vooral ’s nachts. Mijn wangen branden terwijl ik praat, want ik weet dat ze me straks zal vragen mijn broek te laten zakken.

“Oké, laten we even kijken,” zegt ze, terwijl ze opstaat en naar de onderzoekstafel wijst. “Trek je broek en ondergoed maar uit, dan kan ik het gebied inspecteren.” De zenuwen in m’n maag slaan aan en de onrust in mijn lijf neemt toe. Dit is het moment. Ik draai me half om, maak mijn riem los en laat mijn spijkerbroek zakken. Het gebloemde slipje komt tevoorschijn, en ik voel mijn gezicht rood aanlopen en mijn hartslag toenemen. Ik durf haar niet aan te kijken, maar ik hoor een zachte, bijna geamuseerde ademhaling.

“Interessante keuze,” zegt Marjolein, haar stem neutraal maar met een ondertoon die ik niet helemaal kan plaatsen. “Ga maar op de tafel liggen, op je zij, knieën opgetrokken.” Ik doe wat ze vraagt, mijn hartslag dreunt in mijn oren. Het slipje ligt nu op mijn enkels, en ik voel de koele lucht van de kamer tegen mijn blote huid. Marjolein trekt latex handschoenen aan en komt dichterbij. Haar vingers zijn koud als ze mijn billen voorzichtig spreidt om het gebied te inspecteren.

“Hmm, het ziet er rood en geïrriteerd uit,” mompelt ze, terwijl haar vinger lichtjes over de gevoelige huid rond mijn anus glijdt. De aanraking is klinisch, maar mijn lichaam reageert ongewild. Ik voel een warme golf door mijn onderbuik trekken, en tot mijn schaamte begint mijn lul stijf te worden. Ik probeer me te focussen op het plafond, m’n schoonmoeder, op de tl-verlichting, op wat dan ook, maar het helpt niet.

“Ontspan, Jeroen,” zegt ze, en haar stem klinkt nu zachter, bijna plagend. Haar vinger blijft even rusten, en dan voel ik iets onverwachts: een lichte, cirkelende beweging, niet langer puur medisch. Mijn adem stokt. “Soms helpt het om… het gebied wat te masseren,” zegt ze, en ik weet niet of ik droom of dat dit echt gebeurt. Haar vinger glijdt verder, subtiel, maar doelbewust, en ik voel een natte sensatie als ze iets van glijmiddel gebruikt. Mijn lul is nu keihard, pijnlijk tegen de onderzoekstafel gedrukt. Dokter Marjolein ziet het ook. Ik hoor haar ademhaling versnellen en haar vingers voelen ineens ook intenser en veroorzaken een tintelend gevoel. Ik voel haar haren langs m’n billen ruisen.

Dan, tot mijn schok, voel ik haar adem. Warm, dichtbij. Haar lippen raken mijn huid, en ze likt – een langzame, zachte beweging over de gevoelige rand van mijn anus en blaast zachtjes in mijn jeukende grotje. Ik kreun, niet in staat me in te houden. “Sst,” fluistert ze, “we moeten discreet zijn.” Haar tong beweegt verder, plagend, terwijl haar vinger nu dieper gaat, mijn spieren ontspannen onder haar aanraking. Ik ben volledig overgeleverd, mijn lichaam trilt van schaamte en genot.

Ze staat op, en ik hoor het ritselen van stof. Ik draai mijn hoofd en zie haar jurk omhooggeschoven, haar zwart kanten heupslip zichtbaar. Er is een donkere natte plek zichtbaar in het kruis, en mijn mond wordt droog. Ze trekt haar slipje omlaag, onthult een keurig getrimde strook schaamhaar, en haar vingers glijden over haar eigen natte lippen terwijl ze naar me kijkt. “Je bent niet de enige die… opgewonden raakt,” zegt ze, haar stem hees. Ze maakt haar bh los onder haar jurk, en haar kleine, stevige borsten komen tevoorschijn, haar tepels hard en roze.

“Kom hier,” beveelt ze, en ik schuif van de tafel, nog steeds naakt, mijn lul kloppend. Ze duwt me op mijn knieën en trekt mijn gezicht naar haar toe. Ik lik, eerst aarzelend, maar dan gulzig. Haar zoete, zilte smaak vult mijn mond. Haar vingers grijpen mijn haar, en ze kreunt zacht, haar heupen bewegend tegen mijn tong. Tegelijk voel ik haar andere hand mijn anus weer vinden, een vinger glijdt naar binnen, dan twee, en ik verlies mezelf in de sensatie.

Het duurt niet lang. Haar ademhaling versnelt, haar dijen trillen, en ze komt met een stil, ingehouden gilletje schokkend klaar. Ik voel mijn eigen climax naderen, en zonder dat ik mezelf aanraak, spuit ik over haar buik, mijn lichaam schokkend van de intensiteit.

Ze trekt zich terug, haar ademhaling zwaar, en binnen seconden is ze weer de professionele huisarts. “Trek je kleren maar weer aan, Jeroen,” zegt ze, terwijl ze haar jurk gladstrijkt en haar slipje weer aantrekt. “Ik schrijf een zalf voor tegen de jeuk. En… laten we dit maar niet bespreken, oké?”

Ik knik, nog steeds duizelig, en terwijl ik de spreekkamer wil verlaten en de klinkt in m’n hand heb hoor ik haar stem nog een keer; “Niet elke dag dezelfde rubberen buttplug indoen Jeroen, maar wissel af met een stalen exemplaar, dan is de jeuk zo verdwenen” zegt ze met een geamuseerde glimlach. Ik knik begrijpend en met een rood hoofd trek ik de deur achter mij dicht.

Met een recept in mijn hand en het gebloemde slipje weer strak om mijn heupen ga ik langs de nabij gelegen apotheek en dan naar huis. Thuis zal Anne vragen hoe het ging, en ik zal liegen. Althans liegen, ik zal creatief met de waarheid omgaan en zover nodig het haar vertellen. Maar de herinnering aan Marjoleins aanraking, haar blik, haar smaak, haar geur – die zal blijven.