Je weet meteen dat hij anders is.

Niet alleen omdat hij ouder is. Niet omdat hij knap is — hoewel dat moeilijk te ontkennen is. Het zit in hoe hij kijkt.

Z’n blik blijft hangen, niet ongemakkelijk… maar geladen. Alsof hij iets ziet in jou dat jij zelf nog niet durft toe te geven. Alsof hij allang weet hoe dit zal eindigen.

Jullie zien elkaar maar af en toe. Bij feestjes, verjaardagen, borrels. Hij is geen vaste factor in je leven, maar elke keer dat hij er is, lijkt alles zich even te verschuiven.

Alsof de ruimte op hem reageert. Of jij dat doet.

Hij is niet luidruchtig, niet opvallend aanwezig. Maar zodra hij binnenkomt, weet je het. Je huid voelt anders. Je adem verandert. Je lichaam herkent iets voor je hoofd het kan begrijpen.

Het begint klein.

– Hij staat nét iets dichterbij dan nodig is.

– Zijn hand blijft iets te lang op je onderrug als hij langsloopt.

– Zijn vingers raken kort je pols wanneer hij je een glas aanreikt, zonder haast, zonder toeval.

– Hij zegt je naam alsof hij hem eerder heeft geproefd.

Je merkt het pas als hij alweer weg is. Hoe je blik hem bleef volgen. Hoe je zenuwachtig met je haar speelde terwijl je deed alsof je met iemand anders praatte. Hoe je hart iets te snel klopte toen hij lachte, alleen omdat jij het hoorde.

Soms zeggen anderen zijn naam — en je lichaam reageert sneller dan je zelf wilt. Je denkt er niets van te moeten vinden, maar je merkt dat je kleding iets losser valt als hij er is. Dat je lippen iets vaker gloss dragen. Dat je hem in de hoek van je oog zoekt, terwijl je doet alsof het toeval is.

Hij praat weinig, maar wanneer hij dat doet, luister je. Zelfs als het niet over jou gaat. Je let op zijn mond, op de rust in zijn stem, op hoe z’n handen zich bewegen wanneer hij iets uitlegt.

Op een avond, sta je toevallig in de tuin naast hem. Het is koud, je armen over elkaar. Hij biedt je zijn jas niet aan — en toch voel je je warmer. Hij zegt iets over de lucht, over hoe helder de sterren zijn. Jij knikt, zegt niets terug, maar alles wat je denkt is: raak me aan. Alsjeblieft, raak me aan.

Hij doet het niet.

Hij glimlacht alleen. Kort. Alsof hij het allang weet. Jij voelt dat.

En dan — een paar weken later — ben jij als laatste op een feest. De avond is bijna voorbij. Er klinkt alleen nog zachte muziek. De meeste mensen zijn al vertrokken. Je helpt met glazen verzamelen, met het rechtzetten van stoelen. Je wilt bezig blijven.

Tot je zijn stem hoort. Laag, kalm, dichtbij.

“Jij bent hier nog.”

Je draait je om.

Hij leunt in de deuropening. Zijn silhouet donker tegen het warme licht van de keuken. Zijn blik zoekt de jouwe — en blijft daar.

Hij zegt niets. Maar hij hoeft niets te zeggen.

Iets in jou spant zich aan, alsof je lichaam zich al voorbereidt. Alsof het al weet wat hij komt halen. Of wat jij bereid bent te geven.

Je probeert luchtig te doen. “Iemand moet de troep opruimen.”

Hij stapt langzaam de kamer in. Zijn schoenen tikken zacht op de houten vloer.

“Je kijkt anders naar me,” zegt hij plots.

Je hart slaat over. “Wat bedoel je?”

Hij is nu een paar passen van je verwijderd. Hij kijkt niet weg.

“Alsof je hoopt dat ik iets zie.”

Zijn blik zakt naar je hals. Je lippen. Dan weer terug naar je ogen.

“…En ik zie het, meisje.”

Je voelt de hitte onder je huid. Alles in jou lijkt samen te trekken, alsof je lichaam wacht op aanraking, op toestemming. Maar hij blijft op afstand.

Hij glimlacht. Langzaam. Zelfverzekerd.

“Ga maar naar huis,” zegt hij. “Voor nu.”

Voor nu.

Hij draait zich om en loopt weg, zonder nog iets te zeggen. Zijn geur blijft hangen — warm, kruidig, dwingend. Je kijkt hem na, tot hij uit beeld verdwijnt.

En jij blijft achter. Stil. Gloeiend.

Je weet nog niet wat dit is. Of waar het naartoe gaat.

Maar één ding weet je zeker:

Dit was het begin.

Verlangen wordt spel. Spel wordt regel. En die regel… verbreek je.

___

Dit is een intro naar een verhaal van 7 delen.

Een man die jou zijn eigen wil maken, zal maken. Hij wil jou, jij wil hem.

Geniet ervan en laat weten wat je ervan vindt en of je ideeën hebt ;)