Haar date had afgezegd, maar ze besloot toch naar binnen te gaan. Wachtend tot het stopte met regenen. Op de 15e verdieping is een bar, daar zal ze wachten. Vorige week was zij 18 geworden, dus vanavond zal zij haar eerste 'legale' wijntje nemen.

Ze stond al in de lift toen hij instapte.

Hij rook naar regen en warmte. Iets in zijn bewegingen – soepel, beheerst – zorgde ervoor dat ze niet terugdeinsde toen hij vlak naast haar ging staan. Geen “sorry”, geen knikje. Alleen een blik. Direct. Gevaarlijk stil.

Ze voelde de lucht veranderen toen hij op één knop drukte: 17.

Bovenste verdieping.

Zij had 15 al ingedrukt. Maar nu bewoog hij traag naar het paneel, hield zijn vinger boven de stopknop… en glimlachte schuin.

Toen gleed zijn blik omlaag, naar haar rokje. Haar dij. Haar lippen.

"Problemen met hoogte?" vroeg hij.

"Nee," zei ze. "Ik hou juist van het uitzicht."

Hij lachte. Kort. Duister.

Ze voelde zijn lichaam nét niet tegen het hare. Maar het was genoeg. Haar huid tintelde.

De lift begon te stijgen.

Verdieping 3.

4.

Hij bewoog zich dichterbij. Zijn hand gleed langs haar rug, bijna achteloos — maar niet helemaal.

"Als ik je hier zou aanraken," zei hij zacht, "zou je dan iets zeggen?"

Ze keek hem aan. Langzaam.

"Alleen als je stopt."

Verdieping 7.

Hij drukte op de noodstop.

De lift viel stil met een doffe klik.

Haar ademhaling versnelde. Hij draaide zich volledig naar haar toe.

"Wil je uitgedaagd worden?"

Ze knikte.

"Nee," zei hij. "Zeg het."

"Ja. Daag me uit."

Zijn hand gleed over haar heupen, trok haar strak tegen zich aan. Zijn dij tegen haar kern, zijn mond vlak bij haar oor.

"Laat je rokje zakken."

"Hier?"

"Hier."

Haar vingers bewogen traag, uitdagend. Het dunne stof gleed langs haar benen. Hij bekeek haar — met de focus van een roofdier.

Zonder iets te zeggen, ging hij op zijn knieën.

Zijgend blies hij warme adem over het kanten slipje dat nauwelijks iets bedekte.

Zijn vingers gleden eronderdoor.

Een trilling door haar hele lijf.

Hij keek omhoog. "Je bent al nat."

Ze beet op haar lip.

"Jij ook?"

Hij stond op, duwde haar rug tegen het staal. Zijn vingers vonden hun weg tussen haar benen, cirkelend.

"Niet klaarkomen," zei hij. "Nog niet."

Ze trilde.

Hij bleef haar aankijken terwijl zijn hand haar verkende. Steeds intenser. Steeds dieper.

Toen liet hij haar los.

"17," zei hij. "Daar pas mag je losgaan."

De lift bewoog weer.

Op verdieping 12 draaide hij haar om.

Drukte haar handen tegen de wand.

Zijn andere hand trok haar slipje omlaag.

Een paar zachte slagen met zijn vlakke hand, net hard genoeg om haar adem te laten haperen.

“Gek genoeg,” fluisterde hij, “vind ik gehoorzaamheid bloedmooi.”

Zij hijgde. Haar wangen rood. Ogen dicht.

Maar ze dwong zichzelf te blijven staan.

Hij proefde haar nek. Beet zacht.

“Je gaat exploderen tegen de tijd dat die lift stopt.”

Verdieping 17.

De deuren gleden open.

Een kale verdieping, verlaten. Betonvloer. Spiegels. Één oude stoel.

Zonder een woord tilde hij haar op. Haar benen om zijn middel.

Zij klemde zich vast, zo strak mogelijk.

Zijn broek nog half aan, haar slipje op haar enkel.

Hij duwde haar tegen de koude wand.

En hij nam haar.

Ruw, ritmisch, diep.

Geen namen. Alleen hijg, kreun, klap, snik.

Ze greep zich vast aan zijn schouders, haar nagels in zijn huid.

“Nu?”

“Ja.”

Haar hele lichaam boog, verstrakte — en brak.

Hij volgde.

Warm. Dicht. Eén moment waarin alles oploste.

Ze zakte tegen hem aan. Hij hield haar vast.

Zwijgend.

Langzaam kleedden ze zich weer aan. Hij drukte geen kus. Zij vroeg geen nummer. Ze liepen samen terug naar de lift en hij drukte op het knopje van de lobby.

De lift bracht hen terug naar beneden.

In de lobby stapte zij uit.

Hij bleef staan.

Hun blikken kruisten nog één keer.

“Bedankt,” zei zij.

Hij glimlachte.

“Graag gedaan.”

Zij stapte uit en hij bleef staan. De deuren sloten.

Ze wist dat ze hem nooit meer zou zien.

Maar verdieping 17 zou voor altijd van hen zijn.