Sofiie, een sprankelende 16-jarige in 2 havo, trok haar hardloopschoenen aan voor een rondje met haar beste vriendin Mila. Het was een zwoele lenteavond in mei 2025, de zon hing laag en schilderde de Vlietlanden, een recreatiegebied vlak bij hun huis, in een warme, gouden gloed. De lucht was zoet met de geur van bloeiende boterbloemen en vers gemaaid gras, en een zachte bries speelde met de bladeren. “Mi, laten we die route langs het water proberen!” zei Sofie, haar blonde paardenstaart zwaaiend terwijl ze haar draadloze oortjes indoe. Mila, haar donkere krullen in een hoge knot, grijnsde. “Oké, maar jij houdt míjn tempo bij, Soph!”

Ze begonnen in een steady ritme, hun sneakers bonkten op het grindpad langs rietkragen en kabbelend water. De Vlietlanden waren bruisend: gezinnen picknickten op kleurrijke dekens, fietsers zoefden voorbij, en in de verte klonk het gelach van kinderen op een speelweide. Sophie voelde de wind over haar bezwete huid, haar lichtblauwe tanktop plakte aan haar rug, en haar zwarte legging accentueerde haar sportieve figuur. Mila, in een felroze shirt en grijze shorts, hield gelijke tred, haar ademhaling ritmisch. Ze kletsten over school – die stomme wiskundetoets, de roddels over een nieuwe jongen in 3 vwo – en giechelden om een absurde TikTok die ze die ochtend hadden gezien.

Na een kilometer of drie, hun spieren warm en soepel, sloegen ze een smaller pad in, verscholen tussen hoog riet en overhangende wilgen. “Gaat dit wel goed?” vroeg Mila, terwijl ze over een modderig stukje sprong. Sophie wierp een snelle blik op haar sporthorloge en haalde haar schouders op. “Lijkt prima, toch? We blijven langs het water.” Het pad slingerde verder, het riet ruiste zacht, en de geluiden van de recreatieplas vervaagden tot een verre echo. Ze renden door, hun passen synchroon, hun ademhaling diep, tot het pad plots opende naar een open grasland, een vlakke weide bezaaid met wilde bloemen en omzoomd door lage struiken. Het gras was zacht en groen, met plukken boterbloemen die glansden in het late licht, en aan de rand kabbelde een smal meer, het water spiegelend en stil.

Sophie vertraagde, haar adem stokkend, en Mila stopte naast haar, haar handen op haar knieën. “Wacht… wat is dít nou?” fluisterde Mila, haar ogen groot van verbazing. Op het grasland, verspreid over dekens en handdoeken, lagen en zaten zo’n tien mensen – volledig naakt. Een oudere man met een zilvergrijze baard lag ontspannen op een deken, zijn ogen gesloten, zijn bleke huid glanzend van zonnebrand. Een vrouw van middelbare leeftijd, met een strohoed die haar ogen schaduwde, zat een boek te lezen, haar borsten bloot, haar benen losjes gekruist, een serene glimlach op haar gezicht. Een jonger stel speelde een potje kaart, hun lichamen ontspannen en glanzend, terwijl een paar anderen in een kring zaten, lachend met glazen wijn in hun handen. De sfeer was luchtig, bijna idyllisch, maar voor Sophie en Mila was het alsof ze een parallel universum waren binnengestapt.

“Oh mijn god, Mila, dit is een nudistenplek!” siste Sophie, haar wangen rood, haar stem een mix van gêne en onderdrukte hilariteit. Mila’s mond viel open, haar ogen schoten van de naakte lichamen naar Sophie. “Serieus?! Hoe komen we híér nou terecht?!” fluisterde ze terug, haar hand voor haar mond om een giechel te smoren. Ze stonden als aan de grond genageld, hun sneakers zinkend in het zachte gras. Sophie voelde haar hart bonzen, niet alleen van het hardlopen, maar van de absurde situatie. Haar ogen vielen op een vrouw die opstond om haar deken recht te trekken, haar lichaam volledig bloot, en Sophie sloeg snel haar blik neer, haar wangen brandend.

“Oké, we moeten weg,” mompelde Mila, terwijl ze Sophie’s arm greep. Maar voordat ze zich konden omdraaien, klonk een vriendelijke stem: “Hé, meiden, geen paniek! Verdwaald, zeker?” Het was de vrouw met de strohoed, nu opgestaan, haar boek in haar hand, een warme glimlach op haar gezicht. Ze leek totaal niet gegeneerd, haar lichaam ontspannen, met een lichte sproetenband over haar schouders en een natuurlijke houding die bijna aanstekelijk was. Sophie voelde haar wangen nog heter worden, haar blonde haar plakte aan haar voorhoofd. “Eh… ja, sorry, we… we waren aan het hardlopen,” stamelde ze, haar ogen gefixeerd op een veilige plek boven de vrouw’s schouder.

De vrouw lachte, een zachte, ongeforceerde klank. “Geeft niks, gebeurt wel vaker. Dit is het naaktgedeelte van de Vlietlanden, maar jullie zijn welkom om even te blijven en uit te puffen. Of door te rennen, als je wilt.” Ze wees naar een pad dat terug het riet in leidde. “Daar kom je weer op de hoofdroute.” Mila mompelde een snelle “Dank u!” maar in plaats van meteen weg te sprinten, bleef ze staan, haar ogen glinsterend van een mix van nieuwsgierigheid en opwinding. Sophie voelde het ook – een tinteling in haar buik, niet alleen van schaamte, maar van iets anders, iets avontuurlijks. Ze wisselden een snelle blik, hun gezichten rood maar hun ogen twink lend van een gedeelde, stoute spanning.

“Eh… is dit, zoals, altijd zo hier?” vroeg Sophie voorzichtig, haar stem een tikje hees, verrast door haar eigen moed. De vrouw glimlachte breder, duidelijk geamuseerd. “Ja, in de lente en zomer wel. Het is een plek om vrij te zijn, je één te voelen met de natuur. Als je nieuwsgierig bent, mag je best een keer terugkomen, hoor. Geen druk.” Ze knipoogde, en Sophie voelde een warme golf door zich heen gaan, een mengeling van gêne en een vreemde, opwindende nieuwsgierigheid.

Mila gaf Sophie een zachte por. “Oké, eh, we gaan maar eens, denk ik,” zei ze, maar haar stem had een speelse ondertoon, en haar ogen zeiden iets anders. Ze draaiden zich om en jogden het pad op, hun passen lichter nu, hun ademhaling vermengd met onderdrukte lachjes. Zodra ze uit zicht waren, barstten ze los. “Oh mijn god, Soph, zag je hoe chill iedereen was?!” hijgde Mila, haar gezicht stralend. Sophie lachte, haar hart nog bonzend, maar nu van een soort opgewonden energie. “Ja, echt bizar… maar ook wel… cool, toch?” zei ze, haar stem aarzelend maar nieuwsgierig.

Ze renden verder, het pad bracht hen terug naar de bruisende recreatieplas, waar de wereld weer normaal leek – kinderen schreeuwden, barbecues rookten, en de zon zakte langzaam achter de horizon. Maar terwijl ze naar huis liepen, hun spieren loom en hun gezichten nog rood, voelde Sophie iets nieuws. Die korte glimp van een wereld zo anders dan de hare had iets losgemaakt – een vonk van avontuur, een verlangen om meer te ontdekken. “Misschien… moeten we die route nog eens proberen,” zei Mila, haar stem plagend, maar haar ogen serieus. Sophie grijnsde, haar wangen warm. “Misschien wel, ja. Maar dan zijn we voorbereid.” Ze lachten, hun stappen licht, hun hoofden bruisend van een opwindende, geheime nieuwsgierigheid die ze nog niet helemaal konden plaatsen.